Μια σκιά

Ο ιατροδικαστής έσκυψε πάνω από το σώμα με συνοδεία βοηθών να διερευνήσει τα αίτια. Στις πρώτες σειρές του πλήθους που είχε μαζευτεί ολόγυρα κάποιος φώναξε τη λέξη «αυτοκτονία». Δεν ήξερα τι δουλειά έκανε. Η σύμφωνη γνώμη του ιατροδικαστή μετά από λίγα δευτερόλεπτα με οδήγησε στη σκέψη ότι ίσως επρόκειτο για κρατικό λειτουργό.

«Δεν υπάρχει πιο χυδαίο και διεφθαρμένο πράγμα από ιατροδικαστές και δικηγόρους μισθωμένους από το κράτος» κάποιος μου ψιθύρισε. «Και οι δύο πληρώνονται από αυτό δήθεν για να το κατηγορήσουν…». Τον κοίταξα για λίγο αλλά δεν είχα το κουράγιο να διαφωνήσω μαζί του. Δε μπορούσα. Γιατί ήξερα ότι επρόκειτο για αυτοκτονία. Έστω κι αν κρατούσε άλλος το μαχαίρι.

Οι γείτονες γύριζαν καχύποπτα γύρω από το νεκρό σώμα, πηδούσαν ανάμεσα στα πόδια του, ξεφύσαγαν και έψαχναν το δολοφόνο κάτω από το χαλάκι της πολυκατοικίας. Κι ήταν έτοιμοι να τα ομολογήσουν όλα, έστω κι αν δεν είχαν σχεδόν τίποτα να πουν. Τελικά είναι πρωτοφανές συναίσθημα να αισθάνεσαι αθώος. Η ξαφνική εγρήγορση και η διάθεση να βοηθήσεις το έργο της αστυνομίας στις δύο τα μεσάνυχτα μαρτυρά καθαρά ότι πριν έρθεις στον τόπο αυτό, κάπου διατελούσες ένα μικρό προσωπικό έγκλημα.

Το ασθενοφόρο κατέφθασε μαζί με το περιπολικό αρκετή ώρα μετά. «Ενδεικτικό!», σκέφτηκα, «για το πώς αντιμετωπίζει το κράτος τους νεκρούς και τους δολοφόνους. Ακριβώς το ίδιο». Πήραν δακτυλικά αποτυπώματα. Γέμισαν το δρόμο με κόκκινους κώνους και φωσφοριζέ κορδέλες. Ίσως τελικά να είναι ευεργετικό που η αστυνομία αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο ένα φόνο ή μια κλήση για κράνος. Γιατί απλά, αν ήταν πιο έξυπνοι, θα τους κυνηγούσαν οι εγκληματίες.

Το ασθενοφόρο φόρτωσε όπως-όπως το πτώμα αφού το σκέπασε μ’ ένα λευκό σεντόνι για να μη φαίνονται τα μέλη του. Οι γριούλες, κι αυτές τώρα, θα μιλούσαν απερίσπαστες για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Ο ιατροδικαστής έγραψε την αναφορά του στο τζάμι του περιπολικού ενώ ήταν φανερό, από τις νευρικές του κινήσεις, ότι μάλλον είχε ξεχάσει τα γυαλιά του σπίτι.

Οι κάμερες ήρθαν μετά από λίγο να καταγράψουν το περιστατικό. Ο κόσμος που αραίωνε περήφανος για τη συνεισφορά του και για το γεγονός ότι κατάφερε να αγγίξει λίγο απ’ τη ψυχολογία των ηρώων του στα απογευματινά σήριαλ του τρόμου, ξαναμαζεύτηκε να αποτελειώσει την αποστολή του. Ή καλύτερα να τη ξεκινήσει.

Το τελευταίο μου τσιγάρο τέλειωνε σιγά-σιγά. Το μυαλό μου ταξίδευε ένα δευτερόλεπτο πριν από την τελική μαχαιριά. Τι να ζήτησε άραγε που δε μπόρεσαν να του το δώσουν? Τι να έκανε που να άξιζε τέτοια ποινή? Τι να ήξερε που δεν έπρεπε να ομολογήσει? Τι σημαίνει θάνατος τελικά? Είναι η σήψη του σώματος και το πέταγμα της ψυχής σ’ έναν ουράνιο παράδεισο? Ή είναι κάτι απόλυτα καταστροφικό, κάτι απίστευτα φασιστικό ο,τι κι αν στο επιβάλλει, είτε ανθρώπινο χέρι είτε η θεία βουλή? Ο άνθρωπος, τελικά, αιώνιο θύμα των δημιουργημάτων του. Θύμα των όμορφων παραμυθιών που κατασκευάζει και που κυνηγά, θύμα του ευτυχισμένου τέλους που ονειρεύεται, είτε βαριανασαίνοντας κι αγωνιώντας για την τύχη της σχέσης του αποτυχημένου ηθοποιού με το πρώην μοντέλο, είτε για την τύχη του ίδιου του Χριστού.

Οι κάμερες έλαβαν τα πόστα τους. Η αστυνομία έπιασε τις γωνιές του δρόμου που οδηγούσαν στο άπειρο, αναζητώντας το δολοφόνο στο υπερπέραν. Κάποιοι πιάσανε γρήγορα θέσεις πίσω από τον αστυνομικό ρεπόρτερ, ο οποίος μόλις ολοκλήρωσε, απ’ ότι φάνηκε, το δέκατο όγδοο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι. Οι διαχειριστές των γύρω πολυκατοικιών παίρνοντας αυτόκλητα το ρόλο που χρόνια επιζητούσαν, γυάλιζαν την καράφλα τους στο μόνιτορ φωνάζοντας το όνομα και την ιδιότητά τους στον κάμεραμαν που ρουφούσε νυσταγμένος το φραπέ του, στο διάλλειμα για διαφημίσεις. Στήθηκαν δίπλα να τα πουν όλα. Ποια όλα? Μα δεν ακούστηκε τίποτα. Μόνο ένα κλικ. Ένας αδιάφορος ήχος μέσα στο σκοτάδι που μετά από μισής ώρας ανταλλαγής πληροφοριών και πέντε λεπτών σύνδεσης εύκολα εξελίχτηκε σε ενδεχόμενη εκτόξευση ρουκέτας.

Η ώρα δυόμιση. Η τηλεθέαση πέφτει. Τα συνεργεία μαζεύουν. Το πλήθος αποσύρεται να δει την έντρομη φάτσα του στην τηλεόραση. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έμεινα μόνος. Δυο αστυνομικοί μονάχα είχαν ξεμείνει πιάνοντας την αρχή και το τέρμα του δρόμου σαν να προσπαθούσαν να τον απενοχοποιήσουν, να τον εξαιρέσουν από την πράξη αυτή στα μάτια της κοινωνίας.

Όλα για την εικόνα. Όλα για μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Και ας λιώνει η ουσία μας απ’ τον αλκοολισμό, την ηλιθιότητα και την ανηθικότητα. Και ας έπεσε κι αυτός ο νεκρός θύμα της ίδιας της εικόνας του, μοιραίος, ως άλλος Ντόριαν Γκρέυ. Ο ιατροδικαστής τελικά δε ξέρω αν έκανε το καθήκον του, σίγουρα όμως αποδείχτηκε πολύ φιλοσοφημένος. Ήταν αυτοκτονία…