Fleetwood Mac - Ένα από τα πιο επιτυχημένα group της δεκαετίας του 70

Pop Περίοδος

*** Albums/Pop Περίοδος

** Fleetwood Mac (1975)

* Tracks: 1) Monday Morning, 2) Warm Ways, 3) Blue Letter, 4) Rhiannon, 5) Over My Head, 6) Crystal, 7) Say You Love Me, 8) Landslide, 9) World Turning, 10) Sugar Daddy, 11) I'm So Afraid.

Να ‘μαστε λοιπόν! Ο τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας Lindsey Buckingham και η φίλη του τραγουδοποιός και τραγουδίστρια Stevie Nicks, έρχονται στη μπάντα  και η θαυμαστή μεταμόρφωση των Fleetwood Mac ολοκληρώνεται. Το υλικό της Christine McVie κολλάει θαυμάσια με το Pop Rock του Buckingham και τις Pop μπαλάντες της Nicks, εμείς λέμε οριστικά αντίο στα ονειρικά και "σοβαρά" κομμάτια του Bob Welch και οι "σοβαροί" fans, λένε οριστικά αντίο στην ίδια τη μπάντα η οποία όμως δείχνει να μην τη νοιάζει, γιατί σε λίγο η εμπορική τους επιτυχία θα είναι τόσο μεγάλη, που θα κερδίσει πολλαπλάσιους θαυμαστές. Για να γίνει όμως αυτό, ο John McVie και ο Mick Fleetwood χρειάστηκε να "προδώσουν" τις Blues καταβολές τους και με προβληματίζει η αυτή η εξέλιξη της rhythm section. Ήταν άραγε τόσο "διψασμένοι" για εμπορική επιτυχία ή "χόρτασαν" από Blues & 'prog'? Δεν απαντώ. Απλά αναρωτιέμαι, αλλά όποια και να είναι η απάντηση, το θέμα είναι ότι η μπάντα μπαίνει σε μία καινούργια φάση και ξεκινάει μία καινούργια ζωή.

Η παλιά μας φίλη, η Christine McVie βρίσκεται ακόμα υπό την επήρεια του Heroes και τα περισσότερα κομμάτια της είναι προς τα εκεί. Εντάξει…με τον καιρό βελτιώνεται συνεχώς, αλλά όπου δεν καταφέρνει να έχει μία καλή μελωδία, την καλύπτει ο Buckingham με τις ενορχηστρώσεις του. Τα 'Over My Head' & 'Say You Love Me' είναι πάρα πολύ καλά, αλλά το 'Sugar Daddy' το μόνο καλό που έχει, είναι ότι μοιάζει με το 'Say You Love Me'. Όσο για το 'Warm Ways', είναι πολύ μελό για μένα.

Η Nicks διακρίνεται περισσότερο από την Chris. Έχει το καλύτερο κομμάτι μέσα σ’ αυτό το δίσκο. Είναι το 'Rhiannon' με το οποίο δείχνει όλα της τα τραγουδοποιητικά όπλα. Μυστικιστικά στιχάκια, φωνή που "σέρνεται" αργά, άψογη μελωδία και ένα riff που είναι το καλύτερο του δίσκου. Είναι πάρα πολύ καλό κομμάτι. Το 'Landslide' είναι μία πολύ όμορφη μπαλάντα και το 'Crystal' είναι επίσης πολύ καλό, αλλά το δίνει να το τραγουδήσει ο Lindsey που είναι επίσης πολύ δημιουργικός. Έχει το 'Monday Morning' που βάζει το δίσκο σε ένα εύφορο κλίμα, το 'Blue Letter' που έγινε αγαπημένο κομμάτι για τα lives και το 'I'm So Afraid' που σκοτεινιάζει το album και το κλείνει σοφά.

* Σχόλιο: Γοητευτικό ντεμπούτο για τη νέα version των Fleetwood Mac.
* Να το πάρω; Να το κάνεις download!

** Rumours (Το Πεμπτουσιακό & Το Καλύτερο, 1977)

* Tracks: 1) Second Hand News, 2) Dreams, 3) Never Going Back Again, 4) Don't Stop, 5) Go Your Own Way, 6) Songbird, 7) The Chain, 8) You Make Loving Fun, 9) I Don't Want To Know, 10) Oh Daddy, 11) Gold Dust Woman.

Αριστουργηματικό album. Εμπορικά και τεχνικά, είναι για τους Mac το peak και ειπώθηκε ότι όπως οι Beatles κατάφεραν στα 1967 να γράφουν επαναστατικά κομμάτια που ήταν ταυτόχρονα εύκολα προσβάσιμα στο αυτί του ακροατή, έτσι και οι  Mac κατάφεραν το ίδιο πράγμα και ήταν οι Beatles του 1977. Θα διαφωνήσω με την άποψη αυτή. Ανεξάρτητα από το αν οι Fleetwood Mac ήταν οι Beatles του 1977, δεν έκαναν κατά τη γνώμη μου καμία επανάσταση. Θα βάλω αν θέλετε τη λέξη σε εισαγωγικά και θα πω ότι οι Mac δεν έκαναν επανάσταση a la Beatles, αλλά έκαναν "επανάσταση" με την έννοια ότι ναι μεν πολλές επίδοξες μπάντες προσπάθησαν αργότερα να τους μιμηθούν, αλλά α) αυτό κράτησε ελάχιστα λόγω του Punk κινήματος και β) οι ίδιοι οι Mac -σε αντίθεση με τους Beatles- δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν ξανά ένα album καλύτερο από το Rumours ή έστω ισάξιο με αυτό. Η επινοητικότητά τους δηλαδή ήταν αυτή όλη κι όλη και πείτε μου εσείς έστω ένα άλλο album μετά το Rumours που να σας αρέσει τόσο πολύ, ώστε να μην ξέρετε ποιο από τα δύο να διαλέξετε σαν καλύτερο. Πέρα από όλα αυτά όμως, παραδέχομαι ότι είναι πάρα πολύ καλό και ίσως να είναι ένα από τα τελευταία αριστουργηματικά albums που έγιναν ποτέ. Θα μου πείτε βέβαια ότι η μουσική δεν τελειώνει και δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο, αλλά λέω τουλάχιστον έως τώρα… Το album λοιπόν είναι τόσο καλό, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Λέω να ακολουθήσω τη γνωστή σειρά των τριών τραγουδοποιών της μπάντας. 

Η Christine McVie, είναι από άψογη έως άριστη. Τα κομμάτια της εδώ, είναι από τα καλύτερα που έκανε ποτέ της. Το 'Don't Stop' (αγαπημένο του Clinton) είναι άψογο κομμάτι. Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί το έδωσε να το τραγουδήσει ο Buckingham. Η μπαλάντα 'Songbird' ηχογραφήθηκε live, βασίζεται σε ένα πιάνο, δεν έχει πομπώδη ενορχήστρωση και μαζί με το 'You Make Loving Fun' που είναι η άλλη πολύ καλή μπαλάντα, έχουν εξαιρετικό τραγούδισμα. Τέλος το 'Oh Daddy' διαθέτει το πιο θαυμάσιο ρεφρέν που έχει γραφτεί ποτέ.

Η Nicks λοιπόν που νοιώθει την "ασφάλεια" του 'Rhiannon', έχει το 'Dreams' που είναι ακόμα καλύτερο και με το "σούρσιμο" της μαγικής φωνής της κάνει …θαύματα! Το 'Gold Dust Woman' είναι επίσης πολύ καλό και ας φέρνει στο μυαλό ….μεσαιωνικά νεκροταφεία!

Ο Buckingham έχει το 'Second Hand News' που είναι πολύ κοντά στο 'Monday Morning', αλλά είναι καλύτερο, έχει το 'Never Going Back Again' (που μου αρέσει πάρα πολύ) και δείχνει τις ικανότητες του Lindsey σαν κιθαρίστα. Είναι ένα κομμάτι που αδικήθηκε από τα ραδιόφωνα και δεν καταλαβαίνω γιατί. Το album είναι ολόκληρο τόσο πολύ καλό, που δύσκολα θα βρεις ένα τραγούδι για να το ξεχωρίσεις από τα υπόλοιπα. Θα ξεχωρίσω όμως το 'Chain' για τρεις λόγους:
1) Είναι ένα κομμάτι μελαγχολικό,  σκοτεινό και μιλάει για δυστυχία. Ποιος χρειάζεται ένα χαρούμενο κομμάτι για αγαπημένο; Αν δεν μπορείς να κλάψεις πάνω από ένα κομμάτι (ή πάνω από έναν δίσκο κατ’ επέκταση), τότε δεν αξίζει.
2) Μέσα στη στεναχώρια του, είναι "θυμωμένο" και ροκάρει.
3) Είναι δουλεμένο με θαυμάσιο τρόπο. Τέτοιες αρμονίες δεν έχουν ξαναγίνει. 

Και αφού είπαμε όλα τα περί μουσικής, ας κάνουμε τώρα και λίγο κουτσομπολιό. Το Rumours ηχογραφήθηκε σε μία ηλεκτρισμένη και γεμάτη ένταση ατμόσφαιρα εξ αιτίας διαφόρων γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων (αλλά και μετά) και αφορούσαν στην προσωπική ζωή των μελών της μπάντας. Ας τα δούμε: Η Christine παίρνει διαζύγιο από τον John McVie, η Stevie σπάει την Chain και διαλύει τον δεσμό της με τον Lindsey και ο Fleetwood ξεκινάει μυστική ερωτική σχέση με την Stevie.  Χωρίζουν όμως τον Οκτώβριο του 1978  επειδή ο Fleetwood ερωτεύεται τη Sara Recor που είναι η καλύτερη φίλη της Stevie και θέλει για χάρη της, να εγκαταλείψει τη γυναίκα του. Χαμός!!! Τελικά οι Fleetwood Mac είναι μία μπάντα ban για όλους τους ερωτευμένους.

Το Rumours λοιπόν, αξίζει για πάρα πολλές ακροάσεις. Οι 100 ακροάσεις είναι το minimum. Το έχετε ακούσει τουλάχιστον 100 φορές; Όοοοοοχι;;; Ε και τι περιμένετε; Εάν δεν το έχετε, κατεβάστε το τώρα!!!

* Σχόλιο: Ιδανικό album. Δεν έχει ούτε ένα ελάττωμα. Είναι τόσο όμορφο, που καταντάει ….φοβερό!!!
* Να το πάρω; Οπωσδήποτε!!! Πώς τολμάς να κάνεις τέτοια ερώτηση;

** Tusk (Διπλό, 1979)

* Tracks: 1) Over And Over, 2) The Ledge, 3) Think About Me, 4) Save Me A Place, 5) Sara, 6) What Makes You Think You're The One, 7) Storms, 8) That's All For Everyone, 9) Not That Funny, 10) Sisters Of The Moon, 11) Angel, 12) That's Enough For Me, 13) Brown Eyes, 14) Never Make Me Cry, 15) I Know I'm Not Wrong, 16) Honey Hi, 17) Beautiful Child, 18) Walk A Thin Line, 19) Tusk, 20) Never Forget.

Το χειρότερο πράγμα εδώ είναι το χρονικό μήκος. Θα μπορούσαν να κάνουν δύο albums και να είναι και τα δύο αν όχι καλύτερα από το Rumours, τουλάχιστον ισάξια. Το να κάνεις τώρα διπλό album με 20 τραγούδια είναι …κάπως δύσκολο. Βέβαια, το έκαναν οι Beatles με το White και το πέτυχαν, αλλά το έκαναν οι Stones με το Exile On Main Street και δεν το πέτυχαν, όπως δεν το πέτυχαν και οι Who με το Tommy. Αν λοιπόν απέτυχαν οι "γίγαντες" του Rock τότε τι περιμένουν να κάνουν οι Fleetwood Mac που ναι μεν έχουν το νεύρο αλλά δεν έχουν την ουσία; Τα κομμάτια είναι όμορφα, αλλά αποκλείεται να κάτσεις να ακούσεις και τα 20 σε μία ακρόαση.

Ο Lindsey είναι βέβαια ο κεντρικός "ήρωας" του Tusk. Τα κορίτσια είναι στον κόσμο τους, η 'rhythm section' μπεκροπίνει και ο Buckingham κάνει βόλτες. Συχνάζει σε μπαράκια, μιλάει με κόσμο και γενικά αφουγκράζεται τα διάφορα είδη μουσικής που "κυκλοφορούν" έξω και κάποια στιγμή, έρχεται με μία ντουζίνα τραγούδια.

Τα 'Ledge', 'What Makes You Think You're The One',  'Not That Funny', βασίζονται σε Punk μελωδίες των τριών ακόρντων με το 'That's Enough For Me' να είναι το καλύτερο από αυτά. Το 'Walk A Thin Line' είναι γοητευτικό και το 'That's All For Everyone' έχει καταπληκτικές φωνητικές αρμονίες. Το 'Save Me A Place' θυμίζει εντελώς Dylan στο 'Knockin' On Heaven's Door'.

Το πιο περίεργο όμως κομμάτι – που είναι κι αυτό του  Lindsey- είναι το ομότιτλο. Δεν θα το έλεγα ψυχεδελικό, αλλά είναι πολύ κοντά. Κυκλοφορώντας το πάντως σαν single πριν από το album, έδωσαν λάθος εντύπωση και πληροφορία για τον δίσκο, γιατί κανένα κομμάτι από τα υπόλοιπα δεν είναι σαν κι αυτό. Από την άλλη μεριά, ήταν σίγουρα ένα γενναίο βήμα γιατί ρισκάρισαν τη φήμη τους και την εμπορικότητά τους. 

Πάμε τώρα στα κορίτσια, με πρώτη τη Nicks η οποία εδώ μας τα χαλάει. Έχει πέντε τραγούδια και κανένα από αυτά δεν έχει καλή μελωδία. Το μόνο που κάπως τα "σώζει" είναι η υπνωτική της φωνή. Στιχουργικά, εξακολουθεί να κάνει ιππασία πάνω στο στιχουργικό άλογο του μυστικισμού και για τη φωνή της είπα μόλις πριν… Γοητευτικότατη!

Η Christine χάνει το level της και πέφτει στην περίοδο του 1973-74 που έφτιαχνε τραγουδάκια που εντάξει μπορούσες απλά να τα ακούσεις. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έκανε στο Rumours. Τα 'Over And Over' & 'Never Forget' ξεχωρίζουν και είναι καλή επιλογή για το άνοιγμα και το κλείσιμο του album αντίστοιχα.

* Σχόλιο: Κοντά στο Rumours, αλλά όχι πολύ κοντά. Το βλέπει από κάποια …απόσταση!
* Να το πάρω; Άστο. Δεν υπάρχει εδώ τίποτα που να σε πιάνει, να σε πετάει κάτω, να σε σφάζει και να σε αιμορραγεί.

** Mirage (1982)

* Tracks: 1) Love In Store, 2) Can't Go Back, 3) That's Alright, 4) Book Of Love, 5) Gypsy, 6) Only Over You, 7) Empire State, 8) Straight Back, 9) Hold Me, 10) Oh Diane, 11) Eyes Of The World, 12) Wish You Were Here.

Εδώ διορθώνουν τα παλιά λάθη , αλλά κάνουν καινούργια. Το πρώτο καλό που συμβαίνει είναι απλό: Οι Lindsey & Co. αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος δεν αντέχει τόσα πολλά τραγούδια μονοκοπανιά όσα είχε το Tusk και για να κάνει το Mirage πιο εμπορικό, εγκαταλείπει τους πειραματισμούς και παύει να προσποιείται ότι είναι επηρεασμένος από τους Clash και αυτό δεν είναι καλό γιατί οι μιμήσεις του, είχαν πιο πολύ ενδιαφέρον από τους ίδιους τους Clash. Όσο για τα κορίτσια, συνεχίζουν να βαδίζουν στα βήματα που ήδη έχουν περπατήσει τόσες πολλές φορές. Ο ήχος του album είναι σε γενικές γραμμές καλός αλλά πιο μοντέρνος. Έχει περισσότερα σύνθια, αλλά ευτυχώς που ο Phil Collins βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά, οπότε α) δεν κάνει την παραγωγή και άρα β) δεν έχουμε εδώ drum machines. Έχουμε όμως αρκετό τραγουδοποιητικό ταλέντο και άρα, αρκετά όμορφα τραγούδια.

Ο Buckingham είναι ως συνήθως ο leader και καταθέτει αρκετά "σοβαρό" υλικό: Το 'Empire State' είναι Funky και είναι γραμμένο για τη Νέα Υόρκη, το 'Can't Go Back' μας πάει πακέτο στους Beatles, το 'Oh Diane' είναι ρετρό και προορίζονταν για το Top of the Pops, αλλά δεν κατάφερε να μπει εκεί μέσα και μόνο το νοσταλγικό 'Book Of Love' φαίνεται να υστερεί. Το καλύτερο πάντως από όλα είναι το 'Eyes Of The World' με το Κέλτικο ύφος, που έχουν καταφέρει στα lives, να το κάνουν ακόμα καλύτερο. 

Τα κορίτσια δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να "λάμψουν" αλλά μέσα σε όσα έχουν εδώ, καταφέρνουν να παραδώσουν τουλάχιστον από ένα σούπερ κομμάτι η κάθε μια. Ευτυχώς, γιατί είναι πέντε χρόνια που έχουν να κάνουν κάτι σούπερ. Η Nicks έχει τις country μπαλάντες 'That's Alright' & 'Straight Back' που ορκίζεσαι ότι κάτι σου θυμίζουν, με το 'That's Alright' να υπερέχει, αλλά έχει και το κορυφαίο 'Gypsy' που είναι ένα από τα καλύτερά της μαζί με τα 'Dreams' & 'Rhiannon'.

Η Christine δεν μας εκπλήσσει. Η non-stop brain machine που διαθέτει γεννάει τη μια μπαλάντα μετά την άλλη. Αυτό το ξέρουμε, αλλά ψάχνουμε για το αριστούργημα. Τα 'Love In Store', 'Hold Me' & 'Only Over You', είναι πανέμορφα και αξίζουν και ένα και δύο και τρία και τέσσερα ακούσματα. Το αριστούργημά της όμως, βρίσκεται στο τέλος του album και είναι το 'Wish You Were Here' (μην το μπερδεύετε με τους Pink Floyd. Αυτό είναι …καλύτερο!) Η Chris κάνει μ’ αυτό το καλύτερό της τραγούδισμα.

Καθώς το Tusk ήταν μεγάλο και κουραστικό, κάνουν με το Mirage την τελευταία τους "προοδευτική" κατάθεση και αποδεικνύουν ότι είπαν όσα είχαν να πουν με το Rumours, δηλώνοντας ανικανότητα για να το ξεπεράσουν. Ευτυχώς που υπάρχουν εδώ τα διαχρονικά 'Wish You Were Here', 'Gypsy', & 'Eyes Of The World', αν και κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι άσχημο.

* Σχόλιο: Περισσότερο εμπορικό από το Tusk, αλλά λιγότερο επινοητικό και λιγότερο ουσιώδες από το Rumours.
* Να το πάρω; It’s up to you babe…

** Tango In The Night (1987)

* Tracks: 1) Big Love, 2) Seven Wonders, 3) Everywhere, 4) Caroline, 5) Tango In The Night, 6) Mystified, 7) Little Lies, 8) Family Man, 9) Welcome To The Room Sara, 10) Isn't It Midnight, 11) When I See You Again, 12) You And I Part II.

Μετά από πέντε χρόνια σιωπής και εκεί που το Tusk ήταν "πειραματικό" και το Mirage "νοσταλγικό", το Tango κάνει μια επιστροφή στο στυλ του Rumours, αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.  Στα 1977, η μπάντα όρισε και οδήγησε το Mainstream. Από τότε και μετά, το Rumours αναφέρεται πάντοτε για τα επιτεύγματά του όσον αφορά στην παραγωγή, ο Lindsey αναφέρεται για την εισαγωγή ενός "νέου τύπου" κιθάρας και τα κορίτσια για τις πολύ ενδιαφέρουσες και γεμάτες συναίσθημα φωνητικές τους αρμονίες, αλλά όλα αυτά ήταν το peak. To Tango δεν ορίζει κανένα Mainstream. Το ακολουθεί! Είναι μία "άψυχη" παραγωγή στο πνεύμα των 80’s, γεμάτη από κάθε λογής σύνθια και ηλεκτρονικά τύμπανα (έλα Phil, φανερώσου. Πάψε να κρύβεσαι. Σε είδα.) που επισκιάζουν τη ζωντανή rhythm section της μπάντας και τα κομμάτια δεν είναι τόσο καλά, παρ’ όλο που το album είναι δεύτερο σε πωλήσεις μετά το Rumours. Εάν βέβαια στόχευαν σε αυτό, το πέτυχαν θαυμάσια. Δυστυχώς όμως, τίποτα εδώ δεν σου προκαλεί το ενδιαφέρον, εκτός από το ψευτο-Rock στυλ του Lindsey και τις φωνές των κοριτσιών. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε όλο το album. Ε εντάξει ρε παιδιά, αυτό το ξέρουμε από το 1975. 

Στο album αυτό, κυριαρχεί η Christine McVie, χωρίς να σημαίνει ότι έχει τα περισσότερα τραγούδια. Έχει 4 τραγούδια έναντι 5 του Lindsey, αλλά τα τραγούδια της Chris προορίζονταν για επιτυχίες και πράγματι τα 'Everywhere' & 'Little Lies' έγιναν τεράστιες επιτυχίες και ας μην είναι σούπερ κομμάτια. Το 'Everywhere' ας πούμε, είναι όμορφο, αλλά φανταστείτε ότι είναι το χειρότερο από τα υπόλοιπα. Το 'Isn't It Midnight' θυσιάζει την ταυτότητα της Chris για να την κάνει καλοδεχούμενη στους disc jockeys, το 'Little Lies' έχει περισσότερο ενδιαφέρον και ας ακούγεται λίγο "μηχανικό", αλλά το καλύτερο από όλα, είναι το 'Mystified', που σε κερδίζει με το ζεστό άγγιγμα της φωνής της και τη σκοτεινιά του και δικαίως, μπαίνει στη λίστα με τα καλύτερά της.

Το μεγάλο "μπαμ" το κάνει ο Lindsey με το Tango που δεν είναι βέβαια ταγκό, αλλά ….Disco με σόλο a la Gilmour. O Buckingham σολάρει ελάχιστα στο album. Τον ακούτε για λίγο στο 'Big Love' και τον συναντάτε στα κάτω του, με τα 'Caroline' & 'You And I Part II' και στα χειρότερά του στο 'Family Man' που διεκδικεί τα πρωτεία του χειρότερου στίχου σε δίσκο των Fleetwood Mac.

Η Nicks, παραδίδει το 'Seven Wonders' που είναι το τελευταίο καλό της κομμάτι με τους Mac. To 'Welcome To The Room... Sara' είναι σε χαμηλότερο level και το 'When I See You Again' βρίσκεται ακόμα χαμηλότερα. Η φωνή της βγαίνει με το ζόρι και ακούγεται σα να έχει βραχνιάσει. Αφού στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως μιμείται τον Dylan και δεν το κατάλαβα. Λες;

Τελικά, το Tango είναι το τελευταίο από τις κλασικές κυκλοφορίες της μπάντας. Ο Lindsey έσπασε τον κρίκο της Chain και τους εγκατέλειψε αμέσως μετά τις ηχογραφήσεις. Δεν ήταν παρών ούτε και στην περιοδεία για την προώθησή του. Τους εγκατέλειψε λοιπόν και μαζί μ’ αυτόν, τους εγκατέλειψαν σχεδόν όλοι οι fans. Κάποιοι δεν επέστρεψαν ποτέ και κάποιοι (ίσως φανατικοί) επέστρεψαν για λίγο εξ αιτίας ενός reunion album στα 1997 και ενός άλλου στα 2003.

* Σχόλιο: Κινείται επικίνδυνα και ακροβατεί. Ωστόσο μερικά τραγούδια έχουν ενδιαφέρον.
* Να το πάρω; Όχι!