Η ιστορία του Don’t Answer Me των Alan Parsons Project

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Don’t Answer Me» περιλαμβάνεται στον δίσκο των Alan Parsons Project «Ammonia Avenue», που κυκλοφόρησε το 1984.

Πέρα από το θέμα της κοινωνικής απομόνωσης που πραγματευόταν ο δίσκος, ο ίδιος ο δίσκος περιέχει αυτό το soft Rock τραγούδι, που αποτελεί ένα από τα πιο μαγευτικά singles των Alan Parsons Project. Υπάρχουν πολλοί μοναχικοί άνθρωποι εκεί έξω και ο αφηγητής του τραγουδιού αυτού προσπαθεί να επικοινωνήσει μ’ έναν από αυτούς. Λίγο-πολύ ο καθένας που έχει βιώσει μία προσωπική σχέση σαν αυτή που περιγράφεται στους στίχους, θα μπει στο νόημα του τραγουδιού.

Το τραγούδι γράφτηκε από τον Alan Parsons και τον συνεργάτη του, Eric Woolfson. Η ηχογράφηση έγινε το 1983 με παραγωγό και ηχολήπτη τον Alan Parsons. Αντί για τον ήχο του art Rock και Progressive Rock για τον οποίο ήταν γνωστός ο Alan Parsons, στην περίπτωση του «Don’t Answer Me» δημιούργησε έναν ήχο στο ύφος του Phil Spector, ως παρωδία της τεχνικής «Wall Of Sound», με μία ποικιλία οργάνων και άφθονη ηχώ. Το τραγούδι έχει ρυθμό 115 bpm. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν επίσης οι: Ian Bairnson (ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες), Mel Collins (σαξόφωνο), Stuart Elliott (drums, κρουστά), David Paton (μπάσο), Eric Woolfson (βασική φωνή και πλήκτρα) καθώς και οι Colin Blunstone, Chris Rainbow, και Lenny Zakatek στα φωνητικά. Ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας ήταν ο Andrew Powell και βοηθός μηχανικού ήχου ο Tony Richards, ενώ ο Eric Woolfson ήταν εκτελεστικός παραγωγός.

Προερχόμενο από ένα συγκρότημα που η επιτυχία στα charts ήταν η μικρότερη από τις έννοιες του, το «Don’t Answer Me» μετέφερε έναν μυστηριώδη αέρα που έλκυε τους παλιούς θαυμαστές καθώς κι εκείνους που δεν ήταν εξοικειωμένοι με την ιστορία που είχαν οι Alan Parsons Project σε εννοιολογικά κομμάτια της art Rock. Το τραγούδι όχι μόνο ήταν πιστό στο θέμα του δίσκου, αλλά ο καταπραϋντικός θρήνος του σαξόφωνου προσέδωσε στο τραγούδι την ατμόσφαιρα της εγκατάλειψης. Ο Eric Woolfson κάνει αξιοπρεπή δουλειά στα φωνητικά, τα οποία έχουν μία μορφή ημι-ψίθυρου μέχρι που το ρεφρέν ξεσπάει και ανεβάζει το τραγούδι μέχρι το τέλος του. Διατηρώντας μία σύγχρονη ενήλικη αίσθηση, η συνταγή του «Don’t Answer Me», με τα ευφυή πλήκτρα και τα σκονισμένα κρουστά, ενισχύει τον ρομαντισμό του τραγουδιού και εντείνει την απελπισμένη έκκληση του Woolfson να ακουστεί. Ωστόσο, παρά τα δυνατά σημεία του τραγουδιού, το «Don’t Answer Me» εξακολουθεί να ακούγεται αρκετά ήπιο ως σύνολο.

Το «Don’t Answer Me» κυκλοφόρησε σε single τον Φεβρουάριο του 1984 και ήταν το πρώτο single που βγήκε από τον δίσκο «Ammonia Avenue». Έφτασε στο Νο 15 των Η.Π.Α. και στο Νο 58 της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν το τελευταίο τραγούδι των Alan Parsons Project που μπήκε στο αμερικάνικο Top 20, ενώ το Νο 58 στη Μεγάλη Βρετανία ήταν η υψηλότερη θέση που έφτασε το συγκρότημα στη χώρα καταγωγής του.

Επίσης, έγινε Νο 4 στη Γαλλία, Νο 7 στη Γερμανία, Νο 8 στο Βέλγιο και την Ελβετία, Νο 10 στην Ολλανδία, Νο 22 στον Καναδά, Νο 30 στη Νέα Ζηλανδία και Νο 43 στην Αυστραλία.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε και σε ζωντανές ηχογραφήσεις στα albums «Alan Parsons Live» (1994, φωνητικά: Gary Howard και Chris Thompson), «Eye 2 Eye: Live In Madrid» (2010, φωνητικά: Alan Parsons) και «Live In Colombia» (2016, φωνητικά: Alan Parsons).

Το μουσικό βίντεο, το οποίο ήταν το πρώτο μουσικό βίντεο των Alan Parsons Project, αποδόθηκε σε μορφή βιβλίου κόμικς υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Michael William Kaluta, με τη βοήθεια του Lee Moyer. Γυρίστηκε στο στούντιο κινουμένων σχεδίων Broadcast Arts με τον Kaluta ως επικεφαλής του σχεδιασμού πάνω σε σενάριο και σκηνοθεσία του D.J. Webster. Παραγωγός ήταν ο Peter Rosenthal και σχεδιαστές οι John Ellis και Jude Tolley. Χρειάστηκαν 23 ημέρες γυρισμάτων και μία ομάδα 40 σχεδιαστών. Το βίντεο συνδυάζει τον παραδοσιακό τρόπο του σελιλόιντ στην απόδοση των μορφών και την τεχνική καρέ-καρέ (stop-motion) για την πλειοψηφία των κινήσεων, ακόμα και πλαστελίνη. Το τελικό κόστος ξεπέρασε τα 50.000$.

Το βίντεο παρουσιάζεται ως μία ιστορία στην –φανταστική- κωμική σειρά βιβλίων «The Adventures Of Nick And Sugar», που τοποθετείται τη δεκαετία του 1930 στη Φλόριντα. Η ιστορία ξεκινά στο μπαρ Flamingo, όπου η Sugar έχει ραντεβού με τον τραμπούκο ‘‘Muscles’’ Malone. Η Sugar ήταν κάποτε το κορίτσι του Nick και ο Nick το ‘χει ρίξει στο ποτό (αδειάζοντας ένα μπουκάλι Johnnie Walker) καθώς βλέπει τον Malone να κακομεταχειρίζεται τη Sugar. Αφού τελειώνει το μπουκάλι, ο Nick αφήνει το μπαρ και πηγαίνει στο Burgers‘Ν’Shakes, περνώντας από μία πινακίδα με το εξώφυλλο του δίσκου «Ammonia Avenue». Ενώ εκφράζει την ερωτική του απογοήτευση στη Leslie, την ταμία του εστιατορίου, φτάνει ένα μαύρο σεντάν με τον Malone και τη Sugar. Όταν η Sugar αντιστέκεται στην απαίτηση του Malone για ένα φιλί, ο Malone κινείται να τη χαστουκίσει.

Τότε οργισμένος ο Nick τον τραβά από το αυτοκίνητο και αρχίζει να διαπληκτίζεται με τον πολύ πιο ογκώδη Malone. Ο Malone φαίνεται να νικά τον Nick, αλλά ο Nick επιστρατεύει ένα τελευταίο δυνατό χτύπημα εκσφενδονίζοντας τον Malone έξω από τον πλανήτη και στέλνοντάς τον στο αριστερό μάτι του προσώπου της Σελήνης. Ο Nick και η Sugar αγκαλιάζονται βαθιά ερωτευμένοι. Καθώς αγκαλιάζονται, η εικόνα αλλάζει απότομα σε ένα ακόμα σχέδιο με το συγκρότημα που περιλαμβάνει τον Woolfson και τον Parsons στα πλήκτρα, ντυμένοι με ρούχα της δεκαετίας του 1930, να παίζουν το τραγούδι. Ο Nick και η Sugar φεύγουν μαζί, με τον Nick να στέκεται για να σβήσει με το μαντίλι του τον Malone από το μάτι του προσώπου της Σελήνης.

Το βίντεο ήταν υποψήφιο στα πρώτα MTV Music Awards (1984), στην κατηγορία Best Experimental Video, αλλά έχασε από το «Rockit» του Herbie Hancock.

DON’T ANSWER ME – The Alan Parsons Project

If you believe in the power magic
I can change your mind
And if you need to believe in someone,
Turn and look behind
When we were living in a dream world,
Clouds got in the way
We gave it up in a moment of madness
And threw it all away

Don’t answer me, don’t break the silence
Don’t let me win
Don’t answer me, stay on your island
Don’t let me in

Run away and hide from everyone
Can you change the things we’ve said and done?

If you believe in the power of magic,
It’s all a fantasy
So if you need to believe in someone,
Just pretend it’s me
It ain’t enough that we meet as strangers
I can’t set you free
So will you turn your back forever on what you mean to me?

(Don’t answer me…)

(Run away and…)

 Κωνσταντίνος Παυλικιάνης