Steppenwolf - Το Σπουργίτι που έγινε Λύκος

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

  Τον Μάιο του 1965, ο John Kay πήρε τη θέση του τραγουδιστή και στα 1966 συντόμεψαν το όνομα της μπάντας κόβοντας το τελικό "s". Το έκαναν δηλαδή απλά Sparrow. Σαν Sparrow κυκλοφόρησαν ένα single και ηχογράφησαν ένα live album τον Μάιο του 1967, που κυκλοφόρησε μετά από δύο χρόνια σαν Early Steppenwolf.

Η αλλαγή του Sparrow σε Steppenwolf προτάθηκε στον John Kay από τον Gabriel Mekler που το εμπνεύστηκε από την ομώνυμη νουβέλα του Hermann Hesse. Οι Steppenwolf κυκλοφόρησαν σε singles τα "A Girl I Knew" & "Sookie Sookie", αλλά εκτοξεύθηκαν στην επιτυχία με το τρίτο που δεν ήταν άλλο από το περίφημο "Born to Be Wild", που είχε για Β’ πλευρά τη διασκευή "The Pusher" του Hoyt Axton. Χρησιμοποιήθηκαν και τα δύο στα 1969 για την ταινία Easy Rider του Peter Fonda, με το "Born to Be Wild" να ανοίγει την ταινία και να εισάγει στη Rock μουσική τον όρο "Heavy Metal" που δεν υπήρχε πριν.

"I like smoke and lightning,
Heavy Metal thunder,
racin' with the wind..."

Συνέχισαν με τα albums Monster & Steppenwolf 7 όπου κατέθεσαν την άποψή τους κριτικάροντας έντονα την πολιτική του Προέδρου Nixon και με ένα σωρό αλλαγές στη σύνθεσή τους, διέλυσαν στα 1972 αφού κυκλοφόρησαν το επίσης πολιτικό For Ladies Only με τον Kay να περιοδεύει στην Ευρώπη σόλο με τους John Kay Band, αλλά ΚΑΙ με τους Steppenwolf (!). Στη διάρκεια των επομένων ετών και μετά από το reunion του 1974, οι Steppenwolf κυκλοφόρησαν 3 ακόμα albums, άλλαξαν ΚΑΙ μέλη, αλλά ΚΑΙ όνομα. Αρχικά έγιναν New Steppenwolf, αργότερα John Kay & Steppenwolf και ενώ τον Οκτώβριο του 2007 δήλωσαν επίσημα στο farewell live του Aberdeen τη διάλυσή τους, εξακολουθούν να παίζουν –σποραδικά όμως- ακόμα και μέχρι σήμερα.

Lineup:

* John -Joachim Fritz Krauledat- Kay (-1944, Κιθάρα, Φωνή)
* Michael Monarch (1950, Κιθάρα)
* Rushton -John Russell Morgan- Moreve (1948-1981, Μπάσο)
* Goldy -John Raymond Goadsby- McJohn (1945, Πλήκτρα)
* Jerry Edmonton (1946-1993, Τύμπανα)

Οι Steppenwolf άλλαξαν στη διάρκεια της καριέρας τους 28 φορές το lineup τους και βρίσκω περιττό να κάτσω να σου αραδιάσω εδώ ένα σωρό ονόματα. Θα είναι πολύ κουραστικό για σένα, για μένα, όπως το ίδιο κουραστικό ήταν φαντάζομαι και γι’ αυτούς. Σου αναφέρω όμως μόνο το τελευταίο lineup που ισχύει από το 1996 μέχρι -δεν παίρνω όρκο- σήμερα (αυτή την πληροφορία έχω τουλάχιστον).  

* John Kay (Κιθάρα, Φωνή)
* Danny Johnson (Κιθάρα, Φωνή)
* Michael Wilk (Πλήκτρα, Μπάσο, Φωνή)
* Ron Hurst (Τύμπανα, Φωνή)

Σημείωση: Η παρουσίασή μου, σταματάει στο album Skullduggery του 1976, γιατί μετά δεν ήταν πλέον οι Steppenwolf, αλλά κάποιοι …άλλοι!!!  

Δισκογραφία

1968: Steppenwolf
1968: The Second
1969: At Your Birthday Party
1969: Monster
1969: Early Steppenwolf (Live)
1970: Seven
1971: For Ladies Only
1972: Rest In Peace
1974: Slow Flux
1975: Hour Of The Wolf
1976: Skullduggery

Live & Συλλογές

Τα Live Albums είναι πάρα πολλά όπως και οι Συλλογές. Από τα Live Albums, θεωρείται –και είναι- ιστορικό ντοκουμέντο το Early Steppenwolf του 1969. Ηχογραφήθηκε σε συναυλία που έγινε στο San Francisco το Μάιο του 1967, όταν οι Steppenwolf ονομάζονταν ακόμα Sparrow.

Tracks: 1) Power Play, 2) Howlin' for My Darlin', 3) I'm Going Upstairs, 4) Corina, Corina, 5) Tighten up Your Wig, 6) The Pusher.

Οι Συλλογές πάλι, είναι ατέλειωτες. Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε ατέλειωτους συνδυασμούς τραγουδιών και να είσαι σίγουρος ότι τα γνωστά τους τραγούδια βρίσκονται παντού. Οπότε μην έχεις πρόβλημα για το ποιο album να πάρεις.

Steppenwolf (1968)

* Tracks: 1) Sookie Sookie, 2) Everybody's Next One, 3) Berry Rides Again, 4) Hoochie Coochie Man, 5) Born To Be Wild, 6) Your Wall's Too High, 7) Desperation, 8) The Pusher, 9) A Girl I Knew, 10) Take What You Need, 11) The Ostrich.

Όχι μόνο κλασικό, αλλά και το καλύτερο album που έκαναν ποτέ οι Steppenwolf που είχαν να ανταγωνιστούν τον John Fogerty γιατί βλέπεις, το 1968 ήταν η χρονιά του. Κλασικό επειδή περιέχει το 'Born To Be Wild' του οποίου η φήμη σαν single, έχει μεταφερθεί μέσα στο album. Το επαναστατικό κάλεσμα του 'My Generation' και τα κοινωνικά σχόλια του 'Satisfaction', έχουν πάει στην άκρη.

'Get your motor runnin',
head out on the highway,
lookin' for adventure
and Whatever comes our way'.

Το 'Born To Be Wild' είναι εδώ και είναι ηδονιστικό, παγκόσμιο και ένα από τα πρώτα –αν όχι το πρώτο- freedom loving song σε στυλ "we don't give a fuck about all your intellectual bullshit".

Το 'Born To Be Wild' δεν είναι φυσικά ένα κάλεσμα στα όπλα. Είναι λαχτάρα για τις απλές χαρές της ζωής και αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα. Από εδώ πηγάζουν οι Motorhead, το glam, το Punk και ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Το τραγούδι έχει μια σούπερ μελωδία που σε γραπώνει από δω κι από κει και δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις, έχει εναλλαγές ρυθμού  και όπως έγραψα πιο πριν είναι και υπεύθυνο για την εισαγωγή του όρου “Heavy Metal” στη Rock μουσική σκηνή. Ίσως να μην ισχύει απόλυτα αυτό, αλλά τουλάχιστον είναι μια από τις θεωρίες.

Το 'Desperation', μπορεί να ακούγεται όμορφο, αλλά σε πάει κατ’ ευθείαν στο 'That's How Strong My Love Is' του Solomon Burke και δεν ξέρω αν αξίζει τα 5:40 της διάρκειάς του. Δεν είναι πάντως ένα κομμάτι που ηχητικά σε στέλνει στους Steppenwolf.

Στο 'Berry Rides Again' ροκάρουν και οι στίχοι έχουν ένα σωρό αναφορές σε άλλα τραγούδια της Rock σκηνής.

'I used to call him Little Queenie,
his name was Johnny B. Good'

Το 'Hoochie Coochie Man' ακούγεται καλό, αλλά πόσες διασκευές χρειάζεται άραγε; Δεν αποκλείεται αυτή εδώ, να είναι η διασκευή No. 198,456 και αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να το ακούσω ξανά. Επιστρέφοντας στο καλό υλικό, εκτός από το 'Born To Be Wild', θα βρούμε τη διασκευή 'Sookie Sookie' του Don Covay, αλλά και το περίφημο 'Pusher' του Hoyt Axton, με τον Kay στα καλύτερά του. Πρόκειται για ένα μήνυμα προειδοποίησης. Είναι ένα anti-drug τραγούδι στο οποίο πρωταγωνιστούν ο καλός Dealer που 'for a nickel will sell you a lot of sweet dreams', και ο κακός Pusher που θα 'ruin your body and leave your mind to scream'. Λιγότερο εντυπωσιακό, αλλά επίσης όμορφο είναι το 'A Girl I Knew' και τελικά το album κλείνει θριαμβευτικά με το 'Ostrich'. Σούπερ garage Rock'n'roll πριν από την άφιξη των Motorhead.

* Σχόλιο: Αινιγματικό και τρυφερό, τίμιο και απλό με ψυχεδελικές αποχρώσεις που δεν τα πήγε όμως καλά από πωλήσεις στην Αμερική. Επειδή οι Αμερικάνοι δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για μία τέτοιου είδους μουσική έκρηξη; Επειδή τα μέλη της μπάντας ήταν Καναδοί; Επειδή αυτοί οι Καναδοί είχαν για leader της μπάντας ένα Γερμανό; Λες όλα αυτά μαζί;

* Να το πάρω; Αν σε ενοχλεί το ΔΝΤ και η Angela Dorothea Merkel, πάρτο σε Ελληνική έκδοση.

The Second (1968)

* Tracks: 1) Faster Than The Speed Of Light, 2) Tighten Up Your Wig, 3) None Of Your Doing, 4) Spiritual Fantasy, 5) Don't Step On The Grass Sam, 6) 28, 7) Magic Carpet Ride, 8) Disappointment Number (medley).

Μερικοί γκρινιάζουν όταν βλέπουν μπάντες να ονομάζουν τα albums τους με αριθμούς (Οι Led Zeppelin ήταν πρωτοπόροι σ’ αυτό), αλλά εμένα δεν με νοιάζει. Πολλές φορές άλλωστε ένας τίτλος μπορεί να μην ταιριάζει με το περιεχόμενο και να σε ξεγελάσει, ενώ οι αριθμοί κρύβουν τουλάχιστον μία τιμιότητα. Εκτός βέβαια εάν κυκλοφορήσεις το "4" χωρίς να έχεις κυκλοφορήσει το "3" και τους βάλεις όλους να ψάχνονται, παρ’ όλο που το συγκεκριμένο παράδειγμα το θεωρώ πολύ έξυπνο τρυκ για μια μπάντα.

Το δεύτερο album των Steppenwolf δεν είναι τόσο καλό όσο το πρώτο, αλλά αντίθετα με το πρώτο που είναι υπερτιμημένο, το δεύτερο είναι υποτιμημένο. Σε μπέρδεψα τώρα και έχεις δίκιο, αλλά ας εξηγηθώ. Δες: Τα albums των Steppenwolf ακόμα και αν δεν έχουν πολλά να πουν, κρύβουν τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον. Η ψυχεδέλεια βρίσκεται στα τελευταία της, αλλά αυτοί ασχολούνται με διάφορα, χωρίς να προδίδουν τις roots και το Blues. Οι ασχολίες και οι πειραματισμοί, έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, αλλά τα άτομα ψάχνονται και κάνουν πολύ καλά. Μπορεί λοιπόν εδώ να μην υπάρχει ένα κομμάτι ισάξιο του 'Born To Be Wild' (το οποίο είναι υπεύθυνο για την υπερτίμηση του πρώτου album), αλλά υπάρχει το 'Magic Carpet Ride', που μπορεί να πέρναγε έως και απαρατήρητο αν δεν υπήρχε το εξαιρετικό μεσαίο μέρος του με το όργανο και ένα σωρό ψυχεδελικούς ήχους. Υπάρχει επίσης το 'Faster Than The Speed Of Light' που είναι σε στυλ Jefferson Airplane και υπάρχει επίσης το 'Don't Step On The Grass, Sam' που ειρωνεύεται τους υποκριτές παπάδες. Αυτά τα τρία κομμάτια ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα.

Το 'Spiritual Fantasy' είναι βαρετό και μονότονο και είναι ένα κομμάτι που δεν το περιμένεις από μία μπάντα σαν τους Steppenwolf. Το 'None Of Your Doing' μας πάει λίγο προς Ιαπωνία ή Κίνα μεριά, δεν έχει πολλά να πει, αλλά σίγουρα δεν είναι αδιάφορο. Το 'Disappointment Number' που κλείνει, είναι ένα medley 13 λεπτών που ξεκινάει με μία φράση του Elmore James, μετά πάει προς το 'Sky Is Crying', ύστερα έχει ένα μέρος από το 'Shake Your Moneymaker' και μετά έχει a cappella το 'Reflections'. Δεν θα έλεγα ότι είναι άσχημο. Καλά είναι όλα αυτά τα “μπερδέματα” και το ψάξιμο που κάνουν. Το παιδεύουν το πράγμα παρ’ όλο που το 1968 είναι εποχή δύσκολη για μπάντες όπως οι Steppenwolf.  

* Σχόλιο: Ακόμα και με τις λιγότερες απαιτήσεις, το album λειτουργεί. Οι Steppenwolf ρίχνουν το βότσαλο στη λίμνη και  ταράζουν τα νερά του Rock.

* Να το πάρω; Πάρε και το Magic Carpet για να τρέξεις Faster Than The Speed Of Light, αλλά πρόσεξε: Don't Step On The Grass.

At Your Birthday Party (1969)

* Tracks: 1) Don't Cry,  2) Chicken Wolf,  3) Lovely Meter,  4) Round And Down,  5) It's Never Too Late,  6) Sleeping Dreaming,  7) Jupiter Child,  8) She'll Be Better,  9) Cat Killer,  10) Rock Me,  11) God Fearing Man,  12) Mango Juice,  13) Happy Birthday.

Από τα κομμάτια του Birthday Party κανένα δεν ξεχώρισε και δεν έγινε δεν έγινε hit, γιατί πολύ απλά κανένα από αυτά δεν άξιζε για να ξεχωρίσει και να γίνει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μην έχουν εδώ ούτε μία μελωδία της προκοπής. Εντάξει, δεν βρίσκονται στο επίπεδο των Beatles, αλλά δηλαδή με ένα 'Born To Be Wild' και ένα 'Don't Step On The Grass' ξόφλησαν; Ολόκληρο το album μοιάζει σαν κάποιος να πήγε και να ξελασκάρισε όλες τις βίδες ενός αεροπλάνου λίγο πριν αυτό απογειωθεί και δεν χρειάζεται βέβαια να σου πω το τι συνέβη όταν αυτό απογειώθηκε.

Το 'Don't Cry' δανείζεται κυριολεκτικά το riff του 'Summertime Blues' και το 'God Fearing Man' που υποτίθεται ότι είναι ο κεραυνός και η αστραπή του album, είναι εντελώς flat. Το 'Rock Me' από την άλλη μεριά, εισάγει κρουστά σε στυλ Santana και δεν ροκάρει καθόλου. Τότε τι 'Rock Me' είναι αυτό; Και πώς 'Rock Me' δηλαδή χωρίς καθόλου Rock?

Οι μπαλάντες είναι καλύτερες από τα κομμάτια που υποτίθεται ότι ροκάρουν χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κι αυτές είναι καλά κομμάτια. Απλά το τραγούδισμα του Kay είναι σ’ αυτές καλύτερο, αλλά δυστυχώς ούτε αυτές σώζουν το album και να φανταστείς ότι ακόμα δεν σου έχω αναφέρει τα χειρότερα. Θέλεις να σου τα πω; Καλά! Αφού λοιπόν επιμένεις: Είναι το 'Mango Juice' που υποτίθεται ότι είναι art Rock και τα 'Sleeping Dreaming' & 'Cat Killer' για να μη σου αναφέρω και το 'Happy Birthday' που κλείνει και είναι εντελώς απαράδεκτο.

* Σχόλιο:. Όντως τα παιδιά αυτά Born to Be Wild? Αν δεν είχαν κυκλοφορήσει αυτό το album, θα είχαν δείξει τουλάχιστον μία συνέπεια.

* Να το πάρω; Πάντως, για το δικό σου Birthday Party δεν κάνει.

Monster (1969)

* Tracks: 1) Monster/Suicide/America, 2) Draft Resister, 3) Power Play, 4) Move Over, 5) Fag, 6) What Would You Do (If I Did That To You), 7) From Here To There Eventually.

Εδώ έχουμε και ευχάριστα και δυσάρεστα νέα. Tα ευχάριστα: Οι Steppenwolf γίνονται heavy ξανά. Ο Kay και ο καινούργιος κιθαρίστας Larry Byrom παίζουν επιτέλους “βρώμικα”. Tα δυσάρεστα: Το heavy και το “βρώμικο” είναι ελάχιστα. Το Monster δεν είναι απλά ένα album τραγουδιών Rock. Το Monster είναι μία πολιτική δήλωση. Το 1969 βλέπεις, ήταν μια χρονιά πολιτικών δηλώσεων αφού και οι Airplane έκαναν το Volunteers, αλλά ο Kay ξεπερνάει κάθε όριο. Όλα τα τραγούδια (με εξαίρεση το 'Fag' που είναι instrumental), αποτελούν μία πολιτική δήλωση και ο Kay πολύ σοφά, αποφεύγει να αναφέρει ονόματα και χρονολογίες, δίνοντας έτσι στο album (κατ’ επέκταση και στα τραγούδια) μία διαχρονικότητα. Ένα άλλο πολιτικό album της εποχής, ήταν το Sometime In New York City του Lennon, με αναφορές σε καταστάσεις που αφορούσαν σε συγκεκριμένα πρόσωπα όπως οι John Sinclair & Angela Davis και από αυτή την άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Lennon δεν έκανε ένα διαχρονικό album. Ο Lennon όμως, έγραψε πολύ όμορφη μουσική για να συνοδέψει τους στίχους του, ενώ ο Kay δεν έκανε κάτι τέτοιο. Κανένα από τα τραγούδια του Monster δεν θυμάσαι μετά. Το πολύ-πολύ να θυμάσαι μόνο το πρώτο και απ’ αυτό, μόνο το επαναλαμβανόμενο φινάλε θυμάσαι. Όλα ξεκινάνε όμορφα και δυνατά, λες “εδώ είμαστε”, αλλά ενώ υποτίθεται ότι το album αυτό θα όφειλε να είναι “θυμωμένο”, δυστυχώς πουθενά δεν εξελίσσεται και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Το εξωφρενικό της υπόθεσης, είναι ότι τα καλύτερα κομμάτια είναι δύο παλιά “κομμένα” κομμάτια. Το 'Power Play' και το 'Draft Resister' που είναι και τα δύο πολιτικές καταθέσεις και μάλιστα με ατμόσφαιρα άκρως “επικίνδυνη”. Για τα υπόλοιπα δεν έχω να αναφέρω κάτι περισσότερο.

* Σχόλιο: Το βαρετό, του βαρετού, ω βαρετό!

* Να το πάρω; Αν θέλεις να “τα φτιάξεις” με τον Λευκό Οίκο για  να έχεις μία “ιδιαίτερα προσωπική” σχέση με την Αμερικανική κυβέρνηση, τότε απλά άκουσέ το και χρησιμοποίησε τον John Kay σαν …προξενήτρα! Διαφορετικά, αγνόησέ το!

Seven (1970)

* Tracks: 1) Ball Crusher, 2) Forty Days and Forty Nights, 3) Fat Jack, 4) Renegade, 5) Foggy Mental Breakdown, 6) Snowblind Friend, 7) Who Needs Ya, 8) Earschplittenloudenboomer, 9) Hippo Stomp.

Κανονικά αυτό θα έπρεπε να ονομάζεται Five, αλλά ο Kay το ονόμασε Seven και εμείς απλά το δεχόμαστε. Εγώ παίζω ας πούμε με τους Θαρσείν Χρει σε δύο albums. Αν αύριο κάνω άλλο ένα και το ονομάσω Δεκαεφτά θα μου πει κανείς τίποτα; Όχι βέβαια.

Λοιπόν… Εδώ ο Kay εγκαταλείπει την πολιτική και συγκεντρώνεται στα Rock και στις μπαλάντες. Κάνει μάλιστα και πολύ καλό τραγούδισμα και μπορώ να σου πω ότι είναι στα καλύτερά του. Τα 'Ball Crusher', 'Fat Jack' & 'Who Needs Ya' είναι απολαυστικότατα. Το 'Ball Crusher' έχει πολύ καλό wah-wah σολάρισμα, το 'Fat Jack' έχει πανέμορφο ρεφρέν και το 'Who Needs Ya' είναι αυτό που ξεχώρισε για hit. Πολύ καλό είναι και το 'Forty Days And Forty Nights' του Muddy Waters. Με το 'Earschplittenloudenboomer' επιστρέφουν στην ψυχεδέλεια αλλά με προσθήκη jazz-Rock, σε στυλ Blood, Sweat & Tears.

Πολύ καλές είναι επίσης και οι μπαλάντες. Το 'Renegade', είναι σπουδαίο κομμάτι και βγάζει καταπληκτική ατμόσφαιρα. Ο Kay θυμάται εδώ τα παιδικά του χρόνια που τα πέρασε στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, αφού έζησε μέχρι τα δεκατέσσερά του στην κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς, Ανατολική Γερμανία.   Το 'Snowblind Friend' είναι επίσης πολύ καλό.

* Σχόλιο: Μαζί με το Second, δείχνουν ότι δεν είναι ούτε ατάλαντοι, αλλά ούτε και one-hit band.

* Να το πάρω; Είπαμε ότι το Second είναι καλό και είπαμε ακόμα, ότι αυτό έπρεπε να το λένε Five. Λοιπόν 2 + 5 = 7, δηλαδή Second + Five = Seven, άρα να το πάρεις.

For Ladies Only (1971)

* Tracks: 1) For Ladies Only, 2) I'm Asking, 3) Shackles and Chains, 4) Tenderness, 5) The Night Time's for You, 6) Jaded Strumpet, 7) Sparkle Eyes, 8) Black Pit, 9) Ride With Me, 10) In Hopes of a Garden.

Το For Ladies Only είναι το τελευταίο album που έκαναν πριν από τη διάλυσή τους και είναι μέτριο. Τα κομμάτια είναι μεγάλα και θα μου πεις τι σχέση μπορεί να έχει αυτό. Μπορεί να μην έχει και καμία, αλλά όταν τα κομμάτια στερούνται ιδεών, τότε σίγουρα έχει. Ε δεν γίνεται να μου φτιάχνεις κομμάτια 5 λεπτών και να μη μου λες τίποτα. Δεν θα σε βαρεθώ; Θα σε βαρεθώ. Το ομότιτλο υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών και μοιάζει με 'artistic exercise', το 'I'm Asking' υποτίθεται ότι ροκάρει αλλά το βαριέται κι ο θεός, αλλά ευτυχώς οι μπαλάντες 'Shackles And Chains' & 'Tenderness' είναι καλές όπως το ίδιο καλά είναι και τα 'Jaded Strumpet' & 'Sparkle Eyes' που σε ισιώνουν.

Ο Kay διέλυσε τη μπάντα μετά από αυτό και αν υποθέσουμε ότι σκοτωνόταν σε κάποιο ατύχημα με τη μηχανή του, θα είχε γίνει θρύλος. Δεν του συνέβη όμως κάτι τέτοιο και έτσι αποφάσισε να κάνει σόλο καριέρα.

* Σχόλιο: Η πρωτοτυπία του βρίσκεται ότι το αγόρασαν περισσότερο οι …άντρες!

* Να το πάρω; Ε ναι, για να συνεισφέρεις κι εσύ στο Φεμινιστικό Κίνημα, εκτός αν είσαι …σεξιστής!

Slow Flux (1974)

* Tracks: 1) Gang War Blues, 2) Children of Night, 3) Justice Don't Be Slow, 4) Get into the Wind, 5) Jeraboah, 6) Straight Shootin' Woman, 7) Smokey Factory Blues, 8) Morning Blue, 9) Fool's Fantasy, 10) Fishin' in the Dark.

Λέγαμε λοιπόν ότι ο Kay ακολούθησε προσωπική καριέρα. Δεν του συνέβη (ευτυχώς) κάποιο ατύχημα που θα του κόστιζε τυχόν τη ζωή του, αλλά η προσωπική του καριέρα κράτησε μόνο 3 χρόνια, γιατί (δυστυχώς) κανείς δεν αγόραζε τα albums του και έτσι αποφάσισε να επαναφέρει τη μπάντα στη δράση. Προφανώς πίστευε ότι ο κόσμος θα αγόραζε ένα καινούργιο album των Steppenwolf και προφανώς έκανε λάθος, γιατί δεν είναι πια ο Kay που ξέραμε. Εκτός από αυτό, το Slow Flux έχει την καινοτομία να είναι δημοκρατικό αφού κάθε μέλος της μπάντας έχει τουλάχιστον ένα δικό του τραγούδι στο album.

Ο ήχος τους είναι πάντως καλός και με το 'Get Into The Wind' ρίχνουν μια ματιά πίσω στο 'Born To Be Wild'. Το 'Straight Shootin' Woman' το βαριέσαι όπως και το 'Justice Don't Be Slow', αλλά  ευτυχώς σε στρώνουν με το 'Gang War Blues' όπου ο Kay μας δείχνει ότι έχει την ικανότητα να είναι “σκληρός” όταν θέλει. Το 'Jeraboah' είναι experimental, αλλά τραγούδια όπως τα 'Fool's Fantasy', 'Fishin' In The Dark', 'Children Of The Night' & 'Smokey Factory Blues' θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, γιατί ναι μεν ο Kay είναι καλός όταν είναι “σκληρός”, αλλά πού είναι ο επίσης καλός  και 'απαλός' Kay με μία όμορφη μπαλάντα; Ευτυχώς, έρχεται το 'Morning Blue', μας δίνει αυτό που χρειαζόμαστε και νομίζω ότι είναι το πιο καλό εδώ μέσα.

* Σχόλιο: Δεν είναι άσχημο, αλλά πού πήγαν και κρύφτηκαν οι μελωδίες;

* Να το πάρω; Ε καλά, μη χάσεις και τον ύπνο σου.

Hour Of The Wolf (1975)

* Tracks: 1) Caroline (Are You Ready for the Outlaw World), 2) Annie, Annie Over, 3) Two for the Love of One, 4) Just for Tonight, 5) Hard Rock Road, 6) Someone Told a Lie, 7) Another's Lifetime, 8) Mr. Penny Pincher.

Το Slow Flux ήταν είπαμε το reunion album μετά από ένα διάλειμμα τριών ετών και τέλος πάντων, μετά από το Slow Flux έκαναν άλλο ένα διάλειμμα που αυτή τη φορά κράτησε 2 χρόνια και επανήλθαν με το Hour Of The Wolf.

Στην Ώρα Του Λύκου πάντως, δεν λειτουργεί τίποτα και αναρωτιέσαι αν πρόκειται πράγματι για την Ώρα, αλλά ακόμα και αν είναι όντως η Ώρα, ο Λύκος πού είναι;

Στο 'Just For Tonight' ψάχνεις να βρεις τον Kay. Από δω ο Kay, από κει ο Kay, πουθενά ο Kay. Τον σκεπάζουν γυναικεία φωνητικά. Το 'Another's Lifetime' ακούγεται λίγο καλύτερο σαν κομμάτι, αλλά δεν ξεφεύγει από την τυπικότητα. Από την άλλη μεριά, τα Rock κομμάτια δεν είναι καθόλου Rock. Η Britney Spears και οι Backstreet Boys ροκάρουν …καλύτερα! Αν είναι δυνατόν! Εκεί φτάσαμε δηλαδή;

Νομίζω πάντως, ότι αν κάνει κάποιος ένα κομμάτι και το ονομάσει 'Hard Rock Road', θα το κάνει Hard Rock. Θα του βάλει δηλαδή τουλάχιστον ένα Hard Rock riff. Τουλάχιστον ένα λέμε. Τουλάχιστον ένα. Εδώ έχουμε πιάνο σε στυλ καμπαρέ, σαξόφωνα και γυναικεία φωνητικά. Μπορεί όμως το κομμάτι να λεγόταν 'Road To The Bar' και να έγινε λάθος στην …εκτύπωση! Ε τι να σκεφτώ; 

Το 'Someone Told A Lie' είναι άλλο ένα experimental, αλλά το 'Jeraboah' ήταν καλύτερο. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά και το 'Mr Penny Pincher' που κλείνει σε στυλ art με σολαρίσματα από synthesizer, σε κάνει να σκεφτείς: “Μπα έκανα λάθος. Αντί για Steppenwolf, έβαλα Kansas στο player”.

* Σχόλιο: Είναι ο πρώτος δίσκος που δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως. Αυτό δεν είναι album, αλλά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.     

* Να το πάρω; Σε συμβουλεύω (αν μου επιτρέπεις) να μην πας σ’ αυτό το ραντεβού, γιατί εσύ μπορεί να είσαι στην Ώρα σου, αλλά ο Λύκος θα σε …στήσει!

Skullduggery (1976)

* Tracks: 1) Skullduggery, 2) (I'm A) Road Runner, 3) Rock and Roll Song, 4) Train of Thought, 5) Life Is a Gamble, 6) Pass It On, 7) Sleep, 8) Lip Service.

Το Skullduggery είναι το τελευταίο album πριν από τη δεύτερη διάλυση που έκαναν και που έμελλε να κρατήσει πολύ περισσότερο από την πρώτη. Ευτυχώς όμως εδώ τα καταφέρνουν –έστω- καλύτερα. Ο Kay προσπαθεί (παρ’ όλο που είναι πλέον αργά),να τους οδηγήσει σε καινούργια κατεύθυνση και όσο κι αν σου φανεί παράξενο, οι Steppenwolf κάνουν pub-Rock και το κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.

Ακόμα και αν δεν σε “πιάνουν” κομμάτια όπως τα 'Life Is A Gamble' & 'Pass It On', έχεις το ομότιτλο που ανοίγει το album και το 'Lip Service' που κλείνει και είναι τα καλύτερα από όλα, με τη διαφορά ότι το 'Lip Service' είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο και ας έχει που και που σύνθια που σε παραπέμπουν στη Disco και σε κάνουν να σκεφτείς: “Λες αν συνέχιζαν οι Steppenwolf, να εξελίσσονταν σε Bee Gees αλλά σε hard μορφή;” Κι εγώ σε ρωτάω: Μπορείς να φανταστείς τον Kay να έβγαζε τα δέρματα και να φόραγε polyester?

* Σχόλιο: Αυτά τα τρία albums που έκαναν μετά το reunion, έπεισαν τον Kay ότι οι Steppenwolf δεν είχαν να πουν τίποτα πια. Έτσι μετά το Skullduggery έπαψαν να υπάρχουν. Ή για να το πω πιο σωστά, έπαψαν να υπάρχουν τουλάχιστον με αυτό το όνομα.

* Να το πάρω; Στο 'Rock And Roll Song', ο Kay τραγουδάει: 'Play me a Rock'n'roll song, or don't play me no song at all'. Καλύτερα λοιπόν, να του στείλεις αυτή τη φράση πακέτο!



Βιβλιογραφία

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα

1: Steppenwolf (Complete Discography)

Πρόταση:

1: Steppenwolf (1968)
2: The Second (1968)
3: Seven (1970)