In The Court Of The Crimson King

Τα τραγούδια

Σε πρώτο επίπεδο τα πάντα μοιάζουν υπερβολικά απλά, προσιτά, ως και απλοϊκά, τόσο στο μουσικό όσο και στο ηχοληπτικό επίπεδο. Αφήνεται έτσι ο ακροατής να παρακολουθήσει με ευκολία τις μελωδίες, τους ρυθμούς και την εξέλιξη των πέντε τραγουδιών, τα οποία είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Υπάρχει εδώ τουλάχιστον μία στιγμή συγκίνησης για τον καθένα μας και ανεξάρτητα από τις μουσικές μας προτιμήσεις, γι' αυτό και ο δίσκος αυτός αγαπήθηκε και βρήκε τόσο πλατιά απήχηση, που συγκρίνεται μόνο ίσως με αυτήν που θα επιφυλασσόταν έπειτα από λίγα χρόνια για το "Dark Side of the Moon" των Pink Floyd. Η ανυπέρβλητη όμως μουσικότητα, καθώς και η διαχρονικότητά του, συνίστανται στο γεγονός ότι εδώ κρύβεται μία τουλάχιστον έκπληξη σε κάθε καινούριο άκουσμα που επιχειρούμε. Πίσω από τη φαινομενική απλότητα βρίσκεται μια δουλειά υψίστης μουσικής και τεχνικής έμπνευσης. Οι ρυθμικές αξίες είναι ιδιαίτερες και μεταβάλλονται συνεχώς, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τη συνολική ηχητική ατμόσφαιρα.

Ο δίσκος ξεκινά και για τριάντα δευτερόλεπτα ακούμε διάφορες νότες από ένα χαλασμένο εκκλησιαστικό όργανο. Και εκεί που περιμένουμε να προχωρήσουν σε κάποια ανάπτυξη πάνω σε αυτούς τους σχετικά απαλούς ήχους, βομβαρδιζόμαστε στην κυριολεξία από έναν καταιγισμό έντονων ακόρντων παραμορφωμένης κιθάρας που παίζουν ένα απλό αλλά μανιασμένο θέμα με τη συνοδεία ενός σαξοφώνου που ουρλιάζει. Η εικόνα συμπληρώνεται σε λίγα δευτερόλεπτα από μια παραμορφωμένη φωνή που βγάζει τρομαγμένους στίχους συνοδευόμενη από στακάτα πλέον ακόρντα. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη, αφού ακολουθούν συνεχείς αυτοσχεδιασμοί του σαξοφώνου και της κιθάρας, εντυπωσιακές αλλαγές ύφους, και όλα κυλούν σε ένα μοτίβο που σε καθηλώνει. Το τραγούδι "21st Century Schizoid Man" που ανοίγει το δίσκο είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο των King Crimson και στον ήχο αυτό θα βασίσουν ένα μεγάλο μέρος της πορείας τους σε όλα τα επόμενα χρόνια.

Αν μείνει όμως κανείς μόνο εδώ, έχει χάσει την ουσία του δίσκου και συνολικά των King Crimson, διότι αυτό που ακολουθεί έπειτα από επτάμιση περίπου λεπτά και ύστερα από το καθαρά τζαζίστικο φινάλε του πρώτου τραγουδιού, είναι ένα από τα πιο γλυκά και ευχάριστα μελαγχολικά (όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο) τραγούδια που έχετε ποτέ ακούσει. Είναι η μόνη σύνθεση του δίσκου που μένει σε όλη τη διάρκειά της πιστή στο αρχικό κλίμα της (I Talk Τo Τhe Wind) και κυριαρχείται από το αιθέριο φλάουτο του McDonald. Ακολουθεί το πιο γνωστό τραγούδι του δίσκου, αυτό που έβαλε τους King Crimson σε κάθε σπίτι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 και αυτό που ακουγόταν σε κάθε πάρτι της εποχής. Μιλάμε φυσικά για το επιβλητικό "Epitaph" που ξεκινά με ρόλα κρουστών και κιθάρες, αλλά στη συνέχεια τα ηνία παίρνουν τα διπλά mellotron και τα φωνητικά. Ώρες ώρες τείνει να πέσει σε μονοπάτια που θυμίζουν έντονα Moody Blues, αλλά η ιδιαίτερη ενορχήστρωσή του και η διαδρομή που παίρνει μετά το τέταρτο λεπτό το διαχωρίζουν πλήρως από κάθε άλλη ανάλογου ύφους απόπειρα.

Η συνέχεια συγγενεύει αρκετά σε ύφος με το "I Talk Τo Τhe Wind", αλλά όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Fripp, πλατειάζει προς το τέλος του και οι αυτοσχεδιαστικοί πειραματισμοί εκτείνεται σε μεγάλο μάκρος, με φόβο να χαθεί η προσήλωσή μας από την ακρόαση του δίσκου. Ίσως όμως αυτό να είναι και θετικό, γιατί έτσι επιτυγχάνεται η ακόμη πιο έντονη αντίθεση κατά τη μετάβασή μας στο τελευταίο κομμάτι, το επικό "The Court Οf Τhe Crimson King", με τα καθηλωτικά κρουστά και το mellotron που στηρίζουν τα πρώτα του μέτρα, και μέχρι να μπει η φωνή, που συνοδεύεται μόνο από μια ακουστική κιθάρα. Η σύνθεση αυτή αποτελεί την αδιαμφισβήτητη κορύφωση του δίσκου και κατά τη διάρκειά της θα παρελάσουν όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μουσικής γραφής των King Crimson. Η έξοδος είναι ηρωική και διθυραμβική. Σε ωθεί να σπεύσεις να ακούσεις και πάλι όλο το δίσκο από την αρχή, κάτι που είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση ότι οι μουσικοί έχουν πετύχει στο έργο τους.