Το 2016 είχε -θυμάμαι- μπει ορμητικά. Μας πήρε τον Bowie και τον Prince, τον Alan Rickman και τον Gene Wilder, συνέχισε με τον Θάνο Ανεστόπουλο και τον φίλο συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη, και τώρα χτύπησε στο Los Angeles και με σπόντα από τον Σαρωνικό, πήρε το καμάρι μας που περπατούσε στην Ύδρα και έτρεμε το ...Τορόντο.
Ο Leonard Norman Cohen, (21 Σεπτεμβρίου 1934 – 10 Νοεμβρίου 2016) ήταν Καναδός τραγουδιστής, μουσικός, τραγουδοποιός, ζωγράφος, ποιητής & μυθιστοριογράφος. Μέσα από την τέχνη του (από τις τέχνες του θα έπρεπε να πω για να είμαι σωστός και να μην τον αδικήσω), εξερεύνησε το πεδίο της θρησκείας, της πολιτικής, της μοναξιάς, της σεξουαλικότητας και των προσωπικών σχέσεων. Εντάχθηκε στα Καναδέζικα Hall of Fames (Music & Songwriters), αλλά και στο Αμερικανικό Rock and Roll Hall of Fame και τιμήθηκε με τον ανώτατο -για Καναδό πολίτη- τίτλο του (COC) Companion of the Order of Canada, αλλά και του Prince of Asturias.
Ο Bruce Eder είπε ότι ήταν ο πιο αινιγματικός -μετά τον Bob Dylan- τραγουδοποιός και παρ’ όλο που φάνηκε ότι “εγκατέλειψε” την μυθιστοριογραφία για χάρη της μουσικής, δεν έπαψε να θεωρείται από τους θαυμαστές του σαν ένας καλλιτέχνης της Αναγέννησης που κινήθηκε πάντοτε μέσα στα δικά του καλλιτεχνικά όρια.
Ο Lenny γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1934 στο Westmount του Quebec, από την Marsha Klonitsky και τον Nathan Cohen, που πέθανε όταν ο Lenny ήταν 9 ετών. Από τα γυμνασιακά του ήδη χρόνια έδειξε ενδιαφέρον για την ποίηση και τη μουσική και φορμάρισε τους Buckskin Boys που ήταν η πρώτη του country–folk μπάντα.
Ο Συγγραφέας Leonard:
O Lenny γράφτηκε στο McGill University στα 1951, και κέρδισε σε έναν ποιητικό διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχαν και οι καθηγητές του, Irving Layton & Louis Dudek. Οι λογοτεχνικές του επιρροές ήταν ο William Butler Yeats, ο Irving Layton (που τον δίδασκε πολιτικές επιστήμες στο McGill), ο Walt Whitman, ο Federico García Lorca, και ο Henry Miller. Η πρώτη ποιητική του συλλογή κυκλοφόρησε στα 1956 με τίτλο Let Us Compare Mythologies και η δεύτερη με τίτλο The Spice-Box of Earth (1961), έκανε τον Robert Weaver να δηλώσει ότι ο Cohen ήταν ο καλύτερος νέος ποιητής του αγγλόφωνου Καναδά.
Ο Leonard συνέχισε να γράφει κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και προτιμώντας τη μοναχική ζωή, αγόρασε ένα σπίτι στην Ύδρα. Ζώντας και γράφοντας στο νησί αυτό του Σαρωνικού, κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Flowers for Hitler (1964), και τα μυθιστορήματα The Favourite Game (1963) & Beautiful Losers (1966). Το Favourite Game ήταν για έναν άνδρα που ανακάλυψε τον εαυτό του μέσα από τη γραφή και το Beautiful Losers τράβηξε την προσοχή του Καναδικού τύπου εξ αιτίας των σεξουαλικών του γραφημάτων. Στα 1966 ο Cohen κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Parasites of Heaven, αλλά όπως και το Beautiful Losers έτσι και το Parasites of Heaven δεν πούλησε πολλά αντίτυπα.
Μετά από μία λογοτεχνική παύση, ο Cohen κυκλοφόρησε στα 1978 την ποιητική συλλογή Death of a Lady's Man (καμία σχέση με το άλμπουμ) και στα 1984 το Book of Mercy, με το οποίο κέρδισε το Canadian Authors Association Literary Award for Poetry. Στα 1993 κυκλοφόρησε το Stranger Music: Selected Poems and Songs, και στα 2006, το Book of Longing που το αφιέρωσε στον Irving Layton. Στα 2011 ο Cohen κέρδισε το βραβείο Prince of Asturias Awards για το λογοτεχνικό του έργο.
Ο τραγουδοποιός Leonard:
Ο τραγουδοποιός Leonard Cohen ξεκίνησε με το Songs of Leonard Cohen (1967) και συνέχισε με τα Songs from a Room (1969) & Songs of Love and Hate (1971). Το Death of a Ladies' Man (1977) -που το έκανε μαζί με τον Phil Spector- απείχε από τον μινιμαλιστικό του ήχο και “αρωμάτισε” το Recent Songs (1979), με Jazz και μεσογειακές επιρροές. Συμπεριέλαβε το περίφημο "Hallelujah" στο Various Positions (1984) και με το I'm Your Man (1988) που παραμένει το πιο δημοφιλές του μέχρι σήμερα, σηματοδότησε τη στροφή του στον ήχο των synthesizers. Στη δεκαετία του 90 έκανε το Future (1992), και στα 00’s το Ten New Songs (2001) & το Blue Alert (2006) στο οποίο συνεργάστηκε με την Jazz τραγουδίστρια Anjani Thomas. Μπήκε στα 10’s με το Songs From The Road (2010), και συνέχισε με το Old Ideas (2012) και το Popular Problems (2014).
Ο Lenny αγόρασε ένα σπίτι στην Ύδρα και έζησε στο νησί με την Marianne Ihlen (το τραγούδι "So Long, Marianne" το έγραψε για εκείνη). Η σχέση τους κράτησε περισσότερο από δέκα χρόνια. Όταν η Marianne πέθαινε τον περασμένο Ιούλιο, ο Lenny της είπε ότι δεν θα αργήσει να την ακολουθήσει. “Είμαι τόσο κοντά –της είπε- ώστε αν απλώσεις το χέρι σου θα αγγίξεις το δικό μου”. Και εκείνη, άπλωσε το χέρι της την ώρα που έκλεινε τα μάτια της.
Ο Lenny που δεν παντρεύτηκε ποτέ, σχετίστηκε στη δεκαετία του 70 με την Suzanne Elrod, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Τον Adam (1972), που ξεκίνησε καριέρα τραγουδοποιού από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και την Lorca (1974), που την ονόμασε έτσι λόγω του ποιητή Federico García Lorca. Η Lorca ακολουθούσε τον πατέρα της στις περιοδείες σαν φωτογράφος.
Στη δεκαετία του 80 σχετίστηκε με την Γαλλίδα φωτογράφο Dominique Issermann, και στη δεκαετία του 90 με την ηθοποιό Rebecca De Mornay.
Δισκογραφία
1974: New Skin for the Old Ceremony
1977: Death of a Ladies' Man
1979: Recent Songs
1984: Various Positions
1988: I'm Your Man
1992: The Future
2001: Ten New Songs
2004: Dear Heather
2012: Old Ideas
2014: Popular Problems
Εργογραφία:
1956: Let Us Compare Mythologies.
1957: Six Montreal Poets (Ποιήματα)
1961: The Spice-Box of Earth.
1964: Flowers for Hitler.
1966: Beautiful Losers
1968: Selected Poems 1956–1968.
1973: The Energy of Slaves.
1978: Death of a Lady's Man.
1984: Book of Mercy.
1994: The Favorite Game.
2006: Book of Longing.
2012: Fifteen Poems.
Rest In Peace Lenny…
Πηγή: www.leonardcohen.com
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
#29521 / 21.11.2016, 12:13 / Αναφορά κύριοι, ο orfeus έχει κάνει ένα αφιέρωμα τιμής στον καλλιτέχνη γιατί ήταν αγαπημένος του, γιατί τον θεωρεί μεγάλο, και το έχει κάνει με πολύ υπευθυνότητα. Ένας καθιερωμένος καλλιτέχνης δικαιούται οι ζώντες και αυτοί ιδιαιτέρως που τον έχουν ίνδαλμα,και ο Κοέν ήταν για πολλούς ίνδαλμα, να μπορούν να εκφραστούν για το ίνδαλμά τους. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει φωτιά. Επομένως άδικα Zachartza kai Hastaroth ανοίξατε διαμάχη. Ιδιαίτερα εσύ hastaroth, δεν μπορείς να επιβάλεις το " ότι λάμπει είναι χρυσός" γιατί ο καθένας κρίνει την μουσική με τις προσωπικές του προτιμήσεις και μπορεί να θεωρεί οποιονδήποτε, ακόμα και διάσημο, πως δεν είναι σημαντικός. Όμως Zachratza, δεν μπορεί κάποιος να σταθεί στην σφαίρα της διασημότητος αν δεν έχει πίσω του εκατομμύρια υποστηρικτές στην τέχνη του. Όμως ο καθένας έχει την δική του γνώμη, ιδιαίτερα σαν ξέρει πως το να είσαι διάσημος είναι πολλές παράμετροι σε μια. Μεγάλη ιστορία το να γίνεσαι διάσημος. Τύχη, ικανότητα, ταλέντο, πονηριά, δημόσιες σχέσεις και λοιπά. Και εμένα δεν μου αρέσει ο μακαρίτης Παντελής Παντελίδης, θεωρώ παιδικά, αλλά πηγαία τα τραγούδια του, αλλά αυτός κατάφερε να γίνει νούμερο ένα με τον τρόπο του και τις ικανότητές του. Οι προτιμήσεις προς τους καλλιτέχνες είναι πάντα απρόβλεπτες. Αυτά για να μην μαλώνετε για ένα θέμα που λέγεται "Προσωπική προτίμηση στον χι καλλιτέχνη". |