αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

Η μικρή ιστορία ενός ποιήματος...

"Μας βρισκουν τα ατελειωτα καλοκαίρια, τα μεγαλα κυματα...
Οι ανεμοι, τα ποταμια, παιρνουν τα φυλλα μας.
Μα εμεις παντα αντιστεκομαστε, παντα ντυνομαστε με νεο φυλλωμα..."

Αυτό το αποσπασμα ελαβα σαν "ραβασακι" απο το πρωτο αμορε μου στην 1η λυκείου, σαν απαντηση στο δικο μου, "το κοίταγμά σου το γλυκό,ειν' των ματιών ο κλεφτης. Αν δεν πιστεύεις ρώτησε να σου το πει ο καθρέφτης"! (κλεμμενο απο τα κειμενα της 1ης λυκειου). Ενθουσιαμένη και συγκινημενη, θεωρώντας το τοτε αγορι μου μεγα ποιητη, φυλαξα το πολυτιμο ραβασακι ως κορη οφθαλμού. Οταν, μηνες αργοτερα, ειμασταν στα χωρισματα, μονη μου στο σπιτι, πηρα το μηνυματακι στα χερια μου,κι εκεινο μου εδωσε την εμπνευση να το συνεχισω...

Γράφει η Konnie
1 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Σάββατο 27 Νοέ 2004

Το φυλλωμα μας ομως τωρα εχει σαπισει
Και απροστάτευτοι,γυμνοί εχουμε μείνει
Καθως τα κυματα γυρω λυσσομανανε
Τρεμουμε,ερμαια του ανεμου εχοντας μεινει
Μα οταν λυγαω πια εσυ ορθιος μενεις
Στηριγμα στερεο,το χερι μου προτεινεις
Και διχως φοβο μεσα στο αγριοκαιρι
Με οσο φυλλωμα σου απομεινε,με ντυνεις
Και τοτε νιωθω πως δεν ειμαι τοσο μονη
Ορθια στεκω,εχοντας θαρρος αποκτησει
Και να που νεο φυλλωμα μας περιβαλλει
Τιποτα πλεον δεν μπορει να μας νικήσει...

Ναι,παρ'ολο που συναισθηματικα αισθανομουν χαλια, το ποιημα μου βγηκε εξαιρετικα αισιοδοξο.
Το φυλαξα κι αυτο, και, μετα απο καιρο, οντας ακομα κολλημενη με το πρωην αγορι μου (κλασσικα),του εδειξα το ραβασακι του,και τη δικια μου συνεχεια, με ενα παραπονο κρυφο (και για να πω και την αληθεια, με καποια περηφανια, αφου τον εφτασα στη συγγραφικη ικανοτητα κι αμα λαχει και τον ξεπερασα - γιατι εχουμε κι εναν εγωισμο, ρε αδερφε).

Και τοτε με περιμενε η δυσαρεστη εκπληξή:

-Μα αυτο δεν το εχω γραψει εγω!!!
-?!
-Για να το ξανακοιταξω... οχι. σιγουρα πράματα, εγω τετοιο πραγμα δεν το εχω γραψει. Για την ακριβεια, αυτά δεν ειναι καν δικα μου γραμματα!!!
-?!?!?!!

Για να μην τα πολυλογω, μου αποκαλυψε το εξης: αφου ελαβε το δικό μου ραβασακι απο τα κειμενα(σημειωτεον οτι εγω ειχα βαλει και σελιδα, παρακαλω, προς αποφυγήν παρεξηγησεων-καλη ωρα), εβαλε ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥ να βρει κατι καλο απο τα κειμενα και να μου το στειλει για απαντηση.

Φανταζεστε την απογοητευση μου. Απ'την αλλη,αυτη η ιστορια με εμαθε να ειμαι πιο προσγειωμενη,αλλα και οτι ο πολυς ο ρομαντισμος, κανει καλο στη δημιουργικοτητα μου!Απο τοτε δεν ειμαι τοσο αθεραπευτα ρομαντικη, αλλα δυστυχως απο τοτε δεν εχω γραψει κατι ολοκληρωμενο. Λετε να μου εμεινε το τραυμα και να μη ξαναγραψω;!

No_Music

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

Sideline

#1132 / 27.11.2004, 19:33 / Αναφορά
Πολύ ωραία ιστορία αυτή :)

Δεν υπάρχει τραύμα-η ποίηση στους περισσότερους βγαίνει απο μόνη της,ανάλογα με τις περιστάσεις και τα αισθήματα στη ζωή του καθενός μας. Η έμπνευση,η μάλλον αυτό που θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα μετατρέψει ένα κομμάτι της ψυχής σε λέξεις πάνω σε ένα χαρτάκι, για κάποιους έρχεται καθημερινά,για κάποιους κάθε χρόνο,για κάποιους άλλους μια φορά κάθε Κυρίου Δόξει.Αλλά η προδιάθεση είναι εκεί

Μην ανησυχείς λοιπόν :)

Orfeus

#1133 / 28.11.2004, 02:29

Θα ......ξαναγράψεις!!!

:-)

Ares

#1140 / 29.11.2004, 16:23 / Αναφορά
Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Δηλαδή, να το είχε γράψει ο ίδιος αλλα για κάποια αλλή... και καταλάθος να έπεφτε στα χέρια σου...Anyway, για το αν θα ξαναγράψεις είναι δικό σου και μόνο δικό σου θέμα. Νομίζω οτι δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά, γιατί δεν θα πει οτι επειδή μια φορά σου βγήκε αυθόρμητα και αβίαστα αυτο θα γίνετε πάντα. Αν προσπαθήσεις αρκετά θα γράψεις. Ετσι και αλλιώς υπάρχει και σχολή στιχουργικής στο fame studio!$#@%2^&%&*@{}+_*%? Αστειάκι ήταν το τελευταίο...