Είσπραξη μετά μουσικής

Εως σήμερα, γνωστή για την είσπραξη των χρημάτων από αυτά τα καταστήματα ήταν η ανώνυμη εταιρεία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων (ΑΕΠΙ). Τα πνευματικά δικαιώματα ενός τραγουδιού ανήκουν στους δημιουργούς του, δηλαδή στους συνθέτες και στους στιχουργούς.

Τα «συγγενικά» δικαιώματα, τα οποία διεθνώς θεωρούνται «παράγωγα» των πνευματικών, ανήκουν στους μουσικούς και τους τραγουδιστές που ερμηνεύουν τα τραγούδια, καθώς και στις δισκογραφικές εταιρείες.

Ο νόμος 2121 του 1993 προβλέπει τη διαχείριση και την προστασία των δικαιωμάτων αυτών από οργανισμούς που συστήνουν οι ενδιαφερόμενοι, αφήνοντας στη διακριτική τους ευχέρεια την «κοστολόγηση».

* Τον περασμένο Μάιο, οι οργανισμοί για τη συλλογική διαχείριση των δικαιωμάτων των ελλήνων μουσικών και ερμηνευτών «Απόλλων» και «Ερατώ», από κοινού με τον αντίστοιχο φορέα των εταιρειών «Grammo» κοινοποίησαν στον τύπο -όπως ορίζει ο νόμος- πίνακες με τα αμοιβολόγιά τους.

* Σύμφωνα με αυτούς, ένα μπαρ με εμβαδόν μέχρι 100 τ.μ. πρέπει να καταβάλλει ως συγγενικά δικαιώματα 3.000 ευρώ το χρόνο, μέχρι 200 τ.μ. 4.200 ευρώ, από 200 έως 300 τ.μ. 5.000 ευρώ κ.ο.κ. Να σημειωθεί ότι στις εν λόγω αμοιβές προστίθεται και φόρος προστιθέμενης αξίας 18%.

Τι ισχύει σ' άλλες χώρες

* Οι ιδιοκτήτες των κέντρων ξεσηκώθηκαν όταν αντελήφθησαν πως οι ελάχιστες απαιτήσεις των τριών οργανισμών ήταν από διπλάσιες έως και τριπλάσιες σε σχέση με τις αντίστοιχες της ΑΕΠΙ. Και αναφέρονται οι ελάχιστες, καθώς για τα καταστήματα όπου η μουσική θεωρείται απαραίτητη (ντίσκο, μπαρ) οι οργανισμοί ζητούν το 10% επί των ακαθαρίστων εσόδων!

* Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι για ένα μπαρ στην Αθήνα επιφάνειας 120 τ.μ. η ΑΕΠΙ ζητάει για τα πενυματικά δικαιώματα από 840 έως 1.440 ευρώ το χρόνο (ανάλογα με το αν η μουσική παίζεται από ραδιόφωνο ή από dj), ενώ οι τρεις οργανισμοί ζητούν κατ' ελάχιστο για τα «συγγενικά» 4.200 ευρώ.

* Να σημειωθεί ότι σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ελβετία τα συγγενικά δικαιώματα δεν υπερβαίνουν το 18% και το 30%, αντίστοιχα, των πνευματικών. Αυτό σημαίνει ότι στη Γαλλία και την Ελβετία για κάθε 100 ευρώ που εισπράττει ο εκάστοτε οργανισμός που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα, οι οργανισμοί των συγγενικών δικαιωμάτων εισπράττουν 18 και 30 ευρώ αντίστοιχα, ενώ σε χώρες όπως οι ΗΠΑ «συγγενικά» δικαιώματα δεν υφίστανται (σ.σ. αποτελεί άλλωστε θέμα συζήτησης πώς γίνεται οι τρεις φορείς να εισπράττουν δικαιώματα από επιχειρήσεις που παίζουν και αμερικανικά τραγούδια).

Τι ζητούν οι μεν και οι δε

* Οταν οι τρεις οργανισμοί ξεκίνησαν από κοινού να καταθέτουν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων εναντίον των επαγγελματιών που αρνήθηκαν να πληρώσουν, αυτοί συνέστησαν συντονιστικό όργανο για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

* Ετσι, στις 4 Φεβρουαρίου 2004 υπέβαλαν υπόμνημα προς τον υπουργό Πολιτισμού, το οποίο κοινοποίησαν μάλιστα και στα τέσσερα πολιτικά κόμματα της Βουλής. Το υπόμνημα υπέγραφαν πάνω από 40 ιδιοκτήτες μπαρ και καφέ, με σκοπό να ενημερώσουν για το πρόβλημα και να ζητήσουν προσωρινή αναστολή του νόμου: «Δεν αρνούμαστε την καταβολή των δικαιωμάτων των δημιουργών, αλλά θεωρούμε ότι αυτό πρέπει να γίνεται με ορθολογικό τρόπο», αναφέρουν στο υπόμνημα.

«Κατάργηση του νόμου»

* Σύμφωνα με τον Γρ. Λαμπριανίδη, πρόεδρο του «Απόλλωνα», το σκεπτικό για είσπραξη 10% επί των ακαθαρίστων εσόδων για συγγενικά δικαιώματα από τις επιχειρήσεις που το κύριο «προϊόν» είναι η μουσική, στηρίζεται στο πόσο θα αναλογούσε στον τζίρο τους η αμοιβή μιας ορχήστρας, σε περίπτωση που δεν είχαν πικάπ και cd.

* Οι επιχειρηματίες, διά στόματος του υπευθύνου του συντονιστικού τους οργάνου Δ. Αρβανίτη, ζητούν από το νέο υπουργό Πολιτισμού να καταργήσει αμέσως το νόμο για τα συγγενικά δικαιώματα.

**Τέλος, η ΑΕΠΙ από την πλευρά της αναφέρει ότι πράγματι υπάρχουν περιπτώσεις που οι οργανισμοί των συγγενικών δικαιωμάτων ζητούν δικαιώματα μεγαλύτερα ή εφάμιλλα των πνευματικών, με αποτέλεσμα οι επιχειρηματίες να αντιδρούν.



Πηγή: Ελευθεροτυπία - 14/03/2004