Καταγγελία

Ακίνητο βλέμμα δεν μπορώ να περπατήσω πια, τόσα μα τόσα αγκάθια μαζεύτηκαν κοντά μου αργά, καθώς προσπαθώ να προχωρήσω κάποιος μου πετάει πέτρες στα μάτια μου που ματώνουν κ κλείνουν σαν φτερούγες από μαύρα πουλιά, πιάνο σε καράβι η ψυχή μου και φάλτσα μελωδία η φωνή μου απ το κούνημα και τη βροχή, τα δελφίνια πετάγονται απ’το νερό να γλύψουν τα δάκρια μου, την οργή χορεύω στο καθρέφτη και κοιτώ την το είδωλο είναι μια καρβουνιασμένη μαριονέτα που δεν πρόκειται να δει

Είμαι πάντα λυπημένος κ δεν ξέρω το γιατί
Θα 'ναι στη φύση μου δεν μπορεί
Μητέρα μου γιατί με μεγάλωσες με ευγένεια, δεν βλέπεις ότι όλοι τριγύρω μου κυνηγάνε να μου την γδάρουν κ να τη φάνε και καρφώνουν την ψήφο τους αγκίστρι στο πρόσωπό μου..;


Γιατί δεν μου έλεγες για εκμετάλλευση και κακία πίσω απ την πλάτη?
Για δάκρυα που κυλάνε μόνο για να τα δουν τα άλλα μάτια; Για τον πωλητή, τον πελάτη;
Δεν κατάλαβες ότι μεγάλωσα κ τα κράταγες κρυφά, αυτό είναι το μυστικό που κάθε μάνα δεν ξεστομίζει από αγάπη που ξεχειλίζει δάκρυα κ μέλι αλμυρή κ γλυκύ

Κοίτα με τώρα είμαι ανάπηρος βαπτισμένος στην αγνότητα κ στο όνομα του Χριστού που εσύ διάλεξες, ναι εσύ, θα πάρω τη σκάλα που μου έσπασες όταν ήμουν μικρός για να μη χτυπήσω και θα ανέβω στα αστέρια να ζήσω εκεί μαζί με τον Μικρό Πρίγκιπα κ τ’ άλλα μου παιδικά βιβλία, δεν είμαι έτοιμος ακόμα για αυτά τα θηρία

Και εκεί είμαι τώρα να σκουπίζω την αστρόσκονη κ να παίζω με τα όπλα μου που εδώ δεν σκοτώνουν κανένα όπως εκεί κάτω και όλοι χαμογελάνε αληθινά εδώ κ όλοι κλαίνε αληθινά εδώ κ όλοι αγαπάνε αληθινά εδώ κ όλοι μισούνε αληθινά εδώ στο δικό μου το μυαλό …