Η Τάνια, οι παλιές αγάπες και τα μεθυσμένα τραγούδια της

Καθώς βγάζω το περιτύλιγμα σκέφτομαι: άλλο ένα live της Τάνιας Τσανακλίδου από το Μετρό. Παράλληλα, όμως, πως είναι ντροπή να σκέφτομαι έτσι για την Τάνια. Κι άλλωστε το "2 χρόνια Μετρό" εκτός του ότι γνώρισε τεράστια επιτυχία, έμεινε στην καρδιά μου. Παλιές αγάπες και τραγούδια μεθυσμένα. Εδώ είμαστε!

Βάζω το πρώτο cd να παίζει κι ακούω αυτό που περίμενα. Την ευδιάθετη Τάνια, τους πιστούς της συνεργάτες και τα "μεθυσμένα" τραγούδια. Τραγούδια διαχρονικά κι ευρύ κοινού. Για όλα τα γούστα και τις διαθέσεις.

Ξεκινάει μια αναδρομή, με το τραγούδι του Τάκη Μωράκη, αλλά με στίχους όχι του Μιχάλη Σουγιούλ, αλλά της ίδιας της Τάνιας. Δεν είναι η μόνη έκπληξη στο δίσκο, αφού ο αυθορμητισμός κι η δημιουργικότητα της καταφέρνουν να παντρέψουν τραγούδια του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου με τον Μπρεχτ και τον Κραουνάκη. Φανερός χαρακτηρισμός, λοιπόν, η ποιότητα του προγράμματος. Γιατί για ένα πρόγραμμα πρόκειται, που κέρδισε τόσο το κοινό του Μετρό, ώστε να κυκλοφορήσει σε ολοκληρωμένη δουλειά "για το κοινό του σπιτιού".

Αισθησιασμός, φλόγα, αναμνήσεις, νοσταλγία κι η έκπληξη για το τί σου επιφυλάσσει το επόμενο τραγούδι. Θα ακούσεις το "Ηλιαχτίδα", που ήταν μακριά από τις επιλογές της για καιρό, το "Οδός Ονείρων" και τον "Ηθοποιό", για να θυμηθείς πως αυτή η γυναίκα είναι πολύπλευρη καλλιτέχνις.

Τόσα συναισθήματα συγκεντρωμένα βαραίνουν την ακρόαση, γι' αυτό κι έχουν συμπεριληφθεί αποσπάσματα από τις "ομιλίες" επί σκηνής. Το χιούμορ και τα παρεΐστικα πειράγματα, σου θυμίζουν το λόγο που "γουστάρεις" την Τάνια. Μ' αυτή τη δουλειά σού δίνει απλόχερα και με αμεσότητα λίγη από την ευαισθησία της. Μοιράζεται μαζί σου αυτό που σκέφτεται χωρίς ντροπές κι ενδοιασμούς.

Και μετά από αυτό το θεατρικού σκηνικού αλισβερίσι, τελειώνει το CD κι είσαι γεμάτος. Μάλλον ένα ακόμα must για μία δισκοθήκη!

Επίσης, έχω να πω πως είναι μία εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση κι αυτό δε φαίνεται μόνο από τα κομμάτια, αλλά κι από όλη την εξωτερική σύνθεση. Αυτό το μωβ με το ρετρό στοιχείο σε μεταφέρει ακριβώς εκεί που πρέπει. ’ξιζε η αναμονή!

ΥΓ: Ξέρουμε πόσο ταλαντούχος είναι ο Μανώλης Καραντίνης. Τρεις αυτοσχεδιασμοί,όμως, είναι υπερβολή. Για ένα live δίσκο, όχι για μια συναυλία.