Web Messenger

Η επικοινωνία, έχει μπατάρει,
και η στεριά, φαίνεται μέσα απο καλώδια.

Κι αν τ’ονομά σου το γνωρίζω,
τα μάτια σου δεν βλέπω,
αν πλέουν, σε περιβόλι γκρίζο.

Μία φατσούλα είναι που κλαίει,
μα, γιατί κλαίς φατσούλα μου?

Τα δάκρυά σου, δεν πλημμυρίζουν,
ούτε το στόμα, μήτε τα μάτια σου,
ψυχρή κι απρόσωπη εικόνα,
μία απρόσιτη οθόνη, είναι το βλέμμα σου,
κι η φαντασία να πλάθει όνειρα,
πως τάχα είσαι το κορίτσι μου,
και περιμένω να σε δω, για έναν αιώνα.

Μα, γιατί κλαίς λατρεία μου?

Τα γράμματά σου τα γνωρίζω,
στο πληκτρολόγιο τα κατέθεσες,
μες στην ψυχή σου, ν’αρμενίζω,
κάθε παράθυρο μικρό, μα ατελείωτο,
ένα απέραντο λιμάνι, η αγκαλιά σου,
είναι χιλιόμετρα πολλά, τα όνειρά σου,
και δεν χωράνε στον παγκόσμιο ιστό...