Ο Καλλιτέχνης, ο Διαγωνισμός Τραγουδιού & η Μουσική: Ένα τρίγωνο πάθους

Γράφει ο Γιώργος Μανετάκης (bandofbounty)
2 άρθρα στο MusicHeaven

Ένας διαγωνισμός τελειώνει...Ένα αστέρι πεθαίνει... Άσπρος Νάνος.

Ένας διαγωνισμός τελειώνει...Ένα αστέρι γεννιέται.. Κόκκινος Γίγαντας.

 Πόση ομορφιά υπάρχει στο σύμπαν, στον κόσμο, στο μικρόκοσμο! Πόση τακτικότητα και αρμονία!

Όλα γίνονται για ένα λόγο...Το ταξίδι! (στον χρόνο). Άλλωστε, τι είναι το χτύπημα μιας χορδής; Ένα ταξίδι στον χρόνο! Νοητός και πραγματικός. Ο νοητός καβαλάει το άρμα του πραγματικού και γίνεται ταξιδιώτης στο μέλλον. Σκεφτείτε: η ανάμνηση, για αυτό είναι ανάμνηση...γιατί κάποιος αποφάσισε, με ένα απλό χτύπημα της χορδής, να την κάνει ταξιδιώτη στο μέλλον. Διαφορετικά, δεν θα ήταν ανάμνηση...μόνο σκέτη λήθη!

Αρκετά  με τα άτακτα προλογίσματα. Ας συνεχίσω με τον επίλογο και βλέπουμε...

Φανταστείτε λοιπόν, έναν διαγωνισμό μουσικής χωρίς  ψηφοφορίες, κριτές ειδικούς και μη, στρατιές ψηφοφόρων (εκ)παιδευμένων και απαίδευτων. Τι θα ήταν; ...Μα τι άλλο!... μια ανεξάρτητη playlist της εβδομάδας ή του μήνα, ενδεχομένως της χρονιάς και του χρόνου, εν κατακλείδι. Σαν κι αυτές που κυκλοφορούν περιοδικά σε ποικίλα μουσικά ιστολόγια κι εύκολα μπορούσε κάποιος να κατεβάσει, πριν μερικά χρόνια, από το pirate bay… “Indie Playlist May 2006”… 100 και βάλε τραγούδια από μαραγκούς, δημόσιους υπαλλήλους, δασκάλους, οικοδόμους και εσχάτως...ανέργους από όλο τον κόσμο. Τα άκουγες όλα, ένα – ένα με την ψυχή στο στόμα, καθώς ήθελες να προλάβεις το τέλος του μήνα όπου θα δημοσιεύονταν η επόμενη playlist και με την ελπίδα να βρεις αυτό το κάτι διαφορετικό που θα σε συνεπάρει... όπως στην ταράτσα της πολυκατοικίας σου, στεκόμενος την νύχτα που οι Λεοντίδες θα φωτίσουν τον ουρανό... αλλά τελικά ποτέ δεν είναι τόσες πολλές όσες θα ήθελες. Γινόσουν ο μοναδικός ψηφοφόρος του δικού σου διαγωνισμού.

(...νομίζω πως πριν από λίγο ανέφερα την λέξη «διαφορετικό». Μα τι είναι επιτέλους αυτό το διαφορετικό;... Αυτό που ξεστρατίζει από τα μονοπάτια των συνήθων εμπειριών μας, υποθέτω... Και είναι τόσο μα τόσο διαφορετικό, αυτό το «διαφορετικό», στον καθένα μας).

Με πάσα την παραπάνω παρένθεση ας μπω επιτέλους στο κύριο και καίριο θέμα των ημερών. Ο Διαγωνισμός... Αυτός που:

1. ...θα ενώσει τις διαφορετικότητές μας σε μια συνισταμένη και που συνήθως ονομάζουμε «κοινό  αίσθημα»...αυτό που από καταβολής κόσμου αποφεύγει τους πειραματισμούς, τις ακροβασίες και τα τολμηρά εγχειρήματα...αυτό που έρχεται και φωλιάζει βολικά στα αυτιά μας και ως εκ τούτου στην ψυχή μας...αυτό που αγαπάμε χωρίς σκέψεις και αναλύσεις και μας δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας. Λίγοι έχουν καταφέρει με τις υπερβατικές τους μουσικές να ακουμπήσουν το κοινό αίσθημα. Όπως οι Beatles χάρην παραδείγματος. Απαιτεί ευφυΐα. Να νιώθεις το τέλμα και την ανομία την στιγμή που γεννιούνται. Ούτε λίγο πριν ούτε λίγο μετά. Και παράλληλα να έχεις ήδη αφουγκραστεί την νέα ανάγκη του κοινού (αισθήματος). Τα νέα ήθη. Διότι, όπως λένε και φίλοι μας οι Αμερικανοί... «η καινοτομία ξεχωρίζει τον ηγέτη» (του S. Jobs).
   
   
2. ...θα γεννήσει αισθήματα αδικίας σε διαγωνιζόμενους και κοινό συνάμα. Στρατόπεδα, φίλους και εχθρούς. Στρατηγικές, σκέψεις και αναλύσεις... Πόλεμος! Προς στιγμήν ξεχνάμε τον λόγο που μαζευτήκαμε όλοι σε έναν διαγωνισμό. Χρησιμοποιούμε τα όπλα των αντιπάλων μας για να αμυνθούμε και με ροπή του κοινού, προς ταύτιση λανθάνουσα με τον καλλιτέχνη. Γινόμαστε γρανάζια μιας μηχανής που σκοτώνει την μουσική. Ακόμα κι αν το έπαθλο του νικητή ήταν δημόσιος λιθοβολισμός, τίποτα δεν θα άλλαζε. Η πλειοψηφία των Ελλήνων μίλησε για αδικία της Ελλάδας στην φετινή Eurovision. Γιατί;... Διότι θέλαμε την πρωτιά! Αλλά εδώ την θέλαμε και με το S.A.G.A.P.O...! Το μουσικόμετρο του καθενός, ποτέ δεν έγραψε στα matrix του... «τελευταίος». Γιατί;... Διότι, όπως λένε και φίλοι μας οι Αμερικανοί... «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος...τίποτα»

Αντί επίλογου:

Για όλα φταίει ο Χριστόφορος Κολόμβος... ή μήπως η έλλειψη GPS;... Μα ναι!...αυτό που χρειαζόμαστε όλοι μας είναι ο κατάλληλος πλοηγός. Έτσι, πάντα θα βλέπουμε το δάσος.