Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

«Τα Φώτα» που… δεν έσβησαν

Πώς γεννιέται ένας στίχος και πως μια μελωδία;
«Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς... γιατί δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος. Για παράδειγμα το «Βιαστικό πουλί του Νότου» το έγραψα σε ένα εισιτήριο του τρόλεϊ, καθώς κατέβαινα. Μου είχε «κολλήσει» και η μουσική και ο στίχος. Σαν να άκουγα ένα ραδιόφωνο και εκείνη την ώρα άκουγα πολύ καθαρά... συντονίστηκα και «έκλεψα» το τραγούδι.
Άλλες φορές κάθομαι στο πιάνο, έχω μια συναισθηματική φόρτιση και μου «βγαίνει». Αλλά δεν μπορώ να εκφράσω, ό,τι νιώθω μόνο με τη μουσική. Και γι’ αυτό τώρα θα ασχοληθώ και με τη θεατρική μουσική. Έχω κάνει κάποιες απόπειρες και με ενδιαφέρει πάρα πολύ και θέλω να ασχοληθώ και με μουσική για κινηματογράφο. Δηλαδή, μόνο με μουσική. Με ενδιαφέρει αυτό το είδος σε σχέση και με την αγάπη μου για την κλασική μουσική. Οι στίχοι μερικές φορές με δεσμεύουν, γιατί δεν μπορώ να βγάλω ακριβώς, αυτή την φόρτιση που νιώθω όταν κάθομαι στο πιάνο. Οι στίχοι μου είναι υποδεέστεροι της μουσικής μου, εκτός εξαιρέσεων που πετυχαίνουν...»

Ποιο είναι το αγαπημένο δικό σου τραγούδι;
«Θα μιλήσω για τον καινούργιο δίσκο, όχι γιατί υποτιμώ τους παλιούς... Είναι η «Αλίκη» από την «Άλλη Γη» κι ο «Κανέλλος» πάρα πολύ αγαπημένα. Ειδικά, ο «Κανέλλος» μου βγήκε πολύ φυσικά, το έγραψα μέσα σε ένα απόγευμα. Νομίζω ότι αυτά τα δύο είναι ό,τι πιο καλό έχω κάνει...»

Ποια είναι η ιστορία του «Ήρθες Αργά»;
«Είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία. Το «Ήρθες Αργά» είναι ένα τραγούδι του 1946, το ‘χει γράψει ο Γιάννης Βέλλας κι ο Κώστας Κοφινιώτης και το ‘χει τραγουδήσει η Κάκια Μένδρη. Ηταν γκραντ σουξέ της εποχής, το οποίο εγώ το έμαθα στις οικογενειακές μας γιορτές από τη γιαγιά μου την Ευσταθία, η οποία δεν ζει, πια, δυστυχώς...
Η γιαγιά ήταν πάντα ενεργό μέλος αυτής της παρέας και εκεί λέγαμε διάφορα τραγούδια του μεσοπολέμου, που η ίδια ισχυρίζονταν πως δεν τα ήξερε, φυσικά... γιατί δεν ήθελε να ξέρουμε την ηλικία της. Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου και το μόνο που την ενοχλούσε ήταν να τη ρωτήσεις την ηλικία της.
Κάποια στιγμή, πριν από 4 χρόνια, όταν παίζαμε με τον Μανώλη Φάμελλο στο «Σταυρό του Νότου», το βάλαμε στο πρόγραμμα και πήγε πάρα πολύ καλά, πριν το βάλω στο δίσκο και αποφάσισα να το βάλω και στο cd!
Αργότερα, σε μια καταπληκτική βραδιά στο «Σταυρό του Νότου», στην παρουσίαση του δίσκου, που ήταν και η γιαγιά μου... το τραγούδησε στον κόσμο και για μια εβδομάδα τα ραδιόφωνα έλεγαν για τη γιαγιά μου και όχι για εμένα!»

Μίλησέ μας για τις εμφανίσεις σου με τον Ζακ Στεφάνου, στον «Σταυρό του Νότου»;
«Να πω καταρχήν για το χώρο, ότι παίζω εκεί τα τελευταία χρόνια... Δυστυχώς, η Αθήνα έχει 5 εκατομμύρια κατοίκους και μόνο 6 μουσικές σκηνές. Το «Δίπλα στο Ποτάμι» ο «Αέρας», ο «Συρμός» ο «Σταυρός του Νότου», η «Εξέδρα», το «Μετρό»... Ο «Σταυρός του Νότου», έχει φιλοξενήσει τις εμφανίσεις μου, παλιότερα με τον Μανώλη Φάμελο, τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τώρα με τον Ζακ Στεφάνου, έναν εξαίρετο νέο τραγουδοποιό, ο οποίος είναι μόλις 23 ετών και γράφει στίχους που πετσοκόβουν...»

Ποια είναι τα στοιχεία που πιστεύεις πως σας συνδέουν με τον Ζακ Στεφάνου;
«Δημιουργικά μας συνδέει η παραγωγή, γιατί και στον πρώτο δίσκο του Ζακ, είχε κάνει την παραγωγή ο Μανώλης Φάμελος... Είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά έχουμε την ίδια αγάπη για την μουσική και πιστεύω ότι έχουμε την ίδια ειλικρίνεια στα τραγούδια μας, έστω κι αν γράφουμε τελείως διαφορετικά.
Θαυμάζω τον Ζακ, πολλά τραγούδια του θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ. Ελπίζω το ίδιο να συμβαίνει και με αυτόν...
Η παράσταση λέγεται «Αλμα επί κοντών», γιατί υπερηφανευόμαστε ότι ήμαστε ίσως οι πιο κοντοί τραγουδοποιοί στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν ο Χρήστος Θηβαίος έχει διαφωνία πάνω σε αυτό, που είναι επίσης ένας σπουδαίος κοντός τραγουδοποιός... και ο Απόστολος Ρίζος είναι ο άλλος που έχουμε εντοπίσει. Νομίζω, πως εγώ με 1,67 μ. πρέπει να είμαι ο πιο ψηλός! Τους προκαλώ να μιλήσουν γι’ αυτό... (γέλια)»


Στο πρόγραμμά σας έχετε προσθέσει μέχρι και Massive Attack, αν δεν κάνω λάθος...
«Ο «Σταυρός του Νότου» προσφέρεται για διασκευές... Είναι ένα στέκι after, που ο κόσμος έχει συνηθίσει. Εμείς παίζουμε στο κλαμπ. Έχουμε, λοιπόν, βάλει στο πρόγραμμα αρκετές διασκευές, αλλά δεν θέλαμε να παίξουμε ούτε διασκευές που έχουν ξαναπαιχθεί, αλλά και κάτι κοντά στα ακούσματά μας. Παίζουμε κάθε Κυριακή και Δευτέρα βράδυ και πάμε πάρα πολύ καλά... Περνάμε υπέροχα, εκφραζόμαστε και είναι και ένα βήμα για εμάς. Νιώθω τυχερός που έχω ένα χώρο για να παίζω τη μουσική μου και νομίζω και ο Ζακ. Η σύμπραξη είναι επί ίσοις όροις και νιώθω πολύ όμορφα μαζί του και ίσως το συνεχίσουμε αυτό και μέσα στο χειμώνα...»

Πάνω στη σκηνή υπάρχουν και μουσικοί, που είναι επί χρόνια συνεργάτες σου...
«Είναι ο Κώστας Γιαννίρης και ο Στράτος Σπηλιωτόπουλος, φυσικά. Ο Κώστας είναι στυλοβάτης και με στηρίζει χρόνια. Είναι καταπληκτικός μουσικός και νομίζω πως αυτός θα γίνει παραγωγός, αν δεν είναι, ήδη. Θα βρει το δρόμο του στην παραγωγή, γιατί έχει πολλές ιδέες και πολύ μεράκι...»

Γιατί διαλύθηκαν τα «Φώτα που Σβήνουν»; (ερώτηση που είχε ζητήσει το μέλος Spiroos)
«Άλλοι πήγαν στο στρατό, κάποιοι πήγαν να σπουδάσουν... Είχαμε κάποιες διαφωνίες εσωτερικές, δεν μπορώ να το κρύψω. Εγώ ήμουν, πάντα, ο αγχωμένος του συγκροτήματος, ο Δημήτρης Τζιμέας ο χαλαρός, όχι ότι τα άλλα παιδιά δεν είχαν γνώμη, απλώς εμείς οι δυο κάναμε τα τραγούδια...
Αλλά, θα σας ξαφνιάσω... Τα «Φώτα που Σβήνουν» δεν έχουν διαλυθεί. Το συγκρότημα έχει «παγώσει» και μάλιστα, ήδη, συζητάμε για ένα project, μήπως βγάλουμε τραγούδια ως «Φώτα που Σβήνουν», γιατί έχουμε πολλά τραγούδια από εκείνη την περίοδο...»

Υπάρχει δυσκολία στο να παραμείνει ένα συγκρότημα για πολύ καιρό μαζί;
«Οι Φατμέ κράτησαν 10 χρόνια, οι Τρύπες πιο πολύ, τα Σπαθιά πιο λίγο. Ναι, υπάρχει μια δυσκολία, που μπορεί να είναι και συμπτωματική. Στην δική μας την περίπτωση, πάντως, δεν... πλακωθήκαμε. Ήμασταν νέα παιδιά, που δεν μπορούσε να μας δεσμεύσει αυτή η κατάσταση. Τότε ήμασταν 20 χρονών, δεν είχαμε ζήσει και πολλά, θέλαμε να δοκιμάσουμε κι άλλα πράγματα...»

Μέσα από τη διαδικασία ενός γκρουπ, με την πάροδο του χρόνου, βγαίνει σιγά-σιγά το υποκειμενικό κομμάτι και ξεχωρίζει ο καθένας;
«Το γκρουπ έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια, αλλά θυμάμαι ότι οι πιο γλυκές της ζωής μου ήταν στο συγκρότημα... Στο οποίο υπάρχει μια ανιδιοτέλεια, ενθουσιασμός, αγάπη. Μας θυμάμαι να ουρλιάζουμε σε ένα σπίτι που είχαμε νοικιάσει για να κάνουμε πρόβες, όταν μάθαμε ότι τελικά θα βγάλουμε δίσκο. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε στη Νάξο στο σπίτι μου και κάναμε ενορχηστρώσεις μέσα στο καλοκαίρι και παράλληλα κάναμε μπάνια και κοπέλες και όλα τα σχετικά, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζαμε τον καινούργιο δίσκο, κάναμε ντέμο... Οι πιο γλυκές στιγμές της ζωής μου.
Όταν είσαι μόνος έχεις να αντιμετωπίσεις μουσικούς οι οποίοι είναι αξιόλογοι και καλοί, αλλά είναι μαζί σου για δουλειά, οπότε δεν μπορεί να τους απασχολείς όλη την ημέρα. Επίσης, υπάρχει μια καχυποψία προς τους συνεργάτες, δεν ξέρεις αν κάποιος έρχεται για τα λεφτά. Προσωπικά είμαι πολύ τυχερός, γιατί και στους δύο προσωπικούς μου δίσκους είχα συνεργάτες που ήταν τέλειοι επαγγελματίες και «αδέρφια». Δηλαδή, έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ωστόσο, βλέπω ότι πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός.
Πάντως, ναι, όταν ένα συγκρότημα έχει ρόλους που τους έχουν αποδεχτεί τα μέλη είναι όλα ρολόι. Το θεωρώ, όμως μεγάλη υπέρβαση, σχεδόν χριστιανική, το να πουν όλοι πως «μια ζωή θα υποστηρίζουμε τα τραγούδια σου» και αυτός να είναι ο ρόλος των υπολοίπων. Μπορεί να δοκιμάσει κανείς και αυτά που κάνει να είναι καλά ή να μην είναι καλά και ο άλλος να μην είναι εγωιστής και να το δεχτεί.
Υπάρχουν κι άλλα συγκροτήματα που διαλύονται στην επιτυχία. Υπάρχουν πολλά μοντέλα για να διαλυθεί ένα συγκρότημα (γέλια)...
Εμείς «παγώσαμε» τη δισκογραφία για λίγα χρόνια, αλλά τώρα θα κάνουμε ένα project, που το συζητάμε πολύ καιρό, γιατί με τα παιδιά δεν είμαστε τσακωμένοι, είμαστε όλοι φίλοι. Επίσης, ο Ντομένικο είναι στη Βαρκελώνη, αλλά όταν έρχεται στην Αθήνα γράφει και στους δίσκους μου. Είμαι πολύ περήφανος για τα «Φώτα που Σβήνουν». Μπορεί εμπορικά να μην είχαν μια μεγάλη επιτυχία, αλλά ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει ως δουλειά. Ήταν μια θέση στην ελληνική δισκογραφία, με πάρα πολύ μοντέρνα παραγωγή και γενικά είμαι πολύ περήφανος για τα παιδιά και τους αγαπάω και επίσης θα κάνουμε σίγουρα ξανά κάτι μαζί...»