Εξομολόγηση χωρίς φόβο

Κάποτε θα’ ρθώ να σε ρωτήσω τι έκανες για μένα,
γιατί άφησες τη δική μου τη σχεδία μέσα στο πέλαγο αδειανή,
γιατί τις νύχτες μου’ δείχνεις τον ίδιο πάντα γέρο
που έδενε συνέχεια σε κόμπους μικρούς εκείνο το μαβί σχοινί

Κάποτε θ’ ανοίξω την κρύπτη με τ’ ασημένια τα ρολόγια
που για χρόνια τώρα κράταγες κλειστή.
Κι αφού τα κλείσω θα σταθώ μπροστά σου δίχως να υπάρχει ο χρόνος,
αυτός ο αναιδής ο νέος που παίρνει μαζί του εικόνες που αγάπησα,
για να σε ρωτήσω ποιος να’ ναι ο λόγος που πρέπει εγώ να ζω,
για να σε ρωτήσω από πού ήρθα και γιατί,
για να σου απαντήσω σε μιαν ερώτηση που θα’ χεις συ ως πλάστης:

ΟΧΙ,
δεν σ’ ευχαριστώ για ότι έκανες για’ μένα
ΟΧΙ,
δεν θα σου φιλήσω σκυφτός το χέρι
ΟΧΙ
Δεν θα σκορπίσω τα λόγια μου για’ σένα…

Γιατί ήσουν δειλός!
Γιατί μ’ άφησες με μια δικαιολογία κάλπικη να πρέπει να υπάρχω
πάνω σ’ ένα βράχο που κάποιος μες το σκοτάδι τον ονόμασε γη.
Γιατί δεν κάνουν έτσι όσοι αγαπούν,
δεν φεύγουν με βήματα σιωπηλά σαν κλέφτες

Ναι, ξεσπάω σε’ σένα γιατί ξέρω πως δεν υπάρχεις,
γιατί ξέρω πως αυτές τις λέξεις που θα κλείσω μέσα στ’ άδειο το μπουκάλι
δεν θα τις διαβάσεις ποτέ

Σου φωνάζω, γιατί θυμάμαι ότι οι αναμνήσεις που έχω από σένα
είναι μονάχα ιστορίες από κάποιους που δεν σε είδανε ποτέ…