847 online · 210.833 μέλη
Mike Patton, μίλα αγόρι μου! Α ν' αγιάσει το στόμα σου!!!!
"...what year are we in??? ENOUGH ALREADY!!!!!" κοινώς, όχι άλλα κακέκτυπα των Zeps και Σία...
Mike Patton about Wolfmother (at Lollapalooza 2007)...
Καραρχάς.....Δεν υπηρέτησα στον πόλεμο του Βιετνάμ.Ούτε συμετείχα σε εκδηλώσεις χίπιδων.
Δεν παίρνω LSD,δεν πλακώνομαι στο ξύλο με κολητούς μου για το ποιός παίζει πιό γρήγορα σόλο στην κιθάρα.Δεν ασχολούμαι με φαντασιόπληκτα πράματα όπως ιππότες άγια δισκοπότηρα,αλλά ούτε πάω σε κωλόμπαρα για να βλέπω σριπτιτζούδες και να κοιμάμαι μετά μαζί τους και να γράφω τραγούδια αγάπης...(whitesnake τα 90 τοις 100 των τραγουδιών έχουν το love μεσα).
Ζούμε στο 2008....Τελείωσε ο πόλεμος του Βιετνάμ,έληξε ο ψυχρός πόλεμος.....Λυπάμαι που σας το λέω απότομα αγαπητοί και συμπαθέστατοι classic Rockάδες.....
Και αν μιλάτε για απλότητες στην μουσική την σύγχρονη μπορώ να κάνω αντιπαράθεση......Υπάρχουν πολύ πιό βιρτουόζοι και ταυτόχρονα ουσιώδεις μουσικοί από τους παππούδες τους......
Και αν μας λέτε ιερόσυλους κάνετε λάθος γιατί είστε και εσείς.....Δεν θα ξαναβγεί συνθέτης σαν τον Μozart τον Beethoven και άλλους πολλούς.....Γιατί είστε τόσο εκμοντερνισμένοι και ακούτε clasic Rock?
Γιατί δεν ακούτε αυτά φανατικά μπαίνοντας στο κλίμα των Σουμπερτιανών εκδηλώσεων,ή των κουαρτρέτων δωματίου,ή μιας βόλτας στην εξοχή της Ελβετίας,της Αυστρίας και της Γερμανίας του 17ου,18ου,και 19ου αιώνα......Της μόδας είναι.....
Φιλικά πάντα......
Σιχαίνομαι τον όρο Rock.......σιχαίνομαι τις ταμπέλες...Ακούστε μουσική και κρατήστε ότι σας αρέσει.Ακόμα και μουσική από κατσαρόλες να είναι
|
Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα αρχίζει η ειρωνεία. Τι Κλασικό..
Ακούστε μουσική και κρατήστε ότι σας αρέσει.Ακόμα και μουσική από κατσαρόλες να είναι..! 
|
Δεν μου αρέσει ο φανατισμός......Ούτε η μυθοποίηση προσώπων,καταστάσεων ή ρευμάτων......Είμαι φανατικός σε αυτό
(τι είπα πάλι........).Εξού και η ειρωνία σε κόσμια πλαίσια...Ανοίξτε τα αυτιά σας και μην μαλώνετε για μουσική...Ούτε να την χωρίζετε σε κατηγορίες και να είστε απόλυτοι!Ειρήνη υμίν!Ηard Rock halliluja!
|
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν αρπάζονται με το παραμικρό. Μπράβο σου. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό όμως είναι ότι η Κλασική Rock δεν είναι απλά μια μουσική, είναι μια ιδέα και ας ακούγεται υπερβολικό.
Δεν ακούγεται υπερβολικό φίλε μου.......Είναι η ιδέα σας απλά.......
Πάντως τόσους διαλόγους είδα όλοι λένε για zeppelin και deep purple κυρίως....
Παρόλο που ακούω κυρίως μουσική από τα Groups τελών 70s μέχρι σημερινά,υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Rory Gallagher.....Και δεν είδα πουθενά να αναφέρεται το ονομά του από τους clasic Rockαδες....
Ουπς, αγρίεψαν τα πράγματα. Δεν ξέρω σε τι ωφελεί να τσακωνόμαστε για ξένα χωράφια, λες και οι Αγγλοσάξωνες (από Αυστραλία μέχρι ΗΠΑ μέχρι Βρετανία) θα μπουν να διαβάσουν τις απόψεις μας και θα συμμετάσχουν στην κουβέντα. Χωρίς αυτούς πάντως δεν θα υπήρχε ελληνικό ροκ. Ή ισπανικό. Ή γερμανικό. Το θέμα μας είναι η ροκ, όχι η κλασική μουσική στην οποία αναφέρθηκε κάποιος. Πράγμα που μου δίνει πάσα για να αναφερθώ στη δημιουργικότητα των σίξτις. Οι Procol Harum ενσωμάτωσαν με υπέροχο τρόπο κλασική μουσική με ροκ. Από τα πρώτα γκρουπ που ηχογράφησε ολόκληρο άλμπουμ με συμφωνική ορχήστρα. Κάθε χρόνο σχεδόν, σε κάποια αμερικάνικη ταινία ακούγεται το "A Whiter Shade of Pale". Τυχαία, άραγε? Κλασικές επιρροές επίσης είχαν οι Yes, Nice, King Crimson. Σε κάποιους τα πειράματα έβγαιναν, σε άλλους όχι. Το λάιβ άλμπουμ των Deep Purple με συμφωνική ορχήστρα ήταν απαράδεκτο. Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί τόλμησαν. Κάποιοι βέβαια έχουν γίνει γραφικοί, σαν αυτές τις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες... Στις οποίες όμως επιστρέφουμε ξανά και ξανά... Είναι τα vibes που βγάζει εκείνη η εποχή που δεν μπορώ να αισθανθώ σήμερα. Όπως η κοινωνία έγινε εγωιστική και οι πόλεις γέμισαν άστεγους, έτσι και η ροκ έγινε ο καθένας για το τομάρι του. Τέρμα η αλληλεγγύη και τα φεστιβάλ στη λάσπη δίχως κέρδος για τους διοργανωτές. Είναι big business πια, θα μας μιλήσεις για ιδανικά? Βάλε All Star και Boss να σε βλέπουν οι χορηγοί, κράτα μια coca-cola για να πουλήσουμε την εικόνα στην τηλεόραση, ή αλλιώς, όπως έλεγε ο Frank Zappa, "Shut Up And Play Your Guitar"... Το κοινό δεν έχει υπομονή για πειραματισμούς. Γράψε ένα-δύο χιτ, φρόντισε να τα παίξεις στη συναυλία για να μπορέσει το κοινό να σε γράψει στο κινητό του, κάνε την πλάκα σου για 2-3 χρόνια και μετά πήγαινε σπίτι σου. Επόμενο γκρουπ, παρακαλώ... Άραγε είναι τυχαίο που οι Kinks, Who, Stones, Grateful Dead, Pink Floyd, Allman Bros, έπαιζαν για δεκαετίες ολόκληρες? Διότι δεν ξεκίνησαν με γνώμονα το κέρδος και την αυταρέσκεια... Πιστεύω ότι υπήρχαν πιο αγνά κίνητρα τότε...
|
Αχ, πόσο δίκιο έχεις.. Πραγματικά δεν αξίζει στον Rory να μην ανφέρεται.
Λοιπόν , φίλοι μου για να μήν μαλώνεται!
Στην αρχή υπήρχε το χάος.... αυτό κράτησε για αιώνες μέχρι που εμφανίστηκαν σε αυτόν τον πλανήτη οι Blink 182 !!!
δυστηχώς εδώ και μερικά χρόνια έχει επανέρθει το χάος!
Υ.Γ : όποιος πιστεύει το αντίθετο...? καλύτερα να σταματήσει να ακούει μουσική!!!
Εγω θα συμφωνίσω με τον nowaveband.
Ξεκολλήστε οι classikoRockades τα μυαλά σας και ακούστε μουσική.Καλό σε σας θα κάνει.
Τώρα κατα πόσο είναι ιδέα το Rock και κατα πόσο όλοι αυτοι οι κλασσικοRockades ειναι οι εκφραστές αυτής τις ιδέας που το πούλαγαν και το πουλούν είναι μεγάλη κουβέντα.
Καλα φαγαν και αυτοί,και τα παιδία τους και τα εγκόνια τους και τώρα τα δισεγγονα τους και πουλάνε ακόμα την ιδέα στα ραφια σε cd μπλουζάκια μποξεράκια στιλό κάλτσες κτλ κτλ και όλοι ευτυχισμένοι είναι,δε βλέπω κανενα να λυπάτε.
|
Δηλαδή, το classic Rock δεν είναι μουσική?
Όσο για την "ιδέα που πούλαγαν", αυτό προέκυψε αργότερα, από διάφορους επιτήδειους που χώθηκαν στη μέση. Πιστεύει κανείς ότι ο Jimi Hendrix είπε "α, ωραία, θα κάνω μερικά πυροτεχνήματα στην κιθάρα και την άλλη μέρα θα είμαι εκατομμυριούχος..." ? Ή μήπως ο Syd Barrett σκέφτηκε "ωραία, θα πάρω 15 LSD μαζεμένα για να σαλτάρω και σε 20 χρόνια από τώρα όλοι θα ακούνε τα τραγούδια μου και θα γράφουν βιβλία για τη ζωή μου. Θα πουλήσω τα δικαιώματα της ζωής μου και θα αποσυρθώ με μια καλή σύνταξη"...?
Κανείς δεν πούλησε τίποτα σε κανέναν. Όλοι ακολουθούσαν το άστρο που είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα, έπαιζαν ενστικτωδώς, στην πορεία διαπίστωσαν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα και... τη συνέχεια την ξέρουμε. Το υλικό όμως που μας άφησαν για ακρόαση είναι ανεπανάληπτο. Όποτε πηγαίνω Αμερική και περνάω από shopping malls, εκεί δηλαδή που μαζεύεται η εφηβεία τα βράδια για joints και hanging-around, έχουν πάντα ένα φορητό CD player. Και ξέρετε τι ακούνε? Doors, Led Zeppelin, Cream, Stones... Παρακολουθώ συνέχεια την εξέλιξη της μουσικής, ακούω νέους ήχους, αλλά για κάποιο λόγο, πάντα επιστρέφω σ' εκείνη την εποχή. Ακόμα και στη reggae, ό,τι καλύτερο έχει βγει ήταν από 60's προς 70's (roots reggae)... Γιατί όλοι ακούνε Bob Marley και Peter Tosh μετά από τόσα χρόνια? Κάτι υπήρχε τότε, δεν μπορώ να το προσδιορίσω με λέξεις, κάτι μαγικό...
Κάθε τεχνοτροπία φέρει το στίγμα της εποχής που την παρήγαγε. Έτσι, χτίζοντας σήμερα έναν Παρθενώνα δεν κερδίζω τίποτα το ουσιαστικό, μιας και με τα σύγχρονα μηχανήματα δεν απαιτείται ιδιαίτερος κόπος και δημιουργικότητα. Όμως, ο αυθεντικός Παρθενώνας συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου μιας άλλης εποχής να εκφραστεί μέσα από το μόχθο του και τη ζωή του, να "υπογράψει" στο βιβλίο της ιστορίας δηλώνωντας την πνευματική του παρουσία μέσω αυτού του συμβόλου, το οποίο ανταποκρίνεται πλήρως στον τρόπο λειτουργίας του (ανθρώπου) την εποχή εκείνη.
Κάπως έτσι είναι και στα μουσικά ρεύματα (όχι είδη λες και είναι υποδήματα). Η κλασική ροκ βασίζεται στο επιθετικό συναίσθημα του ήχου που παράγει και γεννήθηκε σε καταστάσεις δύσκολες, ώστε να τονίζει την ανάγκη του ανθρώπου για εγρήγορση στις κοινωνικές συνθήκες. Είναι κατά βάση μουσική της μάζας, μιας και αφορά κοινωνικές-πολιτικές καταστάσεις, τόσο εξαιτίας της μουσικής συμβατικότητας με τις ακουστικές ανάγκες της εποχής (απλοί ρυθμοί, γρήγορες και καθαρές μελωδίες, υπερτονισμένα κρουστά κλπ). Η σύγχρονη ροκ είναι απλώς το ξαναχτίσιμο της Πυραμίδας του Χέοπα, με βάση τις τωρινές συνθήκες. Νέα μέσα, νέοι ήχοι, νέες τεχνολογίες. Το ύφος της ροκ, φυσιολογικά, έπαψε να είναι επιθετικό και μελαγχολικό, και ακολουθεί το ύφος της εποχής. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι η σημερινή μουσική δεν έχει κάτι το καινούργιο να παρουσιάσει -ως τεχνοτροπία- πέρα από την αποθέωση (ως και εμμονή) της αρμονίας της δεκαετίας των 80's. Εδώ αξίζει να πούμε ότι ο όρος pop (popular) είναι η σωστή έκφραση της ροκ μουσικής τόσο στις παλαιότερες γενιές, όσο και στις μέρες μας. Διότι, αποτελεί είδος μουσικής που γράφεται με βάση τις απαιτήσεις της μάζας, όπως περιέγραψα παραπάνω, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό κάθε μουσικής εποχής να χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά την δημιουργία και παραγωγή, το δεύτερο στην μαζική εκμετάλλευση του πρωτότυπου. Κάθε τεχνοτροπία ξεκινά ως επανάσταση και καταλήγει ως έντεχνο έδεσμα για κοινωνική κατανάλωση. Θεωρώ πως στην κατάσταση της ροκ είμαστε στο δεύτερο στάδιο, όπως και στην περίπτωση πχ. του ρεμπέτικου που μετασχηματίστηκε σε σύγχρονη λαική μουσική (τέλη δεκαετίας 50 κι έπειτα).
Σχετικά με τις συζητήσεις αυτό ή εκείνο, έχω ξαναγράψει ότι πρόκειται για συζητήσεις που στερούνται νοήματος. Κάθε δημιούργημα του ανθρώπου γίνεται με βάση κάποιες ανάγκες του τις οποίες και προσπαθεί να εκφράσει μέσα από εκείνο. Βρίσκω δύσκολο για ένα σημερινό νέο να ακούσει "κλασική ροκ" διότι πρέπει να το νιώθει κι ως βίωμα. Αντίστοιχα βρίσκω δύσκολο για έναν παλαιότερο να ακούει σύγχρονη ροκ, γιατί πρέπει να βιώσει τα σημερινά κοινωνικά δεδομένα εκ του μηδενός. Δεν υπάρχει "vs". Ο τίτλος του ποστ έπρεπε να είναι "From Classic Rock to New Rock".
εγώ που θεωρώ οτι ο μόνος λόγος που επινοήθηκαν οι ταμπέλες και καθιερώθηκαν οι κατηγορίες μέσα σε φάσμα ενός είδους μουσικής ( γιατί ένας διαχωρισμός θα πρέπει να γίνεται μεταξύ των τόσων διαφορετικών ειδών μουσικής αλλοίμονο ) είναι για να κατευθύνονται οι καταναλωτές στα σωστά ράφια του καταστήματος...Έτσι φτάσμα να έχουμε τόσες και τόσες ετικέτες που χάσαμε την μπάλλα
Όλοι οι υπέρμαχοι αυτών των διαχωρισμών δεν κατανοούν οτι η επιβίωση μέσα στα όρια που υποδεικνύει η εκάστοτε ταμπέλα είναι περιορισμένη ; Και εν τέλει γιατι να υπάρχουν όρια στην τέχνη..; Κάναμε την μουσική θετική επιστήμη....
Είμαι σίγουρος οτι κανένας δημιουργός που σέβεται τη μουσική του, που δεν έχει κόμπλεξ και εξωτερικές κατευθύνσεις πέρα από την έμπνευση του, δεν ξεκινά με γνώμονα το δημιούργημα του να ανήκει μέσα σε κάποια κατηγορία (μπορεί να κάνω και λάθος), εκτός και εάν πρόκειται για τους συμπαθητικούς χεβιμεταλλάδες που ξεπετιούνται κάθε τόσο από τα χρονοντούλαπα της μουσικής...
Αναφορικά με την διαφωνία που έχει προκύψει μεταξύ του κλασσικού και του νέου ροκ είναι τουλάχιστον ανώριμη, περισσότερο παιδική θα έλεγα. Μα αγαπητοί τα πάντα σχεδόν έχουν αλλάξει ακόμα και στα ρεύματα της τέχνης από το '70 εώς και σήμερα. Γιατί το ροκ να μείνει έξω από αυτόν τον κανόνα;
Άσε που η συγκρίση στο τόπικ μου θυμίζει τα γραφικά της ελληνικής ποπ μουσικής: Βίσση ή Βανδή; Θεοφάνους ή Φοίβος. Εκτιμώ οτι από την αφοσίωση που έχουμε δώσει στην αγαπημένη μας μουσική τόσα χρόνια, και την εξιδείκευση που έχουμε προσφέρει στα αυτάκια μας, δεν αρμόζουν τετοιες συγκρίσεις....
Ορθές οι παρατηρήσεις σας. Δεν πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι άνθρωποι όμως δικαιούνται να ξεχωρίζουν ρεύματα που τους αρέσουν - ή τους άρεσαν. Δεν είναι αναγκαστικά κακό να δηλώσει κάποιος "προτιμώ τους αρρενωπούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ των 60's - Λη Μάρβιν, Κερκ Ντάγκλας, Στιβ Μακουίν - από τους baby-face των τελευταίων ετών - Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χανκς, κλπ.". Ή παρομοίως, "προτιμώ τον ήχο στις κιθάρες των Primus από τον ήχο που είχαν οι Troggs"... Αφού παρέλθει η δεκαετία και πλέον μπορούμε να δούμε πιο σφαιρικά το οποιοδήποτε μουσικό ρεύμα, μπορούμε να κάνουμε και συγκρίσεις.
Εγώ πιστεύω ότι κ οι νέοι καλλιτέχνες της Rock περνούν μηνύματα μέσω της μουσικής τους... δε νομίζω ότι καταστρέφεται η ποιότητα της μουσικής, άλλωστε όσο αλλάζει η κοινωνία τόσο αλλάζει κ το ύφος σ' ένα μουσικό είδος. Υπάρχουν πολλά νέα Rock συγκροτήματα κ καλλιτέχνες γενικά που αξίζουν. προτιμώ ν' ακούω τόσο τους παλιούς όσο κ τους νεότερους, αρκεί να βρω κάτι στη μουσική κ στους στιχους που να με αγγίζει... κ νομίζω ότι υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα τραγούδια ακόμα κ σήμερα...
-----------------
Expose yourself to your deepest fear; after that, fear has no power, and the fear of freedom shrinks and vanishes. You are free - Jim Morrison
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Lorelei στις 25-06-2011 03:46 ]
Οι "νέοι" καλλιτέχνες που ακούω και γουστάρω είναι οι porcupine tree, bjork, freebass (που τους ανακάλυψα πρόσφατα) και οι αγαπημένοι μου Radiohead. Ακόμα ακούω arcade fire αλλά περιμένω και κάτι καλύτερο από αυτόυς. Οι μοναδικές "παλιές" μπάντες που μπορώ να βάλω στις αγαπημένες μου είναι οι Pink Floyd και οι Nirvana. Όποιος με ρωτάει απαντάω πως ακούω Rock και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί οι καλλιτέχνες μπορεί να μην είναι Rock. Θέλω να πω αν η όλη διαφωνιά των classic-Rockόφιλων είναι ο όρος, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μην τον χρησιμοποιώ και να αποκαλώ τη μουσική που ακούω "εύκολο" για να είναι και έυκολο να το θυμάμαι.
Σημασία έχει ότι ακούω μουσική, διαλέγω τη μουσική που μου αρέσει και μετά ακούω ΚΙ ΑΛΛΗ μουσική. Δεν προσπαθώ να καταστρέψω το μεγαλείο των zeppelin αλλά εγώ φταίω που δεν με "καλύπτουν"; Θα ψάξω κάτι άλλο, όχι καλύτερο, μα κάτι που μου αρέσει περισσότερο. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο, κάτι που έχουμε την τάση να ξεχνάμε. Το καλύτερο δεν πιστεύω πως υφίσταται καν. Αν γουστάρεις Guns n Roses, με γεια σου και χαρά σου, αν πάλι σου αρέσει η Βίσση το ίδιο. Απλά μην έχεις την απαίτηση να αρέσουν και σε μένα. Φιλικά πάντα
Όπως έχω δηλώσει επανειλημμένως εδώ στο ΜΗ, είμαι λάτρης του - καλώς ή κακώς - λεγόμενου classic Rock !!! Ως "έφηβος των 80ς" πέρασα κι εγώ - όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου - από το στάδιο της ... "χεβιμεταλλιάς" !!! Όταν, όμως, ενδιαφέρθηκα να ανακαλύψω τις ρίζες της χεβιμέταλ μουσικής ... ενθουσιάστηκα !!! "Βρε συ, αυτά τα 60ς και τα 70ς [δηλαδή εποχές "παλαιότερες" από τη δική μου] είναι γεμάτα θησαυρούς", σκέφτηκα !!! Έτσι, από το 1987 και για αρκετά χρόνια όργωνα τα δισκάδικα ψάχνοντας δίσκους βινυλίων από συγκροτήματα εκείνης της εποχής !!! Και από αυτό το "ταξίδι" ... μόνο κερδισμένος βγήκα !!! Το νιώθω ότι οι ατέλειωτες ώρες που αφιέρωσα δίπλα στο παλιό πικάπ του σπιτιού μας για να ακούω Argus των Wishbone Ash, Fire And Water των Free, Disraeli Gears των Cream, In A Gadda da Vida των Iron Butterfly και τόσα τόσα άλλα με έκανα καλύτερο ακροατή [αλλά και άνθρωπο] !!!
Όμως, όσο κι αν είμαι "κολλημένος" με classic Rock, όποτε έπεφτε στην αντίληψή μου κάτι καινούριο που να αξίζει, το τιμούσα δεόντως !!! Έτσι, για παράδειγμα, όταν περί το 1996 βρέθηκα [όλως τυχαίως, σε έξοδο από το στρατό] στη συναυλία των [φρέσκων - φρέσκων τότε] Tindersticks στο Λυκαβηττό και ... μαγεύτηκα από αυτό που είδα και άκουσα, δεν άφησα το "καινούριο" να πάει χαμένο !!! Άρχισα να διαδίδω σε όσους "παλαιοροκάδες" ήξερα : "εκτός από τα παλιά ροκ ακούστε κι αυτό οπωσδήποτε", έκανα το [καταπληκτικό] πρώτο cd τους δώρο σε αρκετό κόσμο κλπ κλπ !!! Κάτι ανάλογο έπραξα όταν μαγεύτηκα και με τους [φρέσκους - φρέσκους τότε] Walkabouts και Calexico !!!!
Αλλά και τα τελευταία χρόνια όμως .... όποτε υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι αξιόλογο από τη "νέα φουρνιά" των ροκ συγκροτημάτων θα το "τιμήσω" !!! Έτσι, για παράδειγμα, το σπαραχτικό, γεμάτο ειλικρίνεια, ντεμπούτο των Καναδών Arcade Fire με τίτλο Funeral έχει λάβει από μέρους μου πολλές - πολλές ακροάσεις !!! Όπως και οι δύο πρώτοι δίσκοι των [μη υφισταμένων πλέον, δυστυχώς] Cousteau, το ομώνυμο και Sirena !!! Τελευταία, δε, έχω φάει "χοντρό κόλλημα" με τον Richard Hawley, ο οποίος, από τότε που αποχώρησε από τους Pulp, διαγράφει μόνος του πορεία ως ροκ τραγουδοποιός και κρούνερ η οποία είναι αξιοθαύμαστη !!!
Αν και, να σάς πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο σπάνια υποπίπτει στην αντίληψή μου κάτι "πραγματικά δυνατό" και "συγκλονιστικό" από το χώρο της ροκ ......
