Ο Γρηγόρης Τζιστούδης στο Radio MusicHeaven

Γράφει ο Νικόλας (AlfaWolf)
12 άρθρα στο MusicHeaven

2ο Μέρος

Τ: Νικολάκη, κατ' αρχήν σ’ ευχαριστώ που με διευκολύνεις λίγο γιατί πραγματικά έχουν περάσει και τα χρονάκια κι έχουν συμβεί τόσα τόσα πολλά, κι αν ξεχνάω κάτι ας με συγχωρέσουν τα φιλαράκια, όλοι, γιατί τους θεωρώ όλους πολύ κοντά μου και πολύ δικούς μου. Λοιπόν, με ρωτάς τώρα που έχω δουλέψει. Έχω δουλέψει στη Θεσσαλονίκη, έχω δουλέψει Ξάνθη με τον Πασχάλη και με τον Αλεξανδρή, τότε σαν τρίο είχαμε πάει.
A: Τον Πασχάλη τον Τερζή.
Τ: Με τον Πασχάλη τον Τερζή, ναι. Τότε ακόμη τον είχα εγώ μαζί μου. Πήγα Αθήνα, δούλεψα "Φαντασία", κάτω στην παραλία. Μετά πήγα Ρόδο.
A: Η Ρόδος είναι ένας μεγάλος σταθμός πρέπει να πούμε.
Τ: Ναι, η Ρόδος είναι ένας πραγματικά μεγάλος σταθμός γιατί από εκεί πλέον ξεκίνησε κι ο δρόμος για τη Σουηδία κτλ.
A: Ώπα…
Τ: Σιγά το στούντιο ρε Νίκο…
A: Θα το γκρεμίσουμε…
(Γέλια)
A: Λοιπόν, ας τα δούμε ένα ένα τα πράγματα. Από την Ξάνθη που δούλεψες...
Τ: Ναι.
A: Θυμάσαι κάποιο περιστατικό, κάτι με τον Πασχάλη κλπ., να μας πεις, να μας διηγηθείς;
Τ: Βέβαια. Τώρα έτσι όπως το λες, μια φορά ήταν να κάνουμε κάτι καπρίτσια με το κυνήγι. Του Πασχάλη του άρεσε το κυνήγι. Εμένα μ’ άρεσε να το βλέπω, αφού δεν μπορούσα να κυνηγήσω. Τι; Με πατερίτσες πού να πάω; Και είχαμε έναν τρελό ταξιτζή εκεί πέρα και μας έψησε να πάμε. Κι εγώ από πίσω. Αλλά, θέλαμε να αποδείξουμε στο αφεντικό μας τότε, ο Μπακογιώργος ο Γιώργος –αν ακούει αυτή την εκπομπή να ’ναι καλά, τον αγαπάμε, τον φιλάμε-, αυτός ήταν κυνηγός. Οπότε είπαμε με τον Πασχάλη, Πάμε και να γυρίσουμε με πάπιες. Για πάπιες θα πηγαίναμε. Πήγαμε εκεί πέρα κι εγώ από πίσω…χαχαχα πλάκα είχε… Ανοίγαμε από το ταξί τα παράθυρα θυμάμαι και βαρούσαμε μαυροπούλια στον αέρα για να σκοτώσουμε. Κανένα. Τίποτα δεν σκοτώσαμε, τίποτα δεν πήραμε. Περιμέναμε στις καλαμιές, στα νερά, κι εγώ βούλιαζα με τις πατερίτσες, μου φεύγανε, κάνανε, έπεφτα, έρανα… Τέλος πάντων, δεν κάναμε τίποτα. Γυρίζουμε. Γυρίζουμε, γιατί ήμασταν και ξενύχτες, Νίκο, δεν είχαμε κοιμηθεί. Παίζαμε την προηγούμενη βραδιά. Όταν γυρίζαμε, όπως είμαστε μέσα στο ταξί, βλέπουμε ένα μηχανάκι να έρχεται και να έχει κρεμασμένες δεξιά κι αριστερά πάπιες. Λέει ο Πασχάλης –δε θυμάμαι το όνομά του ταξιτζή, ενώ ήταν φιλαράκι μας και μας πηγαινοέφερνε, ας με συγχωρέσει-, Σταμάτα σταμάτα σταμάτα. Σταματάμε. Και σταματάμε και με τις πάπιες τον…
A: Μοτοσικλετιστή.
Τ: Ναι. Και του λέει, Με τις πάπιες τι έγινε; -γεμάτος ήταν αυτός. Τις έχεις για πούλημα; Λέει, Φυσικά τις έχω για πούλημα. Τί, θα τις φάω όλες; Παίρνει ο Πασχάλης και τις αγοράζει όλες.
(Γέλια)
Τ: Και παίρνει και τις κρεμάει και γινόμαστε μέσα στα αίματα, επίτηδες, για να μπούμε τώρα μέσα στο "Ξενία"…
A: Ότι παλέψατε…
Τ: Ε βέβαια, τώρα τι; Κυνηγούσαμε τις πάπιες, τραυματισμένες, τι…; Έπρεπε η εικόνα να ’ναι πιστευτή, έτσι; Λοιπόν, και μπαίνουμε μέσα πραγματικά κι ο Μπακογιώργος μόλις είχε έρθει. Αυτός με τις στολές του κυνηγιού, εμείς μόνο πιτζάμες που δεν φορούσαμε. Έτσι πήγαμε να κυνηγήσουμε. Ναι. Κι έπαθε πλάκα. Αυτή ήταν μια από τις στιγμές που θυμάμαι, ναι.
A: Σας είδε ξαφνικά ο Μπακογιώργος με τις πάπιες…
Τ: Ναι ναι. Μόνο που δεν λιποθύμησε.
(Γέλια)

Μουσική (3.51 - 8.23)

A: Ωραία. Ακούσαμε και το τραγουδάκι, ακούσαμε και την υπέροχη ιστορία με τον Πασχάλη και το κυνήγι…
Τ: Ρε Νικολάκη, σ’ αρέσει το μπουζούκι μου; Έτσι πως παίζω;
A: Ποιο απ’ όλα; Γιατί εδώ πέρα έχεις 35 μπουζούκια και μ’ έχεις τρελάνει.
Τ: Αμάν…
(Γέλια)
A: Δηλαδή, έπαθα πλάκα. Πάρα πολλά εργαλεία και πάρα πολύ ωραία όργανα έχεις εδώ πέρα. Κι αυτά εδώ τα ηλεκτρικά, τα καινούργια τα συστήματα.
Τ: Αυτό εδώ πέρα, ναι… Υποστηρίζω αυτή την τεχνική. Έχω παίξει και δυο κομμάτια σ’ ένα δίσκο που φτιάχνω τώρα, του Αλέξη, και υποστηρίζω αυτή την καινούργια τεχνική.
A: Έχω δει στο youtube και βιντεάκι που παίζεις μ’ αυτό το μπουζούκι.
Τ: Ναι, ναι.
A: Και το παίζεις εδώ που καθόμαστε τώρα.
Τ: Μπράβο.
A: Στο στούντιό σου.
Τ: Και θα ’λεγα, όποιον τον ενδιαφέρει να κάνει μελέτη χωρίς να ενοχλεί το διπλανό του, να τα δοκιμάσει.

A: Πάμε για λίγο στην Αθήνα, εκεί που δούλεψες. Ποιους έχεις συνοδέψει;   Ποιους καλλιτέχνες έχεις συνοδέψει με το μπουζούκι σου;
Τ: Ε, εκείνο τον καιρό, κοίταξε δε θυμάμαι τώρα, αλλά, ήταν και η Μαρινέλλα, ήταν κι ο Βοσκόπουλος, ήταν κι ο Κόκκοτας. Συνόδεψα ένα διάστημα και τον Πάνο Γαβαλά.
A: Έχεις παίξει και σε δίσκο με το Γαβαλά απ’ ότι ξέρω, έτσι;
Τ: Έπαιξα και σ’ ένα δίσκο, ναι ναι.
A: Με λίγα λόγια, με όλη την αφρόκρεμα έχεις δουλέψει.
Τ: Νομίζω ότι έχω συνοδέψει αρκετές φωνές. Και στη Θεσσαλονίκη. Στα μαγαζιά, όταν είσαι μουσικός ενός μπουζουξίδικου, ενός μαγαζιού τη νύχτα, αναγκαστικά περνάνε πολλοί καλλιτέχνες από τα χέρια σου και πολλές φορές φυσικά… Έτυχε να συνοδέψω τον Καζαντζίδη, παράδειγμα. Εντάξει, τον Μπιθικώτση τον συνόδεψα στις "Αναμνήσεις", ερχόταν τακτικά, του ’βγαλα ολόκληρα προγράμματα. Τέλος πάντων, απ' τα χεράκια μου…
A: Είχες την τύχη να γνωρίσεις πάρα πολλούς μεγάλους ερμηνευτές.
Τ: Ναι, ναι. Με τον Μητροπάνο παίξαμε αρκετά μαζί. Και τότε, παλιά, στο "Λουξ", όταν ήταν ακόμη στρατιώτης, έτυχε να είμαι εγώ εκεί πέρα μπουζουξής και τον συνόδευα στα παλιά, στα πρώτα του βήματα ακόμα.
A: Πριν ακούσουμε το επόμενο τραγούδι πάμε λίγο στη Ρόδο;
Τ: Ναι.
A: Που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από την καριέρα σου. Εκεί μέχρι και μαγαζί δικό σου είχες φτιάξει.
Τ: Ναι, αργότερα, ναι.
A: Αργότερα, ναι. Ε, δεν πάμε ακόμα εκεί. Και δε μας ενδιαφέρει χρονικά, μην πιέζεσαι, όπως να’ναι.
Τ: Εάν με μπερδέψεις, Νίκο, χρονικά, μάλλον θα μπουρδουκλωθούμε πολύ.
A: Δε θα σε μπερδέψω χρονικά γιατί δε θέλω να μπουρδουκλωθούμε.
(Γέλια)

A: Λοιπόν, πάμε να θυμηθούμε ιστορίες από τη Ρόδο. Με ποιους είχες πάει αρχικά Ρόδο; Με ποιους καλλιτέχνες;
Τ: Με τον Τάκη το Βούη, την Αφροδίτη, εγώ, κι ο Αλεξανδρής ο Γιάννης, κιθάρα. Αυτή ήταν μία πρόταση του Βούη που μας είχε κάνει τότε και παίξαμε στην ταβέρνα "Κάστρο". Αυτή η ταβέρνα "Κάστρο" τελικά αποδείχτηκε για μένα, για την καριέρα μου, σημαδιακή.
A: Γιατί το λες;
Τ: Απ’ όλες τις πλευρές. Κατ' αρχήν, ας πούμε, άνοιξε η καριέρα μου. Το "Κάστρο" δηλαδή είναι η αιτία που άνοιξε η καριέρα μου. Άνοιξαν οι δρόμοι, ανοίξανε οι πόρτες. Είναι η αιτία που κλείσανε οι πόρτες, μετά από λίγο, γιατί με στείλανε και φυλακή. Εκεί πέρα στο "Κάστρο" με πήρανε με τη χούντα… Βέβαια. Μετά από πολλές προειδοποιήσεις, που με πιάνανε στα στενά μπάτσοι και ξέρω γω τι, Μην παίζεις άλλο Θεοδωράκη και μην παίζεις… Πρέπει να σου πω, Νίκο, ότι σ’ αυτή την ταβέρνα παίζανε έξω στην πλατεία. Και παίζαμε, ειδικά με το Γιάννη (Αλεξανδρής), μεγάλα σόλο, μεγάλης διαρκείας, αλλά παίζαμε και Ζορμπάδες. Παίζαμε δηλαδή Θεοδωράκη, τραγουδούσαμε, κάναμε και ράναμε και βούιζε όλη η παλιά πόλη εκεί πέρα. Ακουγόταν, έτσι;
A: Ακουγόταν βέβαια.
Τ: Τα παιδιά, δεν ξέρω, δεν έχω συζητήσει ποτέ ή δε θυμάμαι, αλλά εμένα με πιάνανε και μου λέγανε, Ξέρεις κάτι; Δε θα ξαναπαίξεις, δε θα παίζεις τέτοια πράγματα.
A: Μια δυο τρεις…
Τ: Μια δυο τρεις, μετά με μπουζουριάσανε σε ένα μαγαζί με την κατηγορία ότι έκανα ζημιά, ότι έσπαγα σ’ εκείνο το μαγαζί κτλ. Δηλαδή μια γελοία κατηγορία. Να φανταστείς ότι μου βάλανε αυτοί ένα δικηγόρο, γιατί με πήγανε αυτόφωρο. Και ξαφνικά βλέπω μέσα στην αίθουσα, ένας δικηγόρος. Λέω, Εσύ ποιος είσαι; Μου λέει, Ο δικηγόρος σου είμαι. Γιατί, λέω, σε ξέρω εγώ εσένα; Πώς ήρθες εσύ;. Και λέει, Με βάλανε αυτοί. Να φανταστείς τι καλός δικηγόρος ήταν και πόσο δικός μου ήταν. Λέει, Αυτόν τον άνθρωπο εσείς τον έχετε δει ποτέ νύχτα να κυκλοφορεί; Οπότε τον σταματάω και του λέω, Ρε συ σταμάτα.
A: Μόνο νύχτα κυκλοφορώ…
Τ: Του λέω, Σταμάτα. Έπρεπε να πεις αν με είδανε μέρα, λέω. Γιατί μόνο νύχτα κυκλοφορώ. Τέλος πάντων… Τέτοιο δικηγόρο είχα και με πήρανε και με δικάσανε τότε για 3,5 μήνες φυλακή. Και δεν ξέρω άμα θέλεις να την ακούσεις την ιστορία…
A: Θέλω να την ακούσω. Να ακούσουμε όμως ένα τραγουδάκι κι αμέσως μετά ερχόμαστε με την ιστορία αυτή της φυλακής.
Τ: Ωραία. Πάμε.

Μουσική (13.52 - 19.10)

A: Για πες μου. Τι έγινε εκεί στη φυλακή, λοιπόν;
Τ: Ξεκινάνε όλα από το αστυνομικό τμήμα της Ρόδου. Μ’ έχουν πιάσει, μ’ έχουν μπουζουριάσει μέσα σαν το μεγαλύτερο εγκληματία, ξέρεις, να σου σπάσουν τα νεύρα. Ε, αφού με έχουν περάσει αυτόφωρο και μ’ έχουν δικάσει για 3,5 μήνες φυλακή, είναι να με στείλουνε στην Κω, στις φυλακές της Κω. Εν τω μεταξύ εγώ έχω μιλήσει με τη Γερασιμίδου τη Νατάσα και της λέω, Νατάσα, πρόσεξε –γιατί ήμαστε με τη Νατάσα πολύ πολύ πολύ πολύ φιλαράκια, μ’ έχει κάνει κι ένα πορτρέτο, καλά να’ ναι εκεί που είναι- και της λέω, Κοίταξε να δεις, θα στέλνεις κανένα χαρτζιλίκι στη μάνα μου στη Θεσσαλονίκη ούτως ώστε να μην καταλάβει τίποτα ότι μ’ έχουν πιάσει…
A: Να νομίζει ότι όλα πάνε καλά.
Τ: …και μ’ έχουν μπουζουριάσει, κατάλαβες; Η Νατάσα, Μη στεναχωριέσαι Γρηγόρη, και, αυτό έκανε συνέχεια, οπότε η κυρά Μάγδα δεν πήρε τίποτα χαμπάρι. Αλλά ερχόμαστε τώρα για να με μεταφέρουν από τη Ρόδο στην Κω. Πρέπει να με πάνε στο καράβι.
A: Βέβαια, συνοδεία.
Τ: Λοιπόν, με πιάνει ένας βλάκας και μου βάζει χειροπέδες. Καλά, του λέω, με βάζεις χειροπέδες; Πώς θα περπατήσω; αφού πατερίτσες έχω δεν μπορώ να περπατήσω. Έχω τέτοια διαταγή, λέει. Του λέω, Ρε άνθρωπέ μου, διαταγές μπορείς να έχεις, πώς θα πάω; Κατάλαβες; Γιατί, έχω μπει στο αυτοκίνητο το αστυνομικό και έχουμε φτάσει στο λιμάνι. Κι εγώ τώρα στη Ρόδο είμαι γνωστός.
A: Ε, βέβαια.
Τ: Με ξέρουνε όλοι. Αλλά, ξέρεις, θέλανε να με ξεφτιλίσουνε, κατάλαβες; Με πιάνουν αγκαλιά –είμαστε στο λιμάνι για να μπούμε στο καράβι και ανοίγουν την πόρτα-, με πιάνουν αγκαλιά, ο ένας κρατάει τις πατερίτσες και με πιάνουν ο ένας από εδώ, ο άλλος από εκεί, απ' τις μασχάλες και σηκωτό με πάνε μέσα στο καράβι. Και χειροπέδες, ξέρεις, πίσω τα χέρια. Χειροπέδες.
Λοιπόν. Και με πάνε σηκωτό και, δε με βάζουν κάπου, ρε παιδί μου, να είμαι κρυμμένος, παρά με βάζουν μπροστά στην πλώρη εκεί πέρα που είχε πολύ κόσμο, να με βλέπει ο κόσμος. Εκεί με βάλανε. Ξεφτίλα. Και με πήρανε και με πήγανε σε ένα κελί, Νίκο… Πωωωωω ρε Παναγία μου…
A: Στην Κω έτσι;
Τ: Στην Κω, ναι στην Κω. Ο πιο καινούργιος εκεί πέρα ήταν ένας Γιάννης που ήταν 8 χρόνια στο ίδιο κρεβάτι. 8 χρόνια. Ο πιο καινούργιος.
A: Ο πιο φρέσκος δηλαδή.
Τ: Ο πιο φρέσκος, ο πιο φρέσκος. Όλοι δηλαδή εκεί πέρα ήταν εγκληματίες, δηλαδή φόνοι και το ένα και το άλλο. Εντάξει, εκεί πέρα είχα φοβηθεί πολύ. Λέω, πάνε να με τελειώσουν. Γιατί, ήταν 21 κρεβάτια φονιάδες ρε παιδί μου. Τελικά με αφήσανε περίπου σε 1 μήνα. Δεν ξέρω τι έγινε, μα σε ένα μήνα περίπου με είχανε αφήσει.
A: Α, δεν έμεινες τελικά όλο το διάστημα;
Τ: Δεν έμεινα 3,5 μήνες, αλλά όμως…
Α: Αυτός ο μήνας σου φάνηκε εσένα αιώνας.
Τ: Λίγο παραπάνω από ένα μήνα έμεινα, δε θυμάμαι ακριβώς τώρα πόσο ήταν. Αλλά φάγαμε κάτι ψιλομάπες, εντάξει, δεν ήταν τίποτα. Τι ήθελες εσύ, ρε μαγκί, λέει, να παίζεις Θεοδωράκηδες; δεν σου είπαμε να μην παίζεις; Κι εσύ, λέω, που τα ξέρεις; εσύ είσαι εδώ στην Κω, πού ξέρεις τι έκανα εγώ στη Ρόδο. Τα μαθαίνουμε εμείς, λέει, μη στεναχωριέσαι. Παλιοκομμούνα. Αμάν Παναγιά μου και Χριστέ μου. Θεός φυλάξοι, Θεός φυλάξοι, αχ Νικολάκη, αχ Νικολάκη.
Α: Ναι, αλλά αυτά μένουνε και τα θυμάσαι και τελικά ξεφτίλα δεν έγινες εσύ που σε πηγαίνανε σηκωτό, έχουν γίνει αυτοί οι ίδιοι, οι γελοίοι.
Τ: Εμείς δεν τραβήξαμε τίποτα. Άλλοι άνθρωποι τραβήξανε πολλά περισσότερα.
Α: Σαφώς, σαφώς, δεν το συζητάμε.

Μουσική (23.19 - 26.38)

Α: Αυτό λοιπόν συνέβη στην Κω με τη φυλακή. Και μετά γύρισες πάλι στη Ρόδο, έτσι;
Τ: Γύρισα Ρόδο.
Α: Συνέχισες να δουλεύεις εκεί και να παίζεις πάλι Θεοδωράκη;
Τ: Α, καλά, αυτό δεν το σταμάτησα ποτέ. Μετά ξεκίνησε και το πείσμα το μεγάλο. Εκεί ήρθε κι ο Πασχάλης, στη Ρόδο, αλλά τώρα δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Πάντως, θυμάμαι ότι δεν ήταν καλοκαίρι γιατί παίζαμε μέσα στην ταβέρνα. Τα καλοκαίρια παίζαμε έξω. Οπότε, βλέπω ανοίγει την πόρτα, σαν να τον βλέπω τώρα μπροστά μου τον Πασχαλάκο, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα ο Πασχάλης με μια βαλίτσα, και κάθεται κάπως δίπλα στο πατάρι. Από κοντά του λέω, Τι έγινε ρε συ Πασχάλη; Εγώ φοβήθηκα, συνέβη κάτι, λέω. Γιατί με τον Πασχάλη πρέπει να σου πω ότι είμαστε από μωρά παιδιά μαζί. Δηλαδή μαζί μεγαλώσαμε. Γόλη, μου λέει, ήρθα να με κάνεις τραγουδιστή. Ρε Πασχάλη, του λέω, τί… Τέλος πάντων, τον πήρα και τον είχα στην πανσιόν που έμενα εγώ, μέναμε μαζί.
Α: Ναι, είναι γνωστή ιστορία ότι με εσένα ξεκίνησε ο Πασχάλης ο Τερζής. Αλλά το ωραίο σκηνικό είναι ότι ξαφνικά έρχεται εκεί με τη βαλίτσα. Αυτό είναι πολύ ωραίο.
Τ: Ναι, ναι. Και θα πρέπει να σου πω και το εξής -ο Πασχάλης, θα τα θυμάται φυσικά-, μαζί έχουμε μελετήσει πάρα πολύ με τον Πασχάλη. Εγώ τότε είχα ήδη παίξει με τον Λεμονόπουλο κι ο Λεμονόπουλος μου είχε πει ένα πράγμα. Και ακόμα και σήμερα που είμαι 60 χρονών το κρατάω και όπου μπορώ το διδάσκω. Μου είχε πει ότι για να βγάλεις ένα τραγούδι τέλεια, είτε τραγουδιστής είσαι είτε μπουζουξής είσαι, αν μπορέσεις και απομονώσεις το μπάσο στη μελέτη επάνω, κι ακούς μόνο το μπάσο και βγάλεις όλο το τραγούδι με το μπάσο -μετά θα πας στη μελωδία-, αλλά αν το μπάσο το αποστηθίσεις, ας πούμε, να ξέρεις ότι έχεις τη βάση και δεν πρόκειται να φύγεις. Και έχοντας αυτή τη βάση μπορείς να ελιχθείς, να τραγουδήσεις όπως θέλεις, δε θα φοβάσαι. Και αυτό μου είχε μείνει και μου έδειξε και μερικές φορές πώς να απομονώνω. Γιατί, εγώ τότε ακόμα δεν είχα με τη μουσική θεωρία πολλές παρτίδες. Αυτό το πράγμα προσπάθησα να το βάλω και στον Πασχάλη. Κι ο Πασχάλης νομίζω ότι το αποστήθισε. Να φανταστείς, ο Πασχάλης είχε φτάσει σε σημείο, τότε, εκείνα τα χρόνια, που περπατούσε και έκανε μπουμ μπουμ μπουμ μπουμπουμπουμ. Το μπάσο έκανε. Γιατί, καθόμουνα και του μάθαινα το τραγούδι, με το μπουζούκι μεν, αλλά του μάθαινα τις νότες του μπάσου.
Α: Της βάσης.
Τ: Της βάσης, μπράβο. Και τραγουδούσε το τραγούδι που υποτίθεται ότι θα μάθαινε, πρώτα με το μπάσο. Και νομίζω ότι αυτό τον βοήθησε πολύ. Δεν ξέρω, αυτός ξέρει, αλλά νομίζω ότι στη διάρκεια πρέπει να τον έχει βοηθήσει. Τέλος πάντων, με τον Πασχάλη έχουμε πάρα πολλές ώρες μελετήσει.
Ο Πασχάλης, δεν ξέρω αν το ξέρεις, δεν υπάρχει πιο ευαίσθητο άτομο από αυτόν. Ενώ ήξερε ότι δεν μπορούσε να δει ελληνικές ταινίες, Μάρθα Βούρτση, Ξανθόπουλο εκείνα τα χρόνια, σαν μαζόχα ο άνθρωπος ήθελε να με πάει στο σινεμά. Με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε στο σινεμά, να βλέπουμε Μάρθα Βούρτση και να τον πιάνει το κλάμα. Και να κλαίει σαν μωρό παιδί, να τον ακούει όλος ο κινηματογράφος. (μίμηση γοερού κλάματος Πασχάλη) Του λέω, Ρε συ!!! Βγαίναμε έξω. Μου λέει, Άλλη φορά δεν πάμε σινεμά. Του λέω, Εσύ μπορείς να πας, εγώ δεν ξανάρχομαι μαζί σου. Μας έκανες ρεζίλη. Άντε την άλλη φορά πάλι τα ίδια. Ναι, ο Πασχάλης είναι πολύ ευαίσθητος, πολύ ευαίσθητος.
Α: Φαίνεται όλο αυτό άλλωστε και στο τραγούδι του και στην ερμηνεία του. Κι ο Πασχάλης Τερζής ήτανε και η αφορμή νομίζω, Γρηγόρη, που σε κάλεσε κι ο Μάκης ο Τριανταφυλλόπουλος κάτω για εκείνη την εκπομπή.
Τ: Α ναι. Με καλέσανε, με πήρανε τηλέφωνο και μου είπανε ότι γίνεται ένα αφιέρωμα στον Πασχάλη Τερζή κι επειδή γνωρίζουν ότι είμαι ο αγαπημένος φίλος του Πασχάλη Τερζή θέλανε να του κάνουνε…
Α: Να είσαι η έκπληξη.
Τ: Να είμαι και η έκπληξη του προγράμματος, ναι, έτσι μου το είχανε πει τότε. Οπότε φυσικά δεν το σκέφτηκα και πολύ για να πω, Ναι. Αλίμονο. Κι έτσι πήρα τη γυναίκα μου και κατεβήκαμε Αθήνα.
Α: Σας είχανε κλεισμένους μάλιστα και στο ξενοδοχείο μη σας δει κανένας, ε;
Τ: Ναι, ναι, ναι. Σαν φυλακισμένοι ήμασταν εκεί πέρα, μη μας δει κανένας και πάει στα αυτιά του Πασχάλη ότι είμαστε εδώ κτλ., για να μην υποψιαστεί τίποτα. Εκεί συνέβη και κάτι. Ήμασταν πίσω στα καμαρίνια… Καταρχήν να πω, γιατί άκουσα από πολύ κόσμο ότι "φτιαχτό ήταν". Ορκίζομαι ότι δεν ήταν τίποτα φτιαχτό. Μέχρι την τελευταία στιγμή που μπήκα μέσα δεν ήξερε κανείς τίποτα. Μιλάμε τώρα για τον Πασχάλη. Οι άνθρωποι εκεί πέρα, αυτοί οι λίγοι ήξεραν. Ο Μάκης ήξερε κι αυτοί που με φέρανε, ας πούμε, έτσι;. Αλλά σε μια στιγμή είχε η γυναίκα μου, η Μπριγκίτε, μια ιδέα. Λέει, Βρε συ, εδώ ο Μάκης από ότι είναι γνωστό σκαλίζει σκάνδαλα. Λέω, Ναι και τί θέλεις να πεις; Λέει, Δεν κάνεις στον Πασχάλη μια πλάκα, ντεμέκ ότι παίρνεις από τη Γερμανία τηλέφωνο; Και αμέσως μπήκανε ψύλλοι στ’ αυτιά μου. Παίρνω τηλέφωνο από το διπλανό καμαρίνι μέσα, λίγο πριν βγω, και έτσι έγινε. Ο Μάκης με παρουσίασε. Πασχάλη, ένας φίλος σου –είχε βάλει εκεί πέρα κι ένα κομμάτι. Και παίρνω εγώ τηλέφωνο και μιλάω μέσα στην εκπομπή και του λέω, Τι έγινε ρε Πασχάλη; Τί θέλεις εσύ εκεί πέρα; Κανένα σκάνδαλο; Με πήρανε, λέω, τηλέφωνο. Από πού παίρνεις τηλέφωνο; λέει. Από τη Γερμανία, λέω, από πού να πάρω τηλέφωνο; Ωραία ήταν, ωραία ήταν, ναι. Μετά από πολλά χρόνια παίξαμε μαζί και ήταν ωραίες στιγμές.
Α: Ήταν πολύ συγκινητικό. Ο Πασχάλης δάκρυσε, ξαναδάκρυσε. Κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να τραγουδήσει. Τον κάλυψες εσύ με ένα σόλο που έκανες σε εκείνο το σημείο που δεν μπόρεσε να τραγουδήσει. Περιττό να σου πω ότι όσα μάτια την είδανε, όσα ζευγάρια μάτια την είδανε, δακρύσανε όλα τη στιγμή που τραγουδήσατε, τραγούδησε μάλλον ο Πασχάλης ο Τερζής το τραγούδι που του έπαιξες υπέροχα, το "ένας ευαίσθητος ληστής". Άμα δεις και σχόλια μέσα στο youtube, έχει βγει το συγκεκριμένο βιντεάκι πάρα πολλές φορές από διάφορους χρήστες, απ’ όλους τα σχόλια είναι πολύ συγκινητικά.
Τ: Αυτό το κομμάτι πρέπει να σου πω, Νίκο, τώρα με την ευκαιρία κιόλας ότι αυτό το κομμάτι που έλεγε ο Πασχάλης, το είχα κάνει για τον Πασχάλη στη Ρόδο. Όταν πλέον είχαμε αποφασίσει και είπαμε ότι, Εντάξει, Πασχάλη, θα μείνουμε εδώ, θα δουλέψουμε μαζί. Αυτό το κομμάτι, δεν ξέρω αν το ξέρεις, Νέο Κύμα, κτλ., και Χαρούλα, art pess, αργό κομμάτι.
Α: Ναι, βέβαια, κλασσικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι με στίχους του Νίκου Γκάτσου και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη εκτέλεση ήταν από το Γιώργο Ρωμανό.
Τ: Ναι. Κι έπιασα εγώ και το ’κανα με τη μορφή που τ’ ακούσαμε εκείνη την ημέρα.   Αυτή τη διασκευή την έκανα τότε, και την παίζαμε τότε. Αργότερα, όταν είχαμε πλέον χωρίσει με τον Πασχάλη του την έκανα και σε νότες. Κι από ότι μου είπε κι ο Πασχάλης, αυτό το κομμάτι σε ό,τι κι αν έχει κάνει μέχρι σήμερα, πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Α: Το έχει πάντα μέσα στο πρόγραμμά του.
Τ: Ναι. Εντάξει, με τιμάει κάπου.
Α: Ε βέβαια.
Τ: Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έτυχε να συναντήσω αυτή τη φωνή και να τη συνοδέψω στα πρώτα της πατήματα. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό.
Α: Πάμε να το ακούσουμε.
Τ: Και δεν πάμε;

Μουσική         (Ένας ευαίσθητος ληστής) (36.34 - 44.13)