Οι Τροβαδούροι της Rock: Marc Bolan & T. Rex

Δισκογραφία

1967: The Beginning Of Doves (1974)
1968: My People Were Fair & Had Sky In Their Hair But Now They're Content To Wear Stars On Their Brows
1968: Prophets, Seers & Sages The Angels Of The Ages
1969: Unicorn
1970: A Beard Of Stars
1970: T. Rex
1971: Electric Warrior
1971: Electric Warrior Sessions (1997)
1972: The Slider
1973: Tanx
1973: Left Hand Luke: The Alternate Tanx (1995)
1974: Zinc Alloy & The Hidden Riders Of Tomorrow
1975: Bolan's Zip Gun
1976: Futuristic Dragon
1977: Dandy In The Underworld
1982: Across The Airwaves

Albums/Marc Bolan

*** Albums/Marc Bolan:

** The Beginning Of Doves (1967/1974)

* Tracks: 1) Jasper C. Debussy, 2) Lunacy's Back, 3) Beyond The Risin' Sun, 4) Black & White Incident, 5) Observations, 6) Eastern Spell, 7) You Got The Power, 8) Hippy Gumbo, 9) Sara Crazy Child, 10) Rings Of Fortune, 11) Hot Rod Momma, 12) Beginning Of Doves, 13) Mustang Ford, 14) Pictures Of Purple People, 15) One Inch Rock, 16) Jasmine 49, 17) Charlie, 18) Misty Mist, 19) Cat Black, 20) Sally Was An Angel.


Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας νεαρός που τον έλεγαν Mark Feld, που ήταν φιλόδοξος, που ήθελε πάρα πολύ να είναι ο επόμενος Bob Dylan και που λάτρευε επίσης τον Tolkien. Πήρε λοιπόν το Bo και το lan από το όνομα του Δάσκαλου, άλλαξε το επώνυμό του από Feld σε Bolan και άρχισε κάπου στα 1966-1967 να γυροφέρνει τα μουσικά στέκια του Λονδίνου με την κιθάρα στον ώμο. To album λοιπόν αυτό, περιέχει το υλικό εκείνης της εποχής, Υλικό δηλαδή δύο ετών (1966 & 1967) και πρόκειται είτε για demos που ηχογράφησε μόνος του με μία ακουστική κιθάρα, αλλά και με τη μπάντα John's Children, είτε για κομμάτια που κόπηκαν από το My People Were Fair που έκανε αργότερα με τον Steve Took. (Το album κυκλοφόρησε το 1974 και αυτό δηλώνει η δεύτερη χρονολογία που έχω παραπάνω δίπλα στον τίτλο του).

Μερικά από τα κομμάτια του album ηχογραφήθηκαν ξανά από τους Tyrannosaurus Rex και συμπεριλήφθηκαν σε διάφορα επόμενα album τους, αλλά το Beginning Of Doves δεν παύει να είναι ένα ντοκουμέντο. Αποτελεί το προοίμιο της T. Rex περιόδου και αυτό από μόνο του είναι γοητευτικό. Εδώ φαίνονται ξεκάθαρα οι μουσικές επιρροές του Marc που είναι τα παραδοσιακά delta Blues με πρώτα-πρώτα το “κλασικό” 'Jasper C. Debussy' και το 'Sally Was An Angel' που είναι μια παραλλαγή του 'Heartbreak Hotel'. Τα στιχάκια του Marc έχουν επίσης πολύ ενδιαφέρον. Σκοτεινά στο 'Lunacy's Back', φωτεινά στο 'Beyond The Risin' Sun' και μυστικιστικά στο 'You Got The Power' που είναι ένα στιχουργικό μιξάρισμα Dylan & Tolkien. Τα 'Beginning Of Doves', 'Eastern Spell' & 'Sara Crazy Child' είναι αξιοπρόσεκτα και τα 'One Inch Rock', 'Mustang Ford' & 'Misty Mist' ηχογραφήθηκαν αργότερα ξανά και έγιναν σούπερ.

* Σχόλιο: Demos, βαθιά επηρεασμένα από Dylan & Blues. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Albums/Tyrannosaurus Rex

*** Albums/Tyrannosaurus Rex:

** My People Were Fair & Had Sky In Their Hair But Now They're Content To Wear Stars On Their Brows (1968)

* Tracks: 1) Hot Rod Mama, 2) Scenescof, 3) Child Star, 4) Strange Orchestras, 5) Chateau In Virginia Waters, 6) Dwarfish Trumpet Blues, 7) Mustang Ford, 8) Afghan Woman, 9) Knight, 10) Graceful Fat Sheba, 11) Wielder Of Words, 12) Frowning Atahuallpa (My Inca Love).


Εδώ πρόκειται για ένα χίππικο ντουέτο που ονομάζεται Tyrannosaurus Rex με τον Bolan (φωνή & ακουστική κιθάρα) και τον Steve Took (κρουστά). Ο Marc έχει ξεπεράσει το πάθος του για τον Elvis Presley και τον Bob Dylan και το καινούργιο του πάθος λέγεται Syd Barrett. Αυτός είναι ο λόγος που τα περισσότερα κομμάτια εδώ είναι επηρεασμένα από το Piper At The Gates Of Dawn. Ο ίδιος έχει απορρίψει το χίππικο παρελθόν του, αλλά ο δίσκος είναι εδώ, τα κομμάτια είναι εδώ και το αποτέλεσμα που είναι κι αυτό εδώ είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ο Syd Barrett, ο Bob Dylan και ο Tolkien είναι όλοι μαζί ανακατεμένοι και δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, αλλά ξέρεις ότι είναι ο Marc Bolan και αυτό είναι αρκετό.

Το album δεν είναι αριστούργημα, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Τα σημαντικά και ενδιαφέροντα εδώ, είναι άλλα. Πρώτα από όλα το ακούς και νομίζεις ότι τραγουδάει ο ….. David Bowie!!! Αυτό μας δίνει από μόνο του την απάντηση για το ποια φωνητική σχολή ακολούθησε ο Mr. Bowie. Το album λοιπόν, είναι μικρό. Με τα περισσότερα κομμάτια του να μην ξεπερνούν τα δύο λεπτά, ξεπερνάει με το ζόρι τα τριάντα λεπτά στην όλη του διάρκεια. Το πιο μεγάλο κομμάτι είναι το πάρα πολύ όμορφο 'Frowning Atahuallpa (My Inca Love)'. Τα 'Scenescof' & 'Afghan Woman', είναι επίσης πάρα πολύ καλά. Η χειρότερη στιγμή του album είναι τα 'Graceful Fat Sheba' & 'Wielder Of Words'.

* Σχόλιο: Δεν πούλησε πολλά αντίτυπα, αλλά είναι γοητευτικότατο. Αν το βρείτε πρέπει να το αρπάξετε! Αν δεν σας αρέσει και το μετανιώσετε δώστε το σε μένα!!!!

** Prophets, Seers, & Sages The Angels Of The Ages (1968)

Tracks: 1) Deboraarobed, 2) Stacy Grove, 3) Wind Quartets, 4) Conesuala, 5) Trelawny Lawn, 6) Aznageel The Mage, 7) Friends, 8) Salamanda Palaganda, 9) Our Wonderful Brownskin Man, 10) Oh Harley, 11) Eastern Spell, 12) Travelling Tragition, 13) Juniper Suction, 14) Scenescof Dynasty.


Μία από τα ίδια. Το Prophets μοιάζει σα να αποτελείται από κομμένα τραγούδια του My People και παρ’ όλο που ο Marc επινοεί εδώ διάφορα κόλπα κανένα τραγούδι δεν αγγίζει τη μαγεία του 'Frowning Atahualpa' ή του 'Scenescof'.

Το 'Deboraarobed' ας πούμε, είναι μία διασκευή του πρώτου τους single 'Debora' και το μόνο διαφορετικό που έχει από το πρωτότυπο, είναι ο τίτλος του που προστίθεται ανάποδα 'arobed' και σχηματίζει την καινούργια λέξη 'Deboraarobed'. Ε άντε ας βάλουμε και κάτι καινούργιο ακόμα. Τα κρουστά ακούγονται να παίζουν ….ανάποδα!!! Ευρηματικό δεν λέω… Ε; Το 'Scenescof Dynasty' σε προκαλεί σαν τίτλος και σε παραπέμπει στο 'Scenescof' αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Αντίθετα, είναι ένας ποιητικός μονόλογος του Marc με μοναδική συνοδεία τα παλαμάκια του Took. Η καλύτερη στιγμή του album είναι τα 'Stacey Grove', 'Conesuala' και το 'Trelawny Lawn' που λειτουργεί σαν εισαγωγή για το επόμενο album. Θετικό στοιχείο είναι, ότι το album είναι πολύ μικρό και δεν σε κουράζει.

* Σχόλιο: Ούτε αυτό πούλησε. Και πώς να πουλήσει δηλαδή; Για πείτε μου. Πώς να πουλήσει αφού άμα έχεις το My People δεν σου χρειάζεται το Prophets. Με δεδομένο όμως ότι το κάθε κομμάτι ξεπερνάει με το ζόρι το ένα λεπτό σε διάρκεια, αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει, είναι να έμπαιναν στο My People τα κομμάτια του Prophets.. Τότε θα είχαμε ένα 45λεπτο καλό album.

** Unicorn (To Καλύτερο, 1969)

* Tracks: 1) Chariots Of Silk, 2) 'Pon A Hill, 3) Seal Of Seasons, 4) Throat Of Winter, 5) Cat Black, 6) Stones For Avalon, 7) She Was Born To Be My Unicorn, 8) Like A White Star, Tangled & Far, Tulip That's What You Are, 9) Warlord Of The Royal Crocodiles, 10) Evenings Of Damask, 11) Sea Beasts, 12) Iscariot, 13) Nijinsky Hind, 14) Pilgrim's Tale, 15) Misty Coast Of Albany, 16) Romany Soup.


Ουάου!!! Να λοιπόν που ο Marc ξέρει να γράφει μοναδικές μελωδίες. Του πήρε έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά τελικά κατάφερε να φτάσει την τραγουδοποιία του στο ζενίθ, σ’ αυτή τουλάχιστον την πρώιμη φάση. Αλλά δεν είναι μόνο η τραγουδοποιία. Είναι και το τραγούδισμα και η ενορχήστρωση. Το Unicorn είναι ένα κορυφαίο album. Ας δούμε τι συνέβη εδώ.

Πρώτα από όλα, ο Marc δεν περιορίζεται στην ακουστική κιθάρα και στα κρουστά. Υπάρχουν πιάνα, αρμόνια και ένα σωρό άλλα όργανα, χάρις στον παραγωγό Tony Visconti που πέταξε στον σκουπιδοτενεκέ όλα αυτά τα “αλληλούια” και τα “Hare Krishna” του Marc, μετατρέποντας το Unicorn σε ένα από τα πιο σπουδαία albums του 1969 γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Unicorn είχε να ανταγωνιστεί albums όπως τα Abbey Road/Beatles, Let It Bleed/Rolling Stones & Tommy/Who για να αναφέρω μερικά κορυφαία. Το θέμα πολύ απλά, είναι ότι το γεμάτο όμορφη μουσική Unicorn με το μοναδικό και ανεπανάληπτο τραγούδισμα του Marc, είχε μία διαφορετική κατεύθυνση και έναν διαφορετικό στόχο από αυτά τα albums.

Η διασταύρωση Tolkien/Dylan είναι πάλι παρούσα και τα 16 κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο. Θα αναφέρω μόνο κάποια που –δεν ξέρω γιατί- τα αγαπάω περισσότερο από τα άλλα. Μου κάτσανε ρε παιδί μου. Μου κάτσανε με το άκουσμα. Το 'Iscariot' που μιλάει για μια προδομένη αγάπη, νομίζεις ότι η μελωδία του είναι απλή, αλλά δεν μπορείς να την τραγουδήσεις με τίποτα. Με τίποτα λέμε. Το 'Misty Coast Of Albany' που έχει Κέλτικες επιρροές και που υπάρχει μία ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσα version στο album Across The Airwaves, το 'Chariots Of Silk' που ανοίγει το album θαυμάσια, το 'She Was Born To Be My Unicorn' με ένα τραγούδισμα από τον Marc που είναι κάτι που δεν έχετε ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή σας, το ατμοσφαιρικό 'Evenings Of Damask' και το 'Sea Beasts', που ροκάρει ….ακουστικά!!!!

Δυστυχώς, αυτό είναι το τελευταίο album του ντουέτου Bolan/Took. Δεν ξέρω τι άλλο θα έκαναν μαζί και πού θα έφταναν. Ο Steve είχε πολλά προβλήματα συμπεριφοράς λόγω ναρκωτικών και ο Marc τον απέλυσε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα είχε συμβεί αν έμεναν περισσότερο μαζί και δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα ξεπερνούσαν το Unicorn. Αυτό που ξέρουμε και το έχουμε δεδομένο, είναι ότι το Unicorn είναι ένα από τα καλύτερα albums που κυκλοφόρησε ποτέ σε ολόκληρη τη Βρετανική μουσική σκηνή. Πιστέψτε με!!!

* Σχόλιο: Πρόκειται για δυνατή εμπειρία. Ότι καλύτερο κυκλοφορεί σε Tolkien/Dylan μιξάρισμα. Album σαν κι αυτό, δεν υπάρχει άλλο. Είναι μοναδικό.

** A Beard Of Stars (1970)

* Tracks: 1) Prelude, 2) A Daye Laye, 3) Woodland Bop, 4) Fist Heart Mighty Dawn Dart, 5) Pavilions Of Sun, 6) Organ Blues, 7) By The Light Of A Magical Moon, 8) Wind Cheetah, 9) A Beard Of Stars, 10) Great Horse, 11) Dragon's Ear, 12) Lofty Skies, 13) Dove, 14) Elemental Child.


Μετά τη διάλυση λοιπόν του original ντουέτου, ο Marc αντικατέστησε τον Steve Took με τον Mickey Finn που δεν ήταν όμως τόσο επινοητικός με τα κρουστά όσο ο προκάτοχός του. Έτσι το Beard Of Stars για τους Tyrannosaurus Rex χάνει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργικότητα όσον αφορά στα κρουστά, αλλά κερδίζει στην ηλεκτρική κιθάρα, γιατί ο Marc αντικαθιστά την ακουστική με την ηλεκτρική. Το Beard Of Stars θα μπορούσε να συγκριθεί με την ηλεκτρική πλευρά του Dylan στο Bringing It All Back Home, όπου η ηλεκτρική κιθάρα ήταν μεν παρούσα, αλλά δεν ήταν μπροστά.

Το Beard Of Stars δεν ηχεί καθόλου σαν το Unicorn, με μοναδική εξαίρεση τα 'Pavilions Of Sun', 'Great Horse' & 'Dove' που ηχητικά μας παραπέμπουν σ’ αυτό. Το 'Organ Blues' υποτίθεται ότι είναι Blues, αλλά τέτοιο Blues (μόνο με congos και αρμόνιο), δεν έχετε ακούσει ξανά. Το 'By The Light Of A Magical Moon' είναι ένα έξοχο τραγούδι από όπου και να το δεις, από όπου και να το ακούσεις, αλλά μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ, γιατί αμέσως μετά έρχεται το 'Wind Cheetah' και τα ξεχνάς όλα. Αργό, Μυστικιστικό, Σκοτεινό και Γοτθικό σου χαρίζει μία ανατριχίλα στην πλάτη που είναι όλη δικιά σου. Το 'Elemental Child' που κλείνει, δείχνει ολοκάθαρα το γιατί οι Punk Rockers αγαπούν τον Marc. Μία κιθάρα μόνο παίζει ο άνθρωπος και είναι σα να ακούς τον Τυραννόσαυρο να ουρλιάζει. Αυτό δεν κατάφερε να το κάνει ούτε ο Pete Townshend αλλά ούτε και οι Black Sabbath με τις χίλιες τους παραμορφώσεις. Πέρα από όλα αυτά, το 'Elemental Child' που κλείνει, είναι και η σπορά για το Electric Warrior και το Tanx που πολύ σύντομα θα ….φυτρώσουν!!!

* Σχόλιο: Πολύ καλό album. Αργά αλλά σταθερά, ο Marc μεταμορφώνεται σε Rocker.

Albums/T. Rex

*** Albums/T. Rex:

** T. Rex (1970)

* Tracks: 1) Children Of Rarn, 2) Jewel, 3) Visit, 4) Childe, 5) Time Of Love Is Now, 6) Diamond Meadows, 7) Root Of Star, 8) Beltane Walk, 9) Is It Love? 10) One Inch Rock, 11) Summer Deep, 12) Seagull Woman, 13) Suneye, 14) Wizard, 15) Children Of Rarn (reprise).


Είπαν ότι αυτό το album είναι οπισθοδρομικό, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Ο ήχος δεν αλλάζει πολύ. Είναι το ίδιο ακουστικό/ηλεκτρικό μίγμα και το μόνο που αλλάζει, είναι αυτή η τελεία που μετέτρεψε το Tyrannosaurus Rex, σε Τ. Rex. Υπάρχει εδώ λίγο περισσότερο Rock από ότι στο Beard. Υπάρχουν επίσης αρκετές ακουστικές μπαλάντες στο ύφος του Beard, αλλά και ψυχεδελικά έπη που λίγο ή πολύ, του έβαλαν στο τσεπάκι την ταυτότητα του Tolkien-style. Το γεγονός ότι σ’ αυτό το album υπάρχει ένα beat, κάνει το Τ. Rex να ακούγεται σαν το πιο διαφορετικό album από ολόκληρη τη δισκογραφία του Marc.

Συγκρινόμενο με τα προηγούμενα albums των Tyrannosaurus Rex και με τα μετέπειτα των T. Rex, είναι εντυπωσιακό και θα μπορούσα πολύ άνετα να το συστήσω για πρώτη επίσκεψη σε όσους δεν γνωρίζουν τον Marc Bolan. Μετά αγαπητοί μου επισκέπτες, δεν έχετε παρά να διαλέξετε προς τα πού θέλετε να κατευθυνθείτε στο χρόνο. Αν πάτε προς τα πίσω, θα συναντηθείτε με τον Τροβαδούρο Marc Bolan στη χώρα των παραμυθιών, των ξωτικών και των μονόκερων, ενώ αν διαλέξετε να πάτε μπροστά, θα συναντηθείτε με τον Τροβαδούρο Marc Bolan της σύγχρονης πραγματικότητάς μας. Θα συναντηθείτε με την Glam Rock Ακαδημία που έβγαλε σχολεία όπως οι David Bowie, Roxy Music & Cockney Rebel. Έβγαλε κι άλλους, αλλά αναφέρω τις πιο μεγάλες σχολές του είδους, γιατί κάποιοι άλλοι τύπου Kiss, κατά την άποψή μου ήταν του …..Νηπιαγωγείου!!!

Έχουμε λοιπόν εδώ δύο κλασικά T. Rex κομμάτια. Το ένα είναι το 'Children Of Rarn' και το άλλο είναι το 'Jewel', που μας θυμίζει ότι η σπορά του 'Elemental Child' για το Electric Warrior έπιασε τόπο και ο θερισμός είναι πλέον πολύ κοντά. Από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχωρίζει το εύθυμο 'Beltane Walk', το μυστικιστικά ατμοσφαιρικό 'Seagull Woman' που μοιάζει σα να έρχεται από το Unicorn, το 'Diamond Meadows' που σε στέλνει κανονικά στη ….Lothlorien και το ψυχεδελικό 'Wizard' που κλείνει το album επικά. Ότι καλύτερο δηλαδή. Η Tolkien έμπνευση είναι εδώ σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και λειτουργεί σαν αντίδοτο προς τους απανταχού φανατικούς θαυμαστές των Uriah Heep και των Black Sabbath. Έχουμε κι εμείς 'Wizard' κύριοι και το δικό μας 'Wizard' το έγραψε ο Τροβαδούρος Marc Bolan.

* Σχόλιο: Δεν σε καθηλώνει όπως τα προηγούμενα, αλλά μην το αγνοήσετε. Έχει ενδιαφέρον επειδή συνδυάζει ηχητικά τους Tyrannosaurus Rex με τους T. Rex. Επαναλαμβάνω δε, πως είναι ότι πρέπει για μία πρώτη επίσκεψη στο Tolkien/Dylan τοπίο.

** Electric Warrior (Το Επαναστατικό, 1971)

* Tracks: 1) Mambo Sun, 2) Cosmic Dancer, 3) Jeepster, 4) Monolith, 5) Lean Woman Blues, 6) Bang A Gong (Get It On), 7) Planet Queen, 8) Girl, 9) Motivator, 10) Life's A Gas, 11) Rip Off.


Εδώ είμαστε λοιπόν. Το "new look" των T. Rex μετατρέπει τον Marc Bolan σε superstar πολλών μεγατόνων. Το Electric Warrior είναι το ιερό τέρας του Glam Rock και μπορούμε να πούμε ότι είναι ότι πιο καλό, πιο έξοχο, πιο συναρπαστικό και πιο εκπληκτικό έκανε ποτέ του. Ο David Bowie δανείζεται πάρα πολλά στοιχεία από τον τον Marc Bolan προκειμένου να κάνει το Ziggy Stardust το 1972. Το Electric Warrior είναι με μία λέξη Θαύμα! Και πώς να μην είναι δηλαδή; Ο Marc δεν είναι ατάλαντος όπως οι Kiss και την επινοητικότητά του, την έχει αποδείξει ΚΑΙ στο παρελθόν.

Στο Electric Warrior βρίσκεται σε πολύ μεγάλη φόρμα. Ο ήχος εδώ είναι το κάτι άλλο και μην τον κρίνετε με τα σημερινά δεδομένα. Να θυμάστε πάντα ότι βρισκόμαστε στα 1971. Τραγούδια όπως τα 'Mambo Sun', 'Planet Queen', 'Bang A Gong', 'Motivator' & 'Jeepster' είναι ανεπανάληπτα κι ας χτυπιούνται οι Kiss όσο θέλουνε. Τα ηνία, τα κρατάει ο Bolan ο οποίος προσθέτει εδώ, πάρα πολλά “καινούργια” πράγματα. Πνευστά, πλήκτρα, ορχηστρικά περάσματα, backing φωνητικά, echo & effects και όλα αυτά, χωρίς να πρόκειται για υπερπαραγωγή. Στην κορυφή δε όλων αυτών, βρίσκεται ένα τραγούδισμα που δεν έχετε ακούσει ξανά στη ζωή σας.

Το 'Bang A Gong (Get It On)' ήταν εδώ το μεγάλο hit (πολλοί τον γνωρίζουν μόνο απ’ αυτό το τραγούδι) και είναι κρίμα γιατί ο Marc έχει γράψει πολύ ομορφότερα τραγούδια απ’ αυτό. Τα 'Mambo Sun' & 'Jeepster', είναι εξίσου όμορφα. Στιχάκια όπως τα 'I could have loved you girl like a planet, I could have chained your heart to a star' από το 'Life's A Gas', εκτόξευσαν την Bolanmania στα ουράνια, αλλά το ίδιο έκαναν και τα 'Girl' & 'Cosmic Dancer'. Κάνα-δυο κομμάτια όπως τα 'Lean Woman Blues' & 'Planet Queen' (που μοιάζει με το 'Mambo Sun'), δεν λένε και πολλά πράγματα, αλλά στην ουσία δεν υπάρχει σκάρτο κομμάτι εδώ. Ο Marc τα σκεπάζει όλα κλείνοντας με το 'Rip Off'. Το Electric Warrior υπερτιμήθηκε από την άποψη ότι πολύς κόσμος το θεωρεί σαν την καλύτερη δουλειά του ή –αν θέλετε- τον γνωρίζουν μόνο απ’ αυτό. Είναι σα να λέμε ότι μερικοί γνωρίζουν τους Rolling Stones μόνο από το “Satisfaction”. Ε καλά… άντε κι απ’ το “Paint it Black”.

* Σχόλιο: Φρέσκο Rock'n'roll στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 70. Όχι μόνο πάρα πολύ καλό, αλλά οπωσδήποτε Επαναστατικό.

** Slider (1972)

* Tracks: 1) Metal Guru, 2) Mystic Lady, 3) Rock On, 4) Slider, 5) Baby Boomerang, 6) Spaceball Ricochet, 7) Buick Mackane, 8) Telegram Sam, 9) Rabbit Fighter, 10) Baby Strange, 11) Ballrooms Of Mars, 12) Chariot Choogle, 13) Main Man, * Bonus: 14) Cadillac, 15) Thunderwing, 16) Lady.


Ούτε εδώ υπάρχει άσχημο τραγούδι και αυτό καταντάει ….πρόβλημα!!! Μοναδικό τραγούδισμα από τον Marc, εφφετζίδικο με Ντυλανικά στιχάκια, που μετά από κάθε ακρόαση που του κάνεις, διαπιστώνεις ότι πρόκειται για ένα συμπαγές boogie. Για άλλη μια φορά ο Bolan μας γραπώνει μελωδικά και δεν μας αφήνει να πατήσουμε το stop. Έχουμε και δουλειές Marc μου.

Τα 'Metal Guru' & 'Telegram Sam', ξεχώρισαν από εδώ, αλλά για μένα είναι άλλο το κορυφαίο. Δηλαδή αυτό που μου αρέσει εμένα, με κάνει να βρίσκω το 'Telegram Sam' ανόητο (sic). Μιλάω βέβαια για το 'Slider' που δεν μπορώ με καμία δύναμη να το ακούσω μόνο μία φορά. Αργό, συμπαγές, τεμπέλικο και μονότονο, το ακούω σε σετάκια των 20 και καταλαβαίνω πολύ καλά τι ανακάλυψε και τι ζήλεψε ο Mr. Bowie στο τραγούδισμα του Bolan. Το 'Mystic Lady' είναι επίσης πολύ καλό όπως και το 'Ballrooms Of Mars' που εντυπωσιάζει με τις στιχουργικές του αναφορές στους Bob Dylan & John Lennon. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ο Marc με το σολάρισμα της κιθάρας του, κάνει τα δύο τραγούδια να μοιάζουν. Γιατί χρυσούλι μου; Δεν μπορούσες να παίξεις κάτι άλλο; Το album κλείνει με το 'Main Man' και η επανέκδοσή του, περιλαμβάνει τρία τραγούδια bonus που μοιάζουν με τα υπόλοιπα.

* Σχόλιο: Καθόλου κακό. Ελκυστικό, αλλά …..χαμηλότερο!!! Παρουσιάζει την καλή αλλά και την κακή πλευρά στην καριέρα του Marc.

** Tanx (To Πεμπτουσιακό, 1973)

* Tracks: 1) Tenement Lady, 2) Rapids, 3) Mister Mister, 4) Broken-Hearted Blues, 5) Shock Rock, 6) Country Honey, 7) Electric Slim & The Factory Hen, 8) Mad Donna, 9) Born To Boogie, 10) Life Is Strange, 11) Street & Babe Shadow, 12) Highway Knees, 13) Left Hand Luke & The Beggar Boys. * Bonus: 14) Children Of The Revolution, 15) Jitterbug Love, 16) Sunken Rags, 17) Solid Gold Easy Action, 18) Xmas Message, 19) 20th Century Boy, 20) Free Angel.


Μάλιστα!!! Εδώ έχουμε την πιο έξοχη στιγμή του Marc (της T. Rex περιόδου) στο στούντιο. Θα μου επιτρέψετε όμως να εξαιρέσω το εξώφυλλο του δίσκου από την εξοχότητά του, γιατί δείχνει τόσο άσχημος που ακόμα και ο Alice Cooper φαίνεται μπροστά του ….ομορφόπαιδο!!! Θα περάσουμε λοιπόν εμείς στο περιεχόμενο του δίσκου για να δούμε τα μουσικά του πεπραγμένα και θα αφήσουμε το εξώφυλλο στον Alice για να το κοιτάζει και νοιώθει ….όμορφος!!!

Στο Tanx θα βρούμε όμορφες μελωδίες, όμορφες ενορχηστρωτικές ιδέες, διαφορετικότητα και επινοητικότητα. Τα στιχάκια του είναι απλά αλλά γοητευτικά, το τραγούδισμά του είναι και παραμένει μοναδικό και η Gloria Jones που είναι δίπλα του όλο και πιο συχνά, κάνει επίσημα την πρώτη της εμφάνιση στα backing φωνητικά. Το Tanx βγάζει μία ιδιαιτερότητα και μετατρέπει τον Marc σε υψηλή προσωπικότητα της μουσικής σκηνής. Το Left Hand Luke, χαίρει της άκρας περιποίησης του Tony Visconti, αλλά όχι μόνο αυτό. Ο άνθρωπος ήταν πάρα πολύ απασχολημένος με όλα αυτά τα ενορχηστρωτικά του κόλπα. Τι να πεις για το 'Shock Rock' ή για την ονειρική μπαλάντα 'Electric Slim & The Factory Hen'? Είναι τόσο νοσταλγική που σε ταξιδεύει πίσω στις μέρες των Tyrannosaurus Rex και νομίζεις ότι είναι ένα κομμένο τραγούδι από παλιό τους album. Καλέ μου φίλε Marc σου βγάζω το καπέλο. Η εναλλαγή που κάνει στο 'Tenement Lady/Darling', από Rock σε μπαλάντα σε σκοτώνει. Το 'Street & Babe Shadow' ξεκινάει σαν ένα απλό τραγουδάκι και μεταμορφώνεται σε μία μπαλάντα με ένα απελπισμένο τραγούδισμα που σε σκοτώνει κι αυτό. Τα Rock κομμάτια 'Rapids' & 'Born To Boogie', ακούγονται φρέσκα (σπαρταράνε λέμε) ακόμα και σήμερα. Το 'Mister Mister' είναι εκστατικό a la 'Tumbling Dice' και το 'Highway Knees' ρομαντικοφέρνει προς Γαλλία μεριά. Τα 'Life Is Strange' & 'Broken-Hearted Blues' είναι ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ και σε σκοτώνουν κι αυτά. Έλεος Marc.

Το Tanx είναι glam-Rock και δεν ξέρω αν σας αρέσει το είδος, αλλά ακόμα και αν δεν σας αρέσει, δεν μπορείτε να αρνηθείτε τις πανέμορφες μελωδίες του. Στα bonus θα βρούμε το 'Children Of The Revolution' με τον Marc να ροκάρει παίζοντας βιολί, το 'Solid Gold Easy Action' που είναι ένα γρήγορο boogie, το 'Xmas Message' φέρνει ένα χριστουγεννιάτικο μήνυμα από τον ίδιο τον Marc και το '20th Century Boy' που είναι πιθανότατα ότι πιο heavy έχουν κάνει οι T. Rex σε όλη τους την καριέρα. Μπαίνει το riff και νομίζεις ότι θα ακούσεις Black Sabbath, αλλά είναι ο Marc με τον Τυραννόσαυρο. Ανεπανάληπτος.

* Σχόλιο: Πάρτε το κι αυτό. Πάρτε το, γιατί κομμάτια σαν τα 'Tenement Lady/Darling', 'Street & Babe Shadow', 'Life Is Strange' & 'Broken-Hearted Blues' δεν έχετε ακούσει ξανά.

** Zinc Alloy & The Hidden Riders Of Tomorrow (1974)

* Tracks: 1) Venus Loon, 2) Sound Pit, 3) Explosive Mouth, 4) Galaxy, 5) Change, 6) Nameless Wildness, 7) Teenage Dream, 8) Liquid Gang, 9) Carsmile Smith & The Old One, 10) You Got To Jive To Stay Alive - Spanish Midnight, 11) Interstellar Soul, 12) Painless Persuasion VS The Meathawk Immaculate, 13) Avengers, 14) Leopards Featuring Gardenia & The Mighty Slug.


Orfeus: Πώς γίνεται και μας δίνεις συνεχώς καλά albums? Έχω φτάσει σε σημείο να ανησυχώ.
Marc: Γιατί Ορφέα μου; Τι σε ανησυχεί;
Orfeus: Θα τολμήσω μία ερώτηση. Να τολμήσω;
Marc: Τόλμα!
Orfeus: Μήπως παίρνεις αναβολικά από τους ….Κινέζους;
Marc: Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.
Orfeus: Λέω ρε παιδί μου, όπως οι αθλητές παίρνουν αναβολικά για να αυξάνουν τις επιδόσεις τους, μήπως εσύ παίρνεις αναβολικά …..έμπνευσης;

Όπως είδατε, η συνέντευξη ήταν πολύ σύντομη. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στις δισκογραφικές του καταθέσεις. Το Zinc Alloy αλλά και το Zip Gun που ακολουθεί, δεν είναι καθόλου καλά albums. Άρα, το παιδί δεν παίρνει αναβολικά και η κατάσταση είναι νορμάλ. Όπως όλοι μας, έτσι κι αυτός, έχει τις πολύ καλές, τις καλές, τις μέτριες και τις κακές του στιγμές. Σα να ήθελε να αλλάξει κάτι και είναι εδώ μεταμορφωμένος. Υπάρχει μία στασιμότητα και δεν ξέρω αν η μεταμόρφωση έφερε τη στασιμότητα ή η στασιμότητα έφερε τη μεταμόρφωση. Από τη μια σκέφτομαι ότι ίσως η επιτυχία του Tanx δεν του έφερε τη δημοτικότητα που προσδοκούσε και αποφάσισε να ρισκάρει και από την άλλη, ίσως πράγματι το Tanx να ικανοποίησε τόσο πολύ τις φιλοδοξίες του, που αποφάσισε να ερευνήσει μία τροποποίηση στο στυλ του παίρνοντας πάλι τα ρίσκα του. Δεν ξέρω τι να πω. Η δεύτερη σκέψη, μου φαίνεται πιο πιθανή επειδή είχε υποσχεθεί στον τύπο, ότι όταν θα αποκτούσε τη δόξα και τη φήμη που επιθυμούσε, θα άλλαζε το όνομα της μπάντας του και θα επεδίωκε να μην έχει καμία σχέση με αυτό που λέγεται “άγχος της επιτυχίας”.

Έτσι λοιπόν έγινε εδώ ένα τρυκ. Ο Marc έγινε Zinc Alloy, η μπάντα Hidden Riders Of Tomorrow και ο δίσκος ονομάστηκε A Creamed Cage In August. Η εταιρία όμως δεν το ρισκάρισε και πέρασε μία φαρδιά χάρτινη κόκκινη ταινία διαγώνια στο εξώφυλλο που έγραφε: 'Marc Bolan And T. Rex'. Το κόλπο δεν βοήθησε καθόλου και το Zinc Alloy με τις Funk εξερευνήσεις του, δεν πήγε καλά. Το boogie είναι boogie, το Funk είναι Funk και ο Zink…. ο Marc θέλω δηλαδή να πω, είναι Marc και με το boogie ταιριάζει και τα πάει μια χαρά. Με το Funk γιατί μπερδεύτηκε; Η εξήγηση μπορεί να βρίσκεται στη Gloria Jones. Ο Marc διαλύει τον γάμο του με την June Child και η Gloria γίνεται επίσημα η μόνιμη συνοδός του. Όπως η Yoko ακολουθούσε τον John ακόμα και στο studio, έτσι και η Gloria ακολουθεί τον Marc παντού. Στο στούντιο είναι παρούσα, στους δίσκους κάνει φωνητικά και στις συναυλίες παίζει ΚΑΙ πλήκτρα.

Το 'Venus Loon' που ανοίγει είναι γεμάτο ουρλιαχτά. Πού πήγανε αγόρι μου τα στιχάκια σου και οι μελωδίες σου; Άμα θέλεις να ουρλιάζεις κάτσε στο σπίτι σου και ούρλιαζε από το πρωί ως το βράδυ. Το 'Galaxy' ροκάρει hard και το 'Teenage Dream' μας πάει προς το Slider. Τα 'Sound Pit', 'Explosive Mouth' & 'Nameless Wildness' στέκονται σε ένα κάπως αξιοπρεπές επίπεδο και το 'Change' μας ισιώνει με το φωτεινό του σκοτάδι. Το 'Interstellar Soul' πάει προς Rock μεριά και το 'Carsmile Smith & The Old One' είναι καλό και ξεχωρίζει. Το καλύτερο από όλα είναι το 'Avengers' αλλά η κατάσταση δεν σώζεται ούτε με τα δυναμικά φωνητικά της Gloria Jones που είναι πανταχού παρούσα. Το album κλείνει με το 'Leopards Featuring Gardenia & The Mighty Slug' που θυμίζει Bob Dylan στο New Morning και αφού τελειώσει σκέφτεσαι ότι δεν ήταν και τόσο άσχημο. Απλά ήταν ένα βήμα προς τα κάτω. Ο David Bowie βγήκε την ίδια χρονιά με το Diamond Dogs και έδειξε ότι μπορεί να πάρει το παιχνίδι στα χέρια του, τη στιγμή που ο Δάσκαλος του Glam, έδειξε ότι με το Tanx είχε ήδη φτάσει στο ζενίθ και με το Zinc Alloy άρχισε την κατιούσα.

* Σχόλιο: Marc… όταν σε ρώτησα για αναβολικά αστειευόμουνα. Θα μας ισιώσεις; Περιμένουμε…

** Bolan's Zip Gun (Το Χειρότερο, 1975)

* Tracks: 1) Light Of Love, 2) Solid Baby, 3) Precious Star, 4) Token Of My Love, 5) Space Boss, 6) Think Zinc, 8) Till Dawn, 9) Girl In The Thunderbolt Suit, 10) I Really Love You Babe, 11) Golden Belt, 12) Zip Gun Boogie, * Bonus: 13) Do You Wanna Dance? 14) Dock Of The Bay.


Άουτς!!! Αυτό το album είναι πραγματικά πολύ άσχημο. Ακόμα και ο ίδιος ο Marc το έχει παραδεχτεί και αυτό είναι προς τιμήν του. Υπήρξε το αρχέτυπο του Glam Star, έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά και καλλιτέχνες του τύπου Gary Glitter & Kiss που σφετερίστηκαν αυτόν τον τίτλο, όχι μόνο δεν κατάφεραν να τον περάσουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαν καμία σχέση με το είδος. Albums λοιπόν όπως το Zip Gun τους βοήθησαν να “σκαρφαλώσουν” και εδώ ταιριάζει περίφημα το στιχάκι του φίλου μου Θοδωρή Κοτωνιά: “Κρυφτήκανε οι Ποιητές μέσα στα όνειρά τους κι οι τσαρλατάνοι χαίρονται που ήρθε η σειρά τους”. Δυστυχώς, το Zip Gun τσαλακώνει τα ιδανικά του Marc και τινάζει στον αέρα την καλή φήμη των T. Rex. Η προσθήκη του Dino Dines και τα δυναμικά φωνητικά της Gloria Jones δεν καταφέρνουν να σώσουν τίποτα. Καταστροφή.

Το Zip Gun είναι λοιπόν ένα album που το ξεχνάμε. Στην προσπάθειά του να επανακάμψει, τον διακατέχει τέτοιο άγχος που δεν μπορεί να γράψει ούτε στιχάκι, ούτε μελωδία της προκοπής. Φυσικά οι πωλήσεις του ήταν φτωχότατες. Εντάξει μπορείτε να το πάρετε σε ένα πάρτυ και να διασκεδάσετε, αλλά να θυμηθείτε ότι τις απαιτήσεις πρέπει να τις …..ξεχάσετε!!!

Τα 'Light Of Love', 'Precious Star' & 'Token Of My Love' έχουν κάτι το πιασάρικο αν δούμε το θέμα …..μαζοχιστικά!!! Τα 'Think Zinc' & 'Zip Gun Boogie' ξεχωρίζουν. Το 'Think Zinc' διαθέτει το καλύτερο backing τραγούδισμα που έκανε ποτέ η Gloria Jones και το 'Zip Gun Boogie' είναι καλό και κλασικό boogie και θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι το hit. Τα 'Till Dawn', 'Girl In The Thunderbolt Suit' & 'I Really Love You Babe' έχουν πανομοιότυπη ενορχήστρωση και στερούνται ιδεών. Ακόμα και τα φωνητικά είναι τόσο ίδια που κουράζεσαι να ακούς. Παραδόξως, τα δύο bonus είναι τα καλύτερα από όλα. Το ένα είναι το 'Do You Wanna Dance?' που σε γοητεύει με τη διαφορετική ενορχήστρωση που είχαν οι Beach Boys και ο John Lennon, ο οποίος συνεργάζεται αυτή την εποχή με τον Marc στο στούντιο, προκειμένου να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει τη δική του εκδοχή του τραγουδιού και το άλλο είναι το 'Dock Of The Bay' του Otis Redding, που το τραγουδάει ιδανικά η Gloria Jones.

* Σχόλιο: Όσο πιο απλά μπορώ: Αν σκοπεύετε να αποκτήσετε δίσκους των T. Rex, πείτε στο Zip Gun: “Ευχαριστώ δεν θα πάρω”. Δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό και δεν το χρειάζεστε. Τι να το κάνετε; Στο πάρτυ που ανέφερα προηγουμένως μπορείτε να περάσετε ευχάριστα και με τον ανώδυνο Phill Collins.

** Futuristic Dragon (1976)

* Tracks: 1) Futuristic Dragon, 2) Jupiter Liar, 3) Chrome Sitar, 4) All Alone, 5) New York City, 6) My Little Baby, 7) Calling All Destroyers, 8) Theme For A Dragon, 9) Sensation Boulevard, 10) Ride My Wheels, 11) Dreamy Lady, 12) Dawn Storm, 13) Casual Agent. * Bonus: 14) London Boys, 15) Laser Love, 16) Life's An Elevator.


Ο Marc επέστρεψε. Δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά τουλάχιστον το Futuristic Dragon ……ακούγεται!!! Ο πρωτοπόρος της Glam formula έκανε εδώ κάποια πράγματα για να διευρύνει την οπτική μας γωνία. Κατ’ αρχήν μας θυμίζει το “ρουτινιάρικο” Slider, που σημαίνει με άλλα λόγια, ότι ξεπέρασε την κρίση. Το Futuristic Dragon, δεν επαναλαμβάνει απλώς τη Glam formula αλλά προαναγγέλλει ένα καινούργιο μεταλλικό ήχο με Rhythm ‘n’ Blues επιρροές. Προαναγγέλλει λέμε, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει από στιγμή σε στιγμή. Είχε σχέδια στο μυαλό του ο Marc. Είχε….

Το instrumental 'Theme For A Dragon' είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι και δεν ξέρω αν κάποια στιγμή που ακούγονται κοροϊδευτικές φωνές, πρόκειται για το πλήθος που συνάντησε τον …..Δράκο!!!! Λέτε; Τα κομμάτια πάντως είναι ….Δρακοντικά!!! Είναι δηλαδή θεματικά, γύρω από έναν Δράκο και εδώ που τα λέμε πετάς και κάποια. Δεν είναι όλα σούπερ. Πετάς ή ετοιμάζεσαι ας πούμε να πετάξεις το 'Ride My Wheels' αλλά πριν ανοίξεις τον κάδο της ανακύκλωσης για να το βρει τα ξημερώματα ο Phil Collins που θα ψάχνει για υλικό, λες: “δεν το ακούω άλλη μια φορά;” Και το ακούς και ανακαλύπτεις ότι τα μυστικιστικά στιχάκια του Marc έχουν επιστρέψει και είναι ξαπλωμένα πάνω στη σιντιέρα σου. Φουτουριστικότατο! Το 'New York City', είναι big-band jazz-Pop a la 50’s και το 'Jupiter Liar' είναι πραγματικά σούπερ. Το 'Chrome Sitar' δεν ξέρω αν ήτανε χρωματιστό, αλλά είναι όντως sitar, το 'Calling All Destroyers' είναι εκπληκτικά …καταστροφικό και το 'Dreamy Lady' είναι ένα όμορφο και βαθιά ατμοσφαιρικό κομμάτι του ενός ακόρντου. Ε ναι… γιατί όχι; Άμα είσαι μάγκας, κάνεις και τραγούδια με ένα ακόρντο. Και ο Lennon τα έκανε αυτά. Το 'All Alone' είναι αυτοβιογραφικό με χαριτωμένα στιχάκια και πολλά πνευστά. Στα bonus ξεχωρίζουμε το 'Life's An Elevator' όπου ακούμε δύο κιθάρες να παίζουν σε διαφορετικά κανάλια με δικό της riff η κάθε μία και τον Marc να τραγουδάει για την αποτυχημένη του καριέρα αυτοσαρκαζόμενος.

* Σχόλιο: Αργά-αργά, ο Marc επιστρέφει στα όμορφα τραγούδια που ξέρει να κάνει.

** Dandy In The Underworld (1977)

* Tracks: 1) Dandy In The Underworld, 2) Crimson Moon, 3) Universe, 4) I'm A Fool For You Girl, 5) I Love To Boogie, 6) Visions Of Domino, 7) Jason B. Sad, 8) Groove A Little, 9) Soul Of My Suit, 10) Hang-Ups, 11) Pain & Love, 12) Teen Riot Structure.


Με την 'T.Rexstasy' να μην έχει ακόμα κοπάσει παρ’ όλα τα στραβοπατήματα των 'Think Zinc' & 'Zip Gun ο Marc επανακάμπτει εδώ με το 'I Love To Boogie' σε στυλ Bill Haley “update”, αλλά εκτός αυτού, μας παραδίδει όμορφες μελωδίες με την χαρακτηριστική του απλότητα, μόνο που τις επενδύει με πολλά σύνθια και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά. Τα τραγούδια όμως είναι όλα όμορφα.

Ανοίγει με το εκπληκτικό "Dandy In The Underworld" που αναβιώνει τον μύθο του Ορφέα που κατέβηκε στον Άδη. Στην ουσία, είναι ο ίδιος ο Marc που επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τραγική ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς, ότι λίγους μήνες αργότερα, ο Marc θα πάει εκεί για …..πάντα!!! Πρόκειται για ένα τραγούδι εθιστικό και αργό, με τεμπέλικο beat, που όπως πάντα έχει το μοναδικό τραγούδισμα του Marc. Με την 'Punk revolution' προ των πυλών και σαν θιασώτης του είδους που είναι, κάνει μία Punk νύξη στο φινάλε του album με το 'Teen Riot Structure'. Ας μην ξεχνάμε ότι σε ένα μουσικό τηλεοπτικό πρόγραμμα που παρουσίαζε ο ίδιος, σύστησε στο κοινό τους Jam. Τα υπόλοιπα τραγούδια τώρα: Το 'Crimson Moon' δανείζεται την εισαγωγή του από το 'Helen Wheels' του McCartney και το 'Universe' έχει επιρροές Latin. Το 'I'm A Fool For You Girl' είναι ένοχα ευχάριστο με την έννοια ότι άμα το ακούσεις πολλές φορές το βαριέσαι. Το 'Visions Of Domino' είναι απρόσμενο εντελώς, το 'Jason B Sad' που είναι μακρινό ξαδερφάκι του 'Johnny B Goode' εξιστορεί μία σκοτεινή υπόθεση δολοφονίας και τέλος το 'Hang-Ups' είναι εδώ μέσα το καλύτερο R'n'B. Είναι καλύτερο ακόμα και από το 'I Love To Boogie' που ήταν το hit του δίσκου. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε ένα album αντάξιο του Electric Warrior, αλλά τα σύνθια δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε τέτοια ….δήλωση. Πάντως, είναι καλύτερο από το Slider και αυτό είναι ένα πολύ καλό νέο. Έξη μήνες όμως μετά από την κυκλοφορία του Dandy In The Underworld, μας ήρθε το πολύ άσχημο νέο και μάλιστα το πληροφορήθηκα τηλεφωνικώς από μία φίλη μου στο Λονδίνο που τον λάτρευε. Το Mini Cooper καρφώθηκε στο δέντρο και μετέφερε τον Marc στην Μπάντα του Ουρανού. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

* Σχόλιο: Πολύ καλό 'comeback' για τον Marc αυτό το album. Αλλά…. Καμιά φορά σκέφτομαι: Πώς θα είχε εξελιχθεί η Rock μουσική αν δεν είχαν “αναχωρήσει” οι πρωτοπόροι της έτσι ξαφνικά και σύντομα;

Ενότητα: Albums/Συλλογές

*** Συλλογές:

** Across The Airwaves (1982)

* Tracks: 1) Misty Coast Of Albany, 2) Iscariot, 3) Once Upon The Seas Of Abyssinia, 4) Misty Mist, 5) Chariots Of Silk, 6) Scenescof, 7) Girl, 8) Life's A Gas, 9) Jeepster, 10) Beltane Walk, 11) Jewel, 12) Sailors Of The Highway, 13) Suneye, 14) A Daye Laye, 15) Wind Cheetah, 16) By The Light Of A Magical Moon, 17) Hot Love, 18) Fist Heart Mighty Dawn Dart, 19) Summertime Blues, 20) Pavilions Of Sun, 21) Ride A White Swan.


Με πολύ λίγα λόγια και αφού στα περισσότερα κομμάτια έχω ήδη αναφερθεί, θα πω ότι ανήκει στη σειρά των ηχογραφήσεων του BBC και είναι σούπερ. Περιέχει έξη κομμάτια της Tyrannosaurus Rex/Took περιόδου, έξη της T. Rex/Finn περιόδου και εννέα του Marc, από την εποχή που γυρνούσε με την κιθάρα στον ώμο.

* Σχόλιο: Αν είστε περιστασιακός ακροατής του Marc Bolan, καλύτερα να προτιμήσετε albums όπως το Electric Warrior.

** Left Hand Luke: The Alternate Tanx (1995)

* Tracks: 1) Tenement Lady/Darling, 2) Rapids, 3) Mister Mister, 4) Broken Hearted Blues, 5) Country Honey, 6) Mad Donna, 7) Born To Boogie, 8) Life Is Strange, 9) Street & Babe Shadow, 10) Highway Knees, 11) Left Hand Luke, 12) Children Of The Revolution, 13) Solid Gold Easy Action, 14) Free Angel. * Bonus (Acoustic & Bass Demos): 15) Mister Mister, 16) Broken Hearted Blues, 17) Street & Babe Shadow, 18) Tenement Lady. * Bonus (Acoustic Demos): 19) Tenement Lady, 20) Broken Hearted Blues, 21) Mad Donna, 22) Street & Babe Shadow, 23) Left Hand Luke.


Μετά τον Hendrix, ο Marc Bolan είναι ο πιο πολυδισκοκυκλοφορημένος καλλιτέχνης της Rock βιομηχανίας (γιατί βιομηχανία είναι πλέον). Οι δισκογραφικές εταιρίες ανακάλυψαν τόνους από ακυκλοφόρητα κομμάτια που μπορούν να γεμίσουν ντουζίνες CD’s και τα κυκλοφόρησαν …..όλα!!! Μόνο η σειρά T. Rex Unchained περιλαμβάνει οχτώ 70λεπτα CD’s, τo Slider συνοδεύεται από πέντε ομότιτλα albums με διαφορετικά μιξαρίσματα και το Left Hand Luke ήρθε να αντικαταστήσει το Tanx. Μην πείτε λοιπόν ποτέ ότι θα θελήσετε να συμπληρώσετε ολόκληρη τη δισκογραφία του Marc Bolan γιατί δεν θα ……προλαβαίνετε. Θα βρούμε εδώ τρεις διαφορετικές versions του 'Street & Babe Shadow και άλλες τρεις του 'Broken Hearted Blues', θα διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά το μοναδικό του τραγούδισμα ακούγοντας τα 'Mystic Lady' & 'Left Hand Luke' και θα νιώσουμε το λόγο που το 'Born To Boogie' μας ξεσηκώνει με το πρώτο άκουσμα.

* Σχόλιο: Το Left Hand Luke είναι μία άλλη εκδοχή του Tanx που για ευνόητους λόγους, κάποια τραγούδια λείπουν και κάποια άλλα έχουν προστεθεί. Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον εδώ, είναι τα demos και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο δίσκος δεν είναι για διασκέδαση. Είναι για αυτούς που “την ψάχνουν”.

** Electric Warrior Sessions (1997)

* Tracks: 1) Get It On, 2) Monolith, 3) Cosmic Dancer, 4) Life's A Gas, 5) Honey Don't, 6) Woodland Rock, 7) Monolith (Version #2), 8) Summertime Blues, 9) Jeepster, 10) Baby Strange, 11) Jewel, 12) Get It On (Version #2).


Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από τα "εναλλακτικά" albums στις κυκλοφορίες της σειράς Bolan. Το Electric Warrior Sessions είναι κάτι σαν ντοκιμαντέρ. Έχει περισσότερο μουσική που είναι όμως μιξαρισμένη με συνομιλίες μέσα στο στούντιο, με λάθη στα φινάλε ή στην αρχή των κομματιών και θα ήταν πολύ χρήσιμο να συνοδεύεται και από ένα dvd. Την περισσότερη δουλειά εδώ, την κάνει ο παραγωγός Tony Visconti και την κάνει πάρα πολύ καλά. Παίρνει τα κομμάτια σε μορφή Rock 50’s και τα μεταμορφώνει σε 'glam-Rock'.

Το Sessions επικεντρώνεται στην Rock πλευρά του Marc. Άλλωστε περιέχει μόνο δύο μπαλάντες. Το 'Life's A Gas' σε μορφή acoustic και το 'Cosmic Dancer'. Το 'Monolith' "επεξεργάζεται" ακόμα τη μελωδία του και έχει πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς τη μπάντα βήμα προς βήμα στο πώς "χτίζει" το κομμάτι, κάτι που γίνεται και στο 'Honey Don't' των Beatles, με τον Marc να μην μπορεί να αποφασίσει τι και πώς να τραγουδήσει. Το 'Summertime Blues' βγαίνει δυναμικό, το 'Woodland Bop' κλέβει τη μελωδία του από το 'Too Much Monkey Business' του Chuck Berry και το 'Jeepster' ρίχνει κάτω τα …..ντουβάρια!!! Το 'Jewel' που είναι το καλύτερο από όλα, δείχνει τον Marc -που μπορεί να μην ήταν βιρτουόζος κιθαρίστας- να έχει εξαιρετικές ικανότητες. Τέλος, στους μουσικούς εκτός από τους Marc & Mickey, συναντάμε τους Ian McDonald (πιάνο/σαξόφωνο), Steve Currie (μπάσο) & Bill Legend (τύμπανα).

Σαν συμπέρασμα θα πω ότι το Sessions είναι κάτι περισσότερο από ντοκουμέντο. Αποδεικνύει ότι ο Marc ήταν αυθεντικός, γνήσιος, επαγγελματίας και εμπνευσμένος Rocker και τον ευχαριστώ που ήταν μαζί μας. Τον ευχαριστώ ακόμα μια φορά επειδή η "σπορά" του έπιασε τόπο.

* Σχόλιο: Τελικά, ροκάρουν περισσότερο όταν βρίσκονται στο στούντιο στη φάση που πριν ακόμα οι παραγωγοί πάρουν τα ψαλίδια και αποφασίσουν να το παίξουν ….μόδιστροι!!!