Οι Black Circus μας συστήνονται με το Joy

Οι Black Circus είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα το 2005 και το 2009 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο «Joy».
Το συγκρότημα αποτελείται από 5 μέλη: τον Χρήστο Κολαξίδη (φωνητικά), τον Μάνο Ελισσαίο (μπάσο), τον Κώστα Καββαδία (κιθάρα, φωνητικά), τον Πάνο Αρβανιτάκη (κιθάρα) και τον Νίκο Ρούσσο (drums).

Οι Black Circus κινούνται στο χώρο του αγγλόφωνου ροκ, είδος χωρίς ιδιαίτερη απήχηση στο ευρύ κοινό αλλά με φανατικούς φίλους. Συγκροτήματα του είδους υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα και τα περισσότερα από αυτά πάσχουν από τις ίδιες αρρώστιες: την έλλειψη (ωραίας) μελωδίας και την τάση του μελών τους να επιδεικνύονται περισσότερο ως μουσικοί παρά ως δημιουργοί. Το αποτέλεσμα είναι να ακούμε δουλειές, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι προσεγμένες ως παραγωγές, με πολύ καλές κιθάρες, drums, μπάσα κ.λπ. αλλά που στο τέλος δεν μένει τίποτα παρά ένας πονοκέφαλος από την πολλή βαβούρα.
Με λίγα λόγια, στις περισσότερες των περιπτώσεων ακούμε εξαιρετικούς μουσικούς αλλά πάνω στην τάση τους να επιδεικνύουν την καλή τους τεχνική κατάρτιση χάνουν το δάσος που λέγεται μελωδία. Μιλάμε λοιπόν για μία αρρώστια που έχει να κάνει με τη ναρκισσιστική φύση των μουσικών που αναδεικνύει την ατομικότητα εις βάρος της ομαδικότητας. Τι μένει απ’ όλο αυτό; Ένα απόλυτο τίποτα, αφού τα τραγούδια δεν αγγίζουν τελικά τον ακροατή.

Έκανα όλη αυτή την εισαγωγή για να ομολογήσω ότι ξεκίνησα ν’ ακούω το άλμπουμ των Black Circus όντας προκατειλημμένος ότι θ’ ακούσω μία από τα ίδια και ότι στο τέλος θα απογοητευθώ.
Έβαλα λοιπόν το CD και ακούγοντας τις πρώτες νότες του «Trapped In You» νόμιζα ότι κάποιος μου έστησε παγίδα κι ότι μου έβαλε κάποιο ακυκλοφόρητο CD των Clash. Άλλωστε ο reggae-ska-rock ήχος του τραγουδιού και το συγκοπτόμενο beat –έστω και σε πιο αργό tempo- παρέπεμπε ευθέως στο «London Calling». Και η ομοιότητα μάλλον δεν ήταν τυχαία.
Το «Trapped In You» είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, και φαντάζομαι ότι το ίδιο θα πιστεύουν και οι ίδιοι οι Black Circus για να το βάλουν πρώτο-πρώτο. Καλοδουλεμένη μελωδία (επιτέλους!) με ωραία ενορχήστρωση και φωνητικά, και σίγουρα είναι τραγούδι που ευχαριστιέσαι να το ακούς. Δίχως άλλο, ήδη από το πρώτο τραγούδι τους οι Black Circus με κέρδισαν και με ενδιαφέρον άκουσα και τα υπόλοιπα τραγούδια, από τα οποία ξεχώρισα το «Bound», το «ArK» και τη διασκευή τους στο «Eleanor Rigby», ενώ το πιο αδιάφορο τραγούδι του άλμπουμ μάλλον είναι το «The Guide». Το άλμπουμ κλείνει ιδανικά με το «Morning Star».

Ένα από τα πλεονεκτήματα των Black Circus είναι ότι δεν επαναλαμβάνονται συνθετικά. Κινούνται επιδέξια από το χαμηλότονο «Long Before» μέχρι τους funky ρυθμούς του «Lay Low» και από τους grunge ήχους του «Bound» στο πιο Pop «Hey You».  Βέβαια δεν απέφυγαν ούτε αυτοί την παγίδα της επίδειξης σε κάποια τραγούδια αλλά τέλος πάντων, για να μην είμαι και άδικος, πρόκειται αναμφισβήτητα για μία δεμένη και υποσχόμενη μπάντα, καθώς έχει τα φόντα να ξεφύγει από τον σωρό και να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της, έστω και σ’ αυτό τον αντιεμπορικό χώρο που κατά κανόνα απευθύνεται σε ρομαντικούς ροκάδες.
Γενικά τα τραγούδια τους, ακόμα και τα μέτρια, είναι καλοδουλεμένα με πολύ καλές κιθάρες. Ο ήχος τους αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι και ενίοτε θυμίζει πότε κλασικό ροκ της δεκαετίας του 1970 και πότε εναλλακτικό της δεκαετίας του 1990. Αυτό το βάζω στα θετικά των Black Circus, γιατί δείχνει ότι μετουσιώνουν δημιουργικά τα ακούσματα και τις επιρροές τους.

Τα τραγούδια έγραψαν ο Κώστας Καββαδίας και ο Μάνος Ελισσαίος, εκτός από το «Eleanor Rigby», που είναι διασκευή του γνωστού τραγουδιού των Beatles. Τόσο η παραγωγή όσο και η ενορχήστρωση είναι υποδειγματικές.
Στιχουργικά οι Black Circus θέλουν περισσότερη δουλειά απ’ ότι συνθετικά. Η θεματολογία τους είναι η ίδια σε όλα τα τραγούδια (ερωτική) και δυστυχώς δεν λένε τίποτα άξιο λόγου! Οι στίχοι είναι μεν σαρκαστικοί, αλλά ενώ αποφεύγουν τις παγίδες του κλισέ, είναι κατά κανόνα αδιάφοροι και ενίοτε αντιαισθητικοί. Προσωπικά με ενόχλησε το σεξιστικό και υποτιμητικό για το γυναικείο φύλο ύφος των στίχων, το οποίο διαποτίζει σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και σίγουρα υπάρχει κι ο αντίλογος.
Κι αν η παραπάνω άποψη είναι υποκειμενική και επιδέχεται κριτικής, το γεγονός ότι κάποιοι στίχοι επαναλαμβάνονται είναι αναμφισβήτητο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η λέξη «die» ή «death» ακούγεται στα 9 από τα 12 τραγούδια του άλμπουμ!
«Save me not I’m so old to die» (από το «All That Matters»)
«Won’t you hear me kissing death without a sound?» (από το «Bound»)
«Sister die for me» (από το «ArK»)
«Move your feet, turn, and then just die» (από το «Lay Low»)
«Hell you know I die for amusement» (από το «Shoot It»)
«Don’t die trying» (από το «The Guide»)
«I found a way to go back home to die» (από το «Hey You»)
«Die in vain» (από το «Morning Star»)
Ακόμα και το τραγούδι που διαλέξανε να κάνουν διασκευή, έχει το στίχο «Eleanor Rigby died in the church»!!!

Πόσο θάνατο και μαυρίλα μπορεί να αντέξει ένας ακροατής; Βέβαια το όνομα του συγκροτήματος είναι πεσιμιστικό από μόνο του και ο τίτλος του άλμπουμ «Joy» είναι σίγουρα ειρωνικός. Αλλά από ένα συγκρότημα που κινείται στο χώρο του εναλλακτικού ροκ, και δείχνει ότι έχει μελετήσει κορυφαία συγκροτήματα, έχω περισσότερες απαιτήσεις ως προς τη θεματολογία του. Το περίμενα πιο ευαισθητοποιημένο με τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και τις ανισότητες της εποχής μας. Άκουσα 11 καλοδουλεμένα τραγούδια (δεν συμπεριλαμβάνω τη διασκευή), τα οποία από μουσικής άποψης έλεγαν ενδιαφέροντα πράγματα αλλά από στιχουργικής δεν έλεγαν τίποτα.
Αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος τους είναι κακός. Κάθε άλλο. Είναι καλός και αξίζει να τον έχετε στη δισκοθήκη σας ή να τον ακούτε στο αυτοκίνητό σας (αρκεί να μην παρασύρεστε από τους διονυσιακούς ρυθμούς του και πατάτε τέρμα το γκάζι). Απλά περιμένω στην επόμενη δουλειά τους να παρουσιάσουν στιχουργικά την ίδια ωριμότητα που παρουσιάζουν στη μουσική τους.

Τα συν: Η παραγωγή, η ενορχήστρωση, οι κιθάρες.
Τα πλην: Οι στίχοι

Ακούστε τα: «Trapped In You», «Bound», «ArK», «Eleanor Rigby», «Hey You» και «Morning Star».