Χριστίνα Μαραγκόζη: Γεννήθηκα για να τραγουδάω!

Η Χριστίνα Μαραγκόζη μάς συστήθηκε δισκογραφικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και στη συνέχεια απογειώθηκε όταν ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Αντώνη Βαρδή. Η λήξη του έγγαμου και επαγγελματικού βίου με τον Βαρδή, δέκα χρόνια αργότερα, αποτέλεσε καθοριστικό σημείο στην καριέρα της, ωστόσο συνέχισε να δισκογραφεί και να εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές και σε συναυλίες, έχοντας ως παρακαταθήκη τις εμφανίσεις της δίπλα σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού και μία σπουδαία φωνή που αξίζει οι νεότερες γενιές να την ανακαλύψουν.

Το ραντεβού μας δόθηκε στη Γλυφάδα και χρειάστηκε να της αποκαλύψω ότι έχω μία φωτογραφία μαζί της από το μακρινό 1988, πριν της ζητήσω να μας μιλήσει για τα πρώτα της ακούσματα... 

Χριστίνα Μαραγκόζη: Γεννήθηκα στο Αγίασμα της Καβάλας και 6 μηνών με πήρανε οι γονείς μου και πήγαμε Γερμανία. Μεγάλωσα στην Στουτγάρδη και γύρισα από κει 11 χρονών. Πήγαινα σε γερμανικό σχολείο και δύο φορές την εβδομάδα σε ελληνικό. Την ΣΤ’ Δημοτικού την έκανα στο χωριό και μετά πήγα το μισό γυμνάσιο στην Καβάλα και το άλλο μισό εδώ. Τα ακούσματα τα δικά μου, από παιδί, ήταν πιο πολύ λαϊκά γιατί στη Γερμανία οι μετανάστες κάνανε παρέα μεταξύ τους και η διασκέδασή τους τότε ήταν ο κινηματογράφος την Κυριακή και, τις καθημερινές, όταν μπορούσανε, από το ένα σπίτι στο άλλο. «Νυχτέρια» τα λέγαμε. Και βάζανε τραγούδια της εποχής, που ήτανε Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Καίτη Γκρέυ, τα γνωστά. Τα ακούσματα τα δικά μου ήταν από κει, αυτά θυμάμαι, έτσι μεγάλωσα. Μετά, στην εφηβεία βέβαια, άκουγα πιο πολύ μοντέρνα μουσική. Τα μοντέρνα της εποχής τότε και ξένη μουσική, αλλά θέλω να πω ότι τα ακούσματά μου σαν παιδί ήταν λαϊκά. Μάλιστα μου έρχονται ακόμα εικόνες από τον κινηματογράφο που πηγαίναμε και βλέπαμε ταινίες, γιατί τότε οι ταινίες ήταν εμπλουτισμένες με πολλά τραγούδια και τα πιο πολλά σουξέ τότε βγαίναν από τις ταινίες. Τα θυμάμαι πολύ έντονα αυτά. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός και τραγουδίστρια. Και τα δύο μαζί. Τραγουδούσε η μητέρα μου πολύ ωραία και επίσης τραγουδούσε από τη μεριά του πατέρα μου η μαμά του, η γιαγιά μου δηλαδή. Είχε καλή φωνή. Η μαμά μου, και μέχρι τώρα που την έχασα πριν από ένα χρόνο, τραγουδούσε. Το τραγούδι δεν έλειπε από το σπίτι μας. Εγώ είχα αποφασίσει από πολύ μικρή ότι θέλω να τραγουδάω κι ότι μ’ αρέσει πάρα πολύ το θέατρο, γι’ αυτό και πήγα σε Δραματική Σχολή, της Ευγενίας Χατζίκου, αλλά δεν ασχολήθηκα. Έκανα λίγο παιδικό θέατρο, κάποιες παραστάσεις της Σχολής… αυτά, μέχρι εκεί. Είχα ήδη ξεκινήσει το τραγούδι έτσι κι αλλιώς και με πήγε η ίδια η ζωή εκεί.

Υπήρχε κάποια τραγουδίστρια που τη μελέτησες ιδιαίτερα;
Χ.Μ.: Υπήρξαν πολλές, όχι μία, αλλά εμένα μου άρεσαν πιο πολύ οι φωνές που ήταν πιο κοντράλτες, ας πούμε. Δηλαδή μου άρεσαν πάρα πολύ η Μοσχολιού, η Αλεξίου, η Βιτάλη, η Κανελλίδου… Τέτοιες φωνές μού αρέσανε πάντα. Νομίζω ότι κρύβουν μέσα τους πολλά ηχοχρώματα.

Στο τραγούδι πώς μπήκες;
Χ.Μ.: Θα σου πω. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο στην Καβάλα, με μία φίλη μου που έπαιζε κιθάρα κατεβήκαμε στο ισόγειο της πολυκατοικίας, που έχει echo, κι εγώ τραγουδούσα κάποια τραγούδια της εποχής. Ήρθα στην Αθήνα, χωρίς να το ξέρει ο μπαμπάς μου, το ήξερε μόνο η μαμά μου. Μου έδωσε ο παππούς μου χρήματα, πήρα το αεροπλάνο και κατέβηκα μόνη μου στην Αθήνα, για να πάω αυτή την κασέτα σε μια εταιρεία. Άφησα την κασέτα και ξαναγύρισα στην Καβάλα. Ήμουν 16 στα 17. Την πήγα σε μια εταιρεία της εποχής και την άκουσε πρώτα ο Κώστας Καραγιαννόπουλος (Κώστας Καράλης). Τότε ήταν μαέστρος και δεν είχε ξεκινήσει ακόμη το τραγούδι. Σ’ αυτόν έδωσα την κασέτα, λοιπόν. Δεν έγινε κάτι, αλλά μετά ήρθαμε Αθήνα όλη η οικογένεια, εγώ πήγαινα σχολείο και άρχισα να τραγουδάω ερασιτεχνικά - Γιορτή του Κρασιού, αναψυκτήρια κ.ά.- κι έτσι έγινε το ξεκίνημά μου. Στη συνέχεια, τελειώνοντας το σχολείο, ξεκίνησα επαγγελματικά το τραγούδι και συνεργάστηκα με τον Γιάννη Πάριο, τον Δημήτρη Μητροπάνο, Γιάννη Πουλόπουλο, Μαρινέλλα, Πίτσα Παπαδοπούλου και επίσης μια πολύ ωραία σεζόν ήταν αυτή που έκανα με τη Χαρούλα Αλεξίου στον Ζυγό. Ακολούθησαν συναυλίες με τον Μανώλη Μητσιά και τη Σωτηρία Μπέλλου και αμέσως μετά δούλεψα με την Ελένη Βιτάλη, όπου σ’ αυτή τη συνεργασία γνώρισα τον Αντώνη Βαρδή.

Κάπου διάβασα στη Wikipedia ότι το πραγματικό σου επώνυμο είναι Χρυσικάκη.
Χ.Μ.: Όχι, Μαραγκόζη είναι το πραγματικό μου. Απλά, επειδή δεν μου άρεσε το Μαραγκόζη, κάποια στιγμή χρησιμοποίησα το Χρυσικάκη για μία σεζόν και τελείωσε. Τότε που είχα πάει στη Χαρούλα, είχα πάει σαν Χρυσικάκη, αλλά με έπεισε ο Χρήστος Νικολόπουλος να κρατήσω το πραγματικό μου επίθετο, επειδή ήταν πιο ιδιαίτερο.

Πώς, από τραγουδίστρια των μαγαζιών, έγινες τραγουδίστρια δισκογραφίας;
Χ.Μ.: Ήτανε φυσική συνέπεια, εφόσον τραγουδούσα επαγγελματικά, να έρθει η στιγμή να κάνω δισκογραφία. Πριν συναντήσω τον Αντώνη, είχα μία συμμετοχή με δύο τραγούδια στον δίσκο του Γιάννη Λογοθέτη (ΛοΓό) [«Δε Δουλεύω… Και Ούτε Θέλω Να Ακούω Για Δουλειά!», 1982] και στη συνέχεια είχα μια συμμετοχή με ένα τραγούδι στον δίσκο του Θέμη Ανδρεάδη «Σαν Ξαφνικό Ταξίδι» (1983). Επίσης, είχα τη χαρά να πω ένα πολύ όμορφο τραγούδι στον δίσκο «Πότε Βούδας Πότε Κούδας» (1986), του Πέτρου Βαγιόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, το «Νάχα Την Ξύπνια Μηχανή». Την ίδια χρονιά, συμμετείχα στον δίσκο του Αντώνη «Συγκάτοικοι Είμαστε Όλοι Στην Τρέλλα» με τρία τραγούδια και το 1987 έκανα τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο [σ.σ. «Σ’ Ακολουθώ»].   

 

ΣΑΝ ΨΕΜΑ – Χριστίνα Μαραγκόζη
(1986, μουσική: Αντώνης Βαρδής, στίχοι: Τασούλα Θωμαΐδου)
Χ.Μ.: Το «Σαν Ψέμα» είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησα με τον Αντώνη. Αλλά δεν ακούγεται πια, σε αντίθεση με το «Θα Προχωράμε Μαζί» που έχει μείνει κλασικό.

 

ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΑΖΙ – Αντώνης Βαρδής & Χριστίνα Μαραγκόζη
(1987, μουσική: Αντώνης Βαρδής, στίχοι: Γιάννης Πάριος)
Χ.Μ.: Το 1986, τραγουδούσα με τον Γιάννη Πάριο και τη Μαρινέλλα στη Νεράιδα και έκανα τότε τον πρώτο μου δίσκο. Ο Γιάννης Πάριος έδωσε κάποιους πολύ ωραίους στίχους στον Αντώνη και μέσα σ’ αυτούς τους στίχους ήτανε το «Χάνομαι» («Κλείστε τις πόρτες») και το «Θα Προχωράμε Μαζί». Στην αρχή ο Αντώνης σκεφτόταν να πω το «Θα Προχωράμε Μαζί» με τον Γιάννη Πάριο. Μετά, όμως, μου λέει:
- Το σκέφτομαι, γιατί θα πούνε όλοι ότι πήγε ο δίσκος σου επειδή ήταν ο Πάριος μέσα και δεν θα φανεί ότι το πήγες μόνη σου με την αξία σου. Μήπως να το πούμε μαζί…
Κι έτσι το τραγούδι το είπα με τον Αντώνη.

ΧΑΝΟΜΑΙ – Χριστίνα Μαραγκόζη
(1987, μουσική: Αντώνης Βαρδής, στίχοι: Γιάννης Πάριος)
Χ.Μ.: Αυτό το τραγούδι δεν ήθελα να το πω. Δεν μου άρεσε που έλεγε «Κλείστε τις πόρτες να μη φύγει». Μου φάνηκε σαν σλόγκαν και το θεωρούσα και λίγο… «κάπως». Μου ακουγόταν περίεργο. Και με πείσανε ο Αντώνης με τον Γιάννη ότι αυτό είναι σχήμα λόγου -εννοείται. Ήταν μία κραυγή απελπισίας από μια γυναίκα που χώριζε και, ενώ στην αρχή δεν το ήθελα, μετά με πείσανε και το είπα.

Το 1996, ο Αντώνης Βαρδής είπε σχετικά με αυτό το τραγούδι «Θα μπορούσε να είναι μια λαϊκή μπαλάντα χωρίς όλο αυτό το βάσανο και το «μπάμπα μπούμπα», που τώρα πια δεν μπορώ να το ακούσω. Τότε, βέβαια, δεν μπορούσα να ακούω τραγούδι χωρίς να υπάρχει η ντραμάρα. Πάθαινα πλάκα. Τώρα πέρασαν κάπως τα χρόνια, παράγινε και το κακό μ’ αυτού του είδους τις ενορχηστρώσεις, κάπου την ξεπέρασα κι εγώ και βλέπω αλλιώς τα πράγματα».
Χ.Μ.: Κοίτα, το 1986-1987 που ο Αντώνης έκανε τους δύο δίσκους, τον δικό του και τον δικό μου, είχε κάνει κατά κάποιο τρόπο μια μουσική σχολή σε σχέση με τις ενορχηστρώσεις. Ήταν πρωτοπόρος ο Αντώνης στο θέμα της ενορχήστρωσης. Και μετά ακολούθησαν πολλοί συνθέτες που κάνανε τέτοιου είδους ενορχηστρώσεις.

 

ΔΩΣΤΑ ΟΛΑ – Χριστίνα Μαραγκόζη
(1988, μουσική: Αντώνης Βαρδής, στίχοι: Τασούλα Θωμαΐδου)
Χ.Μ.: Το «Δώστα Όλα» μού έβγαλε την ψυχή. Δεν μπορούσα να το πω στο στούντιο. Έκανα ένα μήνα να το πω. Δεν μου έβγαινε, δεν το έλεγα καλά, δεν ξέρω. Μετά άφησα να περάσει κάποιο διάστημα και μία μέρα μπήκα στο στούντιο και το είπα μία κι έξω.

ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΖΩΗ ΜΟΥ – Χριστίνα Μαραγκόζη
(1994, μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος, στίχοι: Μανώλης Ρασούλης)
Χ.Μ.: Το «Όνειρό Μου Και Ζωή Μου» είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω πει, του αγαπημένου μου Πέτρου Βαγιόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, το οποίο έγινε μια από τις πιο μεγάλες μου επιτυχίες.

[σ.σ. Για την ιστορία του τραγουδιού μπορείτε να ανατρέξετε στη συνέντευξη που μου έδωσε ο Πέτρος Βαγιόπουλος] 

Από τα τραγούδια που έχεις ερμηνεύσει, υπάρχει κάποιο που του έχεις ιδιαίτερη αδυναμία, που να είναι το αγαπημένο σου;
Χ.Μ.: Δεν μπορώ να σου πω «αγαπημένο τραγούδι» και θα σου πω γιατί: γιατί τα τραγούδια τα επέλεγα εγώ. Δηλαδή, μου έπαιζε το τραγούδι ο Αντώνης και έλεγα «αυτό μ’ αρέσει». Επέλεγα εγώ, οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι είναι αυτό. Υπάρχουν κάποια αγαπημένα τραγούδια γενικά, που μπορεί να μην έχουν ακουστεί τόσο πολύ, και μ’ αρέσουν. Όπως είναι το «Σαν Ψέμα», το «Θέλω Να Ξεχάσω» -ένα τραγούδι πολύ ωραίο, σε στίχους πάλι του Πάριου, που δεν ακούστηκε πολύ-… είναι κάποια τραγούδια που είναι πιο «αγαπησιάρικα».

Κάνοντας μία αναδρομή, μία ανασκόπηση, στην πορεία σου στο τραγούδι, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω;
Χ.Μ.: Πάρα πολλά. Και στην προσωπική μου ζωή και στα επαγγελματικά μου επίσης. Ειδικά στα επαγγελματικά έκανα πολλά λάθη. Για μένα δεν ισχύει αυτό που λένε «ό,τι έγινε, έγινε», «είναι για καλό», «δεν θα άλλαζα τίποτα» και «όλα τα λάθη μάς διδάσκουν κάτι». Μπορεί να μας διδάσκουν κάτι, αλλά δεν σημαίνει τίποτα αυτό. Εγώ θα ήθελα να τα είχα κάνει αλλιώς.    

Όταν είχα ακούσει τον πρώτο σου δίσκο, θυμάμαι που είπα «πω, πω, τι φωνάρα έχει η Μαραγκόζη! Θα κάνει μεγάλη καριέρα!». Τα πράγματα δεν πήγανε όπως τα φανταζόμουνα, αλλά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους καλλιτέχνες με μέτριες φωνές να κάνουν μεγάλη καριέρα και άλλοι με σπουδαίες φωνές είτε να μην κάνουν καθόλου είτε να κάνουν καριέρα μικρότερη από την αξία της φωνής τους.
Χ.Μ.: Δεν ξέρω. Ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του. Αυτό έχω να πω. Εγώ τραγουδάω και κάνω τη δουλειά που ξέρω να κάνω, όχι βέβαια σε καθημερινή βάση γιατί έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια. Κάποτε δουλεύαμε σχεδόν 7 ημέρες την εβδομάδα αλλά αυτό άλλαξε άρδην και έγινε δυο φορές την εβδομάδα. Αυτή την στιγμή δεν είναι μέσα στα πράγματα άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι πρώτοι. Υπάρχουν και πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν είναι επίκαιροι, να το πω έτσι, και που είναι σαφώς καλύτεροι και θα έπρεπε να είχαν άλλη πορεία. Επίσης παλιά υπήρχαν οι εταιρείες και στις εταιρείες υπήρχαν οι μουσικοί παραγωγοί, οι οποίοι έψαχναν τραγουδιστές που είχανε καλή φωνή. Όμως διανύουμε μια εποχή που δεν τους ενδιαφέρει τόσο πολύ η φωνή όσο η εξωτερική εμφάνιση. Γι’ αυτό σου λέω ότι έχει να κάνει με πολλά πράγματα: δημόσιες σχέσεις, δεν υπάρχουν εταιρείες, δεν υπάρχουν παραγωγοί, τα ραδιόφωνα παίζουν play list… Εγώ μπορεί να βγάλω ένα καταπληκτικό τραγούδι και να μην το παίξουν ποτέ γιατί πρέπει να τους πληρώσω για να το παίξουν. Αυτό είναι μεγάλη μάστιγα. Κάνει πολύ κακό στο τραγούδι. Δεν υπάρχει πολυφωνία κι έχουν χαθεί υπέροχα τραγούδια, από πολλούς. Στεναχωριέμαι πολύ γιατί υπάρχουν και παιδιά, κορίτσια και αγόρια, που κάθονται στα σπίτια τους με υπέροχες φωνές και βγαίνουνε και τραγουδάνε άνθρωποι που το ταλέντο τους είναι ελάχιστο σε σχέση με τη φήμη τους. Το μόνο καλό είναι ότι ο κόσμος μπαίνει πια στο YouTube και μπορεί να ανακαλύψει κάποιες καλές φωνές. Αυτό που θέλω να πω εγώ για τον εαυτό μου είναι ότι γεννήθηκα για να τραγουδάω και δεν θα πάψω ποτέ να το κάνω, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι ένας τρόπος να εκφράζομαι κι αυτό που μου δίνει μεγάλη χαρά είναι η ανταπόκριση του κόσμου, που με τον τρόπο του δείχνει ότι αγαπά εμένα και τα τραγούδια μου. Είναι ένα συναίσθημα υπέροχο. Αυτή άλλωστε είναι και η ηθική ανταμοιβή του καλλιτέχνη.

(σ.σ. η φωτογραφία μου με τον Αντώνη Βαρδή και τη Χριστίνα Μαραγκόζη το 1988)