Η αυτοκτονία του Έρωτα

Σε μαύρο δάσος νύχτα σύμπλεγμα σκιών
νέα με βρέφος σ' ενός ποταμού την άκρη
γυμνό αγγελούδι βουτηγμένο μες στο δάκρυ
θυμίζει αιθέριο πλάσμα των ουρανών

Η νέα γυναίκα μοιρολόι στο βρέφος πλέκει
θανάτου μοίρα τα νερά αντικατοπτρίζουν
χλωμό φεγγάρι γκρίζα σύννεφα πλευρίζουν
και μες στη φρίκη η βιαστική η νύχτα στέκει

Χρυσούς βοστρύχους λαίμαργο ποτάμι πίνει
μαζί με λίγες πορφυρές σταγόνες αίμα
ζωή ρουφά, που εγκαταλείπει αθώο βλέμμα
τόσο αγνό που αδύνατον στη ζωή να μείνει

Η κοπελίτσα όλο θρηνεί με απελπισία
αχνή μορφή άντρα σκιαγραφούν τα κλάματά της
τρανή αγάπη, λέει, ορκίζονταν μπροστά της
ώσπου μια νύχτα εφανερώθη η προδοσία

Ναι πάσχισε κουτσουρεμένα να την πείσει
πως η καρδιά του πάντα ανήκε σ' εκείνη
μον' το κορμί του ήταν ελεύθερος να δίνει
κι αλλού, ως άντρας δε μπορούσε αλλιώς να ζήσει

"Τι ήταν λοιπόν" μοιρολογεί η νια κοπέλα
"Τι ξέχωρο είχαν τα φιλιά και τι τα χάδια
και τι ιερό τα ξαναμμένα μας τα βράδια
τι το Μυστήριο διακρίνει από μια τρέλα

Και πώς μπορείς ειλικρινά να ξεχωρίσεις
όταν τα σώματα τον έρωτα χορεύουν
πότε αγαπούν αληθινά και πότε κλέβουν
την πιο ανεκτίμητη στιγμή που θα χαρίσεις;"

Η έγνοια τώρα αγκαλιάζει άψυχο βρέφος
που 'χει στα χέρια πια από ώρα ξεψυχήσει
βέλος απαίσιο την καρδιά του έχει τρυπήσει
στην πλάτη πάλλευκα φτερά διαλύουν σε νέφος . . .