Τηλεόραση και μουσική

Η ασχετίλα είναι πλέον συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας.Η απαξίωση όλων όσων απαρτίζουν τον χώρο οπού ο καθένας μας ζει, δρά και σκέφτεται έχει φέρει την αντίληψη όσων συμβαίνουν σε μονοπάτια που αντί για απεριόριστο χώρο δράσης έχουν ως τέλος έναν υψωμένο γκρίζο τοίχο.

Μιας και είμαστε μουσικό site και αν και δεν διακρίνομαι για τις φιλόμουσες πλέον απόψεις μου, παρατήρησα κάποια πράγματα τις λιγοστές ώρες την εβδομάδα που ανοίγω την τηλεόραση. (Έχω βρει πιο ουσιαστική την ενημέρωση μέσω εφημερίδων τόσο του γραπτού τύπου όσο και του διαδικτυακού.)

Σήμερα λοιπόν, ημέρα Σάββατο και ημερομηνία 21 του Μάρτη εν έτει 2009, την ώρα που έτρωγα άνοιξα την τηλεόραση για να μπορέσω να φάω γελώντας. Το΄χα συνήθεια απο μικρό παιδί.Η σημερινή καταιγίδα στον τόπο μου είχε ως ήθισται αποτελέσματα στις τηλεπικοινωνίες αλλά και και στην εμβέλεια των τηλεοπτικών καναλιών κυρίως.-Αχ, αθάνατη επαρχία με τις όμορφες ελλείψεις σου-. Τα μοναδικά κανάλια λοιπόν που μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες -βαρύ νόημα έχει η λέξη "παρακολουθώ". Ας πω καλύτερα. "δούμε".Ας επαναδιατυπώσω λοιπόν!-Τα μοναδικά κανάλια που μπορούσαμε να δούμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες ήταν ένα μεγάλο κανάλι και το κανάλι της μεταβολής..

Στο πρώτο κανάλι, είχε μια "μουσική εκπομπή" που χρόνια τώρα μου κάθεται προσωπικά στο λαιμό γιατί βλέπεις πώς ο Έλληνας έχει δημιουργήσει τη λαθεμένη άποψη για την μουσική ακόμα και ως μέσο ψυχαγωγίας.Το δεύτερο είχε μια κουτσομπολέ εκπομπή, η οποία άλλες στιγμές του Σαββατοκύριακού μου, μου δημιουργούσε γέλιο και ευχάριστη διάθεση λόγω του ελαφρού κλίματος στο οποίο κινείται η θεματολογία της.

Για να με ξενερώσω παραπάνω, γιατί πραγματικά προσπαθώ να βρω κι άλλους τρόπους με τους οποίους μπορώ να ξενερώσω ακόμα παραπάνω εδώ πέρα, το άφησα στην "μουσική εκπομπή".

Ε ναι λοιπόν, άντεξα και είδα μέχρι το τέλος. Κι αυτό που είδα ήταν αισχρό. Για την καλαισθησία μου! Γιατί το χιούμορ έχει ευτελιστεί στις μέρες μας. Ίσως να έφταιξε και το κρασάκι που είχα για συνοδεία με το φαγητό που πάντα με κάνει πιο ευέξαπτη απ'οτι είμαι. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να θεωρήσω αστείο το σημερινό concept της εκπομπής. Σε ένα μπουζουκομάγαζο, 2 "τραγουδίστριες" κονταροχτυπιούνται. Κάθε φορά που βρίσκονται στην πίστα ακούγονται τραγούδια που εγώ τα γουστάρω. Λαϊκά περασμένων δεκαετιών και άριστης μουσικής τεχνικής.

Όταν άκουσα λοιπόν ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια να παίζει και μια κοπέλα μέσα στο glitter και με λιγοστά ρούχα να το τραγουδάει ξενέρωσα τρελά. Το τζατζίκι μου έκατσε βαρύ στο στομάχι. Αναθεμάτισα την ώρα και την στιγμή που το έβαλα σε εκείνο το κανάλι.

"Γιατί θες να φύγεις" του Στράτου Ατταλίδη σε μουσική και Κώστα Βίρβου σε στίχους. Πρώτη ερμηνεία απο Γιώτα Λύδια.

Εντάξει, ναι. Δεν γουστάρουν όλοι αυτό το είδος τραγουδιού. Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά δεν νομίζω οτι το χλευαστικό ύφος απέναντι σε ένα είδος τραγουδιού να αποτελεί πρέπουσα αντίδραση απο μια "μουσική εκπομπή" τάχα.

Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα γιατί είχανε προηγηθεί άσχημες εμπειρίες του τύπου "Σούλα" στο νούμερο 2, αν και πιστεύω προσωπικά πως μεγαλύτερο νούμερο δεν θα μπορούσε να είναι η όλη ιδέα είναι της ξεπέτας όπως ακριβώς και η θέση της τέχνης στην Ελλάδα, και στο νούμερο 1 "Έχω εσένα πλάι μου" ενώ είμαστε όλοι στην Εθνική μας μοναξιά που είπε κάποτε ένας γελοίος... Να δεις πώς τον λένε... Α! Ναι! Φίλιππο Γράψα! Τι να συζητάμε τώρα;; Έχουνε καμία σχέση;; Είναι κλάσεις ανώτερο το "Εσένα πλάι μου".. ουπς συγγνώμη.. κλάσης. Ένα ορθογραφικό μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω και τα δεξιά αριστερά. Όπως την πολιτική μας ας πούμε..

Αλλά δεν επικεντρώνομαι τώρα εκεί. Χάνω τον στόχο μου. Οι σκέψεις μεταπηδούν σαν τα βατράχια. Άτακτα και χωρίς συνοχή και ρυθμό!

Αφού τρώω κι ένας κόμπος η χαρά μου, όχι λάθος... ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου και είπα να γίνω λιγάκι χαζοχαρούμενη και να μην βλέπω πια τις κουλτουράρικες ταινίες στο pc μου, να γίνω χαζοχαρούμενος άνθρωπος βρε αδερφέ, βάζω το άλλο μοναδικό κανάλι που πιάνουμε. Ε εκεί, βλέπω μια χηρέψασα η οποία έδωσε κάποια συνέντευξη.Τα τραγούδια που πλαισίωναν την ... συνέντευξη ήταν άσχετα με την ουσία του πράγματος. Η πριγκιπέσσα είναι λέξη η οποία χαρακτηρίζει μια γυναίκα που έχει ιδέες, αξίες, ομορφιά τόσο εξωτερική όσο και ψυχική. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σχέση είχε η μουσική με το video και συγκεκριμένα με την όλη κατάσταση αυτή.

Συγγνώμη για άλλη μια φορά που σκέφτομαι έναν κόσμο που τα λόγια θα έχουν αληθινό αντίκρισμα και που δεν χρησιμοποιούνται ΜΟΝΟ για να προσεγγίζουν την πραγματικότητα κι όχι να την εκφράζουν απόλυτα!

Για άλλη μια φορά, σκέφτηκα πως ο Έλληνας έχει συνηθίσει να συνδέει ανόμοια πράγματα στο μυαλό του επειδή έζησε σε ένα ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο με χαοτικές διαστάσεις.Ωραία, ναι. Δεν έχω τις πανεπιστημιακές γνώσεις για να το τεκμηριώσω αλλά έχω την κρίση μου που δεν επηρρεάζεται εύκολα απο εξωγενείς παράγοντες που δεν διακρίνονται απο αντικειμενικότητα και αληθινά στοιχεία.Και η τηλεόραση είναι πλέον δυστυχώς ο καθρέφτης της καθημερινότητάς μας και των προβλημάτων μας. Απο το να μας νοιάζουν σημαντικότερα γεγονότα καθόμαστε και βλέπουμε την κάθε ασχετίλα που μας δίνουν.

Ειλικρινά τώρα. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την νοοτροπία των Ελλήνων στην τηλεόραση και στα τραγούδια που πλαισιώνουν τα videos με συνεντεύξεις διασήμων και λοιπών ανθρωπίσκων της ελληνικής showbiz. Δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο κατ'εμέ.

Αλλά τι κάθομαι και λέω τόση ώρα;

Θα μπορέσει να αλλάξει η εικόνα που αντικρίζουμε στον καθρέφτη; Αφού εμείς στεκόμαστε μπροστά του...