Το λουλούδι και το αστέρι

Η γαλάζια ανεμώνη έκλαιγε μέρες ολόκληρες. Τις νύχτες έμενε ξάγρυπνη θρηνώντας. Κάποτε ήταν ευτυχισμένη. Κάποτε ζούσε παρέα με άλλα λουλούδια, και χαίρονταν μαζί τα όμορφα πρωινά, τα ζεστά απομεσήμερα, τις δροσερές νύχτες. Από κείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα όμως όλα είχαν αλλάξει. Ο ουρανός, μουντός αποβραδίς, είχε ξαφνικά ξαστερώσει, κι άγγιξε με την παγωμένη του ανάσα τα πάντα, κρυσταλλώνοντας την ομορφιά τους, αλλά παίρνοντας τη ζωή τους. Τα πάντα, εκτός από τη μικρή γαλάζια ανεμώνη στην άκρη άκρη του γκρεμού.
Κάποτε στέρεψαν τα δάκρυά της, όμως ένιωθε ακόμα ένα μικρό, παγωμένο τσίμπημα στην καρδιά.
«Φοβάμαι», ψιθύρισε, χωρίς να περιμένει απάντηση. Όμως από κάπου, σαν από πολύ μακριά, άκουσε μια φωνή:
«Τι φοβάσαι;»
«Ποιος είσαι;», ρώτησε ξαφνιασμένη η ανεμώνη.
«Το αστέρι που στέκει από πάνω σου. Λοιπόν, τι φοβάσαι;»
«Τη μοναξιά.»
«Μη φοβάσαι. Θα σου κρατώ εγώ συντροφιά. Δε θα σ’ αφήσω μόνη.»
«Αλήθεια;»
«Αλήθεια. Το υπόσχομαι.»
Από κείνη τη νύχτα, και κάθε νύχτα, το αστέρι έβγαινε στον ουρανό για να βρει την ανεμώνη. Δε μιλούσαν. Ποτέ δε μιλούσαν. Δε χρειαζόταν. Κοιτάζονταν από μακριά, αφουγκράζονταν μέσα στη νυχτερινή σιωπή μακρινές μουσικές, ανάσαιναν τις μυρωδιές του σκοταδιού, κι αυτό ήταν αρκετό. Κάθε βράδυ. Ήταν το δικό της αστέρι. Ήταν το δικό του λουλούδι. Το ήξεραν, κι αυτό μόνο τους έφτανε.
Ένα βράδυ το αστέρι έλαμψε στο στερέωμα όπως πάντα.
« Θέλω να σου μιλήσω.», είπε στην ανεμώνη.
«Πες μου.»
«Δεν είμαι ένα συνηθισμένο αστέρι. Είμαι πεφταστέρι, αστέρι ευχής.»
«Δεν είσαι ένα συνηθισμένο αστέρι. Είσαι το δικό μου αστέρι.»
«Ξέρεις, ήρθε ο καιρός να φύγω από τον ουρανό, να πέσω στη γη. Απόψε.»
«Τι θα γίνει όταν πέσεις στη γη;»
«Θα χαθώ. Θα γίνω αστερόσκονη.»
Η ανεμώνη κατάλαβε. Ήταν αδύνατο το αστέρι να κρατήσει την υπόσχεσή του.
«Σ’ ευχαριστώ που ήσουν το αστέρι μου.»
«Σ’ ευχαριστώ που ήσουν το λουλούδι μου.»
«Αντίο.»
«Αντίο.»
Τότε το αστέρι έδωσε μια βουτιά, κι άρχισε να πέφτει αφήνοντας μια ασημένια ουρά πίσω του. Η ανεμώνη το κοιτούσε δακρυσμένη. Και τότε θυμήθηκε. Τα πεφταστέρια πραγματοποιούν τις ευχές που έρχονται κατευθείαν απ’ την καρδιά, όσο τρελές κι ανέφικτες κι αν είναι αυτές. Κι έκανε μια ευχή. Ευχήθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της να μείνει για πάντα μαζί με το αστέρι της.
Τότε κάτι μαγικό συνέβη. Το πεφταστέρι άλλαξε πορεία, κι άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος της ανεμώνης. Την πλησίαζε ολοένα και περισσότερο , γεμάτο φως κι ελπίδα. Όταν την έφτασε, αστέρι και λουλούδι έγιναν ένα, μια φωτιά, μια φλόγα καταστροφική και πανέμορφη. Κι ύστερα η φλόγα άρχισε να αιωρείται, κι έπειτα να ανεβαίνει, να ανεβαίνει, ώσπου έφτασε στον ουρανό, και συνέχισε, ένα μακρινό φωτεινό σημαδάκι, ώσπου χάθηκε από το βλέμμα της γης. Και συνεχίζει ακόμα να ταξιδεύει στην απεραντοσύνη του κόσμου, μέχρι που να βρει ένα μέρος κατάλληλο να το κρατήσει. Ένα μέρος όπου ένα λουλούδι κι ένα πεφταστέρι μπορούν να ζουν μαζί ευτυχισμένα. Για πάντα.