Και νόμιζες πως όλα τέλειωσαν

Ξυπνάω πολλές φορές το βράδυ ιδρωμένος με το ίδιο όνειρο. Πάντα το ίδιο τρομερό όνειρο, η ίδια μακάβρια πραγματικότητα, το ίδιο τυρανικό σενάριο. Μερικές φορές, όπως λουσμένος στον τρόμο τριγυρνώ το έρειμο σπίτι μετά το βάρβαρο ξύπνημα, ανοίγω το ραδιόφωνο για να ακούσω πανικόβλητος τον εφιάλτη να έχει εισχωρήσει βαθιά στον αληθινό κόσμο. Κοιτάω ανήσυχος το δρόμο από το παράθυρο και τα πράγματα φαίνονται να μην έχουν αλλάξει και όπως στην επανακτημένη μου αισιοδοξία επιστρέφω στο κρεβάτι μία εκωφαντική κραυγή σχίζει τον αέρα, ερχόμενη από το σαλόνι και το ακόμα ανοιχτό ραδιόφωνο, γκρεμίζοντας με πάθος και πρωτοφανές θράσος τις ελπίδες μου. Είναι η φωνή του Tom Jones.

Αναγνωρίζω πως ο τρόμος είναι κάτι πολύ υποκειμενικό, κάτι εντελώς προσωπικό. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τα φίδια, τα οποία, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είναι όσο επικίνδυνα όσο θέλουμε να νομίζουμε. ¶λλοι φοβούνται τις εξετάσεις, το χωρισμό, το θάνατο και όλα αυτά θα συμφωνήσω είναι σημαντικά και ουσιαστικά αίτια πανικού, όλους όμως αυτούς τους προκαλώ να ζήσουν το δικό μου εφιάλτη και ύστερα να αποφανθούν τί είναι πραγματικά τρομακτικό και τί απλά φοβία. Γιατί να φοβάται κανείς το θάνατο, την αρρώστια και όλα αυτά που τρομάζουν την πλειοψηφία του κόσμου είναι, αν σκεφτεί κανείς τη ματαιότητα τους, φοβίες. Το να φοβάται κανείς πως επανέρχονται τα 80's σε όλο τους το φωναχτό, έγχρωμο και γκλαμουρογλιστερό τους μεγαλείο είναι τίποτα λιγότερο από εφιάλτης. Ο δικός μου εφιάλτης, για να είμαι ακριβής.

Στο όνειρο μου τρέχω και, ως συνηθίζεται, δεν παώ πουθενά. Προς τα πού τρέχω δεν ξέρω, ξέρω όμως από τί προσπαθώ να ξεφύγω. Φαβορίτες, χαίτες, ένα σύνεφο από πυκνή, εργοστασιακή λακ και, χειρότερο απ'όλα, μία κόκκινη κάμπριο Mercedes με τον Ιππότη της ασφάλτου στο τιμόνι, τους Miami Vice στις στενές, σχεδόν ανύπαρκτες, πίσω θέσεις να έρχονται με παρανοϊκή μανία κατά πάνω μου, ενώ στο background παίζει ένα υβρίδιο μεταξύ Duran-duran, Vanila Ice και Rick Astley. Ικανά, ο αναγνώστης θα πρέπει να συμφωνήσει, να τρομοκρατήσουν ακόμα και τον αυτοαποκαλούμενο Ατρόμητο, ο οποίος ας μην κρυβόμαστε, είναι άλλος ένας φορέας εκείνων των τρομερών, σκοτεινών δεκαετιών.

Αν σαν και μένα έχετε ζήσει τα 70's-80's θα πρέπει σε κάποιο βαθμό να συμπάσχετε. Ας πούμε, και επειδή είμαστε ακόμα στην αρχή θα είμαστε ευγενικοί, πως δεν ήταν οι πιο καλόγουστες, αισθητικά προσανατολισμένες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Πώς μυστηριωδώς όλα τα φωτογραφικά άλμπουμς από εκείνες τις εποχές εξαφανίζονται όταν συγγενείς και φίλοι έρχονται για επίσκεψη, με ένα μεγάλο κενό στις αντίστοιχες θέσεις της βιβλιοθήκης, είναι παρά μία γνωστή ψυχολογική συμπεριφορά. ¶ρνηση. Και δεν κατηγορώ κανέναν για αυτό, είναι μόνο αναμενώμενο. Όσοι έχουν ζήσει αυτά τα τραυματικά χρόνια, όσοι αναγκάστηκαν να φορέσουν ροζ με λαχανί ή κατέληξαν σε κάποια φάση της ζωής τους να χαζεύουν ένα Lava lamp για ώρες, το τελευταίο που θα ήθελαν ήταν φωτογραφικά ντοκουμέντα.

Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι το πρόβλημα, εγώ κι εσείς, οι τραυματισμένοι, διαμελησμένοι επιβιώσαντες. ¶λλωστε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ξεκίνησε από ανθρώπους που υπηρέτησαν στα χαρακώματα στον Πρώτο. Όχι βέβαια. Τέτοιοι μάρτυρες ξέρουν τί είναι το κουτί της Πανδόρας και η σοφία τους είναι πλέον αρκετή να αποφύγει το άνοιγμα του για δεύτερη φορά. Το πρόβλημα είναι αυτοί που δεν έζησαν στο σκότος, που δεν χρειάστηκε ποτέ να παν σχολείο φορόντας πουά πουλόβερ με ραμμένα φο αξεσουάρ, που δε βίωσαν ποτέ τη γελειότητα ενός ροζ-λαχανί συνόλου ούτε το αβάσταχτο βάρος στη σπονδυλική στύλη που επέρχεται της χρήσης τόνων καλλυντικών για τα μαλλιά. Το πρόβλημα έιναι οι έφηβοι.

Γιατί, μπορεί να ρωτήσει κανείς, βάλθηκε η σύγχρονη γενιά να ανακαλύψει τη σκοτεινή παράδοση εκείνων των ετών ? Θα σας πω τη θεωρία μου. Ο λόγος είναι τα 00's. Ζούμε σε μία δεκαετία που δεν έχει όνομα. Στα Αγγλικά λέμε τα eighties, στα Ελληνικά το εξήντα ή η δεκαετία του εξήντα. Με τα 00's όμως δημιουργείται ένα πρόβλημα. Τα zeroes ? Η δεκαετία του μηδέν, του μηδήντα, τί ? Δυστυχώς, καμία από τις δύο γλώσσες δεν έχει καταφέρει να προετοιμαστεί, όπως όλες τόσες εταιρίες και ηλεκτρονικά συστήματα, για το πραγματικό millenium bug, την ονομασία της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα. Ποιά η λύση ? Απλή. Συμφώνησαν όλοι μυστικά, η σχεδιαστική ελίτ και οι γκουρούς των διαφόρων βιομηχανιών, να δημιουργήσουν μία δεκαετία με τέτοιο τρόπο ωστέ να μη χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπιστεί το παράδοξο του φωνητικού της ορισμού."Α, το συνολάκι ? Είναι πολύ ρετρό, χρυσή μου, ένα μίγμα 80's γκλάμουρ και late 70's τεχνοτροπίας." "Το κομμάτι που ακούμε ? Διασκευή ενός Electropop κομματιού από το '84 με Disco επιρροές." Και έτσι λύθηκα το πρόβλημα με μία επιχείρηση που μας κληροδοτήθηκε επίσης από τα '80s. Το bypass.

Στη μουσική ? Διασκευές. Στα εικαστικά ? Ανακύκλωση. Στο design ? Επανάληψη. Και ενώ η δεκαετία μας ως τώρα τίνει να γίνει απλά ένα ποτ πουρί των πιο εμετικών αποφθεγμάτων του δέυτερου μισού του 20ου αιώνα, τί γίνεται με την ίδια την ανακύκλωση ? Τίποτα, γιατί στα '80s δεν ανακύκλωνε ο κόσμος. Ανακύκλωση στα '80s ! Ακούγεται τόσο εξωγήινο να συνυπάρχουν στην ίδια πρόταση τεχνικές διατήρησης του πλανήτη με δεκαετίες οι οποίες αδιαμφισβήτητα με την εξωφρενική τους κατανάλωση σε προωθητικά σπρέυς κατέστρεψαν μια και καλή ότι είχε παραμείνει από το στρώμα του όζοντος.

Βέβαια, από την άλλη, θα αλλάξει τίποτα ? Σίγουρα, 5-6 στομάχια θα γυρίσουν, η αισθητική θα υποφέρει για δέκα χρόνια ακόμα (γιατί λέξη για τα '10s υπάρχει, να είναι καλά ο Θεός), αλλά στον κόσμο τα πράγματα θα παραμείνουν τα ίδια. Διαδηλώσεις τώρα, διαδηλώσεις τότε, πόλεμοι τώρα, πόλεμοι τότε (παρόλο που μπορεί να υποστούμε κανά Top Gun ή κανένα Days of Thunder ακόμα), η ίδια Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική τότε, η ίδια τώρα. Τί κι αν απορροφηθούμε για δέκα χρόνια ακόμα στον υλισμό, την απάθια και το heroine craze των '80s ? Τουλάχιστον, δε θα καταλαβαίνουμε ότι θα γίνεται γύρω μας.

Περιμένω στο άμεσο μέλλον να ξυπνήσω και να έχει επανεγερθεί το τοίχος του Βερολίνου. Στη Μόσχα, Σύντροφοι θα γυαλίζουν κάποιο άγαλμα του Λένιν . Τότε θα ξέρω πως η μεταμόρφωση θα έχει ολοκληρωθεί.

Για καλό και για κακό κρατάω ακόμα το εφαρμοστό μου τζιν και το ξωμάνικο με τη σιδερωμένη στάμπα δίπλα σε ένα μισόλιτρο μπουκάλι Sunsilk στη ντουλάπα.

(Πηγή: http://www.odegos.net)