Ελλάδα

Καράβι πολυταξιδεμένο,
Κυματοδαρμένο το σκαρί σου
Μα και δοξασμένο όσο κανένα άλλο.
Τα χρόνια κι οι βοριάδες δεν σε τσάκισαν.

Στ’ αμπάρια σου πολλοί χωθήκανε.
Θεοί, θεές ποιητές μα και σοφοί, πολεμιστές ραγιάδες, Κομνηνοί
Βυζαντινοί ,Παλαοιολόγοι κλέφτες και αρματωλοί.

Πόσες ψυχές στην πρύμνη σου καράβι μου;
Πόσα κορμιά στην πλώρη;
Κι απάνω στο κατάρτι σου η Παναγιά
συνταξιδιώτης σιωπηλός να σε προσέχει.

Σε βλέπω πάλι να ξεπροβάλλεις στην ομίχλη
γέρικο με τα πανιά σκισμένα.
Από φουρτούνα έρχεσαι
και για φουρτούνα φεύγεις.

Μα να που ενώνονται οι ψυχές
και γίνονται αέρας
Και τα κορμιά ορθώνονται
δένονται στα κατάρτια

Φυσάει ο αέρας τα κορμιά
και χάνεσαι και πάλι
κι ως οι ψυχές αθάνατες
αθάνατο κι εσύ καράβι.