Σε αυτή τη γη χωράμε όλοι...

Όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνομαι πως παρ’ όλες τις διαφορές που μπορεί να έχουμε μεταξύ μας, στην ουσία ταιριάζουμε και μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Μα κι αν δεν έχουμε την πρόθεση να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τους συνάνθρωπούς μας, τουλάχιστον ας μην τους προσβάλλουμε κι ας μην τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη.

Γράφω αυτά τα λόγια με αφορμή, 2 πρόσφατα περιστατικά που είδα με τα μάτια μου σήμερα. Το πρώτο αφορά στη δυσκολία ενός νεαρού ανάπηρου που προσπαθούσε να κυκλοφορήσει στο κέντρο της Αθήνας.

Όλες οι ειδικές διαβάσεις για να ανεβάσει το καροτσάκι του στο πεζοδρομίου, ήταν δεσμευμένες από μηχανές και αυτοκίνητα. Ο νεαρός έμενε σαστισμένος και αβοήθητος κι εγώ επίσης αισθανόμουν ηλίθια, που καθόμουν να τον κοιτάζω χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι. Του είπα αυθόρμητα μια καλημέρα και μέσα από μια μικρή συζήτηση μαζί του, έμαθα πως είχε βγει να αγοράσει κάποια c.d. Αυτό με έκανε να νιώσω πιο κοντά του. Ένας από μας σκέφτηκα. Γιατί του κλείνουμε το δρόμο;

Η δεύτερη δυσάρεστη ιστορία, που με έκανε να προβληματιστώ, ήταν όλη αυτή η φασαρία που έγινε κατά τα γυρίσματα τηλεοπτικής σειράς, στη Θράκη. Απ’ όσα κατάλαβα, κάποιο κομμάτι της μειονότητας καλώς ή κακώς ένιωσε θιγμένο, κανείς, (ακόμα κι αν δεν είχε όλη την ευθύνη), δεν έδειξε τη στοιχειώδη ευγένεια να ζητήσει συγνώμη στην αρχή της ιστορίας, ζεστάθηκαν τα αίματα και φούσκωσε ένα ποτάμι οργής, που τα νερά του παρέσυραν πολλούς. Για άλλη μια φορά, πολύ κακό για το τίποτα. Σίγουρα οι δυο πλευρές έχουν τα προβλήματά τους, που μπορεί να μη βρουν τη λύση τους στις μέρες μας, μα δεν πιστεύω πως πρέπει να σκοτωθούμε και μάλιστα κυρίως κατά τη μάχη της τηλεθέασης.

Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες μεταξύ μας! Όσο κι αν αυτό ακούγεται μπανάλ. Μα όσο ζόρικα κι αν είναι τα πράγματα, εξακολουθώ να πιστεύω πως όλοι χωράμε σε αυτή τη γη. Αρκεί φυσικά να το επιθυμούμε… Λέτε να είμαι αφελής;