Αιωνιότητα

Βλέπω: παρελθόν, παρόν, μέλλον.
Στεκούμενος σε τούτη τη σκοτεινή γωνιά του χρόνου αγναντεύω τα μελλούμενα και τα περασμένα… Και προσπαθώ να τα συλλάβω σαν μια εικόνα, σαν ένα σύνολο, μια σφαίρα μικρή που μπορεί να βασταχτεί στην χούφτα μου και να την παίξω στα χέρια μου σαν χαρούμενο παιδάκι που γνωρίζει τον κόσμο. Εκείνη την αθώα στιγμή χιλιετίες ανθρώπινου φόβου στέκονται πάνω απ’ το κεφάλι μου έτοιμες να πέσουν πάνω μου σαν κεραυνοί και να με βυθίσουν στο απόλυτο μελαγχολικό σκοτάδι της ματαιότητάς μας: θα σβήσω. Και θα σβήσω γρηγορότερα απ’ ότι περιμένω.

Συχνά μικρός αναρωτιόμουν πώς θα ήταν όταν θα ήμουν 9 χρονών, αργότερα αναρωτιόμουν πώς θα ήταν τα 18. Φαίνονταν τόσο μεγάλοι και μακρινοί αυτοί οι παράξενοι αριθμοί. Και να ‘μαι τώρα: κάνω το ίδιος ακριβώς. Αναρωτιέμαι πώς θα είναι οι επόμενες μέρες, τα επόμενα έτη, οι δεκαετίες… Μα όλα αυτά θα γίνουν χτεσινά, μακρινές αναμνήσεις. Και μια μέρα γερμένος σε μια καρέκλα θα ανακαλύψω ότι όλα έχουν γίνει χτεσινά και ότι δεν υπάρχουν οι επόμενες μέρες. Και θα σβήσω γρηγορότερα απ’ ότι περιμένω.

Μα αυτή η στιγμή που σα μικρό παιδάκι παίζω την σφαίρα του χρόνου στα χέρια μου δεν με μηδενίζει. Ένα άλλο μήνυμα κρύβεται μέσα σε αυτήν την μυστική τελετουργία του χρόνου. Ένα μήνυμα που δύναται να αποτινάξει το βάρος των χιλιετιών του ανθρώπινου φόβου, του φόβου του θανάτου. Καθώς η σφαίρα στριφογυρίζει στις χούφτες και την διαβάζω στιγμή-στιγμή, βλέπω ότι υπήρξαν κάποιες στιγμές που κοίταξαν με εξαιρετική περιφρόνηση τον μεγάλο φόβο. Αυτές είναι οι ομορφότερες στιγμές της ζωής, που κράτησαν μια αιωνιότητα, μια ακόμα ζωή και μια ακόμα. Τόσο πλήρης είσαι εκείνες τις στιγμές που δε θα σε ένοιαζε να σταματήσουν όλα αυτήν ακριβώς την ώρα. Έτσι θα έμπαινε η σφραγίδα της αιωνιότητας. Αιώνια ευτυχία στα πελάγη του χρόνου, δίχως τέλος και αρχή. Τι δύναμη έχει εκείνη την ώρα ο «μεγάλος φόβος». Πόσο αδύναμες μοιάζουν αυτές οι χιλιετίες φόβου!

Η ζωή είναι ένα σύνολο ευκαιριών για να νικηθεί η μεταφυσική-θρησκευτική αιωνιότητα. Κι όταν θα έχεις ζήσει αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές και θα έχεις χαθεί μέσα τους θα σταθείς γενναία και δε θα φοβηθείς το τέλος σου. Ως θύμα αυτής της κοινωνία θα έχεις τότε μέσα σου την αίσθηση της απάτης, την αίσθηση ότι δεν ήσουν τίμιος στο παιχνίδι αυτό ζωής και θανάτου. Θα σκεφτείς «ένας άνθρωπος ζει μονάχα μια ζωή, μα εγώ έζησα άπειρες» μα το τέλος σου θα σου αποκριθεί με ζεστασιά «αυτό ήθελα κι εγώ».
Το τέλος υπάρχει ως οδηγός που μας θυμίζει να χανόμαστε στις στιγμές της ευτυχίας, στις στιγμές που ο χρόνος σταματά και γίνεται ενιαίος, αλλά κυριότερα, είναι ο σπόρος που έπεσε πλέον στο χώμα και θα φέρει νέα γέννηση, νέα κίνηση, (νέο «γίγνεσθαι*»).

Όλες μας οι πράξεις, από τις πιο ασήμαντες μέχρι τις πιο σημαντικές αλλάζουν έμμεσα ή άμεσα ολόκληρη την ιστορία του κόσμου. Όταν λοιπόν τελειώσουν οι μέρες μας, θα αρχίσουν αιώνες ολόκληροι ωρίμανσης του σπόρου που φυτέψαμε στην ανθρωπότητα.
Όπως σκεφτόμαστε το μέλλον και μας μοιάζει μακρινό, έτσι εύκολα μια μέρα θα κοιτάξουμε την στιγμή και θα δούμε ότι θα έχει γίνει κιόλας χτεσινή.
Ας μη φοβόμαστε όμως την αιωνιότητα, διότι εμείς την ορίζουμε. Δεν μιλάω φυσικά για μεταφυσικές ή μεταθανάτιες ζωές. Μιλάω για το αποτύπωμα της ζωής μας, το σημάδι ότι κάποτε υπήρξαμε που θα επηρεάσει όλους τους μελλοντικούς αιώνες. Αυτή είναι και η μόνη αιωνιότητα που μας αφορά.




Σημ.* Την έννοια του γίγνεσθαι την χρησιμοποιεί συχνά ο Φρειδερίκος Νίτσε επηρεασμένος βαθιά απ’ τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου. Είναι έννοια τελείως αντίθετη με την (θρησκευτική) έννοια του «είναι» που μιλάει για πράγματα αιώνια, αιώνιες ηθικές, σκοπούς του κόσμου κλπ
Κατά τους φιλοσόφους του «γίγνεσθαι», τα πάντα αλλάζουν και μεταβάλλονται-όπως άλλωστε μας υπαγορεύουν οι αισθήσεις μας και η αναζήτηση του «είναι» αποτελεί μονάχα σύμπτωμα της κοινωνίας μας.