Γενική Εφημερία

Μεσονύχτωσε, σιγά σιγά ο κόσμος αραιώνει,
Κάποιοι συχνοί θα μείναν πάλι στο "βραχείας".
Αδέσποτοι,κλοσάρ,και τρυφερές κυρίες
Και οι σκιές.....

Στον πάνω όροφο αστράφτει το νυστέρι,
Περήφανοι,καμαρωτοί διαβαίνουν μασκοφόροι,
Μα η μυρωδιά καμμένου λίπους σε λιγώνει,
Και κείνες οι σκιές......

Σε κάποια κλινική αλλάζουν το σεντόνι,
Κι ο διπλανός κρυφοκοιτά πίσω απο το παραβάν,
Στο απέναντι εξάκλινο κάποιος ζητάει μορφίνη,
"Είναι βαριές γιατρέ μου οι σκιές....."

Πιο πέρα δυτικά απόμερα,
Φωνές κι ιδέες παράξενες γεμίσαν το μυαλό,
Κι όμως εδώ η νύχτα έχει γαλήνη, γίνανε φίλοι βλέπεις.
Με τις σκιές......

Παράξενο! Στη διαλογή κάποια καινούργια μπαίνει,
Δεν μοιάζει να΄ναι απο τους συχνούς θαμώνες, άραγε γιατί?
Κι αργά την πλησιάζεις σαν κάτι κόντρα να σε διώχνει,
Ισως οι σκιές.......

Και πρίν προλάβεις να της πείς:"ηταν αργά....ναι....ηταν μοιραίο"
Κοιτάς το στόμα πέτρωσε και την κραυγή της κάτι πνίγει,
Και σιωπηλά μονάχα με τα μάτια της σου λέει,
"Είδα το γιό μου μέσα στις σκιές…"