Ιστορικές Μπάντες: Kinks

Studio Albums (1980-1993)

*** STUDIO ALBUMS (1980-1993)

** Give The People What They Want (1982)

Tracks: 1) Around The Dial 2) Give The People What They Want 3) Killer's Eyes 4) Predictable 5) Add It Up 6) Destroyer 7) Yo-Yo 8) Back To Front 9) Art Lover 10) A Little Bit Of Abuse 11) Better Things

Το comeback των Kinks, …τελείωσε! Μάλλον ο Ray νόμισε ότι με το Low Budget τα είπε ….όλα!!! Στο Give The People μας δείχνει μία πλευρά 'Metal'. Είναι καλό να τους βλέπεις να προσπαθούν για κάτι το διαφορετικό, αλλά όχι Metal Ray μου. Τώρα θα μου πεις ότι δεν έκανες το δίσκο για μένα και θα έχεις και δίκιο, αλλά… να… πώς να σου το πω… Εγώ δεν θα πάρω. Θα περιμένω να επιστρέψεις σ΄αυτό που με έμαθες και ξέρεις τι είναι αυτό; Μελωδίες Ray μου. Μελωδίες. Κάτι έπαθες εσύ δεν μπορεί. Εδώ σε έπιασε πάλι η μανία του concept. Οι ιδέες σου είναι καλές. Οι μελωδίες σου όμως πού πήγαν; Μόνο το 'Yo-Yo' ίσως να ξεχωρίζει εδώ (ίσως λέω) και πάλι καλά δηλαδή. Το 'Destroyer' είναι όνομα και πράγμα. Μιξάρει τη μελωδία του 'All Day And All Of The Night' με τα στιχάκια του 'Lola'. Ε καλά… Έτσι ξέρω κι εγώ. Θα μιξάρω δύο παλιά μου τραγούδια και θα φτιάξω ένα καινούργιο. Ααα… και το 'Better Things' που κλείνει είναι καλό. Η ποιότητα και το γλυκό τραγούδισμα του 'Misfits' και του 'Little Bit Of Emotion', έχουν πετάξει από το παράθυρο. Το 'Killer's Eyes' δεν λέει κάτι, ούτε και το 'Around The Dial' λέει κάτι. Το ομότιτλο είναι παρωδία του 'Pressure' που ήταν παρωδία του Chuck Berry. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι ο τρόπος που ο Ray τραγουδάει τη φράση 'Add It Up' στο 'Add It Up', επαναλαμβάνεται δεκαπέντε χρόνια αργότερα από τους Rolling Stones στο 'Flip The Switch'. Δανεικά είναι αυτά. Το 'Back To Front' είναι Techno και δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να το πεις καλό. Γιατί; Γιατί ο Ray τεμπέλιασε. Ουπςςςςςς….. Ξέχασα. Υπάρχει το 'Predictable' που ναι, μπορείς να πεις ότι είναι καλό.

Σχόλιο: Οι Kinks που ξέρουμε και αγαπάμε, βρίσκονται μερικά albums πιο πίσω.

** State Of Confusion (1983)

Tracks: 1) State Of Confusion 2) Definite Maybe 3) Labour Of Love 4) Com: Kinks e Dancing 5) Property 6) Don't Forget To Dance 7) Young Conservatives 8) Heart Of Gold 9) Cliches Of The World (B Movie) 10) Bernadette

Σ’ αυτό το album, η μπάντα βρίσκεται πραγματικά σε κομφούζιο. Η 'Silver Age', έκλεισε μάλλον με το Low Budget και με το One For The Road που είναι live (το αναφέρω στην ενότητα των live albums). Εδώ ο Ray προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του προσωπικού του οράματος και της εμπορικής επιτυχίας. Το State Of Confusion δεν είναι άσχημο album. Δεν γίνεται να μην σε τραβήξει το επικό 'Cliches Of The World (B Movie)' ή το ομότιτλο. Το State Of Confusion έχει σύνθια, αλλά δεν είναι synth-Pop album και αυτό οφείλεται στον Ray που τα χρησιμοποιεί όσο χρειάζεται, χωρίς να τα αφήνει να κυριαρχούν. Το 'Definite Maybe' ανακυκλώνει τη μελωδία του 'Prince Of The Punks' και το 'Labour Of Love' ανακυκλώνει το 'Low Budget'. Ο Dave ανακυκλώνει το 'Lucille' σαν 'Bernadette', και κάνει το καλύτερό του τραγούδι με τους Kinks μετά από το Death of a Clown. Τέλος, έχουμε τις μπαλάντες. Το 'Don't Forget To Dance'που αναφέρεται στην lady του 'Come Dancing' και θα ήταν όμορφο, αλλά ανακυκλώνει το 'Misfits'. Το 'Property' είναι καλό και το 'Heart Of Gold' είναι ακόμα καλύτερο. Τα bonus tracks της Velvel είναι το 'Once A Thief' και το extended mix του 'Don't Forget To Dance'. Ε εντάξει λες, δίνει δύο bonus. Αμ δε…. Δίνει και το 'Long Distance' που είναι μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έγραψε ποτέ ο Ray. Άψογο.

Σχόλιο: Αφού έχουμε να κάνουμε με την ανακύκλωση της ανακύκλωσης ώ ανακύκλωση, θα το ‘λεγα album …..οικολογικό!!! Ευτυχώς που υπάρχουν τα bonus της Velvel και ιδιαίτερα το 'Long Distance', που δίνει στο album την αξία του θησαυρού. Τς, τς, τς, τς, τς …. Πώς τα καταφέρνει έτσι αυτό το παιδί; Ένα τραγούδι κάνει και με διαλύει.

** Word Of Mouth (1984)

Tracks: 1) Do It Again 2) Word Of Mouth 3) Good Day 4) Living On A Thin Line 5) Sold Me Out 6) Massive Reductions 7) Guilty 8) Too Hot 9) Missing Persons 10) Summer's Gone 11) Going Solo.

Όχι, όχι. Δεν το κάνει επίτηδες. Είναι το στυλ του τέτοιο. Μας δίνει ένα καλό album και μετά ένα κακό. Μετά λοιπόν το State Of Confusion που πέρα από τα “ανακυκλώσιμα” προϊόντα του σε κάνει να πιστεύεις ότι ξαναβρήκε τη μελωδικότητά του και σε έχει κατασυγκινήσει με το 'Long Distance', σου δίνει ένα ….τίποτα!!! Ο Mick Avory βρίσκεται τελικά εκτός μπάντας. Παίζει μόνο στα τρία χειρότερα τραγούδια του δίσκου και φαίνεται ότι δεν άντεξε τις συνεχείς διαφωνίες του με τον Dave. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για το αποτέλεσμα. Το album είναι αδιάφορο και βαρετό με μοναδική εξαίρεση το 'Do It Again' που είναι πολύ καλό και παρ’ όλο που –ως συνήθως- ανακυκλώνει παλαιότερες μελωδίες, είναι το τελευταίο classic των Kinks. Κανένα άλλο τραγούδι δεν ξεπερνάει ούτε την μετριότητα. Το 'Missing Persons' δεν σώζεται ούτε με το τρυφερό τραγούδισμα του Ray. Ότι και να κάνει, ήθελε περισσότερο 'Little Bit Of Emotion' και δεν το βγάζει. Γιατί; Ο Dave ξεκινάει κάπως καλά στο ομότιτλο, αλλά μέσα σε τρία δευτερόλεπτα ακούς το ……'Low Budget'. Γιατί; Το 'Good Day' ξεκινάει ….ηλεκτρονικά. Γιατί; Το 'Living On A Thin Line' πέφτει κι αυτό θύμα της νέας τεχνολογίας. Γιατί; Ευτυχώς που κάτι πάει να κάνει το 'Guilty' και το 'Too Hot'. Το 'Going Solo' προσπαθεί να πιάσει την ατμόσφαιρα του 'Come Dancin', αλλά δεν…. Γιατί; Και τα bonus tracks? Μπααα…. Τα ξεχνάμε κι αυτά. Γιατί;

Σχόλιο: Ξεχάστε το. Να θυμηθείτε όμως, να μη με ρωτήσετε “γιατί”.

** Think Visual (1986)

Tracks: 1) Working At The Factory 2) Lost And Found 3) Repetition 4) Welcome To Sleazy Town 5) The Video Shop 6) Rock'n'Roll Cities 7) How Are You 8) Think Visual 9) Natural Gift 10) Killing Time 11) When You Were A Child

Εδώ, μπορώ να πω δύο καλά πράγματα. Πρώτον είναι μία παραγωγή του 1986 από μία μπάντα της δεκαετίας του 60 και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Πιθανόν μόνο ένα–δύο κομμάτια να "υποφέρουν" από τα σύνθια. Δεύτερον, ο Ray αποδεικνύεται για άλλη μια φορά χαρισματικός τραγουδοποιός. Σας είπα και πριν. Δεν το κάνει επίτηδες, αλλά είναι το στυλ του τέτοιο. Το Think Visual, είναι το πρώτο album των Kinks που δεν έχει μέσα ούτε ένα Kink’s classic song και αυτό είναι καλό, γιατί όλα τα κομμάτια συναγωνίζονται. Το 'Working At The Factory' ανοίγει με τον πρωταγωνιστή του να σπαταλάει τα νιάτα του μέσα στα εργοστάσια μέχρι που “σώζεται” ανακαλύπτοντας τη μουσική, αλλά καταλήγει να γίνει πάλι ένας 'factory worker' αφού η ίδια η μουσική εξελίχθηκε σε βιομηχανία. Το 'Lost And Found' είναι μία μινιμαλιστική μπαλάντα στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά το παλιόπαιδο ο Ray, καταφέρνει με το τραγούδισμά του να σου κρατάει το ενδιαφέρον. Το 'Repetition' θυμίζει λίγο το 'Nobody Told Me' του John Lennon και το 'Welcome To Sleazy Town' είναι χτισμένο επάνω στο 'A Gallon Of Gas'. Το 'The Video Shop' σαρκάζει τις video business και στο 'Rock'n'Roll Cities' ο Dave θυμίζει παρωδία των ZZ Top. Το 'How Are You', προσπαθεί να αλλάξει κλίμα και από ακουστικό να γίνει πιανιστικό και το 'I Can't Explain' δανείζει ξανά το riff του. Αυτή τη φορά στο 'Natural Gift'. Το 'Killing Time' είναι μία υπέροχη μπαλάντα και το 'When You Were A Child' σας επιτρέπει να πατήσετε το stop, γιατί υποφέρει από τα σύνθια του Dave. Ευτυχώς που είναι τελευταίο. Στα credits αναφέρεται ο Mick Avory σαν ντράμερ στο 'Rock'n'Roll Cities'. Αυτό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το κομμάτι –εάν όχι νωρίτερα- είναι κομμένο από το Word Of Mouth.

Σχόλιο: Όλοι προτιμούν το State Of Confusion επειδή έχει μέσα το 'Come Dancing'. Δείτε τώρα: Το Think Visual σε γενικές γραμμές, είναι στο σύνολό του ένα Kink’s classic album και ας μην έβγαλε κανένα hit. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι must. Να σας το πω διαφορετικά; Είναι cult.

** UK Jive (1989)

Tracks: 1) Aggravation 2) How Do I Get Close 3) UK Jive 4) Now And Then 5) What Are We Doing 6) Entertainment 7) War Is Over 8) Down All The Days (To 1992) 9) Loony Balloon 10) Dear Margaret 11) Bright Lights 12) Perfect Strangers

Ε το μάθαμε πια. Μετά το καλό album ακολουθεί ένα κακό και το UK Jive είναι ένα κακό album. Στο UK Jive ο Ray ασχολείται με το άγχος και τις νευρώσεις που μας έχει επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με τα συναισθήματα που ο σύγχρονος άνθρωπος τα έχει ξεχάσει και είναι πλέον πολύ δύσκολο να τα βρεις, με την ελαφρότητα της σημερινής μουσικής κατάστασης και τα τραγούδια που έχουν ημερομηνία λήξεως, με τους πολιτικούς και την παγκοσμιοποίηση, με τα ΜΜΕ που τροφοδοτούν τον κόσμο με βία και εγκληματικότητα και με το σύστημα που μας χρησιμοποιεί μέχρι να κάνει τη δουλειά του και μετά μας ξεχνάει. Ποτέ μέχρι τώρα, δεν ανακύκλωσε και δεν “δανείστηκε” μουσικές ιδέες όχι μόνο από τους Kinks, αλλά και από τους Who μέχρι τους Pink Floyd. Τα κομμάτια δεν είναι χειρότερα από το Think Visual, αλλά επαναλαμβάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα μέχρι που βαριέσαι. Ακόμα και ο Dave, που δεν ήταν τόσο πολιτικοποιημένος, ακολουθεί τον Ray με ένα τραγούδι γραμμένο για την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας Margaret Thatcher. Το album δεν πούλησε και ήταν επόμενο να μην πουλήσει. Το 'Aggravation' είναι επικό hard-Rock και θυμίζει (σε μέρη) το 'Another Brick In The Wall' των Pink Floyd. To 'How Do I Get Close' είναι το μοναδικό που προσεγγίζει τα standards του Ray Davies, με το 'War Is Over' να το ακολουθεί κατά πόδας.Το 'Loony Balloon' μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς πολύ σύντομα και το 'Dear Margaret' είναι μία μικρούλα ανοησία. Απορώ που η Thatcher δεν τους μήνυσε. Τέλος, τα 'Bright Lights' & 'Perfect Strangers' είναι τα μοναδικά που ξεφεύγουν και δεν ασχολούνται με τα κοινωνικοπολιτικά. Αααα… είναι και το ομότιτλο. Ε λοιπόν αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι από όσα έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Στο outro θυμίζει το 'My Generation' των Who.

Σχόλιο: Είναι καλό. (Για το εξώφυλλο λέω!)

** Phobia (1993)

Tracks: 1) Opening 2) Wall Of Fire 3) Drift Away 4) Still Searching 5) Phobia 6) Only A Dream 7) Don't 8) Babies 9) Over The Edge 10) Surviving 11) It's Alright (Don't Think About It) 12) The Informer 13) Hatred (A Duet) 14) Somebody Stole My Car 15) Close To The Wire 16) Scattered

Οι κριτικοί το μίσησαν και ο κόσμος το αγνόησε. Αν βρίσκετε ότι το Give The People είναι Heavy Metal, αυτό είναι το ultra-heavy, αλλά δεν είναι τόσο καλό όσο ήταν τα Low Budget & State Of Confusion. Το εξώφυλλο είναι γκρι και το περίεργο είναι ότι είναι γκρι και ….μέσα. Το μίσος, ο φόβος και ο θάνατος κυκλοφορούν παντού σε κάθε στίχο και σε κάθε μουσική φράση. Οι παλιές καλές μέρες που ο Ray δημιουργούσε όμορφες εικόνες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί να σας αρέσει το 'Wall Of Fire' που ανοίγει, αλλά στη συνέχεια τα 'Drift Away', 'Phobia', 'It's Alright' και τα υπόλοιπα, είναι μία συνεχής επίδειξη του τίποτα. Ο Ray δεν έχει καμία σχέση με τον παλιό καλό Ray και το γλυκό, ζεστό και τρυφερό του τραγούδισμα. Εδώ είναι πολύ ψυχρός. Στο 'Only A Dream' ηχεί σαν παρωδία Bob Dylan στο 'Tangled Up In Blue', στο 'Somebody Stole My Car' θυμίζει Beatles και στο 'Still Searching' ψάχνεται ….ακόμα!!! Στο 'Hatred' που είναι καλό, συζητάει με τον Dave τα προσωπικά τους προβλήματα, αλλά το Μπητλικό 'Somebody Stole My Car', κερδίζει την ταμπέλα του καλύτερου επειδή είναι βατό. Δεν ξέρω τι μπορεί να συνέβη, αλλά φαίνεται ότι ο Ray έχασε την ικανότητα του καλού τραγουδοποιού.

Σχόλιο: Ξεπερνάει τα 70 λεπτά και δεν το αξίζει. Το βαριέσαι. Ευτυχώς που υπάρχουν τα 'Hatred' & 'Somebody Stole My Car'. Και λέω ευτυχώς, γιατί αν δεν ξεχώριζαν αυτά τα δύο κομμάτια, θα είχαμε πάθει ……Kinkophobia!