Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)

Όταν πριν από τρία χρόνια παρουσίαζα εδώ στο περιοδικό μας την πρώτη δισκογραφική δουλειά που μου έστειλαν από την Πάτρα τα Ματωμένα Ρόδα, έγραψα τα καλύτερα λόγια για αυτή τη δουλειά, γιατί όντως μου άρεσε και η παρουσίαση που έκανα ήταν ειλικρινέστατη. Δεν τους ήξερα βέβαια. Τους γνώρισα ηχητικά στο CD που είχε επιμεληθεί ο Δημήτρης Δημητράκας “Rock ‘n’ Roll Βοήθειες Vol. 3” όπου συμμετείχαν με το τραγούδι “Ένα Φάλτσο Tango” το οποίο με εντυπωσίασε και που ήταν η αιτία να γνωριστώ μαζί τους.     



Το να ξεκινάς την επαφή σου με το κοινό προσφέροντάς του μία καλή πρώτη δουλειά, μπορεί να είναι μεν ο στόχος σου, αλλά μπορεί να πει κανείς ότι είναι και κάτι συνηθισμένο, διότι όλοι για το “μπαμ” προσπαθούν και κάνουν βέβαια πολύ καλά. Όμως εδώ, κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό. Κάνεις μία καλή δουλειά, ναι, παίρνεις ευμενή σχόλια από παντού, ναι, μαζεύεις κόσμο στα lives  σου, ναι, το CD σου πουλάει, ναι, αλλά αγαπητέ μου καλλιτέχνη, δεν κάνεις μόνο αυτά. Κάνεις και κάτι άλλο που ούτε ίσως σου περνάει από το μυαλό. Πρέπει να σου το πω όμως για να το ξέρεις από δω και στο εξής και θα σου το πω βέβαια. Με την καλή πρώτη σου δουλειά που παρουσιάζεις, δημιουργείς ένα κοινό απαιτητικό που περιμένει ανυπόμονα την επόμενη δουλειά σου και αναρωτιέται:

     “Θα είναι καλή σαν την πρώτη;”

Αν δεν είναι, θα τους απογοητεύσεις, και το πολύ-πολύ να σου δώσουν άλλη μία ευκαιρία για την επόμενη (την τρίτη δηλαδή) δουλειά σου και που αν δεν είναι κι αυτή καλή, θα σε σβήσουν από τον χάρτη των προτιμήσεών τους αφού προηγουμένως σε κατατάξουν στους One Hit Wonders.



Έχουμε πει πολλές φορές ότι σήμερα δίσκο κάνει ο οποιοσδήποτε. Αν διαθέτεις τα απαιτούμενα χρήματα, μπαίνεις στο στούντιο, γράφεις, παίρνεις το σιντάκι σου στην τσέπη και πας στο καλό. Το θέμα δεν είναι λοιπόν αυτό, και το θέμα δεν είναι ούτε ΤΙ γράφεις. Η θεματική σου μπορεί να είναι το οτιδήποτε σε απασχολεί. Οτιδήποτε γεννάει η σκέψη σου και η φαντασία σου. Από τη γκόμενα που σου ‘φυγε μέχρι τον Σόιμπλε και την Μέρκελ. Ότι και να είναι όμως αυτό που γράφεις, φιλοσοφημένο ή όχι, το θέμα είναι ΠΩΣ γράφεις αυτό που γράφεις. Διότι και ο Ορφέας Περίδης  τραγούδησε π. χ. για τη σχέση του, αλλά ο άνθρωπος δεν αναλώθηκε σε εγωιστικές ανοησίες του τύπου “θα πεθάνω χωρίς εσένα”. Μα αν πρόκειται φίλε μου να πεθάνεις, τράβα και πέθανε να ησυχάσουμε. Διότι για να φύγει και να σ’ αφήσει σημαίνει ότι δεν πέρναγε καλά μαζί σου. Διαφορετικά γιατί να φύγει; Την έχεις δηλαδή για χαζή και υποτιμάς τη νοημοσύνη της; Και τελικά τι νόημα θα έχει να γυρίσει πάλι σε σένα; Για να περνάς εσύ καλά και εκείνη όχι; Δεν είναι εγωιστικό λοιπόν αυτό από μέρους σου; Ο Περίδης αντιθέτως, ευρισκόμενος προ ενός πιθανού τέλους “ναι μεν κυρία μου σ’ αγαπάμε αλλά όχι και να πεθάνουμε για την πάρτη σου” έθεσε το θέμα αξιοπρεπέστατα:

     “Πες μου αν άλλον αγαπάς, πες μου αν σε χάνω,
     κι εγώ θα γράψω ένα τραγούδι παραπάνω”.

Δηλαδή του κάνεις και υπόκλιση. Έτσι δεν είναι;

Οι Πατρινοί μου φίλοι λοιπόν, με είχαν ενημερώσει ότι ετοιμάζουν νέα δουλειά, είχα ήδη περάσει στον θάλαμο αναμονής, και να, που ήδη ακούω το δεύτερο ολοκληρωμένο album τους με τίτλο “Γράφοντας το Τέλος“, γιατί περί του “Τέλους” πρόκειται. Το album αυτό, περιέχει 14 τραγούδια-ιστορίες για το τέλος και να το δούμε λιγάκι αυτό το πράγμα, γιατί αξίζει τον κόπο.

Τα Ματωμένα Ρόδα (που τώρα αποτελούνται μόνο από τους Ανδρέα Σταθούλια & Νίκο Τζανότη) αποφεύγουν επιμελώς τον εύκολο δρόμο που λέγεται “σ’ αγαπώ-μ’ αγαπάς” και προτιμούν τον δύσκολο και “σκοτεινό” δρόμο της δημιουργίας που “φωτίζει”. Ασχολούνται λοιπόν με το “Τέλος” γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Έτσι δεν είναι; Τίποτα δεν διαρκεί αιώνια. Ακόμα και ο ίδιος ο άνθρωπος τελειώνει και επειδή ακριβώς γνωρίζει το τέλος του, είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα από όλα τα πλάσματα του πλανήτη. Αυτό, είναι μία διαπίστωση που ήταν εμφανέστατη και στο προηγούμενό τους album και που το δίδυμο συνθετικό ντουέτο Ανδρέας-Νίκος την υπηρετεί με συνέπεια.    



Το τέλος είναι λοιπόν αναμενόμενο για όλους και για όλα, αλλά το τέλος σε μια σχέση (την όποια σχέση) που αφορά τουλάχιστον δύο άτομα, είναι μία απώλεια αν όχι και για τους δύο, τουλάχιστον για τον ένα. Όλοι μας βιώνουμε στη ζωή μας απώλειες και για να μη μιλήσω για πρόσωπα που φεύγουν από τη ζωή μας είτε με χωρισμό είτε με θάνατο, καθημερινά βιώνουμε τις συνεχείς απώλειες των στιγμών μας, διότι για να βιώσουμε την αμέσως επόμενη στιγμή, πρέπει να χάσουμε αυτή που ζούμε τώρα. Αυτός είναι ο χρόνος που δαμάζει τα πάντα.  Η αίσθηση του χρόνου που κυλάει, είναι μεγάλος τρόμος, γιατί φεύγει μαζί του η ζωή μας, τα αγαθά μας και οι δικοί μας. Φεύγει αυτό που αγαπάμε και θέλουμε να το κρατήσουμε κοντά μας αιώνια ό,τι κι αν είναι αυτό.

Μέσα σ’  αυτή την τυραννική ανασφάλεια που σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, ο ποιητής, νιώθει την ανάγκη να σταματήσει τη ροή του χρόνου. Σκύβει λοιπόν μέσα στους βυθούς της μνήμης του, και επιλέγει τις στιγμές που αξίζουν να τους χαρίσει αιωνιότητα, ομορφιά και δικαίωση. Έτσι ακινητοποιεί τον χρόνο πάνω στο άσπρο χαρτί που έχει μπροστά του, και τον κάνει δικό του. Με τον στίχο του επαναφέρει τις μνήμες και τις ξαναζεί. Εκεί θα δεις το αληθινό του πρόσωπο και εκεί θα τον βρεις να μετράει με στίχους, τα όνειρα και τις ελπίδες. Εκεί θα τον βρεις να κρατάει τις αναμνήσεις του. Εκεί θα τον βρεις να πλάθει όνειρα γιατί είναι μια πονεμένη ψυχή, που θέλει να μας κοινωνήσει τα συναισθήματα που τον φορτίζουν, όχι μόνο για να λυτρωθεί, αλλά και να λυτρώσει. Μέσα στους στίχους του καταθέτει τα πιστεύω του,  εναποθέτει τις ελπίδες του και τα αναπάντητα αιώνια ερωτήματα του έρωτα και της μοναξιάς της ανθρώπινης ύπαρξης. Στα βάθη της ψυχής του, ανιχνεύει τα συναισθήματα, και την πικρή πραγματικότητα, που αλλοιώνει το όνειρο. Μόνο μέσα από την ποίηση μπορεί ο ποιητής να αντισταθεί στη φθορά, γιατί μόνο η μαγεία της ποίησης μπορεί να μετουσιώσει  την ανιαρή καθημερινότητα σε στιγμές μοναδικές.

Πίσω από ένα τραγούδι μπορούν να κρύβονται πολλά, αλλά μπορεί να μην κρύβεται και τίποτα, γιατί μπορεί να είναι εντελώς ανούσιο. Όμως το σημαντικό είναι να γράφει και να μιλά κανείς μόνο όταν έχει να πει κάτι και τα Ματωμένα Ρόδα έχουν να πουν πράγματα σημαντικά.



Το ότι κάποιος πενθεί,  δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει βιώσει έναν θάνατο. Σίγουρα πενθεί για την απουσία και την απώλεια, άσχετα  όμως από τον τρόπο που αυτή έχει προκύψει ή έχει εισβάλλει στη ζωή του. Ένας χωρισμός για παράδειγμα, είναι μία απώλεια και για τις δύο πλευρές. Στην πλευρά που ζητάει χωρισμό και αποχωρεί από τη σχέση, η απώλεια του προκύπτει, γιατί η σχέση μπορεί να έπαψε να τον ενδιαφέρει, ή μπορεί να γνώρισε κάτι καινούργιο, οπότε για να βιώσει το καινούργιο που του προέκυψε, πρέπει να χάσει το παλιό. Η άλλη όμως πλευρά βιώνει την απώλεια σαν εισβολή, γιατί δεν ζήτησε να χωρίσει. Είναι εκεί, αλλά ξαφνικά βουλιάζει στον βάλτο της μοναξιάς χωρίς καμία προειδοποίηση. Στην περίπτωση του θανάτου είναι εισβολή και για τις δύο πλευρές. Η μία πλευρά χάνει τη ζωή της και η άλλη τον άνθρωπο. Ο θάνατος όμως, είναι μέρος της ζωής. Το να παραμείνει κανείς στη φάση του πένθους ή να αρνηθεί να πενθήσει δεν θα φέρει πίσω στη ζωή το αγαπημένο πρόσωπο. Το να αφεθεί όμως στη διαδικασία του πένθους, και να το βιώσει, είναι κάτι που θα του προσφέρει ανακούφιση και παρηγοριά όταν ο πόνος θα απαλυνθεί. Και ξέρεις, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε με όλα όσα μας συμβαίνουν. Να βιώνουμε δηλαδή τη χαρά ή τον πόνο, με όλη τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε την ανακούφιση που κάποια στιγμή θα έρθει και θα μας λυτρώσει.



Όλα αυτά ένιωσα ακούγοντας τη νέα δουλειά του Ανδρέα και του Νίκου που -όπως έγραψα πιο πάνω- αποτελείται από 14 τραγούδια-μικρές ιστορίες για το κάθε τέλος. Τα τραγούδια του album είναι όλα βιωματικά και αυτό –τουλάχιστον εγώ- το καταλαβαίνω πολύ καλά. Εννοείται φυσικά, πως ο κάθε ακροατής είναι ελεύθερος να νιώσει ότι εκείνος θέλει να νιώσει, και να πάρει ότι μπορεί και όσα μπορεί από αυτό το album χρωματίζοντας τις ακροάσεις του με τη δική του χρωματική παλέτα.   

Lineup:
Ανδρέας Σταθούλιας: Φωνητικά, Κιθάρες, Πλήκτρα & Στίχοι  
Νίκος Τζανότης: Μπάσο, Drum Programming, Πλήκτρα & Στίχοι

Μουσική: Ματωμένα Ρόδα (εκτός από το 10 όπου συμμετέχει και ο Αλέξανδρος Κοκκόσης 

CD: Γράφοντας το Τέλος (Νοέμβριος 2016)

Track List: 01: Η Κηδεία της Άννυ, 02: Οκτώβρης στο Νοσοκομείο, 03: Κατά Συρροή Δολοφόνοι, 04: Μητέρα, 05: Η Νύχτα της Πτώσης, 06: Η Πτώση, 07: Αντίο Αλίκη, 08: 1η Ιουλίου, 09: Νωρίς για Κάποιο Αντίο, 10: Ξύλινος Πόλεμος, 11: Εύθραυστη Ζωή, 12: Αναχώρηση, 13: Όταν θα Ζήσουμε Μαζί, 14: Οπτασία

Σχόλιο: Χωρίς καμιά αμφιβολία, πρόκειται για εξαιρετική δουλειά σε όλους τους τομείς. Τα τραγούδια είναι όλα όμορφα και προσεγμένα, αλλά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το Όταν θα Ζήσουμε Μαζί που μου “έκατσε” με την πρώτη ακρόαση που έκανα στο album και με κατασυγκίνησε. Είναι ένα αριστούργημα.

     “Γράφοντας το τέλος θα φοβάμαι
     σαν δεν ζω, τη ζωή μας αν θυμάμαι”

Είναι βέβαια εμφανές, ότι στο Γράφοντας το Τέλος, τα Ματωμένα Ρόδα συγκριτικά με το προηγούμενο album τους, ακολουθούν διαφορετική κατεύθυνση δίνοντας έμφαση στα γυναικεία φωνητικά και στα πνευστά. Αυτό μπορεί να είναι άποψη ενορχήστρωσης, αλλά δεν αλλοιώνει σε τίποτα την γνωστή τους ατμόσφαιρα. Θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τέτοιους καλλιτέχνες και τέτοιες “σκοτεινές” δουλειές που “φωτίζουν”. Χρειαζόμαστε τέτοιους ποιητές που υπομένουν σοφά τα δύσκολα και καταθέτουν την ψυχή τους. Γιατί οι ποιητές που τραγουδάνε για τη ζωή μιλώντας με το θάνατο, είναι  πολύ σπουδαίοι και μας προσφέρουν μεγάλο έργο. Mας διώχνουν το φόβο και μας εξοικειώνουν με την ιδέα ότι ο θάνατος είναι έγκυρος και απόλυτα φυσικός για το κοσμικό παιχνίδι και τη φυσική τάξη. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο γιατί το αξίζει πραγματικά.

Να το πάρω; Να το πάρεις οπωσδήποτε, γιατί τέτοιοι ποιητές, δεν είναι απλά ψυχές. Τέτοιοι ποιητές είναι μαγεμένες ψυχές.

Συμμετέχουν ως guest μουσικοί οι: Ιωάννα Ζαχαροπούλου (φωνητικά), Εύα Γιαννοπούλου (φωνητικά), Μαρία Κάτελα (βιολιά), Αλέξανδρος Κοκκόσης (πιάνο), Στέφανος Χαμαλίδης (τρομπέτες) & Χρήστος Κυριαζής (σαξόφωνο).

Οι ηχογραφήσεις και οι μίξεις των τραγουδιών έγιναν στο Paris Recording Home Studio από τα ίδια τα μέλη της μπάντας, ενώ το mastering ανέλαβε ο Γιώργος-Κωνσταντίνος Κράτσας. Ο δίσκος είναι αναρτημένος στη σελίδα του συγκροτήματος στο bandcamp https://matomenaroda.bandcamp.com/  και είναι στη διάθεση του κοινού για ακρόαση και για download με πληρωμή προαιρετική.

Facebook:

https://www.facebook.com/matomenaroda

Soundcloud:
https://soundcloud.com/matomena-roda