Η ιστορία του ''Every Breath You Take'' των Police

Το «Every Breath You Take» περιλαμβάνεται στον πέμπτο και τελευταίο δίσκο των Police, «Synchronicity», που κυκλοφόρησε το 1983.

Πρόκειται για ένα παραπλανητικά όμορφο new wave/soft Rock τραγούδι, το οποίο σ’ ένα πρώτο άκουσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τρυφερό και ερωτικό τραγούδι πίστης και αφοσίωσης. Ο Sting όμως δεν ήταν καθόλου σε ρομαντική διάθεση όταν το έγραψε. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα, αφού περνούσε μια ταραγμένη περίοδο στην προσωπική του ζωή καθώς υπέφερε από αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «ψυχική κατάρρευση» εν μέσω της διάλυσης του πρώτου του γάμου.

Το τραγούδι το έγραψε το 1982 μετά τον χωρισμό του από την ηθοποιό Frances Tomelty και στην αρχή της σχέσης του με την Trudie Styler. Το πρόβλημα ήταν ότι η Trudie ήταν η καλύτερη φίλη της Frances. Ο Sting και η Frances έμεναν για αρκετά χρόνια δίπλα από την Trudie, στο Bayswater στο Δυτικό Λονδίνο, πριν ο Sting και η Trudie γίνουν εραστές. Ο χωρισμός του Sting με τη Frances έγινε αντικείμενο συζητήσεων και η σχέση του με την Trudie καταδικάστηκε ευρέως.

Για να ξεφύγει από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Sting αποτραβήχτηκε στην Καραϊβική και ένα βράδυ ξεκίνησε να γράφει το τραγούδι στο γραφείο του Ian Fleming, στο κτήμα Goldeneye στην κωμόπολη Oracabessa, στην βόρεια ακτή της Τζαμάικα. Ήταν το ίδιο γραφείο όπου ο Ian Fleming έγραψε τα μυθιστορήματά του με ήρωα τον James Bond. Εκεί, σε μια έκρηξη έμπνευσης, ξαφνικά ο Sting έγραψε τους στίχους, τις συγχορδίες και τη μελωδία για το μεγαλύτερο μέρος του «Every Breath You Take». Το επίπεδο αυτού του ευρέως διαδεδομένου κομματιού είναι τέτοιο που είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι συνελήφθη μέσα σε λίγα λεπτά.

Το «Every Breath You Take» αφηγείται μία ιστορία από την οπτική γωνία ενός πολύ διαταραγμένου άνδρα, που αρνείται να τα παρατήσει ακόμα και όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Οι στίχοι είναι τα λόγια ενός κτητικού τύπου που παρακολουθεί «κάθε ανάσα που παίρνεις, κάθε κίνηση που κάνεις» και εξηγούν πώς η όλη εμπειρία του διαζυγίου, έκανε τον Sting εμμονικό και να έχει την ανάγκη να ελέγχει διαρκώς τα πάντα. Αναμφίβολα, όταν έγραφε αυτό το τραγούδι, ο Sting σκεφτόταν τους κατασκόπους των έργων του Ian Fleming, αν και μπορούν να δοθούν πολλαπλές ερμηνείες. Κάποιοι ερμηνεύουν τους στίχους ως μια ανατριχιαστική περιγραφή για το πώς μας παρακολουθεί η κυβέρνηση. Άλλοι το συγκρίνουν με το «1984» του George Orwell και τον αποκαλούμενο «Μεγάλο Αδελφό».

Στα τέλη του 1983, σε μία συνέντευξή του με την Annie Nightingale, ο Sting αποκάλυψε ότι το «Every Breath You Take» είναι ένα τραγούδι για την ανεκπλήρωτη αγάπη. Ο Βρετανός μουσικός υποστήριζε πάντα ότι το τραγούδι ήταν ένας θεραπευτικός τρόπος να αντιμετωπίσει τη διάλυση του πρώτου του γάμου.

Οι στίχοι του τραγουδιού είναι πολύ απλοί -για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάποιο έξυπνο λογοπαίγνιο, αλλά το υποκείμενο πλαίσιο είναι αρκετά διακριτό. Με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι απλώς μία όμορφη ερωτική μπαλάντα που μιλά για κάποιον που έχει χωρίσει με την ερωτική του σύντροφο, είτε απλά για κάποιον που είναι ερωτευμένος και ακολουθεί τα βήματα της αγαπημένης του σαν πιστό σκυλί. Ωστόσο με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις η ατμόσφαιρα γίνεται πιο δυσοίωνη καθώς συνειδητοποιείς ότι αυτή η αγάπη είναι εμμονικής φύσης και ότι το τραγούδι δεν είναι τόσο ένα χαρούμενο ερωτικό τραγούδι, αλλά μάλλον ένα απελπισμένο ερωτικό τραγούδι -αν θέλεις να το αποκαλέσεις ερωτικό- για κάποιον που δεν έχει αυτό το άτομο στη ζωή του πια και εκφράζεται με έναν πολύ εμμονικό, κάποιοι θα έλεγαν ανατριχιαστικό τρόπο.

Τι νόμιζαν, λοιπόν, οι περισσότεροι: Ότι κάποιος μαλθακός ερωτευμένος άντρας (ο Sting) θα προσέχει («will be watching») την καλή του, ενώ εκείνη αναπνέει («every breath you take»).
Τι λέει στην πραγματικότητα: Το τραγούδι του stalker. Οι στίχοι μεταφράζονται ακριβώς όπως πιο πάνω, αλλά εκφράζουν τις άρρωστες ορέξεις κάποιου που παρακολουθεί (και όχι προσέχει) τη γυναίκα που έβαλε στο μάτι, γεγονός που ενισχύεται και από τον στίχο «Oh can’t you see you belong to me?».

Το θέμα του τραγουδιού έχει εντυπωσιακή ομοιότητα με το ποίημα του Robert Browning «Ο Εραστής Της Πορφυρίας» (Porphyria’s Lover, 1938), όπου μια κυρία υψηλής τάξης παίρνει έναν εραστή κατώτερης τάξης και τον απορρίπτει. Η αντίδρασή του; Την παρακολουθεί και μετά την στραγγαλίζει με τα ίδια της τα μαλλιά για να την κρατήσει για πάντα δική του, πιστεύοντας ότι έτσι εξασφάλισε την αιώνια αγάπη της. Δεδομένου ότι ο Sting ήταν αρχικά καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας και συνέχισε να είναι ένας παραγωγικός αναγνώστης, αυτή η ομοιότητα μπορεί να μην είναι τυχαία. Άλλωστε υπάρχουν πολλές λογοτεχνικές αναφορές στα τραγούδια του. 

Ο δε στίχος «Every claim you stake» αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου θέματος εμμονής και επιτήρησης. Στο πλαίσιο του τραγουδιού, αυτός ο στίχος υποδηλώνει την έντονα εξονυχιστική κτητικότητα του αφηγητή απέναντι στο ερωτικό του ενδιαφέρον. Είναι σαν ο αφηγητής να παρακολουθεί στενά και να καταγράφει τα πάντα. Παρά τον φαινομενικά ρομαντικό τόνο του τραγουδιού, ο Sting το έχει περιγράψει ως δυσοίωνο και ότι δεν είναι ένα ερωτικό τραγουδάκι, όπως το εξέλαβαν πολλοί. Έτσι, το «Every claim you stake» συμβάλλει σε αυτό το πιο σκοτεινό, πιο εμμονικό θέμα του τραγουδιού. 

Ακολουθεί η γέφυρα του τραγουδιού: «Since you’ve gone, I’ve been lost without a trace / I dream at night, I can only see your face…». Αργότερα, ο Sting χρησιμοποίησε παρόμοιους στίχους στο τραγούδι «If I Ever Lose My Faith In You» (1993): «I could be lost in all their lies without a trace / but every time I close my eyes I see your face».
Όταν έγραψε το «Every Breath You Take», ο Sting ένιωθε ότι θα γινόταν η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος, ακόμα κι αν δεν πίστευε ότι άνοιγε νέους δρόμους αφού το θεωρούσε γενικόλογο και «υπάκουο σε κανόνες».
Sting: Ξύπνησα μέσα στη νύχτα με αυτόν τον στίχο, «Every breath you take, every move you make, I’ll be watching you», στο μυαλό μου. Κάθισα στο πιάνο και το έγραψα σε μισή ώρα. Βγαίνει κάτι απροσδιόριστο, πολύ τετριμμένο. Το «Every Breath You Take» είναι ένα αρχετυπικό τραγούδι. Αν έχεις μία συγχορδία ματζόρε ακολουθούμενη από μία σχετική μινόρε, δεν είσαι πρωτότυπος. Η ίδια η μελωδία είναι γενική, σαν ένα σύνολο εκατοντάδων άλλων που κυκλοφορούν τριγύρω. Να πω την αλήθεια, μόνον οι στίχοι είναι ενδιαφέροντες και το κάνουν κάπως να διαφέρει. Ακούγεται σαν ένα πολύ μαλακό, παρήγορο ερωτικό τραγούδι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει εκείνη την στιγμή πόσο δυσοίωνο είναι. Τους στίχους τους έγραψα μέσα απ’ τα μάτια ενός εμμονικού, ζηλόφθονου τύπου, ενός παθιασμένου εραστή. Στο μυαλό μου είχα τον Μεγάλο Αδελφό, την παρακολούθηση και τον έλεγχο. Ήταν τα χρόνια του Reagan, του Πολέμου των Άστρων. Ω, Θεέ μου, τώρα θα πεις ότι ήμουν δήθεν. Προσπάθησα να γράψω το πώς είναι να θέλουν να σε παρακολουθούν, να σε ελέγχουν. Σε κάθε κίνηση, σε κάθε σου ανάσα. Μόλις το έγραψα και το τραγούδησα, συνειδητοποίησα ότι ήταν αρκετά σκοτεινό. Η πρόθεσή μου μπορεί να ήταν να γράψω ένα ρομαντικό τραγούδι, σαγηνευτικό και ζεστό. Τότε είδα ότι ενεπλάκη και μία άλλη πλευρά της προσωπικότητάς μου, σχετικά με τον έλεγχο και τη ζήλια, και αυτή είναι η δύναμή του. Γράφτηκε σε μια δύσκολη στιγμή. Πιστεύω ότι είναι ένα μοχθηρό τραγουδάκι, στην πραγματικότητα μάλλον σατανικό. Μιλάει για ζήλια, παρακολούθηση και κυριότητα. Το τραγούδι έχει την τυπική δομή μιας Pop μπαλάντας, αλλά δεν υπάρχει αρμονική ανάπτυξη μετά το μεσαίο τμήμα, καμία απελευθέρωση συναισθημάτων ή αλλαγή στην οπτική γωνία του πρωταγωνιστή. Είναι παγιδευμένος στις κυκλικές εμμονές του. Νομίζω ότι η ασάφεια είναι εγγενής στο τραγούδι όπως και να το αντιμετωπίσεις, επειδή οι στίχοι είναι τόσο σαδιστικοί. Από τη μία πλευρά, είναι ένα ωραίο, μακρόσυρτο τραγούδι με τις κλασικές σχετικές μινόρε συγχορδίες και από κάτω υπάρχει αυτός ο αντιπαθητικός χαρακτήρας που λέει ότι παρακολουθεί κάθε κίνηση. Μου αρέσει αυτή η ασάφεια. Φυσικά δεν είχα επίγνωση τίποτα από αυτά. Νόμιζα ότι απλώς έγραφα μία επιτυχία και πράγματι έγινε ένα από τα τραγούδια που καθόρισαν τη δεκαετία του 1980 και κατά λάθος το τέλειο soundtrack για τη φαντασίωση ελέγχου για τον Πόλεμο των Άστρων του Ronald Reagan. Όταν τελικά συνειδητοποίησα αυτή τη συμμετρία, αναγκάστηκα να γράψω ένα αντίδοτο: «If You Love Somebody Set Them Free». Πριν από μερικές εβδομάδες, είδα στην τηλεόραση τον Andy Gibb να τραγουδά το «Every Breath You Take» με μια κοπέλα πολύ τρυφερά και το παρερμήνευσε εντελώς (γέλια). Μπορούσα ακόμα ν’ ακούσω τα λόγια, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με αγάπη. Κατουρήθηκα από τα γέλια.

-- -- --
Επιστρέφοντας στην Αγγλία από την Τζαμάικα, ο Sting ηχογράφησε ένα demo του τραγουδιού σε μία οκτακάναλη κονσόλα στα Utopia studios, στο Βόρειο Λονδίνο. Ο Sting το ηχογράφησε μόνος του, τραγουδώντας απλά, κάπως μακριά απ’ το γνωστό του φαλσέτο, ενώ έπαιζε σε όργανο Hammond. Ωστόσο έδινε ένα σαφές σχέδιο του τραγουδιού όσον αφορά το κύριο riff, τη φωνητική μελωδία και τους ήδη ολοκληρωμένους στίχους. Στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο του 1982, ο Sting πήρε αυτή την εμβρυακή μορφή στα στούντιο AIR του George Martin, στο Salem του Montserrat, στη μέση του Ατλαντικού, όπου συγκεντρώθηκαν οι Police για να δουλέψουν πάνω στον δίσκο «Synchronicity».

Η τριμελής μπάντα των Police δημιουργήθηκε το 1977, στην ακμή του Punk, από τον drummer Stewart Copeland, γιο ενός πράκτορα της CIA, όταν γνώρισε τον Sting και εντυπωσιάστηκε από την παρουσία του στο Jazz Fusion συγκρότημα Last Exit. Οι Police έστρεψαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας με τον πρώτο τους δίσκο, «Outlandos D’Amour» (1978), χάρη στη μεγάλη απήχηση των single «Roxanne» και «Can’t Stand Losing You». Γνώρισαν ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία με τον δεύτερο δίσκο τους, «Reggatta De Blanc» (1979), από τον οποίο τα δύο πρώτα singles «Message In A Bottle» και «Walking On The Moon» έγιναν τα πρώτα τους No 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακολούθησαν οι δίσκοι «Zenyatta Mondatta» (1980) και «Ghost In The Machine» (1981), δείχνοντας τις πραγματικές προθέσεις των Police: να γίνουν οι πιο μεγάλοι αστέρες της Rock στον πλανήτη, ρίχνοντας τους Punk τόνους, λανσάροντας ένα πιο Reggae, πιασάρικο προφίλ και υιοθετώντας Pop εμπορικές αναφορές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι Police βρίσκονταν στο απόγειο της δημοτικότητάς τους και ταξίδευαν συχνά σε εξωτικά μέρη, ώστε να μπορούν να συνεργαστούν πιο αποτελεσματικά. Ο Stewart Copeland είπε ότι τα στούντιο AIR ήταν ένα ελκυστικό μέρος για την ηχογράφηση του νέου τους δίσκου επειδή η πτήση ήταν μεγάλη και μακριά από την πλησιέστερη δισκογραφική εταιρεία. Ο ίδιος θυμόταν ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του τρίτου δίσκου, «Zenyatta Mondatta», τα στελέχη ήταν συνεχώς παρόντα, «αναζητώντας την επιτυχία» καθώς το συγκρότημα γινόταν όλο και πιο δημοφιλές.

Ενώ ο Sting έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του «Every Breath You Take» αστραπιαία, η πραγματοποίηση της ολοκληρωμένης ενορχήστρωσης του τραγουδιού αποδείχθηκε μεγαλύτερη πρόκληση. Όταν ο Sting έπαιξε το demo στους υπόλοιπους, τους φάνηκε ένα απλό σχέδιο, άμεσο σαν μελωδία, αλλά ελλειπτικό. Αρχικά, το συγκρότημα δοκίμασε το τραγούδι σε διάφορα στιλ και ενορχηστρώσεις, όπως η Reggae. Σε αντίθεση με τα άλλα τραγούδια του δίσκου «Synchronicity», τα οποία σύμφωνα με τον Copeland χρειάζονταν γενικά μια μέρα, για το «Every Breath You Take» οι Police επέστρεψαν στα βασικά αλλά χρειάστηκαν μια εβδομάδα λόγω της… απλότητας του τραγουδιού.

Στην ηχογράφηση του «Every Breath You Take» έπαιξαν οι: Sting (φωνή, φωνητικά, μπάσο, πιάνο, synthesizers), Andy Summers (κιθάρες) και Stewart Copeland (drums, κρουστά και Oberheim DMX). Γενικά, η διαδικασία ηχογράφησης του πέμπτου δίσκου των Police δεν εξελίχθηκε και τόσο ομαλά, καθώς οι προσωπικές εντάσεις μεταξύ των μελών του αγγλικού Rock συγκροτήματος, ιδιαίτερα του Sting και του ντράμερ Stewart Copeland, ήρθαν στο προσκήνιο και επιβάρυναν την κατάσταση, οδηγώντας το συγκρότημα στα πρόθυρα της διάλυσης και καθιστώντας δύσκολο το έργο για τον μηχανικό ήχου και παραγωγό Hugh Padgham.
Μετά τη δουλειά του ως ηχολήπτης σε δίσκους του Phil Collins, του Peter Gabriel, των Yes και των XTC, ο Padgham ανέλαβε το 1981 τον ρόλο παραγωγού για τον Phil Collins, τους Genesis και τους Police, πριν γίνει ο πιο αναγνωρισμένος και περιζήτητος παραγωγός της δεκαετίας. Ο δίσκος των Police «Ghost In The Machine» (1981) έβγαλε επιτυχίες, όπως το «Spirits In The Material World», το «Invisible Sun» και, κυρίως, το «Every Little Thing She Does Is Magic», κι έτσι το συγκρότημα συνεργάστηκε ξανά με τον Padgham για να κάνει την παραγωγή στο blockbuster «Synchronicity». Παρά το γεγονός ότι τα τρία μέλη των Police με το ζόρι μιλούσαν μεταξύ τους, η δημιουργική ένταση είχε ως αποτέλεσμα την καλύτερη δουλειά τους, έναν δίσκο που έσφιξε την τεταμένη και σπειροειδή αλληλεπίδρασή τους με τραγούδια που στράφηκαν σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κλασικό μείγμα εκλεπτυσμένων ήχων και επιδέξιας τραγουδοποιίας, με προεξάρχον το βραδύκαυστο «Every Breath You Take», μια στοιχειωτική, υπνωτική μαρτυρία μιας χαμένης αγάπης και εμμονικής κυριαρχίας. Ωστόσο, ο Sting χρειάστηκε κυριολεκτικά να…. παλέψει για να συμπεριλάβει το τραγούδι στον δίσκο.

Ο Padgham ισχυρίστηκε ότι την περίοδο των ηχογραφήσεων, ο Sting και ο Copeland «μισούσαν ο ένας τον άλλον», με συχνές λεκτικές και σωματικές διαμάχες στο στούντιο. Ο Sting με τον Copeland ξεκίνησαν από λεκτικές διαφωνίες για το τί και πώς θ’ ακούγεται στον δίσκο και σε λίγο άρχισαν να πιάνονται μεταξύ τους στα χέρια με το παραμικρό. Ο Padgham ένιωθε δεμένα τα χέρια του όσον αφορά την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες τους, τα τρία μέλη του συγκροτήματος πάλευαν να ταιριάξουν τις απόψεις τους. Ακόμα και ο σχηματισμός τους το 1977 έφερε κρυφές δυσαρέσκειες.
Sting (στα απομνημονεύματά του, «Broken Music», 2004): Ο Stewart θέλει να ονομάσει το συγκρότημα «Police». Μισώ το όνομα, αλλά δεν λέω τίποτα.

-- -- --
Ο Copeland και ο Summers είχαν απογοητευτεί από τον έλεγχο του Sting στη σύνθεση των τραγουδιών. Οι σχέσεις μεταξύ του drummer (Stewart Copeland) και του τραγουδιστή (Sting) ήταν ιδιαίτερα τοξικές και κανένας από τους δύο δεν άντεχε να βρίσκεται ταυτόχρονα στο στούντιο με τον άλλον. Λέγεται μάλιστα ότι στην περίπτωση του «Every Breath You Take», ο Copeland ήταν απογοητευμένος που έπρεπε να περιορίσει το παίξιμό του για να εξυπηρετηθεί η απλή ενορχήστρωση του τραγουδιού. Και η αλήθεια είναι ότι το πρωί ο Copeland πρόσθετε μέρη στα drums  και το απόγευμα ο Sting τα έσβηνε.

Hugh Padgham: Στο προηγούμενο άλμπουμ, τα demo του Sting είχαν δώσει μια καλή ιδέα για το τι ήθελε, και έτσι η δουλειά μου ως παραγωγός οδήγησε πραγματικά στο να πετύχω έναν συνεκτικό ήχο. Δεν υπήρξαν ιδιαίτερα βαθιές συζητήσεις σχετικά με την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρει το άλμπουμ, επειδή η μουσική μιλούσε ουσιαστικά από μόνη της, και παρόλο που ήταν σε μεγάλο βαθμό τραγούδια του Sting, οι άλλοι σίγουρα άφησαν το στίγμα τους στον ήχο. Ωστόσο, μέχρι την εποχή του «Synchronicity», είχαν βαρεθεί ο ένας τον άλλον - ο Sting και ο Stewart μισούσαν ο ένας τον άλλον, και παρόλο που ο Andy δεν έριχνε τόσο δηλητήριο, μπορούσε να είναι αρκετά γκρινιάρης -και υπήρχαν τόσο λεκτικοί όσο και σωματικοί καβγάδες στο στούντιο. Ήταν δύσκολο για μένα να κάνω οτιδήποτε για τους καβγάδες. Συχνά, όταν συμβαίναν αυτά, προσπαθούσα να είμαι ο κύριος Παραγωγός και έμπαινα στη μέση, λέγοντας: «Ελάτε, πρέπει να τα βάλετε ο ένας στον άλλον;» αλλά απλώς γύριζαν και φώναζαν «Φύγε από εδώ! Τι ξέρεις; Δεν ξέρεις τίποτα για εμάς!». Σχετικά με το συγκρότημα, τους γνώριζα για πολύ λίγο καιρό και η στάση τους ήταν «Δεν μπορείς να μας λες τι να κάνουμε. Μην ανακατεύεσαι». Ο Sting ήθελε ο Stewart να παίζει έναν πολύ ευθύ ρυθμό χωρίς γεμίσματα ή κάτι τέτοιο. Κι αυτό ήταν εντελώς αντίθετο από αυτό που ήθελε ο Stewart. Ο Stewart έλεγε:
- Θέλω να βάλω το γαμ… τύμπανο σ’ αυτό!
Κι ο Sting έλεγε:
- Δεν θέλω να βάλεις το γαμ… τύμπανο σ’ αυτό! Θέλω να βάλεις αυτό που θέλω να βάλεις σ’ αυτό!
Και συνέχιζε έτσι. Ήταν πραγματικά δύσκολο. Θυμάμαι να τηλεφωνώ στον manager μου, τον Dennis [Muirhead] και να του λέω:
- Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό!
Και θυμάμαι επίσης ξεκάθαρα, να δουλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για 10 μέρες στο Montserrat και να μην έχω τίποτα στην ταινία που να μπορεί να παιχτεί.

-- -- -- 

Σύμφωνα με τον κιθαρίστα Andy Summers, ο μόνος λόγος που το «Every Breath You Take» κατάφερε να μπει στο «Synchronicity» ήταν επειδή δεν είχαν αρκετά τραγούδια για τον δίσκο.
Andy Summers: Ο Stewart και ο Sting δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για το που θα τοποθετούνταν τα drums και το μπάσο στο τραγούδι. Και δεν επρόκειτο να μπει στον δίσκο. Χρειαζόμασταν το υλικό και η περίφημη ιστορία είναι ότι ο Sting γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε:
- Λοιπόν, προχώρα. Πήγαινε εκεί μέσα και καν’ το δικό σου!
Και φυσικά είχα όλο αυτό το υλικό στα χέρια μου. Είναι μία απλή ακολουθία συγχορδιών και δεν θα έπρεπε να αποδειχθεί πρόβλημα. Ήμουν ο κιθαρίστας των Police, αν θέλεις. Μόλις μπήκα μέσα στο στούντιο και άκουσα την ακολουθία των συγχορδιών, έβγαλα αμέσως αυτή τη μουσική φράση. Ήταν δύσκολο να το πετύχω αυτό, επειδή ο Sting έγραψε ένα πολύ καλό τραγούδι, αλλά δεν υπήρχε κιθάρα. Είχε μάλιστα κι εκείνο το Hammond σαν βάση, που το έκανε να μοιάζει σαν Billy Preston. Σίγουρα δεν ακουγόταν σαν τους Police, με εκείνο το μεγάλο, κυλιόμενο μέρος του synthesizer. Περάσαμε περίπου έξι βδομάδες ηχογραφώντας μόνο τα drums και το μπάσο. Ήταν μια απλή, κλασική ακολουθία συγχορδιών, αλλά δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε πώς να το κάνουμε. Εκείνη την εποχή είχα κάνει έναν δίσκο με τον Robert Fripp, το «I Advance Masked» (1982), και νομίζω ότι επρόκειτο να κάνουμε άλλον έναν και έψαχνα για υλικό. Ένα από τα πράγματα με τα οποία είχα ασχοληθεί στη ζωή μου, ειδικά όταν ήμουν τρελός για την κλασική κιθάρα, ήταν τα ντουέτα εγχόρδων του Ούγγρου συνθέτη και βιολονίστα Béla Bartók. Άκουγα και προσπαθούσα να παίξω αυτά τα όμορφα κομμάτια του Bartók. Έτσι, είχα αυτό το είδος αρμονίας στο παίξιμό μου, σε κάποιο βαθμό. Ο Bartók θα το πήγαινε πολύ πιο μακριά προσθέτοντας ένα ένατο αντί για τρίτο -κάτι τέτοιο. Έτσι ταίριαζε με το νοερό μουσικό μου τοπίο εκείνη την εποχή και ήταν πολύ φυσικό για μένα να παίξω κάτι τέτοιο. Είχα σκαρώσει μια νέα φράση στην κιθάρα και είπα να την πετάξω μέσα στο κομμάτι. Αλλά αυτό συνέβη επειδή το demo του Sting μου άφηνε πολύ χώρο να κάνω αυτό που έκανα. Όταν ο Sting είπε «πήγαινε και καν’ το δικό σου», πήγα και κόλλησα αυτή τη μουσική φράση και αμέσως καταλάβαμε και οι τρεις ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι πολύ καλό και ξεχωριστό. Χωρίς αυτό το μέρος της κιθάρας δεν υπάρχει τραγούδι. Αυτό το σφράγισε. Η κιθάρα μου το έκανε εντελώς κλασικό και του έδωσε μια μοντέρνα πινελιά. Ποια ήταν τα κριτήρια; Θα έπρεπε να ακούγεται σαν τους Police. Δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω συγχορδίες μπαρέ σε ένα τέτοιο τραγούδι, Λα, Φα δίεση μινόρε, Ρε και Μι. Έπρεπε να είναι κάτι που να λέει Police αλλά να μην εμποδίζει τα φωνητικά. Θα έπρεπε να υπάρχει ως μουσική ανεξάρτητα, παγκόσμια, αλλά με μια δόση ειρωνείας, να αναγνωρίζεται σε όλο τον κόσμο… Το κομμάτι κυλούσε και έπαιξα μια ακολουθία παύσεων που το έκανε να ακούγεται σαν Police, πέμπτη, δεύτερη, τρίτη, πάνω και κάτω σε κάθε συγχορδία. Ήταν καθαρό, περιεκτικό, άμεσα αναγνωρίσιμο. Αυτό που κατάφερα να κάνω με αυτή τη φράση στην κιθάρα ήταν να μεταφέρω το τραγούδι σε μια πολύ μοντέρνα ατμόσφαιρα, που ήταν εντελώς μελαγχολική, και να στήσω εκεί το τραγούδι. Αντί απλώς να παίξω μερικές πραγματικά ανόητες συγχορδίες, έφτιαξα κάτι ουσιαστικό από αυτό. Το έπαιξα κατευθείαν σε μία λήψη. Ακολούθησε μια σύντομη σιωπή και μετά όλοι στο control room σηκώθηκαν και ζητωκραύγαζαν. Με αυτή τη μουσική φράση πραγματοποίησα ένα όνειρο που ίσως λάτρευα από τότε που έπιασα για πρώτη φορά την κιθάρα ως έφηβος -να κάνω τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μου κάτι που θα έκανε τον γύρο του κόσμου, να δημιουργήσω μια μουσική φράση που οι κιθαρίστες θα έπαιζαν παντού. Το riff της κιθάρας μου είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα riff στη ιστορία. Όχι κι άσχημα!    

-- -- --
Στην απλή μελωδία του τραγουδιού αντικατοπτρίζεται η απλότητα των στίχων και, προφανώς, τα μέρη με τα synthesizers αφαιρέθηκαν επειδή δεν ταίριαζαν με το συνολικό ύφος του τραγουδιού. Το Hammond αντικαταστάθηκε από την κιθάρα του Andy Summers -άλλωστε τα πλήκτρα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του συγκροτήματος. Ο Summers συνέβαλε σημαντικά στην ενορχήστρωση του τραγουδιού. Εμπνευσμένος από τον Béla Bartók, σκέφτηκε το μέρος της κιθάρας που αργότερα θα γινόταν σήμα-κατατεθέν και το οποίο έπαιξε κατευθείαν σε μία μόνο λήψη, δίνοντας στο τραγούδι το κομμάτι που έλειπε από το παζλ.
Stewart Copeland: Το demo ήταν ο Sting να τραγουδάει πάνω από ένα όργανο Hammond, κάτι που ήταν σπάνιο εκείνη την εποχή επειδή τότε όλοι είχαμε σπιτικά studio, οπότε εμφανιζόμασταν με ολοκληρωμένα demo. Στην περίπτωση του «Every Breath», αυτό που έφερε στο συγκρότημα ήταν πολύ πιο απλό, οπότε κάναμε πολλά σ’ αυτό τις πρώτες μέρες. Απορρίψαμε εντελώς το μέρος με το όργανο Hammond, αφού δεν είχαμε οργανίστα στο συγκρότημα, αλλά είχαμε έναν εξαιρετικό κιθαρίστα [τον Andy Summers], ο οποίος θα ήταν αναξιοποίητος σε ένα τόσο σημαντικό τραγούδι. Ο Andy έφυγε και δούλεψε με το μέρος της κιθάρας και ξαφνικά όλα έβγαλαν νόημα. Ξέραμε ότι ήταν ένα μεγάλο τραγούδι, αλλά ακουγόταν πολύ πεζό παρά τους υπέροχους στίχους και έδεσε μόνο όταν ο Andy σκέφτηκε το μέρος της κιθάρας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα γιατί αυτό θα το κατέστρεφε, οπότε τα πράγματα που κάναμε έπρεπε να είναι τα σωστά. Δοκιμάσαμε αυτό, δοκιμάσαμε εκείνο, όπως μια Reggae εκδοχή, η οποία δεν φαινόταν αρκετά σημαντική. Δοκιμάσαμε ένα πιο Rock κομμάτι και δεν μπορώ καν να θυμηθώ το μεγαλύτερο μέρος του επειδή ήταν τόσο δύσκολο να το θυμάσαι.

-- -- --
Δεδομένου ότι ο Sting έγραφε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του συγκροτήματος, θεώρησε σκόπιμο να ορίσει τη μουσική κατεύθυνση, και αυτή η στάση δεν έγινε δεκτή με θέρμη από τους συναδέλφους του, ειδικά από τον Copeland, ο οποίος βρέθηκε απομονωμένος με κάθε έννοια της λέξης όταν είδε τα drums του στημένα σε μια τραπεζαρία στον πάνω όροφο και η μόνη σύνδεση που είχε με το στούντιο ήταν μια οθόνη. Άσχετα με το γεγονός ότι ο Padgham πέτυχε έναν αξιομνημόνευτα δυνατό, Ambient ήχο, στα ντραμς, αν το κουμπί talkback δεν πατιόταν στο control room αφού ο Copeland ηχογραφούσε μία λήψη, θα έπρεπε να είναι ειδικός στο να διαβάζει τα χείλη για καταλάβει τη σύγκλιση των απόψεων. Έτσι, η ένταση έσκασε και ο Hugh Padgham βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να κάνει τον διαιτητή, ενώ παράλληλα ήταν ο άνθρωπος πίσω από την κονσόλα Neve 8078 (η οποία αργότερα τοποθετήθηκε στο Warehouse Studio του Bryan Adams στο κέντρο του Βανκούβερ).

Το «Every Breath You Take» έφερε στο αποκορύφωμα την ένταση μεταξύ του Sting και του Copeland. Οι εντάσεις παραλίγο να οδηγήσουν στην ακύρωση των ηχογραφήσεων. Κλήθηκε δεόντως ο Miles Copeland, αδελφός του Stewart και manager του συγκροτήματος, ο οποίος ήταν ευτυχώς ο πιο ψύχραιμος και προσηλωμένος στον στόχο απ’ όλους. Τους μάζεψε στην πισίνα, δίπλα από το στούντιο, προκειμένου να καθοριστεί εάν οι ηχογραφήσεις έπρεπε να συνεχιστούν ή όχι. Εκεί τους συνέτισε και κατέστησε σαφές ότι θα έπρεπε επιτέλους ν’ αφήσουν κατά μέρος τις ηλίθιες έριδες και να προχωρήσουν στην ολοκλήρωση του δίσκου, για το καλό όλων. «Αυτός ο δίσκος στην πραγματικότητα απείχε μία συνάντηση από το να μην πραγματοποιηθεί», επιβεβαίωσε ο Padgham. Ενώ ο Padgham βρισκόταν στο control room, εξοπλισμένο με το Neve, ηχογραφώντας τα πάντα σε ένα 24κάναλο MCI, τα μέλη του συγκροτήματος παρέδωσαν τα υποστηρικτικά τους κομμάτια σε τρία ξεχωριστά δωμάτια: ο Sting χοροπηδούσε στο χαλάκι του τζόκινγκ στο εν λόγω control room, ο Andy Summers στον χώρο όπου παίζουν ζωντανά και ο Stewart Copeland στην τραπεζαρία του πάνω ορόφου του παρακείμενου σπιτιού. Αυτό ήταν βολικό από κάθε άποψη, επιτυγχάνοντας να διαχωριστούν ο ένας από τον άλλο σωματικά αλλά και από άποψη ήχου.

Για να δώσει στο τραγούδι περισσότερη ζωντάνια, ο Padgham ζήτησε από τον Copeland να ηχογραφήσει τα τύμπανα στην τραπεζαρία προκειμένου να πετύχει κάποια «ειδικά ηχητικά εφέ». Το δωμάτιο, ωστόσο, ήταν τόσο ζεστό που ο Copeland έπρεπε να κολλήσει με ταινία τις μπαγκέτες στα χέρια του για να μην γλιστράνε. Όσον αφορά το hi-hat, ο Sting ήθελε να χρησιμοποιήσει το Oberheim, αλλά ο Copeland διαφώνησε και έπαιξε ο ίδιος.

Hugh Padgham: Όπως και στα περισσότερα άλλα τραγούδια, η ηχογράφηση ξεκίνησε με πολλές εκδοχές του υποστηρικτικού κομματιού, επειδή ο Stewart συνήθως τα έκανε θάλασσα. Έκανε ζέστη, δεν υπήρχε κλιματισμός εκεί που έπαιζε, και ίδρωνε πολύ, οπότε μερικές φορές στα τρία τέταρτα της λήψης, κι όταν όλα γίνονταν πολύ συναρπαστικά, τα ξυλάκια φεύγανε από τα χέρια του. Μάλιστα, έφτασα να του βάζω τα ξυλάκια στα χέρια του και τα ακουστικά στο κεφάλι του για να τα κρατήσω στη θέση τους. Λοιπόν, αυτό ήταν ένα μέρος του προβλήματος, και επιπλέον υπήρχε το γεγονός ότι ο Sting ήθελε να κρατήσει το «Every Breath You Take» πολύ απλό, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνουμε άλλη μια λήψη αν ο Stewart έπαιζε ένα γέμισμα που δεν του άρεσε, και μετά να το συνδέσουμε όλο. Προφανώς μπορούσαμε να κόψουμε την ταινία με μία λεπίδα, αλλά δεν ήταν όπως σήμερα με τα Pro Tools, όπου είναι απίστευτα εύκολο να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα. Και παρόλο που ο Sting ήταν γενικά αυτός που συμμετείχε σε αυτές τις αποφάσεις, ακόμα κι έτσι ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον του. Δεν είναι από αυτούς που δείχνουν υπομονή ή ενδιαφέρον για τις τεχνικές στο στούντιο. Τα drums ακουγόντουσαν πολύ καλύτερα σε εκείνη την τραπεζαρία και, ενώ το μπάσο ήταν σε DI, δεν είχαμε επίσης διαρροή με τις κιθάρες. Έτσι αυτό το στήσιμο λειτούργησε τόσο ηχητικά, όσο και για κοινωνικούς λόγους.

-- -- -- 

Ο Copeland είπε ότι ο Padgham ήταν αναποτελεσματικός όσον αφορά τις δημιουργικές διαμάχες, αλλά…
Stewart Copeland: Αυτό στο οποίο ήταν καλός, ήταν ότι ήξερε πού να βάλει το μικρόφωνο. Έπαιρνε δυνατό ήχο. Πήρε την ατμοσφαιρική ηχογράφηση των drums, αλλά αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα του πώς η τοποθέτηση του μικροφώνου στη σωστή θέση συγκρούστηκε με τη δυναμική δουλειά του συγκροτήματος: το μεγάλο στούντιο που έχτισε ο George Martin [το AIR Montserrat, στην Καραϊβική] βρισκόταν στη μία άκρη του κτηρίου κι εγώ ήμουν στον πάνω όροφο, στο παλιό σπίτι, στην τραπεζαρία, μόνος μου με μια οθόνη τηλεόρασης που με συνέδεε με το στούντιο στον κάτω όροφο στην άλλη άκρη. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις όταν ηχογραφείς μουσική είναι να βάλεις ένα κομμάτι drums, αλλά εμείς το φτιάχναμε καθώς προχωρούσαμε και δεν ήμουν στο δωμάτιο μαζί τους. Έτσι, αντί στο τελείωμα να πουν «ε, αυτό ήταν καλό εκεί και πήγε εκεί», υπήρξε σιωπή. Δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγε κάποιος εκτός εάν πατούσε το κουμπί της ανταπόκρισης. Δεν πατήσανε το κουμπί, αλλά είδα ότι μιλάνε και υπέθεσα ότι είναι κακό. Τα drums ακούγονταν απίστευτα επειδή αυτό ήταν σίγουρα το κατάλληλο μέρος για να βγάλεις τον καλύτερο ήχο από τα drums. Αναμφισβήτητα, τα τύμπανα ακουγόντουσαν υπέροχα σ’ εκείνο το δωμάτιο.  

-- -- --
Η στάση του Sting απέναντι στις τεχνικές και στις σκέψεις του drummer Stewart Copeland δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτική, παρόλο ο Stewart είχε ήδη αποκτήσει ευρεία αναγνώριση για το ενεργητικό, περίπλοκο και τραχύ στιλ παιξίματός του. Στο «Every Breath You Take», αντί για ένα ολοκληρωμένο παίξιμο, αυτό πήρε τη μορφή ξεχωριστών overdubs για κάθε κρουστικό στοιχείο: το hi-hat με την καθυστέρηση των 300 χιλιοστών του δευτερολέπτου, ο ήχος της μπότας που δημιουργήθηκε από ένα Oberheim drum box, το γκονγκ και τα κύμβαλα που παίχτηκαν φίνα με σφυριά για την παραγωγή του ήχου που θυμίζει φύσημα του αέρα, καθώς το τραγούδι μπαίνει στα ρεφρέν, και το έντονο backbeat που δημιουργείται παίζοντας ταυτόχρονα ένα ταμπούρο στο ένα χέρι και ένα γκονγκ Tama στο άλλο.

Stewart Copeland: Όταν ο Andy σκέφτηκε αυτό το μέρος με την κιθάρα, ένιωσα προσωπικά ότι δεν χρειαζόταν να σκεφτώ κάποια από αυτές τις ενδιαφέρουσες ανατροπές ρυθμού, όπως στο «Can’t Stand Losing You» ή στο «Roxanne», επειδή φαινόταν ότι το μέρος με την κιθάρα ήταν το κόλπο. Έτσι, είχαμε το τραγούδι, είχαμε και το κόλπο και το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να κάνουμε το πόδι σου να κινείται στον ρυθμό. Το μέρος των drums είναι πολύ απλό: Το μπάσο τύμπανο προέρχεται από ένα drum box -ένα Oberheim- και ηχογράφησα από πάνω το ταμπούρο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα ταμπούρο και ένα γκονγκ Tama παιγμένα μαζί, το ένα στο ένα χέρι, το άλλο στο άλλο, έτσι ώστε να έχεις ένα πολύ βαρύ, αλλά εκπληκτικό backbeat. Έπειτα, ηχογραφήθηκε από πάνω το hi-hat ως ξεχωριστή λήψη. Για τα φυσήματα στα ρεφρέν, ηχογράφησα από πάνω το γκονγκ με ένα κύμβαλο που να παίζεται με μαλακά σφυριά. Το μέρος των drums συναρμολογήθηκε πλήρως με overdubs.  

-- -- --
Hugh Padgham: Ο ήχος στο ταμπούρο του Stewart οφειλόταν στο ότι έβαλε μία κεφαλή στο ταμπούρο και το έσφιξε όσο πιο δυνατά γινόταν. Όταν τα παξιμάδια δεν μπορούσαν να σφιχτούν άλλο, αυτό ήταν. Αυτός ήταν ο σωστός ήχος. Μέχρι τότε είχα απολαύσει κάποια επιτυχία ηχογραφώντας τον Phil Collins, όπου τα drums ήταν πολύ στο προσκήνιο, και μου άρεσε πολύ αυτός ο καθαρός, δυνατός ήχος, οπότε ένιωθα άνετα να κάνω το ίδιο με τον Stewart. Στο AIR Montserrat, η τραπεζαρία είχε κεκλιμένη οροφή και ξύλινο δάπεδο, το οποίο ήταν πολύ πιο ανακλαστικό από το στούντιο, που ήταν αρκετά νωθρό, οπότε ηχογράφησα τα drums του Stewart με μικρόφωνα δωματίου ενώ, παράλληλα, ηχογράφησα το σετ με κοντινά μικρόφωνα, παρόμοια με τον τρόπο που ηχογράφησα τον Phil Collins. Υπήρχε ένα κανονικό Shure SM57 πάνω από το ταμπούρο, Sennheiser 421 στα tom-tom, Coles 4038 πάνω από τα κύμβαλα και νομίζω ένα Neumann U47 στην μπότα και Neumann 87 ως μικρόφωνα δωματίου, τοποθετημένα περίπου 3 με 4,5 μέτρα μακριά από τα drums και λίγο συμπιεσμένα. Αρκετά συχνά, είχαμε γραμμή ψηφιακής καθυστέρησης στο hi-hat του Stewart, η οποία έδινε αυτόν τον ήχο στο hi-hat που οι drummers προσπάθησαν να μιμηθούν αλλά δεν μπορούσαν. Πρόσφατα είπα σε έναν drummer που ένιωσε ντροπή, ότι υπήρχε μία καθυστέρηση 300 χιλιοστών του δευτερολέπτου στο hi-hat, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση ούτε καν ο Stewart να το παίξει, επειδή η πολυρυθμία προερχόταν από τον χρόνο καθυστέρησης. Προφανώς δεν χρησιμοποιήσαμε τον ήχο του δωματίου τόσο πολύ όσο κάναμε στον Phil, αλλά παρόλα αυτά έδωσε στον ήχο του Stewart μια ζωντάνια. Το ίδιο το στούντιο ήταν ένας από εκείνους τους βαρετούς σχεδιασμούς της δεκαετίας του 1970 χωρίς ζωή σ’ αυτό. Ήταν ωραίο, λοιπόν, που μπορούσαμε να βγάλουμε το σετ από κει και να το βάλουμε στην τραπεζαρία, επειδή εκείνη την εποχή μάς άρεσαν πολύ οι πιο ανοιχτοί, χτυπητοί ήχοι των drums. Ηχογραφούσαμε στα 30 ips, με Dolby σε ορισμένες λήψεις, οπότε μπορούσα να βάλω πολύ χαμηλά επίπεδα στην ταινία, να μην έχω καθόλου θόρυβο και να διατηρήσω τα μεταβατικά σήματα, κάτι που μας επέτρεψε να έχουμε έναν τόσο οξύ ήχο. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσαμε πραγματικά να ηχογραφήσουμε τη νύχτα, επειδή το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα, είχε παντζούρια, και οι δενδρόβιοι βάτραχοι έκαναν λίγο θόρυβο. 

-- -- --
Ο Padgham είπε, επίσης, ότι ο Copeland πήρε μαζί του, στον δρόμο, την συσκευή ψηφιακής καθυστέρησης Korg για να αναπαράγει το εφέ ζωντανά.

Εν τω μεταξύ, το πολύπλοκο μέρος του synthesizer απορρίφθηκε καθώς αποσπούσε την προσοχή από την υπνωτική μπασογραμμή του τραγουδιού. Ο Sting έπαιζε εναλλάξ μεταξύ ενός μπάσου Fender Jazz και ενός Steinberger, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούσε τον… Brian, το ψευδώνυμο που δόθηκε στο όρθιο ηλεκτρικό κοντραμπάσο του, για να ντουμπλάρει τις βασικές νότες. Αυτό, σε συνδυασμό με τις μικρές δόσεις πεντάλ στις κιθάρες, πύκνωσε τον ήχο. Μόνο που υπήρχε και ένα… τραμπολίνο.
Hugh Padgham: Ακούγεται τρελό -και δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν ήταν κατά τη διάρκεια του «Ghost In The Machine» ή του «Synchronicity», επειδή τα ηχογραφήσαμε με διαφορά 18 μηνών στο ίδιο μέρος- αλλά αυτό που ήταν πραγματικά ενοχλητικό ήταν, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές και με όλο τον σεβασμό στον Sting, ο οποίος είναι ένας φανταστικός μπασίστας, ότι είναι αρκετά τσαπατσούλης. Ο Sting πάντα ηχογραφούσε διπλά το μπάσο του και παρόλο που είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, πρέπει να πω ότι το παίξιμό του μπορούσε να γίνει αρκετά ατημέλητο. Αν ακούσεις μόνο τη λήψη του μπάσου του, ακούγονται κάθε είδους θόρυβοι από τα τάστα και κάποια αναξιόπιστα παιχνιδίσματα. Αυτό δεν βοηθήθηκε από το γεγονός ότι χοροπηδούσε πάνω-κάτω στο τραμπολίνο και έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Αλλά, φυσικά, αν έλεγες «Μπορείς να μην αναπηδάς τόσο πολύ, σε παρακαλώ;», αυτός αναπηδούσε ακόμα περισσότερο. Σήμερα, θα ήξερα να πω «Μπορείς να χοροπηδάς περισσότερο, σε παρακαλώ;» και πιθανότατα θα κατέβαινε! Όσον αφορά τον ήχο του, είτε χοροπηδούσε στο τραμπολίνο είτε όχι, χρησιμοποιούσε πάντα το παλιό του μπάσο Fender Jazz και ποτέ δεν το περνούσα από ενισχυτή. Το περνούσα μόνο από DI και εκείνη την εποχή είχε πάντα ένα πετάλι Boss chorus, το οποίο έκανε το μπάσο να ακούγεται λίγο πιο πυκνό. Έπειτα, ηχογραφήσαμε από πάνω ένα ολλανδικό όρθιο ηλεκτρικό κοντραμπάσο που είχε το παρατσούκλι Brian. Είπε:
- Ας βάλουμε τον Brian στο κομμάτι.
Δεν μιμούνταν ολόκληρο το μέρος, ίσως μόνο την πρώτη νότα του μέτρου. 

-- -- --
Σε αντίθεση με τα άλλα τραγούδια του «Synchronicity», στα οποία ακολουθήθηκε η προσέγγιση να προστεθούν τα overdubs σε ένα υποστηρικτικό κομμάτι, το «Every Breath You Take» συναρμολογήθηκε με πιο αποσπασματικό τρόπο, χρησιμοποιώντας μια παραπλανητικά επίπονη διαδικασία για να δημιουργηθεί ο απλός ήχος που επιθυμούσε ο Sting.
Stewart Copeland: Σε κάθε άλλο κομμάτι, παίζαμε το κομμάτι και είτε το κόβαμε, είτε ηχογραφούσαμε από πάνω, είτε αφαιρούσαμε υλικό από αυτό. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο που δεν παίξαμε το κομμάτι. Βάλαμε ένα rhythm box, κάναμε ένα overdub, προσθέσαμε λίγο περισσότερο ρυθμό, μετά κάναμε άλλο ένα overdub και το χτίζαμε κομμάτι-κομμάτι αντί να το παίζουμε. Είναι πολύ πιο περίπλοκο κομμάτι απ’ ό,τι ακούγεται. Υπάρχει το σόλο στο πιάνο, το οποίο έπαιξε ο Sting, και οι δυναμικές συγχορδίες [της κιθάρας] στο ρεφρέν -20 λήψεις από αυτά. Όταν ο Sting μπήκε στα φωνητικά, είχε άλλες τρεις μέρες για να πετύχει σωστά κάθε συλλαβή.

-- -- --
Από την πλευρά του, ο Andy Summers βασίστηκε σε μερικές διαφορετικές ρυθμίσεις για τις κιθάρες του. Στο πρώτο στήσιμο, χρησιμοποίησε μία τροποποιημένη Fender Telecaster του 1963, Strat και Gibson 335, συνδυασμένες μ’ έναν ενισχυτή Roland JC120 Jazz Chorus, με το chorus πάντα ενεργοποιημένο για να παράγει τον ελαφρώς ξεκούρδιστο ήχο κιθάρας που ήταν πολύ δημοφιλής στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα δύο ηχεία 12 ιντσών του ενισχυτή είχαν από ένα κοντινό μικρόφωνο Sennheiser 421, τοποθετημένα αριστερά και δεξιά -το ένα ηχείο παρήγαγε ένα ευθύ σήμα ενώ το άλλο θα ήταν χορωδιακό και αυτά μερικές φορές ήταν ανεστραμμένα σε διπλά κανάλια, προκειμένου να παραχθεί μια ιδιαίτερα ευρεία στερεοφωνική εικόνα.
Hugh Padgham: Ήταν ένας Roland JC120, ένας ενισχυτής κιθάρας στερεάς κατάστασης. Είχε έναν χορωδιακό ήχο: ένας ελαφρώς εκτός τόνου ήχου που είχε μόλις εφευρεθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Είχε δύο ηχεία 12 ιντσών και λάμβανες ένα ευθύ σήμα από το ένα ηχείο και το δεύτερο ηχείο ήταν ελαφρώς εκτός τόνου και ο συντονισμός θα μεταβαλλόταν πάνω-κάτω. Αν είχες ένα μικρόφωνο SM57 πολύ κοντά και στα δύο ηχεία και μετά τοποθετούσες κάθε μικρόφωνο αριστερά και δεξιά του ηχείου, θα είχες έναν πολύ ευρύ στερεοφωνικό ήχο. Θεωρούσαμε ότι ήταν αρκετά μοντέρνο εκείνη την εποχή. Και μερικές φορές το περνούσαμε και σε δεύτερο κανάλι, οπότε είχαμε τον ευθύ ήχο στα αριστερά, τον χορωδιακό ήχο στο δεξί και στο δεύτερο κανάλι τον ευθύ ήχο στα δεξιά και τον χορωδιακό στα αριστερά κι έτσι είχες αυτόν τον πυκνό, πλατύ ήχο. Όλα περνούσαν είτε από αυτό, είτε είχε επίσης έναν Fender Twin Reverb για ευθείς, κοφτερούς και κατάλληλους ήχους κιθάρας.

-- -- --
Το δεύτερο στήσιμο χρησιμοποιήθηκε για τα μέρη σαν keyboards που έπαιξε ο Summers στα synths της Roland κιθάρας του: το ένα κίτρινο και το άλλο μπλε. Με ενσωματωμένο μαγνήτη στην κιθάρα, το σήμα θα μοιραζόταν μεταξύ των synths και το καθένα θα περνούσε από ενισχυτές Marshall των 100W. Ανεβάζοντας σε υψηλή ένταση, θα τοποθετούνταν σε αυτά ξεχωριστά μικρόφωνα για να επιτευχθεί ένας ελαφρώς διαφορετικός ήχος από κάθε ηχείο.

Hugh Padgham: Πολλά από τα μέρη του synthesizer στους δίσκους των Police, παίζονταν μέσω ενός synthesizer κιθάρας που έπαιζε ο Andy. Ήταν ένα synthesizer κιθάρας Roland με έναν μαγνήτη που είτε τοποθετούνταν σε μία από τις κιθάρες του είτε έφτιαχναν τη δική τους κιθάρα με μαγνήτη. Εκείνη την εποχή, η Roland έφτιαξε δύο synthesizer κιθάρας -το ένα ήταν μπλε και το άλλο κίτρινο- και ο Andy χώριζε το σήμα της κιθάρας: έβγαινε από την κιθάρα, πήγαινε σε έναν διαχωριστή Υ στο μπλε και στο κίτρινο synth και αυτά με τη σειρά τους τροφοδοτούσαν τον δικό τους ενισχυτή Marshall με μια καμπίνα 4x12 ρυθμισμένη πολύ δυνατά. Έπειτα, βάζαμε μικρόφωνο στο ηχείο, οπότε ακούγαμε έναν εντελώς διαφορετικό ήχο από κάθε Marshall, πάλι έναν να πηγαίνει στο αριστερό ηχείο και έναν στο δεξί. Έτσι πολλοί από τους φίνους συνθετικούς ήχους ήταν του ενισχυτή της κιθάρας του, αν και υπήρχαν επίσης μερικά synths Prophet και Oberheim.        

-- -- --
Πίσω στο control room, ο Sting ηχογράφησε τα υπόκωφα φωνητικά του με μικρόφωνο συμπιεσμένο μέσω ενός UREI 1176, για να πετύχει πιο φωτεινό αποτέλεσμα.
Hugh Padgham: Η φωνή του ήταν πάντα αρκετά μουντή και δεν ήμουν ποτέ απόλυτα ευχαριστημένος με τον φωνητικό του ήχο, μέχρι που ανακαλύψαμε πολύ αργότερα το μικρόφωνο SONY C800. Νομίζω ότι στο «Synchronicity» χρησιμοποιήσαμε ένα μικρόφωνο AKG 414, το οποίο ήταν από τα κορυφαία μικρόφωνα. Μπορεί να ήταν ένα Neumann U47. Νομίζω ότι κάναμε πολλά από τα φωνητικά στο control room. Πιθανότατα περάσαμε από έναν συμπιεστή UREI 1176, ο οποίος ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ο αγαπημένος μου για φωνητικά. Το να ηχογραφήσεις τον Sting στο στούντιο ήταν πάντα αρκετά δύσκολο -γενικά, αντί να κάνουμε λήψεις, απλώς τραγουδούσε μαζί μας, και μετά αν έκανε λάθος ή δεν του άρεσε κάτι, σταματούσαμε, περνούσαμε μέσα και χτίζαμε ένα φωνητικό κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σε πράγματα όπως τα ρεφρέν, όπου υπάρχουν πολλές αρμονίες, η κύρια λήψη μαλακώνει σε σημείο που δεν χρειάζεσαι τόσο πολλή απόδοση. Εκείνες τις ημέρες δεν υπήρχε κάτι τέτοιο όπως το καλιμπράρισμα, οπότε αν μια αρμονία ήταν εκτός τόνου, ήταν δική μου δουλειά να την σταματήσω και να την ξανακάνω -να αστυνομεύσω την ηχογράφηση, ας πούμε. 

-- -- -- 

Δουλεύοντας με 24 κανάλια, υπήρχε άφθονο χαμήλωμα, όχι μόνο όσον αφορά τα πολυάριθμα φωνητικά μέρη αλλά και όλες τις κιθάρες. Γι’ αυτόν τον λόγο τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν σχετικά νωρίς στη διαδικασία, ώστε ο Padgham να έχει περισσότερα κανάλια να δουλέψει.
Hugh Padgham: Φαντάσου να ηχογραφείς κάτι με τόσες πολλές αρμονίες σε αναλογικό 24κάναλο εκείνες τις ημέρες. Κατά κάποιο τρόπο, τότε έπρεπε να μιξάρεις περισσότερο όσο προχωρούσες επειδή δεν είχες τόσα πολλά κανάλια, ενώ τώρα, αν δουλέψεις με το Pro Tools, μπορείς να έχεις σχεδόν όσα κανάλια θέλεις. Παρόλα αυτά, πάντα δούλευα έτσι, επειδή κάνει τη μίξη πολύ πιο εύκολη αν έχεις μια ιδέα για το πώς θέλεις να ακούγεται μία ηχογράφηση και γράφεις τα εφέ καθώς προχωράς.  

-- -- -- 

Αφού τελείωσαν οι συνεδρίες στο στούντιο AIR, στο Montserrat, ο Padgham και οι Police έπλευσαν προς ένα άλλο νησί της Καραϊβικής, το Νέβις, για να περάσουν εκεί τις διακοπές των Χριστουγέννων του 1982 και την Πρωτοχρονιά, πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους για μερικές εβδομάδες και ξανασυναντηθούν στο Studio Morin Heights, στο Κεμπέκ του Καναδά, στα μέσα Ιανουαρίου.
Hugh Padgham: Και οι δύο, και ο Sting και ο Stewart, λάτρευαν το σκι και ο Sting είχε πάει στο Morin Heights και πριν. Αντιπροσώπευε μια αλλαγή ατμόσφαιρας και εκεί υπήρχε επίσης μία κονσόλα SSL, η οποία ήταν αυτή που χρησιμοποιήθηκε για τη μίξη το 1983, επειδή δεν υπήρχε αυτοματοποίηση στη Neve. Όταν έκανα τη μίξη του δίσκου «Ghost In The Machine», είχαμε αυτόν τον περίεργο μικρό μίκτη, με αυτοματοποιημένα faders που τοποθετούσες ανάμεσα στο μαγνητόφωνο και τα κύρια faders. Ήταν ένα σύστημα όπου είχες δύο κανάλια και μεταπηδούσες από το ένα στο άλλο συνέχεια -αυτό ήταν που οδηγούσε τα faders VCA. Ωστόσο, ήταν λίγο κουραστικό.   

-- -- -- 

Λιγότερο άνετη ήταν, επίσης, η κατάσταση που προέκυψε κατά τη διαδικασία του overdubbing, όταν κάποιοι επέλεγαν να βγουν στις πίστες ενώ άλλοι παρέμεναν στο στούντιο.
Hugh Padgham: Καθώς ο Stewart και ο Sting δεν ήθελαν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί, ο Sting πήγε για σκι το πρωί και ο Stewart έμεινε μέσα και είπε:
- Κοίτα, θέλω να προσθέσω ένα μέρος hi-hat.
Σκέφτηκα «Εντάξει, άλλωστε αυτός είναι ο drummer», οπότε ηχογράφησα το hi-hat και μετά το μεσημεριανό γεύμα ήρθε ο Sting, όταν ο Stewart έκανε σκι, και είπε:
- Τι κάνει αυτό το γαμ… μέρος hi-hat εκεί; Ξεφορτωθείτε το!
Και, όντως, με έβαλε να το σβήσω. Μετά επέστρεψε ο Stewart και είπε:
- Τι διάολο απέγινε το μέρος με το hi-hat;
- Ε, δεν άρεσε στον Sting…
Αυτά τα πράγματα συνέβαιναν συνεχώς και πρέπει να πω ότι μέχρι το τέλος των ηχογραφήσεων εγώ και ο Stewart δεν ήμασταν πλέον στη λίστα με τις χριστουγεννιάτικες κάρτες ο ένας του άλλου. Άλλωστε, κατά κάποιο τρόπο είχα ταχθεί υπέρ του Sting επειδή ήταν το τραγούδι του.

-- -- -- 

Ο κιθαρίστας Andy Summers αποκάλυψε ότι δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση και με τον ίδιο κατά τη διάρκεια της μίξης στον Καναδά.
Andy Summers: Ο ηχολήπτης έκανε όλη αυτή τη μαλ… Είχε χαλάσει τον ήχο της κιθάρας και ήμουν εντελώς έξαλλος. Και είπα:
- Φίλε, δεν ξέρω τι έκανες, αλλά κατέστρεψες τον ήχο της κιθάρας. Βγάλε όλα αυτά τα σκουπίδια από πάνω!
Ήταν μια θλιβερή στιγμή όταν παραλίγο να χάσει τον απίστευτο ήχο που είχα.

-- -- -- 

Παρά τα θετικά στοιχεία του τραγουδιού, για αρκετό καιρό κουβαλούσε ένα μέτριο ημιτελές μεσαίο τμήμα που ήταν δυσδιάκριτο από τα κουπλέ και χρειαζόταν το δικό του γοητευτικό στοιχείο. Έτσι, κατά την ηχογράφηση του τραγουδιού, ο παραγωγός Hugh Padgham και ο Sting βρέθηκαν στη θέση να πρέπει να γεμίσουν το κενό μεταξύ του τέλους της γέφυρας («I keep crying, baby, baby, please») και της αρχής της επόμενης στροφής («Oh, can’t you see?»),   μέχρι που ένα τυχαίο γεγονός άλλαξε τα πάντα και ο Hugh Padgham κατέληξε σε μια απλή αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική λύση. Για να ολοκληρωθεί η γέφυρα του τραγουδιού, προστέθηκε μια συνοδεία πιάνου που αποτελούνταν από μεμονωμένες νότες. Αυτό το μεσαίο μέρος του τραγουδιού τελείωσε τελευταίο. Δεν ήξεραν τι να κάνουν μ’ αυτό μέχρι που ο Sting κάθισε σε ένα πιάνο και άρχισε να χτυπάει την ίδια κλίμακα ξανά και ξανά. Αυτή έγινε η βάση για το μέρος που έλειπε. Ο Hugh Padgham είπε ότι το συγκρότημα κι αυτός βασανίζονταν για πολύ καιρό γι’ αυτό το σημείο, με τον Sting να κάθεται στο πιάνο χτυπώντας την ίδια νότα. Ο Padgham θυμήθηκε ένα σόλο κιθάρας με μία νότα και την υπνωτική του επίδραση σε μία προηγούμενη δουλειά του με τους XTC και πρότεινε τη χρήση μιας παρόμοιας συνοδείας πιάνου με μία νότα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η γραμμή με τη μία νότα ήταν κάπως δική του ιδέα τελικά. Ωστόσο, σε μία συνέντευξή του το 1984, ο Padgham είπε ότι ο Sting μπήκε στο στούντιο με μερικές γραμμές μίας νότας στο πιάνο, υπονοώντας ότι ήταν ιδέα του Sting και όχι δική του.
Hugh Padgham: Ο Sting θα ήταν ο πρώτος που θα παραδεχόταν ότι δεν είναι πραγματικά κιμπορντίστας. Λοιπόν, έπαιζε στο πιάνο την ίδια νότα και θυμάμαι να του φωνάζω:
- Ναι, αυτό είναι! Αυτή το μονότονο πράγμα είναι τέλειο!
Πάντα δούλευα σε υλικό μίας νότας, από τότε που κάναμε ένα σόλο κιθάρας με μία νότα σε ένα τραγούδι των XTC -μου άρεσε η υπνωτική του επίδραση και το βρήκα πολύ ωραίο. Έτσι, ξαφνικά, όταν άκουσα τον Sting να παίζει εκείνη τη νότα είπα «Να το! Το έχουμε!». Κι αυτό αφού ο Sting είχε ψαχθεί για ώρες προσπαθώντας να βρει ένα μέρος. Ακούγοντας τώρα το τραγούδι, μου αρέσει πολύ η δυναμική που φτάνει μέχρι το μεσαίο μέρος -οι μεγάλες, εκρηκτικές συγχορδίες κιθάρας και τα τύμπανα που ηχογραφήθηκαν από πάνω που παίχθηκαν με σφυριά- και αυτό είχε να κάνει με τον πειραματισμό μέχρι να πετύχουμε τον σωστό ήχο. Στην πραγματικότητα, ο συνολικός ήχος του τραγουδιού εξακολουθεί να αντέχει επειδή δεν είναι γεμάτος με κόλπα και το σπουδαίο είναι το πώς ξεκινά με εκείνο το riff της κιθάρας, το οποίο οφείλεται στο όμορφο παίξιμο του Andy. Δηλαδή, δεν θα έλεγα ότι είναι η τέλεια ηχογράφηση, αλλά νομίζω ότι κάναμε αρκετά καλή δουλειά. Είναι ένα κλασικό τραγούδι παρόλο που είναι πολύ απλό και είμαι περήφανος γι’ αυτό επειδή είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις μία απλή ηχογράφηση. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις μία απλή ηχογράφηση να ακούγεται καλή από το να το πετύχεις αυτό με μία που έχει τα πάντα εκτός από νεροχύτη. Συχνά, μπορείς να αφιερώσεις πολύ χρόνο προσπαθώντας να καταλάβεις τι να παραλείψεις και πως ακριβώς να παίξουν τα μέρη που συμπεριλήφθηκαν -αν το riff του μπάσου πρέπει να παιχτεί στην κάτω χορδή του πέμπτου τάστου ή στην επόμενη χορδή για να δούμε ποια εκδοχή δίνει πιο γεμάτο ήχο. Όλα αυτά μπορεί να είναι καθοριστικά για τη δημιουργία απλών ηχογραφήσεων. Όλη η φιλοσοφία μου στην παραγωγή πάντα ήταν, και εξακολουθεί να είναι, η προσπάθεια να το πετύχω αυτό, ώστε να μπορείς να ακούς καθαρά ό,τι υπάρχει, γεμίζοντας παράλληλα το ηχητικό φάσμα. Αυτό είναι που λατρεύω να κάνω, γιατί ως παραγωγός είναι τρομερά εύκολο να βάλεις τα πάντα πάνω στα πάντα όταν θέλεις να γεμίσεις ένα κενό.

-- -- -- 

Το «Every Breath You Take» ακολουθεί τον Αιόλιο (Aeolian) τρόπο εξέλιξης της αρμονίας I-vi-IV-V, που είναι μία από τις πιο χρησιμοποιούμενες δομές στην Pop μουσική. Μάλιστα έχει και κωδικό όνομα «The 50s progression», βασισμένο στην έντονη χρήση του στην πρώιμη Soul και Rock μουσική της δεκαετίας του 1950. Το καλύτερο παράδειγμα επιρροής αυτού του τραγουδιού προέρχεται από το κλασικό τραγούδι του Ben E. King «Stand By Me» (1961). 

Η απλούστατη ακολουθία συγχορδιών (ουσιαστικά Ντο/Λα μινόρε/Φα/Σολ) αποτελεί τη βάση αυτού του σημαντικού έργου του Sting. Αλλά τα λεπτά σημεία ξεκινούν με το υπνωτικό riff της κιθάρας, που θυμίζει Michael Nyman, το οποίο έχει μια ζεστή αίσθηση και ελίσσεται στις νότες σαν προστιθέμενα ένατα απηχώντας τους εμμονικούς στίχους. Το δε μπάσο του Sting έχει ένα δελεαστικό γρατζούνισμα. Ο Stewart Copeland,  αναγκασμένος να περιορίσει την τεχνική του στο παίξιμο των τυμπάνων, προσφέρει έναν σταθερό ρυθμό. Η πρώτη γέφυρα («Oh, can’t you see…») καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τα φωνητικά του Sting, αλλά η δεύτερη («Since you’ve gone...») είναι πιο καινοτομική και πραγματικά σφραγίζει το μεγαλείο του τραγουδιού. Ασφυκτικό και ταυτόχρονα αγκαλιαστό, το «Every Breath You Take» επιδιώκει να καθηλώσει τον ακροατή του με τον αδίστακτα πιασάρικο χαρακτήρα του. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, βοηθοί του Hugh Padgham στην ηχοληψία ήταν η Renate Blauel (που την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τον Elton John) και ο Robbie Whelan.

 

Το «Every Breath You Take» κυκλοφόρησε σε single στις 20 Μαΐου 1983, με παραγωγούς τους Police και τον Hugh Padgham, και ήταν το πρώτο single που βγήκε από τον δίσκο «Synchronicity».
Αν και στη συνέχεια διαψεύστηκε, πολλοί είδαν το «Every Breath You Take» ως κτητική αντίδραση στον χωρισμό του Sting. Ωστόσο σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις ο Sting παραδέχτηκε ότι το γράψιμο τραγουδιών τον βοήθησε να ξεπεράσει αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο καθώς διαχειρίστηκε τη θλίψη του μέσω της δημιουργίας και ερμηνείας τραγουδιών.
Το αμερικανικό μουσικό περιοδικό Cashbox περιέγραψε το τραγούδι ως «μία διακριτικά φτιαγμένη μπαλάντα σε κλειδί μινόρε» -αν και το τραγούδι είναι στην πραγματικότητα σε Λα ματζόρε (A major), με το Λα κουρδισμένο στα 432 Hz- και σχολίασε την επίδραση της «εκπληκτικής, μουντής και απαλής αίσθησης [των φωνητικών] πάνω από την εμφανώς επίμονη ρυθμική ορμή του συγκροτήματος». Οι Times έγραψαν για το τραγούδι: «Μια δυνατή κεντρική ιδέα και μια αξιόλογη μελωδία συνδυάζουν μια άψογη Pop δημιουργία».
Στις 9 Ιουλίου 1983, το τραγούδι ανέβηκε στο No 1 των Η.Π.Α. -το μοναδικό No 1 του συγκροτήματος στις Η.Π.Α. Επιπλέον ήταν το single με τις περισσότερες πωλήσεις της χρονιάς και το 5οπιο εμπορικό ολόκληρης της δεκαετίας.
Το τραγούδι έγινε επίσης No 1 στο Ηνωμένο Βασιλείου (όπου ήταν το πέμπτο No 1 των Police), Ιρλανδία, Ισραήλ, Καναδά (η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς) και Νότια Αφρική, No 2 στην Αυστραλία, Ισπανία, Νορβηγία και Σουηδία, No 3 στη Γαλλία, Ιταλία και Ολλανδία, No 5 στη Φινλανδία, No 6 στην Ελβετία και Νέα Ζηλανδία, No 8 στην Αυστρία και Γερμανία, No 9 στο Βέλγιο και στη Δανία, No 18 στη Σλοβενία και No 60 στην Πολωνία.

Για την προώθηση του «Every Breath You Take», γυρίστηκε ένα ασπρόμαυρο βίντεο σκηνοθετημένο από τους μάστορες της ατμόσφαιρας, Godley & Crème (το ντουέτο των 10cc που είχε δώσει μια σημαντική ψυχεδελική κλωτσιά στην βρετανική Pop την προηγούμενη δεκαετία). Το βίντεο απεικονίζει το συγκρότημα, συνοδευόμενο από έναν πιανίστα και ένα μουσικό σύνολο εγχόρδων, να παίζει το τραγούδι σε μια σκοτεινή αίθουσα χορού καθώς ένας άνδρας πλένει το παράθυρο από το δάπεδο μέχρι την οροφή πίσω τους. Συνδυάζοντας μοναδικά έναν απολύτως φιλικό για το ραδιόφωνο μινιμαλιστικό κυματισμό από νότες, το βίντεο άφηνε τους στίχους του τραγουδιού ανοικτούς σε ερμηνείες, έχοντας σε πρώτο πλάνο έναν συνοφρυωμένο Sting να παίζει όρθιο μπάσο και να μαγνητίζει με το βλέμμα τον θεατή.

Ο σκηνοθετικός φακός περιφέρεται φευγαλέα πάνω και γύρω από μια ορχήστρα Jazz, κι από έναν περίεργο παρατηρητή, του οποίου το πρόσωπο ποτέ δεν φαίνεται, που επιβλέπει στημένος εν αταραξία, έχοντας δίπλα του ένα τασάκι μ’ ένα τσιγάρο να σιγοκαίει.

Σύμφωνα με τον Andy Summers, ένα στέλεχος της δισκογραφικής τους εταιρείας, ονόματι Jeff Ayeroff, έδειξε στο συγκρότημα και στους Godley & Crème την ταινία μικρού μήκους «Jammin’ The Blues» (1944), η οποία περιείχε κομψά ασπρόμαυρα πλάνα διάσημων μουσικών της Jazz να εμφανίζονται σε ένα club γεμάτο καπνό. Ο Andy Summers δήλωσε ότι το video του «Every Breath You Take» ήταν απλά μία «αποδυναμωμένη εκδοχή» αυτής της ταινίας. Οι Godley & Crème δανείστηκαν επίσης την τοποθεσία και τον διευθυντή φωτογραφίας Daniel Pearl από το βίντεο των Tom Petty and the Heartbreakers για το «A Woman In Love (It’s Not Me)», το οποίο έχει παρόμοια αισθητική. Εκτός από τους μουσικούς, υπάρχει μόνο ένας άλλος χαρακτήρας στο βίντεο: ένας τύπος που πλένει τα παράθυρα πίσω από το συγκρότημα.
Kevin Godley: Ο καθαριστής τζαμιών ήταν κατάλληλος γι’ αυτό το είδος νουάρ αισθητικής. Αλλά μπορεί, επίσης, να είναι κάποιος που δεν περιμένεις να παρακολουθεί τη διαδικασία, κάτι που παραπέμπει σε αυτή την αίσθηση της παρακολούθησης για την οποία μιλάει πραγματικά το τραγούδι. Δεν θέλαμε συγκεκριμένα να μάθουμε την ιστορία του. Αυτό είναι κάτι στο οποίο ήμουν σταθερός όλα αυτά τα χρόνια που το κάνω αυτό: Μισώ να λέω την ιστορία του τραγουδιού, γιατί είτε τη δείχνεις είτε τη λες, όχι και τα δύο. Αν το τραγούδι λέει κάτι, δεν θέλεις να δείχνεις τι λέει το τραγούδι. Θέλεις να βάζεις την ερμηνεία του τραγουδιού, κάτι για το τραγούδι, σ’ ένα μέρος, ένα πλαίσιο αν θέλεις, που να ενισχύει την εμπειρία. Μην κάνεις το προφανές. Αλλά, σε αυτή την περίπτωση, ο καθαριστής τζαμιών είναι ίσως μια υπόδειξη ότι κάποιος παρακολουθεί.

-- -- --
Το μελαγχολικό video του «Every Breath You Take» επαινέθηκε για την εντυπωσιακή ασπρόμαυρη παλέτα της κινηματογράφησής του. Η επίδραση της εικόνας του σε συνδυασμό με τη βελούδινη μελωδική γραμμή υπήρξε ακαριαία. Η αστραφτερή μηχανή ονείρων του MTV, με την ώθηση πυκνού rotation που έδωσε στο video, συνέβαλε σημαντικά στη δημοτικότητα του τραγουδιού. Ήταν σα να εισέβαλε σε εκατομμύρια σπίτια μια σκηνή από μεταμοντέρνα εκδοχή ταινίας του Bogart, μόνο με πολύ πιο φωτογενικό πρωταγωνιστή, με τον Sting να παίζει το όρθιο μπάσο του. Όταν ρωτήθηκε γιατί φαίνεται θυμωμένος στο μουσικό βίντεο, ο Sting δήλωσε στο BBC Radio 2: «Το τραγούδι είναι πολύ μοχθηρό και άσχημο και ο κόσμος το έχει παρερμηνεύσει, πιστεύοντας πως πρόκειται για ένα γλυκό ερωτικό τραγουδάκι, ενώ στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Έτσι κι εδώ».
Richard Marx (τραγουδοποιός): Το πρώτο video που έβλεπα ξανά και ξανά ήταν το «Every Breath You Take». Ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία του Bergman. Οι σκηνοθέτες έδειχναν στο video κάθε λέξη των στίχων, αλλά αυτό ήταν το πρώτο video που ήξερα ότι δεν το έκανε. Ήταν αφηρημένο.

Jeff Ayeroff (αντιπρόεδρος της A&M): Το «Every Breath You Take» κόστισε πιθανώς 75.000 έως 100.000$ και πουλήσαμε πάνω από 5.000.000 δίσκους. Με ένα καλό βίντεο, η απόδοση της επένδυσής σου ήταν εκπληκτική.

-- -- --
Το 1983, οι κριτικοί και το αναγνωστικό κοινό του Rolling Stone, ψήφισαν το «Every Breath You Take» ως το τραγούδι της χρονιάς.
Αν και οι Police κατά τη σύντομη περίοδο που ήταν μαζί είχαν αρκετές μεγάλες επιτυχίες και ένα οπλοστάσιο από κομμάτια που καθόρισαν την εποχή τους, κανένα δεν συναγωνίζεται το «Every Breath You Take» που εκτόξευσε τη διεθνή τους φήμη.
Το άλμπουμ «Synchronicity», με δόλωμα το συγκεκριμένο τραγούδι, έκανε καριέρα στα διεθνή charts για έναν ολόκληρο ημερολογιακό χρόνο. Αυτό ήταν και το πιο πειραματικό, πιο ηλεκτρονικό και πιο Pop άλμπουμ τους συγχρόνως. Κατά περίεργο τρόπο, αυτή που περιέχει όλα τα hits είναι ολόκληρη η δεύτερη πλευρά του, πράγμα που υπαινίσσεται μια σκόπιμη προσπάθεια να δυσκολέψουν το κοινό, βάζοντας τα «περίεργα» κομμάτια τους στην αρχή, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο «ας γυρίσει τον δίσκο όποιος αντέξει». Εκτός από το σημαδιακό «Every Breath You Take», τα «King Of Pain», «Wrapped Around Your Finger», «Tea In The Sahara» και «Murder By Numbers», όλα στη δεύτερη πλευρά, έγιναν κλασσικά. Το 1983, οι Police βρίσκονταν στο απόγειο της δύναμής τους. Τίποτα, όπως φαινόταν, δεν μπορούσε να σταματήσει το πιο δημοφιλές Rock συγκρότημα στον κόσμο, εκτός από τους ίδιους. Οι προσωπικές και δημιουργικές εντάσεις, που χαρακτήρισαν τις ηχογραφήσεις, οδήγησαν σε εκρήξεις κατά τη διάρκεια της επακόλουθης περιοδείας. Κάποια στιγμή, ο Sting και ο Copeland συγκρούστηκαν τόσο βίαια που ο Sting έπαιξε μεγάλο μέρος της περιοδείας με σπασμένο πλευρό. Τελικά, ο Sting, ο Andy Summers και ο Stewart Copeland πήραν άδεια που αποδείχθηκε μόνιμη. Έτσι, παραδόξως, το «Synchronicity» κατέληξε να είναι ο τελευταίος δίσκος των Police, καθώς ήταν σαφές ότι δεν μπορούσαν πλέον να συνεργαστούν. Παρά τη μουσική τους χημεία, οι αγεφύρωτες εντάσεις οδήγησαν στη διάλυση του συγκροτήματος το 1984 χωρίς επίσημο αποχαιρετισμό.
Andy Summers: Νομίζω ότι βρισκόμασταν σε δύσκολη θέση. Προφανώς, ο Sting ήθελε να φύγει από το συγκρότημα. Κι όμως είχαμε αυτό το τεράστιο άλμπουμ σε όλο τον κόσμο.

Sting (New York Times, 2007): Δεν πήγαμε σχολείο μαζί, ούτε μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Δεν ήμασταν ποτέ σόι. Ενδιαφερόμαστε με πάθος για τη μουσική και είμαστε όλοι δυνατοί χαρακτήρες και κανείς δεν δεχόταν να τον κάνουν πέρα. Τσακωνόμασταν για τα πάντα.  

-- -- --
Στις 28 Φεβρουαρίου 1984, στο Shrine Auditorium του Los Angeles έγινε η τελετή για τα 26α ετήσια βραβεία Grammy και το τραγούδι ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία («Τραγούδι της Χρονιάς», «Καλύτερη Pop Ερμηνεία με φωνητικά από Ντουέτο ή Γκρουπ» και «Ηχογράφηση της Χρονιάς»), κερδίζοντας τα δύο πρώτα. Ο Sting, ως συνθέτης του, είχε ήδη πάρει, λίγους μήνες πριν, το ετήσιο βραβείο Ivor Novello της Βρετανικής Ακαδημίας Τραγουδοποιών για το «Καλύτερο Τραγούδι Μουσικά και Στιχουργικά».

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1984, στα πρώτα MTV Video Music Awards, το «Every Breath You Take» κέρδισε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας (απονεμήθηκε στον Daniel Pearl), ενώ ήταν υποψήφιο και στις κατηγορίες Video Of The Year, Best Group Video, Best Overall Performance In A Video, Best Direction In A Video, Best Art Direction In A Video, Best Editing In A Video και Viewer’s Choice.

Στις 13 Ιουλίου 1985, στο Live Aid, ο Sting έπαιξε το τραγούδι στο Wembley με τον Phil Collins να κάνει τα δεύτερα φωνητικά, με περίπου 2 δισεκατομμύρια θεατές να το παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους ανά τον κόσμο.
Το «Every Breath You Take» θεωρείται το σήμα κατατεθέν τόσο των Police όσο και του Sting. Το τραγούδι έδωσε τον τίτλο του στη συλλογή των Police «Every Breath You Take: The Singles», που κυκλοφόρησε το 1986.

Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο Sting ξεκίνησε μία επιτυχημένη σόλο καριέρα και κατάφερε όχι μόνον να διαπρέψει, αλλά και να ξεχωρίσει με επιτυχίες όπως τα «Fields Of Gold», «Shape Of My Heart», «We’ll Be Together» και «Englishman In New York». Όντας ένας από τους πιο διακεκριμένους σόλο καλλιτέχνες στον κόσμο, ο Sting έλαβε επιπλέον 11 βραβεία Grammy (πλέον των 6 ως μέλος των Police), τρία Brit Awards, μία Χρυσή Σφαίρα, ένα Emmy και τέσσερις υποψηφιότητες για Oscar. Έχει αποκτήσει το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk Of Fame και μπροστά στην αξία του δεν είχε μείνει ασυγκίνητη ούτε η Βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία τον έχρισε Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την πλούσια συνεισφορά του στη μουσική. Ο Sting είναι, επίσης, μέλος του Hall of Fame των τραγουδοποιών και έχει λάβει τα βραβεία Kennedy Center Honors, American Music Award of Merit και Polar Music Prize.

Το 2003, οι Police εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame και στην τελετή έπαιξαν το «Every Breath You Take». Τους παρουσίασε η τραγουδίστρια των No Doubt, Gwen Stefani, η οποία έδειξε μια φωτογραφία της, όταν ήταν 14 ετών και παχουλή, να παίρνει αυτόγραφο από τον Sting.

Το 2005, ο Sting ερμήνευσε το τραγούδι στο Live 8, μία σειρά συναυλιών που διοργάνωσε ο Bob Geldof για να αυξήσει τον ακτιβισμό και να απαιτήσει περισσότερη βοήθεια για την Αφρική. Ο Sting έκανε αλλαγές στους στίχους, συμπεριλαμβάνοντας τη φράση «we’ll be watching you» εννοώντας ότι ο κόσμος θα παρακολουθεί στενά τους πολιτικούς που λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις για την τύχη της Αφρικής. 

Το 2007, τα μέλη των Police έθαψαν τα τσεκούρια του πολέμου, επανενώνοντας τις δυνάμεις τους για μία παγκόσμια περιοδεία 151 ημερών, η οποία τελικά αποδείχθηκε η πιο επικερδής της χρονιάς καθώς απέφερε περίπου 393.000.000 δολάρια, με τον Summers να ισχυρίζεται ότι κέρδιζε 1.000.000 δολάρια ανά εμφάνιση, σύμφωνα με την Daily Mail. Το 2021, ο Sting δήλωσε μετανιωμένος για την επανένωση του συγκροτήματος, αποκαλώντας την περιοδεία «άσκηση νοσταλγίας», και πρόσθεσε ότι προτιμά τη σόλο καριέρα του λόγω της «απόλυτης ελευθερίας» που του προσφέρει.

Το «Every Breath You Take» ακούγεται στις ταινίες «Οι Σκοτεινές Μπίζνες Ενός Πρωτάρη» (Risky Business, 1983), «Ρόδα, Τσάντα Και Κοπάνα 2» (1983), «Το Μάτι Της Γάτας» (Cat’s Eye, 1985), «Speed 2 – Κρουαζιέρα Με Τον Κίνδυνο» (Speed 2: Cruise Control, 1997), «Η Νύφη Το ‘σκασε» (Runaway Bride, 1999), «Οι Αντικαταστάτες» (The Replacements, 2000), «Κάθε Φορά, Πρώτη Φορά» (50 First Dates, 2004, στην εκτέλεση των UB40), «Young@Heart» (2007), «Κοίτα Τι Έγινε» (What Just Happened, 2008), «Φανταστικές Αγάπες» (Heartbeats, 2010), «Σύζυγος Για Ενοικίαση» (Just Go With It, 2011) και «Every Breath You Take» (2012, στην εκτέλεση του Piolo Pascual), ενώ ακούστηκε και στις τηλεοπτικές εκπομπές «Ally McBeal» (2001, από τον Sting), «Spitting Image» (ως παρωδία με τίτλο «Every Bomb You Make») και «The Late Late Show» (2015) καθώς και στις τηλεοπτικές σειρές «Ο Ιππότης Της Ασφάλτου» (Knight Rider, 1983), «Οι Σοπράνος» (The Sopranos, 2001), «The Office» (2007), «Eli Stone» (2008), «Parks And Recreation» (2009), «South Park» (2011), «Glee» (2014), «Pretty Little Liars» (2014, από τους Denmark + Winter), «The Americans» (2015), «Veep» (2015), «Stranger Things» (2017, όπου το χορεύουν σε ένα επεισόδιο η Eleven και ο Mike Wheeler. Η σκηνή κέρδισε το MTV Movie Award στην κατηγορία Best Musical Moment), «Maniac» (2018) και «Only Murders In The Building» (2021, στο επεισόδιο «The Sting» όπου ο Sting υποδύεται μία μοχθηρή πλευρά του εαυτού του. Ο χαρακτήρας της Selena Gomez τον υποψιάζεται ως δολοφόνο και αναφέρει το «Every Breath You Take» ως απόδειξη λέγοντας ότι δεν είναι ερωτικό τραγούδι κι ότι φαίνεται σαν να γράφτηκε από έναν δολοφόνο). Επίσης, χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση του COSMOTE (2017) και της DuckDuckGo (2022).

Αμερικανοί ψυχολόγοι δημιούργησαν μία λίστα με τα 10 τραγούδια που μας ηρεμούν, μας χαλαρώνουν και βελτιώνουν τη ψυχολογία μας. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους Galina Mindlin, Don DuRousseau και Joseph Cardillo, υπάρχει ένα τραγούδι για κάθε διάθεση. Η μελέτη τους, με τίτλο «10 τρόποι με τους οποίους η αγαπημένη σας μουσική μπορεί να φέρει επανάσταση στην υγεία σας, τη μνήμη, την οργάνωση, την προσοχή, και πολλά άλλα» μοιάζει με εγχειρίδιο αντιμετώπισης του στρες.

Χαρακτηριστική η δήλωση του διάσημου τραγουδιστή Sting, που ήταν από τους πρώτους που διάβασε το εγχειρίδιο: «Το μυαλό σας είναι ένα ισχυρό εργαλείο, και αυτό το εγχειρίδιο θα σας βοηθήσει να αναδιαμορφώσετε θετικά τους ρυθμούς της ζωής σας». Φυσικά, το γνωστό κομμάτι το οποίο ο Sting τραγούδησε με τους Police, «Every Breath You Take», δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα.

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος και μελετητής παρακολουθήσεων Gary T. Marx έγραψε ότι ενώ το τραγούδι ήταν περισσότερο ερωτικό παρά τραγούδι διαμαρτυρίας, αποτυπώνει με ωραίο τρόπο στοιχεία των νέων μεθόδων παρακολούθησης. Ο Marx συνέκρινε τους στίχους με διάφορες νέες τεχνολογίες παρακολούθησης:
Every breath you take [αναλυτής αναπνοής]
Every move you make [ανιχνευτής κίνησης]
Every bond you break [τεστ αλήθειας]
Every step you take [ηλεκτρονικό βραχιόλι ποδιού]
Every single day [συνεχής παρακολούθηση]
Every word you say [κοριοί, τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, μικρόφωνα]
Every night you stay [ενισχυτής φωτός]
Every vow you break [ανάλυση φωνητικού stress]
Every smile you fake [ανάλυση εγκεφαλικών κυμάτων]
Every claim you make [ταυτοποίηση υπολογιστή]
I’ll be watching you
Ο συγγραφέας επισημαίνει επιπλέον ότι αν το τραγούδι γραφόταν λίγα χρόνια αργότερα, ο δημιουργός του θα μπορούσε να συμπεριλάβει και άλλες μορφές ελέγχου, όπως την ανάλυση ούρων, μαλλιών κ.λπ. Η τοποθέτηση του Gary T. Marx συμπεριλήφθηκε στις σημειώσεις εγκληματολογικής έρευνας του Διεθνούς Κέντρου Συγκριτικής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ (1988).

Σύμφωνα με το «Back To Mono» (1991) του Phil Spector, το «Every Breath You Take» είναι επηρεασμένο από ένα τραγούδι του Gene Pitney με τίτλο «Every Breath I Take» (1961). Επιπλέον, οι δύο πρώτοι στίχοι του τραγουδιού των Police αποτελούν αναφορά στο «D’yer Mak’er» (1973) των Led Zeppelin, στο δεύτερο κουπλέ του οποίου περιλαμβάνεται η φράση «every breath you take; every move I make».

Το τραγούδι έδωσε τον τίτλο του στο βιβλίο «Every Breath You Take» (2000) της Ann Rule. Το δε βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου «Για Μια Χούφτα Βινύλια» (2010) κάνει αναφορά στο τραγούδι, ενώ ο Berkeley Breathed άλλαξε τους στίχους για τις ανάγκες του comic «Bloom County» (1983). Αναφορά στο «Every Breath You Take» περιλαμβάνεται και στα βιβλία «The Concise Encyclopedia Of American Radio» (2010) του Christopher H. Sterling.
Michael Stipe (R.E.M.): Ήταν όμορφο και ανατριχιαστικό. Έτσι ήθελα να γράψω ένα τραγούδι που να είναι καλύτερο [σ.σ. το «Losing My Religion»].

-- -- --
Το 1983, οι κριτικοί και το αναγνωστικό κοινό του περιοδικού Rolling Stone ψήφισαν το «Every Breath You Take» ως τραγούδι της χρονιάς. Το ίδιο περιοδικό κατέταξε το «Every Breath You Take» στο No 305 των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών και στο No 42 των 100 καλύτερων Pop τραγουδιών ενώ το 1989 το κατέταξε στο No 95 των 100 καλύτερων singles της τελευταίας 25ετίας. Ο αμερικανικός ραδιοφωνικός σταθμός WXPN κατέταξε το «Every Breath You Take» στη 216ηθέση των 885 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών. Το Billboard κατέταξε το τραγούδι στο No 25 των κορυφαίων τραγουδιών όλων των εποχών και στο No 1 για το 1983. Επίσης, περιλαμβάνεται στη λίστα του Rock And Roll Hall Of Fame με τα τραγούδια που καθόρισαν το Rock and roll. Η Recording Industry Association Of America κατέταξε το τραγούδι στο No 44 των τραγουδιών του αιώνα. Το περιοδικό Q το κατέταξε στο No 424 των 1001 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών και στα 10 κορυφαία βρετανικά τραγούδια της δεκαετίας του 1980. Το περιοδικό Blender το κατέταξε στο No 315 της λίστας με τα «500 καλύτερα τραγούδια από τότε που γεννηθήκατε». Σε ψηφοφορία του ITV, το «Every Breath You Take» ψηφίστηκε από το βρετανικό κοινό ως το αγαπημένο No 1 της δεκαετίας του 1980. Ο τηλεοπτικός σταθμός VH1 κατέταξε το τραγούδι στο No 46 των 100 καλύτερων τραγουδιών της δεκαετίας του 1980 και στο No 2 των καλύτερων τραγουδιών χωρισμού. Το MTV κατέταξε το video του τραγουδιού στο No 16 των 100 καλύτερων video όλων των εποχών. Το VH1 το κατέταξε στο No 33 και το Rolling Stone στο No 61 στις αντίστοιχες λίστες τους με τα 100 κορυφαία video. 

Το 2019, το «Every Breath You Take» αναγνωρίστηκε από την Broadcast Music Inc (BMI) ως το τραγούδι που παίχτηκε τις περισσότερες φορές στην ιστορία του ραδιοφώνου. Με το τραγούδι να έχει παιχτεί περίπου 15.000.000 φορές, ο Sting παρέλαβε το βραβείο της BMI σε μία τελετή που έλαβε χώρα στις 14 Μαΐου του 2019, στο ξενοδοχείο Beverly Wilshire στο Beverly Hills, για μία διάκριση που για 22 χρόνια κρατούσε το «You’ve Lost That Loving Feeling» (που έγραψαν οι Barry Mann και Cynthia Weil).
Mike O’ Neill (πρόεδρος της BMI): Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ενθουσιασμένοι για τη φετινή τελετή, η οποία τιμά τους καλύτερους της Pop μουσικής και γιορτάζει την τραγουδοποιία στα καλύτερά της. Για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, η BMI έχει ένα νέο τραγούδι στην κορυφή του ρεπερτορίου μας με τη διαχρονική επιτυχία του Sting «Every Breath You Take», ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα που παγιώνει τη θέση του στην ιστορία της τραγουδοποιίας. Είναι ένα ορόσημο που απαιτεί έναν ειδικό φόρο τιμής.

-- -- -- 

Στην ίδια τελετή, ο Sting, παρουσία της συζύγου του, Trudie Styler, είπε στο κοινό ότι είναι περήφανος που αποτελεί μέλος της κοινότητας των τραγουδοποιών. Χαρακτήρισε το επάγγελμα σπάνιο και ευγενές καθώς η δημιουργία τραγουδιών είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Πίστευε επίσης ότι η διάκριση αυτή είχε να κάνει με το ίδιο το τραγούδι, το οποίο και ερμήνευσε ακουστικά. 

Μόλις 10 ημέρες αργότερα, στις 24 Μαΐου 2019, ο Sting κυκλοφόρησε το άλμπουμ «My Songs» όπου συμπεριέλαβε μία νέα εκτέλεση του «Every Breath You Take». Αναγνωρίζοντας ότι ένα τόσο εμβληματικό τραγούδι δεν χρειάζεται να παραποιηθεί, ο Sting απέδωσε τον σεβασμό που του άξιζε. Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από μόνη της επανεφεύρεση του τραγουδιού διασφάλισε ότι η μελωδία, η ενορχήστρωση και οι αποχρώσεις διατηρούνται, ενώ η συγκινητική φωνή του Sting δείχνει ακριβώς γιατί παρέμεινε ένας από τους πιο δυναμικούς ερμηνευτές.

Το 2023, ο Stewart Copeland κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Police Deranged For Orchestra», όπου περιλαμβάνεται μία διασκευή του τραγουδιού για ορχήστρα καθώς και μία εισαγωγή (intro) που προηγείται. Την ίδια χρονιά, ο Copeland, σε συνεργασία με τον Ινδό μουσικό Ricky Kej, κυκλοφόρησε και το άλμπουμ «Police – Beyond Borders», όπου περιλαμβάνεται μία εκδοχή στη γλώσσα των Ζουλού.

Το «Every Breath You Take» είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο παρερμηνευμένα τραγούδια όλων των εποχών. Ενώ αφορά έναν ψυχαναγκαστικό τύπο με εμμονές, ακούγεται σαν ερωτικό τραγούδι, το οποίο μάλιστα έχει χορευτεί από χιλιάδες ζευγάρια. «Κάθε ανάσα που παίρνεις, κάθε κίνηση που κάνεις, κάθε δεσμό που σπας, κάθε βήμα που κάνεις, θα είμαι εκεί να σε βλέπω» τραγουδά ο Sting στους πρώτους στίχους, οι οποίοι μπορεί να μοιάζουν ρομαντικοί, αλλά είναι πολύ πιο κυριολεκτικοί απ’ όσο νομίζαμε για χρόνια. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν με τους στίχους (ακόμα και το αγγλόφωνο ακροατήριο), οι οποίοι ήταν σκοτεινοί, θεωρώντας ότι ακούν ακόμα ένα ρομαντικό τραγούδι. Αυτό που εκατομμύρια άνθρωποι είδαν ως ένα τρυφερό ερωτικό τραγούδι αφοσίωσης, που το έβαλαν να παίξει στο γάμο τους, που το αφιέρωναν στον έρωτά τους, που το ζητούσαν να ακουστεί σε μεταμεσονύκτιες ραδιοφωνικές εκπομπές και το άφηναν να παίζει πάντα όταν το έπιαναν κατά τύχη στο ράδιο του αυτοκινήτου τους, που το έπαιζαν σε πάρτι, το ακούγανε στις καφετέριες, αυτό που παρέπεμπε εκατομμύρια ακροατών σε έναν μυθιστορηματικής αφοσίωσης έρωτα που δεν είχαν αλλά εύχονταν να είχαν γνωρίσει, ήταν στην πραγματικότητα ένα κακόβουλο, έως και αρρωστημένο θραύσμα ανασφάλειας, βγαλμένο από τον ψυχισμό του δημιουργού του σε στιγμές αβέβαιες, προδοτικές.

Ο ίδιος ο τραγουδιστής των Police είπε ότι τον σόκαρε το πόσοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το «Every Breath You Take» είναι ένα θετικό τραγούδι και έχει δηλώσει επανειλημμένως πως αφορά έναν stalker, που παρακολουθεί μία χαμένη του αγάπη με την οποία έχει εμμονή. Αν λοιπόν, παντρεύεστε και σκέφτεστε να το χορέψτε για να πάει καλά ο έγγαμος βίος σας, ξανασκεφτείτε το.
Sting: Ένα ζευγάρι μού είπε «Α, μας αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι. Ήταν το κύριο τραγούδι που παίχτηκε στον γάμο μας». Σκέφτηκα «λοιπόν, καλή τύχη!».

Stewart Copeland: Ο Sting το έφερε ως ένα κομμάτι με όργανο Hammond αλλά συμφωνήσαμε ότι είμαστε μία κιθαριστική μπάντα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ο Sting, αν και έχει την χειρότερη, εντελώς ξένη με το γκρουπ μας, ενορχήστρωση –αν βέβαια εξαιρέσει κανείς την εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει στην κιθάρα ο Andy. Βασικά, το κομμάτι δεν έχει καθόλου groove. Είναι μια εντελώς χαμένη ευκαιρία για το συγκρότημά μας. Θα μπορούσε να το δώσει σε οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, κι εκείνο θα το έπαιζε καλύτερα. Παρόλο που βγάλαμε εκατομμύρια από αυτό  και είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που είχαμε ποτέ, όταν ακούω αυτή την ηχογράφηση σκέφτομαι «Θεέ μου, τι μαλάκες ήμασταν!». Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τους στίχους. Απλώς άκουγα το riff και το κομμάτι και αργότερα ανακάλυπτα περί τίνος πρόκειται το τραγούδι. Τις μισές φορές θα με εξέπληττε επειδή ο Sting ήταν δεξιοτέχνης στην παραπλάνηση. Ήμουν μαζί του για ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη μουσική και τον ρώτησα:
- Γιατί δεν έκανες το «Every Breath You Take» ένα ωραίο τραγούδι με το οποίο θα μπορούσε να παντρευτεί ο κόσμος; Τι σου συμβαίνει;
Και γελάσαμε.

-- -- -- 

Ο Sting ένιωθε ότι το μείγμα φωτός και σκότους που έχει το «Every Breath You Take» είχε να κάνει με τη ζωή του. Αυτό προερχόταν από τις εναλλαγές της διάθεσης που βίωνε εν μέσω επαγγελματικής επιτυχίας και συζυγικής αποτυχίας. Αλλά το «πραγματικά μάλλον σατανικό» τραγούδι για «τη ζήλια, την παρακολούθηση και την κυριότητα» είχε μια επιπλέον σημασία: συνόψιζε την ταραγμένη εσωτερική δυναμική των Police. Το «Every Breath You Take» σηματοδότησε τόσο την κορύφωση όσο και το τέλος του συγκροτήματος. Η αμφισημία του δεν σταμάτησε εκεί. Πολλά ερωτευμένα ζευγάρια επέλεξαν να ακούσουν το τραγούδι του Sting ως έναν συγκινητικό ύμνο ενότητας. Πολυάριθμοι όρκοι έχουν δοθεί υπό τον ήχο του Sting να τραγουδά «every vow you break» και πολλά χιλιόμετρα έχουν περπατηθεί σε γαμήλιες δεξιώσεις υπό τον απλό ρυθμό των τυμπάνων που εξόργισε τόσο πολύ τον Copeland. Στις μέρες μας είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την ιστορία της Pop μουσικής χωρίς την ξεχωριστή παρουσία του «Every Breath You Take», αν και ο Sting για πολλά χρόνια εκπλησσόταν που οι ακροατές υπέθεταν ότι οι οργουελιανοί στίχοι του τραγουδιού έχουν ρομαντική τάση.

Σε μία μελέτη που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2021 από τη Βασιλική Εταιρεία, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Aarhus στη Δανία ανέλυσαν δεδομένα streaming για σχεδόν 4.000.000 τραγούδια στο Spotify για να δουν αν υπήρχε κάποιο μοτίβο στα είδη μουσικής που ακούμε σε διάστημα 24 ωρών. Ο επικεφαλής ερευνητής Ole Adrian Heggli είπε: «Διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να τα κατηγοριοποιήσουμε σε πέντε διακριτά χρονικά τμήματα που να καλύπτουν όλη την ημέρα». Αυτά τα πέντε χρονικά τμήματα ήταν: πρωί, απόγευμα, βράδυ, νύχτα, και αργά τη νύχτα/νωρίς το πρωί. Αυτό που διαπίστωσαν οι ερευνητές ήταν ότι κάθε τμήμα είχε διαφορετικές μουσικές ιδιότητες. Το πρωί κυριαρχούσαν αργά αλλά δυναμικά τραγούδια, σαν το «Supreme» του Robbie Williams. Το απόγευμα κυριαρχούσαν πιο δυνατά, πιο γρήγορα τραγούδια, όπως το «Only Girl (In The World)» της Rihanna. H χορευτική μουσική κυριαρχούσε το βράδυ. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν προκαλεί έκπληξη. Οι ερευνητές λένε ότι αυτό δείχνει πως οι μουσικές μας προτιμήσεις διαμορφώνονται από τους καθημερινούς μας ρυθμούς. Το ερευνητικό άρθρο αφορά τις «ημερήσιες διακυμάνσεις» και διερευνά το πώς ο ρυθμός της ανθρώπινης ζωής διέπεται από ημερήσιους κύκλους. Ποιο είναι, λοιπόν, το τραγούδι με τέτοιες μουσικές ιδιότητες που θα του επέτρεπε να περιπλανηθεί και στα πέντε χρονικά διαστήματα; Το μαντέψατε: το «Every Breath You Take».

Ole Adrian Heggli: Είναι ένα τραγούδι μεσαίου ρυθμού. Έχει μέτριο τέμπο. Είναι λίγο ρυθμικό, αλλά όχι υπερβολικά. Δεν έχει καμία δυνατή έκπληξη. Είναι απλά ένα πολύ ευχάριστο τραγούδι, ίσως και λίγο άγευστο. Θα πρέπει πραγματικά να στοχεύεις σε κάτι που είναι λίγο-πολύ στη μέση. Κάτι που είναι πολύ ψηλό σε ρυθμό αλλά ούτε και πολύ χαμηλό και κάτι που είναι χορευτικό αλλά ίσως όχι και πολύ χορευτικό.

-- -- -- 

Από την άλλη, το «Every Breath You Take» είναι μια ειδική περίπτωση. Η υποτιθέμενη αδυναμία του έχει μετατραπεί στο πιο δυνατό του σημείο. Και είναι πιθανό, αν ηχογραφήσει κανείς έχοντας κατά νου αυτόν τον στόχο, να γράψει απλώς ένα κακό, άγευστο τραγούδι. Κι όμως, αυτός ο ύμνος στην εμμονή, στην αστυνόμευση και στον «ντετεκτιβισμό» αποδείχθηκε η πιο κερδοφόρα κατασκοπεία στην ιστορία της Rock μουσικής. Το 2010, υπολογίστηκε ότι το «Every Breath You Take» αποτελούσε περίπου το 1/3 των εισοδημάτων του Sting από τα δικαιώματα που εισέπραττε από τις ποικίλες χρήσεις και μορφές κυκλοφορίας του συγκεκριμένου τραγουδιού. Πηγές αναφέρουν ότι ο Sting ελάμβανε από τα δικαιώματα του τραγουδιού 740.000 δολάρια ετησίως (περίπου 2.000 δολάρια την ημέρα). Τον Φεβρουάριο του 2022, ο Sting πούλησε ολόκληρο τον κατάλογο των τραγουδιών του -συμπεριλαμβανομένης όλης της δουλειάς του με τους Police- στην Universal Music Publishing Group για περίπου 260.000.000€, εντασσόμενος σε ένα κύμα βετεράνων καλλιτεχνών που σύναψαν ανάλογες συμφωνίες και εισέπραξαν εντυπωσιακά ποσά (Bruce Springsteen, David Bowie, Bob Dylan, Tina Turner, Neil Young κ.ά.).

Την ίδια χρονιά, το μουσικό video του «Every Breath You Take» ξεπέρασε το ένα δισεκατομμύριο προβολές και μπήκε στο Billion Views Club του YouTube έχοντας κατά μέσο περισσότερες από 300.000 προβολές την ημέρα. Το τραγούδι, που προστέθηκε στην πλατφόρμα το 2010, ήταν μόλις το έβδομο βίντεο από τη δεκαετία του 1980 που επέτυχε αυτή την επίδοση.

Τον Ιανουάριο του 2025, η Rock Choir, η μεγαλύτερη χορωδία της Βρετανίας, αφαίρεσε το τραγούδι των Police από το ρεπερτόριό της, λόγω των στίχων του. Μιλώντας στην εφημερίδα Telegraph, η ιδρύτρια της χορωδίας, Caroline Redman Lusher, είπε ότι έπρεπε να πάρει αυτή τη δύσκολη απόφαση, λόγω ισχυρισμών ότι οι στίχοι απεικονίζουν μια καταχρηστική και κακοποιητική σχέση. Ο αναθεωρητισμός της τέχνης υπό το πρίσμα της εποχής, είναι ένα ζήτημα που συζητιέται έντονα κατά καιρούς με διάφορες αφορμές. Κάπως έτσι, η Caroline Redman Lusher σε επιστολή της στα 31.000 μέλη της χορωδίας, ανακοίνωσε πως «μετά από πολλή σκέψη και συζήτηση με ορισμένα μέλη της ομάδας, πήρα τη δύσκολη απόφαση να αφαιρέσω το Every Breath You Take από το ρεπερτόριο. Δεν έχω αφαιρέσει ποτέ πριν από τώρα ένα τραγούδι, αλλά λόγω του αντίκτυπου που έχει το αφήγημα σε κάποιους Rockies και του ενδεχόμενου -όταν διδάσκεται- να δημιουργηθούν πιο αρνητικά και προκλητικά συναισθήματα από το ευρύτερο σύνολο των μελών, θεωρώ ότι θα ήταν σοφό να αντικαταστήσω το τραγούδι».

Ο τελευταίος στούντιο δίσκος των Police («Synchronicity») ήταν ένα τεχνικό αλλά και καλλιτεχνικό κατόρθωμα και απέδωσε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα single του συγκροτήματος. Ωστόσο, η δημοτικότητά του προκαλεί έκπληξη επειδή δεν είναι ένα ιδιαίτερα φανταχτερό τραγούδι. Η ενορχήστρωσή του είναι επίπεδη και μονοχρωματική, με μια φιδωτή γραμμή κιθάρας, ήρεμα τύμπανα και τα αχνά, αντηχητικά φωνητικά του Sting.

Εντούτοις, τα τρία μέλη δεν μπόρεσαν να παίξουν στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να ξεσπάσει καβγάς. Σε συνέντευξή του  ο Stewart Copeland είπε ότι ο Andy Summers θα έπρεπε να λάβει ποσοστά για τη σύνθεση του τραγουδιού. Για χρόνια ο Summers είχε επίμονο πρόβλημα με το «Every Breath You Take» υποστηρίζοντας ότι άξιζε να του αναγνωριστούν δικαιώματα στη δημιουργία του, αφού το δικό του riff έγινε ένα τόσο καθοριστικό στοιχείο του τραγουδιού.   

Η αλήθεια είναι ότι το «Every Breath You Take» καθοδηγείται από το αξέχαστο μινιμαλιστικό riff της ηλεκτρικής κιθάρας του Andy Summers και παρά την εξέχουσα αυτή θέση, μόνο ο superstar τραγουδιστής και μπασίστας Sting πιστώθηκε τη σύνθεση του τραγουδιού. Αυτή η παράλειψη παρέμεινε ευαίσθητο θέμα για τον Summers. 40 χρόνια αργότερα, το 2023, κατά την εμφάνιση του Summers στο «The Jeremy White Show» και ερωτηθείς από τον White για το πώς προέκυψε η μεγαλύτερη επιτυχία των Police, ο Summers εξέφρασε την άποψή του ότι η συμβολή του ήταν καθοριστική ώστε να λάβει το τραγούδι την τελική του μορφή. Αποκάλυψε, επίσης, πως παρά το γεγονός ότι συνέβαλε στο riff της κιθάρας «που έχει γίνει ένα είδος αθάνατου μέρους κιθάρας που όλοι οι κιθαρίστες πρέπει να μάθουν» και ότι αυτό θα έπρεπε να είχε αναγνωριστεί, εξακολουθούσε να βρίσκεται σε μια «αμφιλεγόμενη» διαμάχη με τον Sting σχετικά με τα credits του «Every Breath You Take». Είπε ότι το τραγούδι αρχικά «πήγαινε στα σκουπίδια μέχρι που το έπαιξα» και υπαινίχθηκε ότι θα κινούσε κάποια νομική διαδικασία.   

Οι διαπροσωπικές σχέσεις των τριών μελών των Police ήταν πάντα τεταμένες, αλλά η μακροχρόνια ένταση -και μάλιστα σ’ ένα συγκρότημα που ήταν ενεργό μόλις 6 χρόνια- έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2025, όταν ο κιθαρίστας Andy Summers και ο drummer Stewart Copeland μήνυσαν τελικά τον Sting για μη καταβληθέντα δικαιώματα σχετικά με το «Every Breath You Take». Στην αγωγή, που κατατέθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου, οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν ότι οι συνεισφορές τους μετέτρεψαν το κομμάτι από ένα πρόχειρο σκίτσο σε μία διαχρονική επιτυχία και εξαπατήθηκαν αφού δεν τους πιστώθηκε ποτέ μέρος της σύνθεσης του τραγουδιού, με αποτέλεσμα να μην έχουν πληρωθεί ποτέ για τη συνεισφορά τους στη σύνθεση. Οι δυο τους επικαλέστηκαν μία προφορική συμφωνία του 1977, σύμφωνα με την οποία κάθε φορά που ένα μέλος των Police λάμβανε εισόδημα από τραγούδι που έγραψε για το συγκρότημα, θα μοιραζόταν το 15% αυτού του εισοδήματος με τα άλλα δύο μέλη (χωρίς να περιλαμβάνονται τα χρήματα από τις πωλήσεις παρτιτούρας ή τις διασκευές). Αυτή η συμφωνία επισημοποιήθηκε γραπτώς το 1981 και αναθεωρήθηκε το 1997, αφού ο Summers και ο Copeland ισχυρίστηκαν ότι είχαν πληρωθεί ανεπαρκώς «για σημαντικό χρονικό διάστημα». Το 2016, υπογράφτηκε η τελευταία συμφωνία, αυτή τη φορά για το πόσο θα έπρεπε να πληρώνει ο Sting τους πρώην συναδέλφους του όταν τα τραγούδια των Police ακούγονταν σε τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες. Σύμφωνα με τον Summers και τον Copeland, αυτή η συμφωνία δεν τηρήθηκε και για τον λόγο αυτό ζήτησαν αποζημίωση ύψους 1.500.000 λιρών. Ο δε Sting αναφέρθηκε ως εναγόμενος με το πραγματικό του όνομα, Gordon Matthew Sumner, μαζί με την εταιρεία του, Magnetic Publishing Ltd. Μία πηγή ανέφερε στην εφημερίδα The Sun: «Αυτό συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό. Οι δικηγόροι προσπάθησαν επανειλημμένα να καταλήξουν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, αλλά κατέληξαν σε αδιέξοδο. Ο Andy και ο Stewart αποφάσισαν ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση πέρα από τη δικαστική διαμάχη, οπότε πάτησαν το κουμπί. Λένε ότι τους οφείλονται εκατομμύρια σε χαμένα δικαιώματα». Ο Sting υποστήριξε ότι δεν υπήρξε ποτέ «προφορική συμφωνία», αλλά ότι ήταν μία ιδέα που του πρότεινε ο Copeland για να υπάρχει καλή ατμόσφαιρα στο συγκρότημα. Επιπλέον, αρνήθηκε ότι πλήρωσε λιγότερα απ’ όσο έπρεπε τους πρώην συναδέλφους του και παρέμεινε σταθερός στην επιμονή του ότι έχει πληρώσει δίκαια τους πρώην συναδέλφους του όλα αυτά τα χρόνια. Οι δε δικηγόροι του Sting δήλωσαν ότι οι υπάρχουσες συμφωνίες τηρήθηκαν και ότι η αναθεώρηση του 2016 υποτίθεται ότι θα έθετε τέλος στις διαφορές και γι’ αυτό περιλάμβανε μία ρήτρα που απαγόρευε περαιτέρω αξιώσεις.

Κάποια έγγραφα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, έριξαν φως στις λεπτομέρειες της αγωγής και αυτό που φαίνεται να βρέθηκε στο επίκεντρο αυτής της τελευταίας διαμάχης είναι οι αμοιβές ενορχηστρωτή και τα δικαιώματα δημοσίευσης για ψηφιακή εκμετάλλευση, δηλαδή οι διαδικτυακές πωλήσεις ή το streaming. Ενώ οι Copeland και Summers ισχυρίστηκαν ότι δεν έχουν λάβει το μερίδιό τους, οι δικηγόροι του Sting αντέτειναν ότι η αγωγή είναι μια προσπάθεια να ερμηνευτεί ξανά η συμφωνία του 2016 και ισχυρίστηκαν ότι στην πραγματικότητα ο Copeland και ο Summers «πληρώθηκαν υπερβολικά» με βάση τους προηγούμενους όρους.

Η υπόθεση αυτή σηματοδότησε ένα εξαιρετικά νέο κεφάλαιο σε μία από τις πιο τεταμένες σχέσεις στην ιστορία της Rock. Οι Police ήταν διαβόητοι για τις εσωτερικές τους συγκρούσεις, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που η διαμάχη για τα εύσημα στη σύνθεση τραγουδιού έφτασε ενώπιον δικαστή.

Ο Sting, από την πλευρά του, έχει παραδεχτεί ότι ο Summers πρόσθεσε τη σφραγίδα του, αλλά επέμεινε ότι η δομή και η σύνθεση ήταν αποκλειστικά δικής του έμπνευσης. Η γραμμή μεταξύ σύνθεσης τραγουδιών και ενορχήστρωσης αποτελεί εδώ και καιρό μια από τις πιο ακανθώδεις διαμάχες στη μουσική βιομηχανία και η υπόθεση αυτή των Police την ανέδειξε έντονα, καθώς τα οικονομικά διακυβεύματα είναι τεράστια. Θα πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι για τους βετεράνους μουσικούς τα credits για τα τραγούδια καθορίζουν όχι μόνο το εισόδημά τους αλλά και την πνευματική κληρονομιά τους. Η πικρή αυτή νομική διαμάχη είναι απλώς άλλη μια αψιμαχία σε έναν μακρύ πόλεμο που δεν δείχνει σημάδια λήξης.

Μένει να δούμε αν ο Summers και ο Copeland μπορούν να πείσουν ένα δικαστήριο ότι η συμβολή τους συνίσταται περισσότερο στη σύνθεση τραγουδιών παρά στην ενορχήστρωση. Αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: ο πόλεμος εντός των Police δεν έχει τελειώσει και ένα από τα πιο διάσημα σκοτεινά ερωτικά τραγούδια στον κόσμο συνεχίζει να αφήνει πίσω του μια πικρία.

 

Άλλες εκτελέσεις: 

• Springbok (Οκτώβριος 1983, στον δίσκο «Springbok 64»).
• Mason Dixon (1983, σε single).
• Rich Landers (1983, σε single).
• Ray Parker Jr (1983, στο τραγούδι «I Still Can’t Get Over Loving You» δανείζεται στίχους από το «Every Breath You Take»).
• Mason Dixon (1983, έφτασε στο No 69 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών στην κατηγορία country).
• Sting (Ιούνιος 1985, στο τραγούδι «Love Is The Seventh Wave» υπάρχει ο στίχος «Every breath you take/every move you make/every cake you bake/every leg you break...»).
• The Shadows (1986, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Moonlight Shadows»).
• Rita Lee (1991, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «Rita Lee Em Bossa ‘n Roll»).

• Puff Daddy & Faith Evans (Μάιος 1997, ως sample στο τραγούδι «I’ll Be Missing You» αναφερόμενος στον rapper Notorious B.I.G. Το τραγούδι ανέβηκε στο No 1 των Η.Π.Α. και κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Rap Performance By A Duo Or Group. Ωστόσο, δεν ζητήθηκε από το συγκρότημα η νόμιμη άδεια για τη χρήση του αποσπάσματος από το «Every Breath You Take». Ο Andy Summers, ακούγοντας το κιθαριστικό του μέρος να ανακεφαλαιώνεται νότα προς νότα, εξοργίστηκε λέγοντας ότι ήταν «η μεγαλύτερη αντιγραφή όλων των εποχών».
  Andy Summers: Είναι πολύ κολακευτικό. Υποθέτω ότι αρέσει σε όλους. Μπορείς να εκνευριστείς σκεπτόμενος «εγώ γιατί δεν πληρώνομαι γι’ αυτό;». Αυτό του Puff Daddy ήταν περίεργο για μένα. Θέλω να πω, γιατί χρησιμοποιείς το riff της κιθάρας; Ο Stewart δεν είναι σ’ αυτό. Ο Sting δεν είναι σ’ αυτό. Περιφερόμουν στην Tower Records και αυτό το γ@μημένο πράγμα έπαιζε ξανά και ξανά. Ήταν πολύ περίεργο όσο κρατούσε.
  -- -- --
  Παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε μόνο το riff του Summers και όχι η συνεισφορά του Sting, μόνο ο Sting έλαβε πνευματικά δικαιώματα. Ο Sting, του οποίου το όνομα αναφέρεται στους δημιουργούς, δεν έμαθε για το sample παρά μόνο μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού αλλά είχε την πολυτέλεια να είναι πιο μεγαλόψυχος. Ως κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων του τραγουδιού, αμείφθηκε πλουσιοπάροχα, ισχυριζόμενος ότι με τα έσοδα βοήθησε κάποια παιδιά του να σπουδάσουν στο κολέγιο. Ο Andy Summers, ο  οποίος δημιούργησε το χαρακτηριστικό riff της κιθάρας, έλαβε επίσης χρήματα για το sample που χρησιμοποιήθηκε χωρίς, ωστόσο, να πιστώνεται μέρος της σύνθεσης. Τον Σεπτέμβριο του 1997, ο Sting ερμήνευσε το «I’ll Be Missing You» με τον Puff Daddy και την Faith Evans -τη χήρα του Notorious B.I.G.- στα MTV Video Music Awards). Το 2023, ο Diddy (όπως «μετονομάστηκε» αργότερα ο Puff Daddy) είπε ότι αναγκάστηκε να πληρώνει στον Sting 5.000 δολάρια κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής του για τη χρήση του αποσπάσματος. Ωστόσο, γρήγορα απέσυρε το σχόλιο, λέγοντας ότι «αστειευόταν». «Εγώ και ο Sting είμαστε φίλοι εδώ και πολύ καιρό! Δεν μου χρέωσε ποτέ 3.000 ή 5.000 δολάρια την ημέρα για το “Missing You”. Πιθανότατα κερδίζει περισσότερα από 5.000 δολάρια την ημέρα από ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια στην ιστορία» ανέφερε σε ανάρτησή του στο X. To 2024, μετά τις κατηγορίες εναντίον του Diddy για εκβιασμό και εμπορία ανθρώπων με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και διακίνηση για πορνεία, ο Sting σε συνέντευξή του στους Los Angeles Times ρωτήθηκε αν πίστευε ότι η επιτυχία των Police έχει «μολυνθεί» από τη διασκευή του Diddy. Η απάντησή του ήταν:
  - Όχι. Εννοώ, δεν ξέρω τι συνέβη με τον Diddy. Αλλά δεν σπιλώνει καθόλου το τραγούδι. Είναι ακόμα το τραγούδι μου.

 

• Robert Downey Jr. & Sting (2001, στο άλμπουμ «Ally McBeal – For Once In My Life).
• Thirsty Merc (2004, στο τραγούδι «Emancipate Myself» ξεκινούν με τον στίχο «Every breath you ta…»).
• Tina Arena (2008, στο άλμπουμ «Songs of Love & Loss 2»).
• The Black Eyed Peas (Ιούνιος 2009, ένα μέρος από το τέλος του τραγουδιού χρησιμοποιήθηκε στο «I Gotta Feeling»).
• Jose Feliciano & Jelena Krstic (2017, με συνοδεία τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Στοκχόλμης στην τελετή των βραβείων Polar Music, παρουσία του Sting. Το επίσημο βίντεο αποτυπώνει την στιγμή. Ο Jose Feliciano ρίχνει νότες και κελαηδάει άγρια. Η κάμερα γυρίζει στον Sting, ο οποίος σφίγγει το μέτωπό του και κλείνει τα μάτια του. Κάποια στιγμή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Θα προτιμούσε να είναι οπουδήποτε αλλού παρά εκεί, βλέποντας το τραγούδι του να δολοφονείται).
• The Police feat. Vonzell Solomon (2017, gospel εκτέλεση).

 

Οι στίχοι:

 

Every breath you take and every move you make
Every bond you break, every step you take, I'll be watching you
Every single day and every word you say
Every game you play, every night you stay, I'll be watching you

Oh, can't you see you belong to me?
How my poor heart aches with every step you take

Every move you make, and every vow you break
Every smile you fake, every claim you stake, I'll be watching you

Since you've gone I've been lost without a trace
I dream at night, I can only see your face
I look around but it's you I can't replace
I feel so cold and I long for your embrace
I keep crying, "Baby, baby, please"

Oh, can't you see you belong to me?
How my poor heart aches with every step you take

Every move you make and every vow you break
Every smile you fake, every claim you stake, I'll be watching you
Every move you make, every step you take, I'll be watching you

I'll be watching you
Every breath you take, every move you make
Every bond you break, every step you take (I'll be watching you)
Every single day, every word you say
Every game you play, every night you stay (I'll be watching you)
Every move you make, every vow you break
Every smile you fake, every claim you stake (I'll be watching you)
Every single day, every word you say
Every game you play, every night you stay (I'll be watching you)
(x2)

 

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης