Genesis

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums με τον Gabriel

** From Genesis To Revelation (Το Υποτιμημένο, 1969)

* Tracks: 1) In The Beginning, 2) Fireside Song, 3) The Serpent, 4) Am I Very Wrong?, 5) In The Wilderness, 6) The Conqueror, 7) In Hiding, 8) One Day, 9) Window, 10) In Limbo, 11) A Place To Call My Own, Bonus Tracks: 12) The Silent Sun, 13) That's Me, 14) Where The Sour Turns To Sweet, 15) A Winter's Tale, 16) One Eyed Hound.

Όντας ακόμα σχολιαρόπαιδα, έκαναν αυτό το μοναδικό –για την Decca- album που πούλησε πολύ λίγα αντίτυπα. Βασικά, αυτό το album υποφέρει. Δεν υπάρχει καμία original ιδέα και όλα τα έχουμε ακούσει ξανά. Η ενορχηστρώσεις είναι a la Moody Blues & a la Procol Harum, οι μπαλάντες a la Beatles και τα  effects είναι τα effects που χρησιμοποιούσαν όλοι στα 1969. Τι περιμέναμε όμως από 19χρονα παιδιά; Να κάνουν prog Rock? Δεν είναι prog Rock αυτό το album, αλλά αξίζει γιατί είναι αυτό που τα αρχίζει όλα. Τα στιχάκια του Gabriel φανερώνουν μία παιδικότητα και μία αφέλεια που δείχνει τεράστια συνέπεια με τα 19 του χρόνια, αλλά ο Peter δεν μπορεί να κρύψει αυτό που προδίδουν τα στιχάκια του. Τι προδίδουν; Ένα τεράστιο ταλέντο. Και τελικά…. Το album είναι πάρα πολύ όμορφο και άδικα πέρασε απαρατήρητο από πολλούς που το υποτίμησαν "Τι να περιμένεις τώρα από πιτσιρικάδες;" όταν κυκλοφόρησε. Το album είναι αθώο, ειλικρινές και έξυπνο. Άπειρη μεν η παρέα, αλλά ταλαντούχα. Ταλαντούχα με τα κομμάτια να είναι πανέμορφα και να σε ιντριγκάρουν ανά πάσα στιγμή. Όλα έχουν κάτι που σε "πιάνει" και σε κρατάει εκεί. Το 'In The Beginning' φτιάχνει πραγματική ατμόσφαιρα "ξεκινήματος" και η συνέχεια είναι φανταστική. Δεν είναι μόνο τα ρεφρέν των 'Fireside Song', 'In The Wilderness', 'One Day' & 'Serpent' που είναι έξοχα, αλλά είναι και ολόκληρες οι μελωδίες και το τραγούδισμα τραγουδιών όπως τα 'Am I Very Wrong' & 'Fireside Song' που δεν αποκλείεται να είναι τα ωραιότερα τραγούδια που έχετε ακούσει ποτέ. Στα bonus βρίσκουμε τα 'Silent Sun', 'A Winter's Tale', 'That's Me' & 'One-Eyed Hound'. Και τα 16 κομμάτια είναι τόσο υπέροχα που δεν θέλεις να τελειώσουν με τίποτα. Ειπώθηκε ότι η παραγωγή δεν ήταν προσεγμένη και τα τραγούδια λίγο-πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν ειπώθηκε όμως τίποτα για το ταλέντο που είναι εδώ και φωνάζει. Κρίμα που δεν σας άρεσε κυρίες & κύριοι του 1969. Να πάτε λοιπόν πίσω στα 1969, να το ακούσετε ξανά και να σας αρέσει …τώρα!!!!

* Σχόλιο: Το album έχει κυκλοφορήσει πολλές φορές με διαφορετικούς τίτλους επειδή ο παραγωγός Jonathan King θέλει σχεδόν κάθε χρόνο να κερδίζει χρήματα απ’ αυτό. Αλλάζει λοιπόν ο άνθρωπος τον τίτλο και το εξώφυλλο και πουλάει. Αν αποφασίσετε να το πάρετε –είναι τουλάχιστον δέκα φορές καλύτερο από όποιον σας πει ότι είναι απλά …καλό- θα το βρείτε και με τον τίτλο Where The Sour Turns To Sweet.

** Trespass (1970)

* Tracks: 1) Looking For Someone, 2) White Mountain, 3) Visions Of Angels, 4) Stagnation, 5) Dusk, 6) The Knife.

Και να λοιπόν που το τραίνο των Genesis ξεκίνησε. Ένας χρόνος έχει περάσει από το From Genesis To Revelation, αλλά η ωριμότητα έχει κλείσει θέση σε όλα τα βαγόνια. Οι στίχοι είναι από παρανοϊκοί στο 'Looking For Someone', μέχρι σχιζοφρενικοί στο 'Stagnation' και ο Gabriel δείχνει στιχουργικά επηρεασμένος από Machiavelli στο 'Knife' και από Jack London στο 'White Mountain'. Η ποίησή του έπαψε να είναι αφελής, αλλά ακόμα έχει δρόμο να κάνει και θα τον κάνει και θα γίνει ακόμα καλύτερος. Μια χαρά τον βρίσκω. Τα κομμάτια είναι μεγάλα, αλλά όταν ο Gabriel τραγουδάει, όλα είναι ok. Το πρόβλημα –εάν υποτεθεί ότι υπάρχει- βρίσκεται στα μεγάλα μουσικά μέρη και στις μεγάλες εισαγωγές. Μπορεί να σε κάνουν να το βαρεθείς λίγο. Στα περισσότερα μέρη, αφήνουν τον Banks να μας κάνει επίδειξη του ταλέντου του (τα κιθαριστικά σόλα είναι ελάχιστα), αλλά ο Banks δεν είναι ο ταλαντούχος της παρέας, ή αν προτιμάτε, αυτά που παίζει δεν σου προξενούν το ενδιαφέρον. Μη σας φαίνεται παράξενο αυτό. Για να βγεις να κάνεις prog χρειάζεται –αν μη τι άλλο- να κατέχεις το όργανό σου. Ακόμα και ο Peter όταν παίζει φλάουτο παίζει απαλά και προσεκτικά λες και αναπνέει πριν από κάθε νότα. Πέρα από όλα αυτά, οι μελωδίες είναι υπέροχες με το 'Knife' να ξεχωρίζει. Είναι το μόνο κομμάτι που ροκάρει εδώ και νομίζω ότι είναι το πιο heavy που έγραψαν ποτέ. Το 'Looking For Someone' έχει μοναδική ατμόσφαιρα και το 'Visions Of Angels' έρχεται από την ατμόσφαιρα του προηγούμενου album. To 'Stagnation' είναι κι’ αυτό πάρα πολύ καλό με έξοχο τραγούδισμα από τον Peter. Καθώς το ακούω, έτσι μου έρχεται να πάω και να του δώσω το ποτό που απεγνωσμένα ζητάει:

"I, I...said I want to sit down,
I, I...said I want to sit down,
I want a drink - I want a drink,
To take all the dust and the dirt from my throat"

Γενικά, το ταλέντο και το τραγούδισμα του Gabriel σε κάνει να ξεχνάς όλα τα μεγάλα μουσικά μέρη για τα οποία παραπονέθηκα στην αρχή.

* Σχόλιο: Prog και long, "δείχνει το δρόμο για το μέλλον".

** Nursery Cryme (Το Επαναστατικό, 1971)

* Tracks: 1) The Musical Box, 2) For Absent Friends, 3) The Return Of The Giant Hogweed, 4) Seven Stones, 5) Harold The Barrel, 6) Harlequin, 7) The Fountain Of Salmacis.

Στα 1971, έχουμε πλέον την κλασική σύνθεση των Genesis με την προσθήκη του κιθαρίστα Steve Hackett και του τύπου με την πιο απρόβλεπτη καριέρα σε ολόκληρη την ιστορία της Rock μουσικής. Εννοώ βέβαια τον drummer Phil Collins, που εδώ έχει –ευτυχώς γι’ αυτόν- όλα του τα μαλλιά και –ευτυχώς για μας- τραγουδάει σπάνια. Τα νέα μέλη συνεργάζονται άψογα και συντελούν θετικά στον ήχο της μπάντας. Ο Phil με τον συμπαγή του ήχο στα τύμπανα και ο Hackett με την επαγγελματική προσέγγιση στα σόλα του (όποτε έχει την ευκαιρία να το κάνει, γιατί δεν την έχει συχνά). Αυτό όμως που ανεβάζει το album, είναι τα στιχάκια του Gabriel που συναγωνίζεται επάξια στιχουργούς όπως ο Keith Reid των Procol Harum. Το υλικό του δίσκου είναι χωρισμένο σε δύο ομάδες. Η μία αποτελείται από τα 'Musical Box', 'Return Of The Giant Hogweed' & 'Fountain Of Salmacis', που είναι τραγούδια "μαραθώνιοι", αλλά εξισορροπούν με την άλλη ομάδα που αποτελείται από μία χούφτα μπαλάντες. Εδώ που τα λέμε μπορεί να είναι όμορφες, αλλά τα τρία που ανέφερα πιο πάνω, είναι κορυφαία και ας είναι μεγάλα και μπορεί μερικοί να τα βαριούνται. Τα μικρά κομμάτια -οι μπαλάντες δηλαδή- είναι "χτισμένα" με τη μέθοδο του μονταρίσματος μικρών διαφορετικών μελωδιών που μπορεί στην αρχή να ξενίζει, αλλά όλα αποδεικνύονται ευρηματικά και πανέξυπνα. Τα 'Harlequin' & 'Harold The Barrel' ηχούν μεσαιωνικά και folk, τα 'For Absent Friends' & 'Seven Stones' είναι λίγο παράξενα και μοιάζουν σα να κόπηκαν από το Trespass. Αααα… να μην ξεχάσω. Στο 'For Absent Friends' κάνει την πρώτη του εμφάνιση σαν τραγουδιστής ο Phil Collins. Όσο για τα τρία "μαραθώνια" κομμάτια, χρειάζεται λίγος χρόνος για να τα νοιώσει κάποιος, αλλά όταν αυτό συμβεί, θα νοιώθει μονάχα ευτυχής. Το  'Musical Box' κάνει black χιούμορ με gothic ατμόσφαιρα. Είναι όμορφο ακόμα και στις στιγμές που θυμίζει Pink Floyd. Το 'Giant Hogweed' είναι ένα τρομακτικό παραμύθι επιστημονικής φαντασίας με τον Gabriel να αναπαράγει μοναδικά την ατμόσφαιρα του πανικού καθώς ο 'Giant Hogweed' επιτίθεται και μολύνει την ατμόσφαιρα της Γης. Τέλος, το 'Salmacis' βασίζεται στην Ελληνική Μυθολογία και στον Ερμαφρόδιτο.

* Σχόλιο: Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, τα ταλέντα της παρέας είναι οι Gabriel & Hackett. Ο Gabriel είναι αυτός που κάνει τα τραγούδια σημαντικά, με το τραγούδισμά του, με τη φωνή του και με τη σκηνική του παρουσία και αφήστε τους άλλους να χτυπιούνται λέγοντας ότι μετά την παραίτησή του οι Genesis επέλεξαν να μην είναι θεατρικοί. Ο Peter είναι showman. Τώρα όσο κι’ αν σέβομαι (ή όχι) τον Phil Collins, δεν ήταν σωστή η επιλογή του για το πόστο του τραγουδιστή. Η φωνή του μπορεί να μοιάζει με τη φωνή του Gabriel, αλλά δεν έχει ούτε το εύρος ούτε τη σκηνική του παρουσία. Είναι πολύ λίγος. Όλα αυτά όμως θα τα συναντήσουμε αργότερα. Sorry…..

** Foxtrot (1972)

* Tracks: 1) Watcher Of The Skies, 2) Time Table, 3) Get 'Em Out By Friday, 4) Can-Utility And The Coasters, 5) Horizons, 6) Supper's Ready.

Ξανά η ίδια φόρμουλα: Μεγάλα τραγούδια με instrumental περάσματα και πολύπλοκα στιχάκια τραγουδισμένα ακόμα καλύτερα από το προηγούμενο album με τη φανταστική φωνή του Gabriel καθώς ο Peter εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο "Rock theater". Όπως και στο Cryme, έτσι και εδώ έχουμε τρία μεγάλα κομμάτια, με το ένα όμως από αυτά, να είναι πάάάάάρα πολύ μεγάλο. Πρόκειται για το 'Supper's Ready' που είναι εμπνευσμένο από την Αποκάλυψη και έχει υπέροχες στιγμές. Όλα του τα μέρη είναι εξαιρετικά. Το 'Lover's Leap' είναι ρομαντικό, το  'Guaranteed Eternal Sanctuary Man' χτίζει μία υπέροχη ατμόσφαιρα, το 'Ikhnaton And Itsacon And Their Band Of Merry Men' έχει έναν Hackett στα καλύτερά του και το 'Willow Farm' είναι ότι πιο καλό και πιο εντυπωσιακό έχει παρουσιάσει ποτέ η Μουσική θεατρική Βρετανική σκηνή. Ο Banks και ο Rutherford κάνουν εντυπωσιακά περάσματα με τα πλήκτρα ο ένας και τις κιθάρες ο άλλος, ο Hackett μένει πίσω αλλά η παρουσία του είναι εμφανής, ο Collins είναι ο Collins και ο Gabriel κατατάσσεται στους Supermen αν και η πιο καλή του στιγμή θα έρθει με το επόμενο album. Από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχωρίζει το κλασικό 'Can-Utility And The Coasters' αν και δεν είναι καλύτερο από το 'Harlequin'. Δεν βγάζει τη δύναμη που μπορεί να βγάλει η μπάντα και δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα. Το 'Watcher Of The Skies' είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο τραγούδι. Η μελωδία του είναι αξιομνημόνευτη και ο Hackett έχει την ευκαιρία να μας δείξει τις εντυπωσιακά εξαιρετικές του ικανότητες. Το ίδιο συμβαίνει και με το 'Time Table' με έναν –δεν είναι πλέον έκπληξη- εξαιρετικό Gabriel και έναν Tony να παίζει όμορφο ηλεκτρικό πιάνο. Το καλύτερο όμως από όλα είναι το 'Get 'Em Out By Friday' όπου ο Γενετικός Έλεγχος κατορθώνει να σμικρύνει το ανθρώπινο είδος στο ήμισυ αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την παραγωγή αφού σε κάθε σπίτι χωράνε πλέον τα διπλάσια άτομα. Χαχα… καλό ε; Το 'Horizons' είναι μία δίλεπτη κιθαριστική επίδειξη του Rutherford που λειτουργεί σαν αντίδοτο στα σύνθια του Banks.

* Σχόλιο: Η Βρετανικότητα του album πλησιάζει στους Kinks και η Κελτική Μυθολογία που ο Gabriel αποθέτει την τραγουδοποιία του, πλησιάζει στους Jethro Tull. Αξιολογότατο το album αυτό. Έχει κάθε λόγο ύπαρξης.

** Genesis Live (Το Καλύτερο Live Album, 1973)

* Tracks: 1) Watcher Of The Skies, 2) Get 'Em Out By Friday, 3) The Return Of The Giant Hogweed, 4) The Musical Box, 5) The Knife.

Εδώ έχουμε δύο κομμάτια από το Foxtrot ('Watcher Of The Skies', 'Get 'Em Out By Friday'), δύο από το Cryme ('Musical Box', 'The Return Of The Giant Hogweed') και ένα από τη μακρινή εποχή του Trespass. ('The Knife'). Όλα τους είναι εξαιρετικά και υπέροχα. Ειδικά το 'Knife', στο οποίο παίζουν για πρώτη φορά οι Collins & Hackett, ο Steve, κάνει μία εξαιρετική παρουσία και είναι ίσως η πλέον αξιοσημείωτη από όλες του τις συμμετοχές σε albums των Genesis. Οι Gabriel and the Boys δεν μένουν κολλημένοι στις studio versions και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό. Υπάρχει λίγο πρόβλημα στο μιξάρισμα του ήχου και η φωνή του Gabriel σκεπάζεται σε μερικά σημεία, αλλά αυτό που δεν μπορούμε να "δούμε" εδώ, είναι η θεατρική παρουσία του Gabriel. Μοναδική μαρτυρία είναι το εξώφυλλο, αλλά δεν είναι αρκετό. Τα κομμάτια είναι ασφαλώς θεατρικά, αλλά ίσως θα χρειαζόταν περισσότερη προσοχή στο συνοδευτικό booklet.

* Σχόλιο: Standard και τι standard!

** Selling England By The Pound (Το Πεμπτουσιακό & Το Καλύτερο, 1973)

* Tracks: 1) Dancing With The Moonlight Knight, 2) I Know What I Like (In Your Wardrobe), 3) Firth Of Fifth, 4) More Fool Me, 5) The Battle Of Epping Forest, 6) After The Ordeal, 7) The Cinema Show, 8) Aisle Of Plenty.

Πρόκειται για ένα album που δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξη των Genesis. Τα Nursery Cryme & Foxtrot μπορεί να ήταν υπέροχα, αλλά αυτό εδώ σε βάζει πιο βαθιά μέσα σ’ αυτό που κάνανε επί εποχής Gabriel. Τα instrumental περάσματα δεν τα βαριέσαι και ο Steve Hackett έχει αρκετές φορές την ευκαιρία να μας δείξει τις ικανότητές του. Ο Tony Banks πετάει από πάνω του τα σύνθια, ντύνεται με ένα ηλεκτρικό πιάνο και ο Gabriel βάζει μέσα στα στιχάκια του λίγο απ’ όλα. Αφέλεια αλλά και βαρύτητα, απλότητα αλλά και πολυπλοκότητα, χιούμορ αλλά και σοβαρότητα. Πάνω απ’ όλα, τα στιχάκια του είναι πανέξυπνα. Είπαμε ότι ο Collins είναι ο Collins, αλλά εδώ το άτομο μας τη βγαίνει και τραγουδοποιός. Το album ανοίγει με το 'Dancing With The Moonlit Knight', που είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ. Η φωνή του Gabriel σε αρπάζει αμέσως με την εισαγωγή και το instrumental ενδιάμεσο είναι σούπερ. Ακολουθεί το 'I Know What I Like (In Your Wardrobe)' που δείχνει ότι ο Gabriel μπορεί να είναι σούπερ ακόμα και με μικρότερης διάρκειας κομμάτια. Ο Phil είναι εξαιρετικός εδώ στα τύμπανα. Ε μα το άτομο είναι εξαιρετικό (στα τύμπανα). Το 'Firth Of Fifth' είναι επίσης πάρα πολύ καλό και αποτελεί έκπληξη ότι δεν ανήκει στον Gabriel αλλά στον Tony Banks. Μετά από όλα αυτά, περνάμε στο τρίλεπτο ακουστικό folk 'More Fool Me' όπου ο Mr Phil Collins μας δείχνει το ταλέντο του στην τραγουδοποιία. Παραδέχομαι ότι το άτομο αντιγράφει Beatles και το κομμάτι μοιάζει σαν demo του John Lennon, αλλά είναι καλό. Το 'Battle Of Epping Forest' είναι επικό και δεν αγαπήθηκε πολύ. Είναι όμως και αυτό πολύ καλό και παρ’ όλο που διαρκεί 11 λεπτά δεν το βαριέσαι. Τα τελευταία δύο κομμάτια, το instrumental 'After The Ordeal' και η σουίτα 'The Cinema Show' ίσως χωλαίνουν λιγάκι, αλλά δεν είναι άσχημα. Αν ήταν στο Nursery Cryme, θα μπορούσαν να είναι από τα καλύτερα, αλλά εδώ –συγκριτικά με τα υπόλοιπα- είναι λίγο αδύναμα όπως είναι και το 'After The Ordeal' που δανείζεται την ενορχήστρωση του 'Firth Of Fifth'. Το δε 'Cinema Show' δανείζεται τη μελωδία του, από τα πρώτα μέρη του 'Supper's Ready' και περιέχει το ανεξάρτητο μέρος 'Aisle Of Plenty' που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η επανάληψη του καλύτερου μέρους από το 'Dancing With The Moonlit Knight'.

* Σχόλιο: Διαφορετικό και Μυστικιστικό. Ένα από τα πιο υπέροχα prog-Rock album που έγιναν ποτέ. Εάν σας ενδιαφέρει η καλή Βρετανική prog Rock μουσική, δεν μπορείτε να εξακολουθείτε να ζείτε χωρίς αυτό το album. Δεν ξέρω τι θα κάνετε, αλλά πρέπει να το βρείτε οπωσδήποτε.

** The Lamb Lies Down On Broadway (1974)

* Tracks: 1) The Lamb Lies Down On Broadway, 2) Fly On A Windshield, 3) Broadway Melody Of 1974, 4) Cuckoo Cocoon, 5) In The Cage, 6) The Grand Parade Of Lifeless Packaging, 7) Back In N.Y.C., 8) Hairless Heart, 9) Counting Out Time, 10) Carpet Crawlers, 11) The Chamber Of 32 Doors, 12) Lilywhite Lilith, 13) The Waiting Room, 14) Anyway, 15) Here Comes The Supernatural Anaesthetist, 16) The Lamia, 17) Silent Sorrow In Empty Boats, 18) The Colony Of Slipperman, 19) Ravine, 20) The Light Dies Down On Broadway, 21) Riding The Scree, 22) In The Rapids, 23) It.

Το album αυτό είναι διπλό και είναι μία Rock opera. Πρόκειται για την ιστορία του Πορτορικάνου Rael που για τη live παρουσίασή του, ο Gabriel θυσίασε τα μακριά του μαλλιά. Εδώ θα βρούμε απ’ όλα. Έχουμε δηλαδή στην ουσία μία 'Genesis Εγκυκλοπαίδεια': Αλήτες, ζητιάνους, τρωγλοδύτες, ήρωες από την Ελληνική μυθολογία, στίχους διαφόρων ποιητών, φράσεις συγγραφέων και φυσικά όλα τα μουσικά κολπάκια της μπάντας. Το πρώτο άκουσμα σε ξενίζει καθώς αναρωτιέσαι τι είναι όλα αυτά. Νοιώθεις σαν τον Ηρακλή που πρέπει να σκοτώσει τα φίδια και μόνο μετά από το δεύτερο –άντε το τρίτο- άκουσμα αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι σου γίνεται. Τι έχει κάνει ο Rael και καταδιώκεται από ένα μαύρο σύννεφο; Γιατί βρίσκεται στη φυλακή με τους "carpet crawlers" και τους Slippermen? Γιατί τον ευνουχίζουν; Από τι προσπαθεί να σώσει τον αδελφό του; Τι είναι το "It" που κλείνει το album? Ίσως να είναι μία αντίδραση προς τους Αμερικάνους σε αντιδιαστολή της αγνότητας του Βρετανικού Selling England. Ο ήχος της μπάντας κινείται αργά προς την "μετά-Gabriel" εποχή, με την έννοια ότι πολλά μουσικά στοιχεία τα χρησιμοποίησαν αργότερα οι υπόλοιποι Genesis όταν αναγκαστικά μεταλλάχθηκαν σε Peter-less. Το title track σε βάζει στο album δυνατά με τον Banks στο πιάνο (Tony πέτα τα σύνθια) και πραγματικά δηλαδή, το 'Lamb Lies Down On Broadway' σου μεταφέρει ενέργεια που σε κάνει να την ψάχνεις και στα υπόλοιπα κομμάτια. Το 'Fly On A Windshield' έχει εξαιρετική ατμόσφαιρα. Νομίζεις ότι έχεις το μαύρο σύννεφο πραγματικά από πάνω σου. Το 'Cuckoo Cocoon' κάνει ένα  refresh στο Nursery Cryme όπως ακριβώς κάνει και το 'In The Cage'. Το 'Grand Parade Of Lifeless Packaging' έχει ένα απίστευτα όμορφο ρεφρέν και το 'Hairless Heart' έχει μία από τις πιο υπέροχες μελωδίες εδώ μέσα. Το 'Counting Out Time' είναι αφιερωμένο στις αναμνήσεις του Rael, όταν διάβαζε σεξ εγχειρίδια πριν από το πρώτο του ραντεβού και είναι ένα αριστούργημα. Το 'Carpet Crawlers' είναι άλλη μία υπέροχη μπαλάντα όπως και το 'Chamber Of 32 Doors'. Το πρώτο μέρος τελειώνει με το 'Back In New York City' που δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι το εξαιρετικό. Στο  δεύτερο μέρος έχουμε εξαιρετικά και απολαυστικά κομμάτια τα οποία όμως ανακυκλώνουν τα θέματα του πρώτου μέρους. Δεν είναι άσχημα τα κομμάτια, αλλά τις μουσικές ιδέες τις έχεις ήδη πάρει από το πρώτο μέρος και διαπιστώνεις ότι εδώ πρόκειται για ανακύκλωση. Μόνο δύο κομμάτια ξεχωρίζουν εδώ σαν πρωτότυπα. Το 'Colony Of Slippermen' που σε ιντριγκάρει θεατρικά όσο κανένα άλλο και το 'It' που κλείνει. Tο album δεν είναι άσχημο. Το μοναδικό μου παράπονο είναι ότι ο Tony άφησε πολύ πίσω τον Hackett και ο Steve δεν ακούγεται καθόλου. Μετά την κυκλοφορία του album, ακολούθησε μία περιοδεία και όπως όλοι ξέρουμε, μετά το τέλος της περιοδείας αυτής, ο Peter παραιτήθηκε από τους Genesis και δεν επέστρεψε ποτέ. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ένα φιλανθρωπικό κονσέρτο που έδωσαν μαζί. Οι λόγοι της αποχώρησής του –όπως ανακοίνωσε ο ίδιος- ήταν ότι δεν ήθελε να παγιδευτεί μέσα σε μία μπάντα που άρχιζε να γίνεται πολύ δημοφιλής και στο σύστημα που σε λίγο θα τον έχριζε πιθανότατα σούπερ σταρ με όλα τα σχετικά ….παρελκόμενα.  Εγώ βέβαια λέω ότι θα μπορούσε να μείνει μέχρι το 1981, γιατί οι Genesis δεν ήταν πολύ δημοφιλείς μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80. Δεν έχει φυσικά καμία σημασία τι λέω και τι σκέφτομαι εγώ. Αυτό όμως που δεν μπορεί κανένας να αρνηθεί (εκτός αν είναι τυφλός ή κουφός ή και τα δύο μαζί), είναι ότι η σόλο καριέρα του Gabriel, είναι πολύ πιο σπουδαία και πιο σημαντική από αυτή των Peter-less Genesis και γι’ αυτό θα ασχοληθώ μαζί του ιδιαιτέρως.

* Σχόλιο: Μάλλον θα έπρεπε να λέγεται: The Mind Dies Down On The Way, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, ο δρόμος είναι μακρύς και είναι συναρπαστικός.