Διονύσης Σαββόπουλος - Ο Πυρήνας

Οι δύο σπουδαίοι μουσικοί, που έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό από τη σύμπραξή τους με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στο διπλό live CD του τελευταίου, δίνουν έντονο μουσικό ενδιαφέρον σε μια ακόμη σαββοπουλική μουσική παράσταση και δίνουν - κυρίως στους νέους - το ερέθισμα να ακούσουν τα τραγούδια του Νιόνιου.

Η έκδοση λοιπόν, περιέχει και καταγράφει αποσπάσματα από δύο «βραδιές» του Διονύση Σαββόπουλου στο «Gazarte» της οδού Βουτάδων στο Γκάζι (10 και 12 Νοεμβ. 2006), ακριβώς 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Φορτηγού» (Νοέμβ. 1966).

Όπως αναφέρεται και στο σημείωμα που περιέχεται στο CD, την άνοιξη του 2006, ο Σαββόπουλος ταξίδεψε με τους δύο μουσικούς στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να συναντήσει τους πυρήνες του ακροατηρίου του: εκείνους που συνήθως στέκονται στο μπαρ και ξέρουν απέξω τα «δύσκολα» και λιγότερο ψυχαγωγικά τραγούδια του. «Μπροστά κάθονται οι συνομήλικοί μου οδοντίατροι και δικηγόροι με τις γυναίκες τους, οι οποίοι θέλουν ν΄ ακούσουν τα τραγούδια που ξέρουν. Αυτά όμως δεν τα παίζω» εξηγούσε ο ίδιος σε συνέντευξή του. Οι «πυρήνες» δεν έχουν ηλικιακά γνωρίσματα. Εδώ και χρόνια έχουν κάνει «δικά» τους τα κομμάτια αυτής της έκδοσης, συνθέτοντας με αυτά προσωπικές συλλογές, σαν ένα σάουντρακ της ζωής τους.

Οι παραστάσεις στο Γκάζι συγκέντρωσαν όσους αισθάνονταν άβολα στους μεγάλους χώρους και στα ανοιχτά στάδια. Οι θέσεις του μπαρ, των ορθίων και των καθημένων οκλαδόν ήταν, επιτέλους, μπροστά και γύρω από το τρίο, που δεν έπαιζε σε πάλκο, αλλά πάνω σε ένα κόκκινο χαλί στο δάπεδο αυτής της «διακτινισμένης μπουάτ».

Τα τραγούδια ακούστηκαν για άλλη μία φορά καινούργια. Ο Σαββόπουλος συγκρότησε με τους Λάντσια και Κιουρτσόγλου ένα δεμένο σύνολο που ήξερε καλά την τέχνη της μουσικής συνομιλίας και αναζήτησε τη βαθύτερη ουσία, τον πυρήνα των κομματιών. Ο πρωταγωνιστής γέμισε με τη φωνή του τον βιομηχανικό χώρο, συνόδευσε τους μουσικούς ως ευφάνταστος ερασιτέχνης και επιβεβαίωσε για τρεις και πλέον ώρες ότι παραμένει ένα μοναδικό όσο και μοναχικό «θηρίο» της σκηνής.

«Ο κόσμος που θα το δει σαν μια αθηναϊκή έξοδο δεν θα περάσει καλά, μην τον πάρουμε στο λαιμό μας» προειδοποιούσε ο Σαββόπουλος τις παραμονές των παραστάσεων. Επιθυμούσε μια συνάντηση «με τους δικούς του», μακριά από τη βαβούρα των «ναών» της διασκέδασης. Στη διάρκεια των επτά τριημέρων (από τις 27 Οκτωβρίου ως τις 10 Δεκεμβρίου) επιβεβαιώθηκε το αίσθημα πνευματικής συγγένειας ανάμεσα στους κύκλους και στις παρέες των θεατών. Όχι, δεν ζητούσαν να επιστρέψουν στο 1966, αλλά σε αυτό που τους «χρωστούσε» ο Σαββόπουλος τα τελευταία χρόνια: σε μια «Σαββοπουλική» παράσταση. Στη στάση μιας διαδρομής που δεν τελειώνει.

Εκτός από τα δικά του τραγούδια, μεταξύ των οποίων τα: «Έλσα σε φοβάμαι», «Μυστικό τοπίο», «Το τσακάλι», «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Θεία Μάνου», «Κωλοέλληνες», «Η Δημοσθένους λέξις», «Η Ζωζώ», «Άγγελος εξάγγελος», «Η παράγκα», «Άδεια μου αγκαλιά», «Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», «Εμείς του ’60», κ.ά., ο Διονύσης Σαββόπουλος ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι («Καλοτάξιδα πουλιά», το «Ήρθε βοριάς ήρθε νοτιάς» και το «Νανούρισμα») αλλά και το «Φεύγω» του Ορφέα Περίδη.