Να αγαπας και να αγαπιεσαι...

Τα φώτα είναι κλειστά. Τα μάτια ορθάνοιχτα κοιτάζουν τον φόβο να προσπερνά… Οι λέξεις σαν ψάρια στα δίχτυα του ψαρά, πιάνονται και στρέφουν τα νότα τους σε άλλους τόπους… έχεις σκεφτεί τον τρόπο να ξεφύγεις από την μανία του πόνου, γιατί όλα είναι θολά και η αγάπη υπερεκτιμημένη, λες και η τροφή πλέον τον Θεών έπαψε να είναι η αμβροσία αλλά η αγάπη. Πληγώθηκες γι αυτό τα λες αυτά! Είναι κοινό το αίσθημα, αφέθηκες ελεύθερος να επιλέξεις ανάμεσα στο να βάλεις ένα προσωπείο μια μάσκα και στο να δείξεις τα συναισθήματα σου. Επέλεξες με σώας τα φρένα, δεν άκουσες κανέναν. Ταξίδεψες, πληγώθηκες. Τώρα γράψε με ανεξίτηλο στον τοίχο, τον στίχο της καρδιάς: όταν αρχίσεις να αγαπάς κλείσε τα μάτια και προχώρα, άσε την λογική για τους λογικούς, στον έρωτα δεν υπάρχει λογική, μονάχα τρέλα… Σου φαίνεται τρελό να τα λέω εγώ αυτά, μιας και στον έρωτα δεν πίστεψα ποτέ, μα υπάρχει κάποια στιγμή στην ζωή του ανθρώπου η στιγμή που θα ακούσει τον πάγιο νόμο: το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή, είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι… Μονάχα αυτό…

Εμείς ασχολούμαστε όμως μόνο με πράγματα για τον υλικό κόσμο, μην με κοιτάς έτσι, ξέρεις ότι λέω αλήθεια, ξέρεις ότι δεν σου λέω ψέματα, αφού και συ που πίστευες ότι ο έρωτας παίζει το μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή του ανθρώπου, όχι μόνο τον απέρριψες αλλά και τον κατέστρεψες, μόνο και μόνο για να αισθανθείς καλύτερα μες την μοναξιά σου. Η μοναξιά δεν είναι για το καθένα, είναι μόνο γι αυτούς που έχουν ζήσει, κάθε ανάσα της, κάθε σκέψη της στο μυαλό, κάθε φιλί της για καληνύχτα. Σου φώναζα: πρόσεχε, αλλά εσύ όχι μόνο δεν πρόσεχες αλλά πάτησες και γκάζι προς το δρόμο της καταστροφής, για να επιταχύνεις την αδρεναλίνη, για να νιώσεις ζωντανός, αλλά όπως το περίμενα, τα έχασες όλα και μαζί με αυτά και εμένα. Ναι! Με έχασες και τίποτα δεν με γυρνά σε σένα, ούτε καν ότι περάσαμε μαζί… Κατάλαβε με, είναι ότι χειρότερο αυτό που έκανες, όχι ότι φυσικά αφέθηκες στην ανώτερη δύναμη της βλακείας, αλλά επειδή πήρες και μένα μαζί σου στην κατηφόρα. Τι άλλο να σου πω, δεν ξέρω, ελπίζω να γίνεις σύντομα καλά και να επανέλθει η ζωή σου στα φυσιολογικά, όπως μου χτύπαγες πολλές φορές όταν τσακωνόμασταν, ότι αφού με γνώρισες έχασες κάθε οργάνωση. Τώρα απλά πάρε την οργάνωση και κράτα τη όλη δική σου…

Μην μου λες πράγματα που δεν εννοείς, όπως εκείνη την νύχτα θυμάσαι, που καθόμασταν στην άμμο στην παραλία, το φεγγάρι ολόγιομο, θυμάσαι, το κοιτούσες και απλά μου έλεγες πόσο με αγαπάς, θα προτιμούσα αν καθόσουν σιωπηλός όπως πάντα, δεν σου απάντησα, ασχολίαστο είπα, και μπήκα στην θάλασσα. Μόνοι μας, σε μια ατέλειωτη γαλήνη, μόνοι μας, σε μια ατέλειωτη καθημερινότητα, κι όμως όλα αυτά μας επιφύλασσαν απλά το διαφορετικό. Δεν σώπασα, δεν έκατσα καν να σε ακούσω, σου έθεσα απλά ένα τοίχος, ένα τοίχος που δεν έσπαγε. Ζούσα στο καθημερινό μου, λαβύρινθο και μου άρεσε που το απολάμβανες. Σε βόλευε, πίστευες ότι δεν καταλάβαινα; Όχι! Τώρα δεν προσπαθώ να σε κάνω να πονέσεις το έχω ήδη καταφέρει αυτό, χωρίς να το επιδιώξω, και μόνο που στέκομαι, λίγο πιο μακριά σου, που σκέφτεσαι ότι αυτά μπορεί να τα εννοώ, σε πιάνει το μυρμήγκιασμα του αγχωμένου μαθητή σε εξετάσεις. Σκέφτεσαι, τον τρόπο για να επανέλθω στην αγκαλιά σου, παρόλα αυτά δεν σκέφτηκες κάτι απλό… ότι πια τελειώσαμε, δεν μπορείς ούτε εσύ, ούτε εγώ να αλλάξουμε, γι αυτό καλύτερα να το πούμε τώρα και ας πονέσει. Σκέψου το και αλλιώς, θα μπορέσουμε μετά απο χρόνια, αν ειδωθούμε κάποτε να πούμε γλυκά και ίσως και νοσταλγικά την εκφραση: Χάρηκα που σε γνώρισα! Τώρα όμως απλά πρέπει να φύγουμε στο άγνωστο, σε άλλες ιθάκες και άλλα όνειρα. Μην το κάνεις πιο δύσκολο! απλά να θυμάσαι: Καλά να περνάς...