Παράθεση:
Το μέλος Tren στις 01-06-2007 στις 16:38 έγραψε...
Aγαπητε Astron ισως συμφωνω μαζι σου μονο σε ενα σημειο.Ασφαλως και οι απελπισμενοι ανθρωποι που βιωνουν καθημερινους θανατους συνεχιζοντας να αναπνεουν απλως ,παρα να ζουν,δεν φοβουνται τον θανατο.Ειναι αλλωστε πολυ εξοικειωμενοι με το θεμα και το θεαμα...Ανθρωποι που πνιγονται στοιβαγμενοι σε σαπιοκαραβα,ανθρωποι που περνουν ναρκοπεδια μεσα στην νυχτα,ανθρωποι που μαζευουν σε σεντονια κομματια απο τα αγαπημενα τους προσωπα.Τα ξερουμε ολοι αυτα νομιζω.
Εγω μιλαω για τους αλλους ομως....και μην μου πεις πως δεν περναγε καλα ο Σωκρατης και γι αυτο κατεβασε το κωνιο...
Δεν θα περναγε υπεροχα στους αγρους η Ζαν Ντ'Αρκ μαζευοντας παπαρουνες?
Τι του λειπε του Che?
Δεν θα του πηγαινε του ελληνα αντιστασιακου η μαυρη κουκουλα?
Τι θα παθαινε η Κυρα Φροσυνη δηλαδη αν του καθοτανε του Πασα ?.Δεν καταλαβα...
Γι αυτους μιλαω εγω που θα μπορουσαν να χαρουν τα νιατα την ομορφια και τη χαρη τους αλλα δεν το εκαναν.
Για τους καλογερους του κρυφου σχολειου και πολλους πολλους αλλους στην αυτοθυσια και τα κοτσια των οποιων χρωσταμε .Και θα χρωσταμε ...και θα χρωσταμε...και θα χρωσταμε...
Θα στεκοσουν μπροστα σε ενα τανκ για μια ιδεα?
Θα εδειχνες με το δαχτυλο τον γειτονα για ενα κιλο φετα?
Θα φιλαγες τον Χριστο στο μετωπο για τριαντα αργυρια?
|
|
Το κλειδί σε αυτά που είπες είναι η φράση "Γι αυτους μιλαω εγω που θα μπορουσαν να χαρουν τα νιατα την ομορφια και τη χαρη τους αλλα δεν το εκαναν."
Μα ΔΕΝ μπορούσαν να χαρούν τα νιάτα και την ομορφιά τους επειδή ακριβώς ο κόσμος όπως ήταν τους προξενούσε δυστυχία. Είναι ο λόγος που πολέμησαν οι αντιστασιακοί, ο Che κλπ Η ζωή δεν τους έμοιαζε όμορφη όπως ήταν. Και για αυτό πάλεψαν με τον τρόπο τους για να την ομορφύνουν.
Και μη νομίζεις ότι σε αυτή την πάλη απουσιάζει ο φόβος του θανάτου. Ο φόβος του θανάτου είναι πάντα εκεί, ισχυρός. Το 'χει πει και ο Μίκης Θεοδωράκης που έχει ζήσει τέτοιες καταστάσεις, ότι ακόμα και στον μελλοθάνατο βαθιά μέσα του υπάρχει η πίστη ότι κάτι μπορεί να γίνει και να σωθεί. Χαρακτηριστικά είχε πει ότι ακόμα κι ο Χριστός πηγαίνοντας στον σταυρό βαθιά μέσα του θα ήλπιζε να σωθεί.
Καμιά δύναμη ανώτερη μέσα μας απ' την θέλησή μας για ζωή. Εκατομμύρια χρόνια τώρα όλοι οι οργανισμοί βασίζονται σε αυτήν την αρχή... Διαφορετικά δεν θα υπήρχαμε σήμερα.
Η μόνη περίπτωση απ' όσες ανέφερες που είναι κάπως ιδιαίτερη είναι εκείνη του Σωκράτη. Είναι μεγάλη φιλοσοφική κουβέντα βέβαια, που δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγα λεπτά. Ο Σωκράτης επέλεξε συνειδητά τον θάνατο χωρίς να χρειάζεται. Είχε μάλιστα την ευκαιρία να αποδράσει, αλλά προτίμησε να πεθάνει μένοντας πιστός στους νόμους της πόλης του. Μιας πόλης που βρισκόταν σε απόλυτη παρακμή. Το κατά πόσο είχε νόημα να υποταχθεί συνειδητά στους νόμους εκείνους που θα σκότωναν έναν φιλόσοφο, ή έναν διανοητή, είναι άξιο απορίας. Μάλιστα έδωσε έτσι το δικαίωμα στην πόλη του να διαπράξει ένα έγκλημα.
Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ο Σωκράτης επέλεξε τον θάνατο, ενώ θα μπορούσε να έχει επιλέξει τη ζωή. Ίσως να θεώρησε ότι η διδασκαλία του θα αποκτούσε μεγαλύτερο νόημα έτσι. Αν έβλεπε λοιπόν την ζωή του ως έναν τρόπο για να διαδώσει τις ιδέες του, τότε με τον θάνατό του πράγματι θα το κατάφερνε αυτό και η ζωή του θα αποκτούσε ένα μεγαλύτερο νόημα.
Δεν παύει όμως να ήταν αρνητής της ζωής με την ευρεία έννοια.
Εμένα προσωπικά μια φιλοσοφία που απαιτεί οπωσδήποτε μάρτυρες δεν με εκφράζει.
Αλλά όπως είπα, το ζήτημα του Σωκράτη είναι πολυσύνθετο και είναι δύσκολο να αναλυθεί εδώ σε αυτό το topic.
Για να συνοψίσω λοιπόν τα παραπάνω, ο ηθελημένος θάνατος, ή η αυτοθυσία σημαίνει ότι η ζωή όπως είναι τώρα δεν μας καλύπτει και προτιμούμε να την παύσουμε, ή να πολεμήσουμε για κάτι καλύτερο (όπως το σύνθημα "ελευθερία ή θάνατος"). Αλλά ας μη γίνεται αυτόματα η διαπίστωση ότι όποιος πολεμάει στα βουνά, ή για μια ιδέα ή θυσιάζεται έχει νικήσει τον φόβο του θανάτου...
Μάλλον έχει νικήσει την αγάπη για τη ζωή, και άλλος δρόμος πια δεν του μένει παρά είτε να την αγαπήσει (αλλάζοντάς την) είτε να την σταματήσει.
Υ.Γ. Για στίχους και τραγούδια σχετικά με τον Θάνατο υπάρχει ήδη topic εδώ: Τραγούδια για το θάνατο.
Στο παρόν topic, μιας και ανήκει στις "Φιλοσοφικές Συζητήσεις" ας μείνουμε στην κουβέντα για τον φόβο του θανάτου για να υπάρχει μια καλή ροή. [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 01-06-2007 17:47 ]
Απο το υπο κυκλοφορια βιβλιο μου "Κανεις δεν θα μου παρει ετουτο το καναρι" 
