Τον χρόνο να σταματήσω ήθελα

Οι χαρες ενα διαλλειμα για μια ανασα ειναι,
τις δυσκολιες να μπορεσω να αντεξω,
που την αδυναμη καρδια μου βασανιζουν.
Κι εγω που νομιζα πως ολα τα μπορω,
τελικα βλεπω πως ειμαι μοναχα ενα μωρο.

Τα βηματα δυσκολα τα κανω,
γιατι ολα τα στηριγματα που ειχα τωρα χανω.
Κι εγω που νομιζα πως ειμαι δυνατος,
να προχωρω μονο εμπρος,
τον εαυτο μου πλανεψα.

Και τωρα μονος,
σε ενα μονοπατι προχωρω,
ψαχνοντας δυναμη να βρω.
Και τωρα μονος,
στο δρομο της ζωης τον δυσβατο περπατω,
την αγαπη ψαχνοντας να βρω.

Το φως στο δρομο λιγοστο,
αλλα εγω ακομα περπατω,προχωρω.

Και ρωτησα διαβατες και περαστικους,
αν εχει φως στο δυσκολο αυτο δρομο,
μου ειπαν πως καποιοι τις λαμπες εσπασαν και δε φωτιζει πια.

Και ρωτησα διαβατες και περαστικους,
στο τελος του δρομου τι υπαρχει,
μου ειπαν¨προχωρα και τις φωνες των αγγελων να ακους,
γιατι στο τελος του δρομου μονο αγαπη και φως υπαρχει.¨

Και δακρυσα...

Και ηρθαν οι αγγελοι και με πηραν,
κι ηταν το αγγιγμα τοσο γλυκο,
γιατι πονεσα πολυ,
μεχρι την αγαπη να καταφερω να βρω.

Ανοιξα τα ματια μου κι ολα χαθηκαν,
μονο τον ηλιο τον θολο καταφερα να δω,
οταν καταλαβα πως ειμαι μονος,
ακομα εδω,
να προσπαθω,
εστω να ονειρευτω,
λιγη αγαπη πως εχω κι εγω.