Ασήμαντες εικόνες μας κυνηγούν

Κοιτάω ανθρώπους να με προσπερνάνε και όλοι τρέχουν με μια στεναχώρια να φαίνεται ξεκάθαρα στα πρόσωπά τους,στον βηματισμό τους,στην έκφρασή τους.Και αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις ευτυχισμένο άνθρωπο στις μέρες μας?Όλοι λένε πως ψάχνουν να βρουν την αγάπη,έναν άνθρωπο να τους νοιώσει....Και όμως όταν βρίσκουν αυτόν τον άνθρωπο και πάλι δεν είναι ικανοποιημένοι γιατί τώρα δεν έχουν λεφτά και άμα βρουν χρήματα είμαι σίγουρη πως θα βρουν κάτι άλλο που τους λείπει για να πιστεύουν πως είναι δυσυχισμένοι.Δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να κρύβονται συνέχεια πίσω από μια ψεύτικη λύπη.Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αισθανθεί ένα άτομο ευτυχισμένο με ότι έχει?Φοβάμαι πως δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε τίποτα.Θλίβομαι να βλέπω κάποιους που έχουν δώσει και έχουν πάρει τα πιο ωραία συναισθήματα να γκρινιάζουν ότι τίποτα δεν τους πάει καλά και ότι η ζωή τους είναι χάλια.Τι να πουν δηλαδή παιδιά ορφανά που δεν έχουν λάβει την αγάπη των γονιών τους ή άνθρωποι που εξαιτίας καταστάσεων δεν γνώρισαν κανένα είδος αγάπης???Και αναφέρομαι κυρίως στην αγάπη διότι πιστεύω πως μόνο η αγάπη μπορεί να μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους.Δεν το πιστεύω πως στα 18 χρόνια ζωής μου δεν έχω βρει ούτε έναν που να δηλώνει πως είναι ικανοποιημένος με ότι έχει και ότι δεν θα άλλαζε τίποτα στην ζωή του.Θέλω να μου δείξετε έναν χαρούμενο άνθρωπο!Θέλω όλοι όσοι πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό να βρείτε την χαμένη σας χαρά!Θέλω να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα!Θέλω να με κάνετε να θέλω να ζω σε αυτήν την κοινωνία χωρίς να με στεναχωρείτε με την θλίψη σας! Θέλω να ελπίζω πως η ευτυχία μπορεί να κατακτηθεί!