O Αποχωρισμός

Μια σταγόνα σιωπής αντηχεί.
Μετά παύει και σιγεί.
Και ύστερα η ηχώ ξανασιωπά.
Εξασθενεί, πεθαίνει…

Πλαγιασμένα φεγγαρόφωτα παλεύουν να αποκοιμηθούν,
έτσι ώστε να μπορέσουν να ονειρευθούν παρωχημένα αγγίγματα,
να αναπνεύσουν μες στου ονείρου τους το νεφέλωμα.

Άλλοτε αγνά και άλλοτε πορφυρά βλέμματα
συναντιούνται στον κενό μας χώρο.
Ονειρικές μελωδίες γεννούν η κίνηση των μαλλιών σου
και το υγρό άγγιγμά μου.

Μεγάλες αποστάσεις, απειροελάχιστες αποστάσεις
μας χωρίζουν απ’το να γίνουμε ένα.
Χρώματα πραγματώνουν το θυμικό μας.
Ένα ουράνιο τόξο μας ενώνει στοργικά.

Συ, γοητεία πνίγεις τον αχό της προσμονής σου.
Γεύομαι μια ρόγα από το τσαμπί των σταφυλιών σου
και γεύομαι τη δισυπόστατη θωριά σου..
Είν’ όλα ψέματα; Όλα καμώματα της ψυχής μου;
Αυτά που λαχταρώ, μα ποτέ δεν φθάνω…
Λάθη, υποσχέσεις, σκέψεις, μέρος του παιχνιδιού,
του αέναου φιάσκου…

Αισθήσεις αχαλίνωτες μας κυριεύουν,
ένα δάκρυ κυλά βασανιστικά αργά απ’την απόληξη του βλέφαρού
σου ως την άκρη του μάγουλού σου,
δημιουργώντας εικόνες και πλάθοντας άσβηστα πάθη.

Φαντασία καλπάζουσα, ανάσες, κραυγές και ψίθυροι θολώνουν τον καθρέφτη. Μια ουτοπία, τόσο φανταστική και μη πραγματοποιήσιμη για τη λογική μας, που παρ’ότι είναι δίπλα μας, την αγγίζουμε και την οσμιζόμαστε, δεν είμαστε ικανοί να τη γραπώσουμε.





Η ώρα του (απο)χωρισμού έφθασε…
Ο αποχαιρετισμός τσακίζει κάθε ίνα μας…
Ο ψυχισμός μας εξαντλημένος και καταρρακωμένος…
Ερείπια ρημαγμένα και επαφή με νάρκες…

Ξεθώριασαν πια όλα, ως και η μουσική σώπασε,
Δε με κοιτάς στο πρόσωπο, δε σε κοιτώ και εγώ…
Η ματιά υπεκφεύγει και οι μυρωδιές μας αλληλοαπορρίπτονται…
Κανένα χρωστούμενο χάδι δεν έχω να σου δώσω,
Κανένα χαμόγελο κι εσύ να χαράξεις στο ραγισμένο σου πρόσωπό…
Πως άλλαξαν όλα έτσι ξαφνικά; Ή μήπως όχι τόσο ξαφνικά…