Το Ουράνιο Τόξο

Και ξαφνικά εκεί που καθόμουν στο περβάζι του παραθύρου, έγινε το θαύμα!  Μπροστά στα μάτια μου άλλαξαν όλα μέσα σε μια στιγμή. Τα ξερά δέντρα άνθισαν, οι υπόνομοι ανέδυαν αιθέριες μυρωδιές, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε γλυκές μουσικές στα αυτιά μου. Κοπελιές ξεχύθηκαν στους δρόμους πετώντας όλα τα ρούχα από πάνω τους.  Χόρευαν και τραγουδούσαν παρασέρνοντας τους ξαφνιασμένους περαστικούς σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι χαράς.
Ένα μεγάλο ουράνιο τόξο κάλυψε τον ορίζοντα. Ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι σφίγγοντας ανάμεσά τους τα μικρά συννεφάκια από τα οποία άρχισαν να πέφτουν στη γη χιλιάδες λουλούδια.
Τρέχω στις σκάλες για να προλάβω να γευτώ το αναπάντεχο αυτό δώρο. Δεν τα κατάφερα. Είχε αρχίζει να χαράζει. Βγαίνοντας από το σπίτι μου όλα ήταν αληθινά, μίζερα και θλιβερά.
Αγώνες και αγωνίες, κλέφτες κι αστυνόμοι...
Ρουφιάνοι και πορτοφολάδες, κάμερες και χωροφύλακες...
Τεχνοκάπηλοι και πολιτιστικοκουράδες...  
Πόσο θα 'θελα να κρατούσε περισσότερο το όνειρο που είδα χθες το βράδυ. Έχω κουραστεί απ' τα σπουδαία πράγματα και τα μεγάλα σχέδια, τους σπουδαίους θεσμούς και τη μεγάλη επιτυχία. Μ' ενδιαφέρουν μόνο οι μικρές, αόρατες ανθρώπινες δυνάμεις της αντίστασης που λειτουργούν από άτομο σε άτομο, κινούμενες απαρατήρητες, μέσα από χαραμάδες του κόσμου, σαν πάμπολλα ριζίδια ή σαν σταγόνες νερού, που αν τους δοθεί ο χρόνος θα διαβρώσουν τα σκληρότατα μνημεία της ματαιοδοξίας...

…Κάνε μια βόλτα στο μονοπάτι ενός ουράνιου τόξου,
κάνε μια βόλτα στο μονοπάτι ενός τραγουδιού,
κι όλα τριγύρω σου θα ομορφύνουν.
Υπάρχει μια διέξοδος από την κάθε σκοτεινιά κι ομίχλη,
περνά από το μονοπάτι ενός ουράνιου τόξου...
Τραγούδι των Ναβάχο