G.A.S (Gear aquisition syndrome)

Γράφει ο Βαγγέλης Μουλακάκης (Vagelism)
5 άρθρα στο MusicHeaven

Το σημερινό άρθρο έχει να κάνει με μια πάθηση που πολλοί μουσικοί ανά τον κόσμο βιώνουν. Μια πάθηση, που έχει πάρει διαστάσεις συνδρόμου.

G.A.S {GEAR ACQUISITION SYNDROME} ή στα Ελληνικά, σύνδρομο απόκτησης εξοπλισμού.

Τι συμβαίνει λοιπόν και γιατί θέλει προσοχή από όλους μας.

Καταρχήν όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο, θα ξέρετε ότι η μουσική είναι ένα ακριβό χόμπι με πολύ και διαφορετικό εξοπλισμό/γκατζετάκια, σε ένα μεγάλο εύρος τιμών. Υπάρχει εξοπλισμός για αρχάριους, προχωρημένους και επαγγελματίες μουσικούς.

Eμπλέκονται επίσης, πάρα πολλές εταιρείες στο χώρο, συχνά με τζίρο εκατομμυρίων και όλες θέλουν να σε βάλουν στο τριπάκι ότι αυτό που πουλάνε ... το «χρειάζεσαι»!

Η ίδια η φύση του ανθρώπου είναι ανικανοποίητη και αν βάλουμε στην συνάρτηση ότι υπάρχει τόσος πολύς εξοπλισμός και παρελκόμενα πίσω από κάθε μουσικό όργανο, είναι πολύ εύκολο να «χαθεί» κάποιος, ειδικά ένα νέο παιδί που τώρα ξεκινάει με την μουσική (όχι ότι δεν το έχω συναντήσει και σε προχωρημένους).

Τι εννοώ να “χαθεί”

Yπάρχουν αρκετοί μαθητές μουσικής, αλλά και αρκετοί προχωρημένοι μουσικοί εκεί έξω που πολύ απλά, δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι με τον εξοπλισμό τους.

Θεωρούν ότι ένα καλύτερο πετάλι, μια καινούργια κιθάρα, ένα καλύτερο σκαμνί, ένα καλύτερο ταμπούρο ή ένα καλύτερο πιατίνι θα τους κάνει να ακουστούν καλύτερα (ή θα ανανεώσει την σχέση τους με την μουσική).

Αγοράζουν λοιπόν συνέχεια και όταν διαπιστώνουν ότι δεν καλυτερεύει το πράγμα το αποδίδουν στον εξοπλισμό – όχι στην τεχνική τους. Και ξεκινάει αυτός ο κύκλος από την αρχή.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει “o καλός drummer θα παίξει καλά παντού – ο κακός ... θα παίξει χάλια παντού”. Άλλο ένα επίσης λέει “ δεν κάνουν τα τύμπανα τον drummer… ο drummer κάνει τα τύμπανα”.

Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα για μένα. Δεν περιμένω από τον εξοπλισμό μου να με κάνει καλό μουσικό. Ο εξοπλισμός μου είναι το μέσο.

Στη Θεσσαλονίκη μπορώ να φτάσω και με ένα μικρό matiz, δεν χρειάζομαι Mercedes ντε και καλά. Αν δεν ξέρω να οδηγάω όμως...

Αν επίσης, αγοράζουμε εξοπλισμό με σκοπό να μας έρθει η όρεξη να παίξουμε μουσική, ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε την σχέση μας με την μουσική. Γιατί για μένα, κάποιο λάθος υπάρχει σε αυτή τη σχέση.

Αν έχετε γεμίσει το σπίτι σας κιθάρες, αν όλος σας ο μισθός γίνεται τύμπανα, αν σας παράτησε η γυναίκα σας ή αν η προτεραιότητα σας είναι πρώτα να πάρετε το τελευταίο πετάλι κάσσας που έβγαλε η DW και μετά να ψωνίσετε είδη 1ης ανάγκης, δεν μιλάμε πια για σύνδρομο αλλά για εθισμό. Αναζητήστε βοήθεια απο ειδικό. 

(Ελπίζω να μην γελάτε γιατί αυτά έχουν συμβεί παιδιά)

Πώς σκέφτομαι εγώ τον εξοπλισμό μου

Για μένα ο καλός εξοπλισμός σημαίνει δύο πράγματα. Ήχος και αντοχή σε βάθος χρόνου.

Ο ήχος (με μόνη εξαίρεση τα πιατίνια) θεωρώ ότι είναι κάτι που εύκολα επιτυγχάνεται, το πρόβλημα είναι στην αντοχή με τα φτηνά μουσικά όργανα, και αυτό είναι που με κάνει να επενδύω χρήματα.

Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι χρειάζομαι 1500 ευρώ ταμπούρο για να ακουστώ καλά. Ούτε παίζω μόνο με 300 ευρώ crash. Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις σε εξοπλισμό μέχρι να φτάσουμε στα 1500 ευρώ ταμπούρο ή ένα crash τριακοσίων ευρώ.

Πάρα πολλές φορές έχω παίξει σε συναυλίες με φτηνά σέτ και με λίγη παρέμβαση και καλό κούρδισμα, είχα καταφέρει να βγάλω έναν αξιοπρεπέστατο ήχο.

Δεν πιστεύω επίσης ότι χρειάζομαι 20 διαφορετικά ταμπούρα και 50 πιάτα στα εργαλεία μου. Προσωπικά τα τελευταία 30 χρόνια έχω 2 διαφορετικά ταμπούρα και ένα σέτ πιάτα και νομίζω ότι είμαι μια χαρά.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο ήχος είναι πλέον στα χέρια μου όχι στο όργανο που κάθομαι. Πάντα καταφέρνω με καλό κούρδισμα να βγάλω τον ήχο του οργάνου ακόμα και αν παίζω σε studio που τα τύμπανα είναι φαινομενικά για πέταμα. Αυτό που δεν μπορώ να επέμβω είναι τα πιατίνια που συνήθως κουβαλάω τα δικά μου.

Και για να μην λέτε ότι απευθύνομαι μόνο σε drummers, να εξηγήσω ότι αυτό το έχω δει επίσης σε κιθαρίστες και μπασίστες που με μια απλή κιθάρα και ένα πεταλάκι κάποιοι έβγαζαν εξαιρετικό ήχο και κάποιοι άλλοι κουβαλούσαν κιθάρες, μπάσα και δεκάδες πετάλια με μέτριο ως κακό αποτέλεσμα στον ήχο.

Το θέλω ή το χρειάζομαι;

Κάτι που πρέπει να σκέφτεστε κάθε φορά που βλέπετε μια αγγελία που δείχνει ενδιαφέρουσα ή σερφάρετε σε μουσικά πολυκαταστήματα, είναι αυτή η μικρή πρόταση. Το θέλω ή το χρειάζομαι;

Κοιτάξτε παιδιά, για να μην λέω ψέματα, εγώ προσωπικά θέλω όλο το Thomann!                 

To χρειάζομαι; Όχι, σε καμία περίπτωση.

Άρα κάνοντας αυτή την απλή ερώτηση στον εαυτό σας, θα σας βοηθήσει νομίζω πολύ πριν ζητήσετε την πιστωτική της μαμάς σας ή πάρετε τηλέφωνο κάποιον άγνωστο, γιατί αυτό που πουλάει δείχνει «ευκαιρία». Εννιά στις δέκα φορές θα δείτε, ότι η απάντηση σας θα είναι «το θέλω».

Μουσικοί και μόδες

Άλλη μια παγίδα που στήνουν οι εταιρείες στους μουσικούς είναι οι  λεγόμενες μόδες όπως τις αποκαλώ.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν τους endorsees τους (μουσικοί που οι εταιρείες στηρίζουν με τα προϊόντα τους με σκοπό την διαφήμιση) για να προμοτάρουν  νέα προϊόντα. Πολλά έχουν ενδιαφέρον, τα περισσότερα είναι κατ ‘εμέ αχρείαστες σαβούρες.

Πριν αγοράσετε π.χ ένα  o-zone πιατίνι ή το τελευταίο stack της ziildjian επειδή είδατε να το παίζει ο αγαπημένος σας drummer, αναρωτηθείτε πάλι, αν το θέλετε ή αν πραγματικά το χρειάζεστε.

Τι να κάνω αν διαβάζοντας αυτό το άρθρο, δω ότι μάλλον έχω G.A.S

Καταρχήν λιγότερο ιντερνέτ πιστεύω θα βοηθήσει (ειδικά το You tube και videos με παρουσιάσεις μουσικών οργάνων) αλλά και σερφάρισμα σε μουσικά πολυκαταστήματα. Αγγελίες επίσης προτείνω να μπαίνουμε όταν πραγματικά χρειαζόμαστε κάτι και ψάχνουμε χαμηλότερη τιμή. Όχι για να χαζέψουμε.

Σταματήστε επίσης να ρίχνετε το φταίξιμο στον εξοπλισμό σας για τον ήχο σας, μάθετε στο έπακρο το όργανο που έχετε ήδη αποκτήσει (όταν γράφω μάθετε εννοώ αφιερώστε ώρες) και επενδύστε πρωτίστως στην εξέλιξη σας σαν μουσικός. Τεχνικά και παιχτικά. Αυτό πιστεύω θα καθορίσει τον συνολικό σας ήχο σαν μουσικό. Το όργανο απλά θα βοηθήσει.

Ελπίζω να βοήθησα.

Bαγγέλης Μουλακάκης