Ποια ηταν τελικα η Κουλα???

Η σκουπιδιαρα περασε παλι κατω απ'το παραθυρο της.Μαλλον επιτηδες.Πεταχτηκε αλαφιασμενη απο το κρεβατι της και βγηκε στην βεραντα μαζευοντας οπως οπως την χθεσινη μπουγαδα της...Ηταν ομως ηδη αργα.Το μεταξωτο νεκλιζε ειχε ηδη ποτισει με την μυρωδια του σκουπιδιαριου που μολις ειχε παρελασει απο τη γειτονια της."Οχι παλι"σκεφτηκε απο μεσα της η Κουλα."Συνεχεια το ιδιο πραγμα"Ειχε δικιο.Ποτε τα μπριζολακια του Κυριου Ανεστη στην αυλη,ποτε η εξατμιση απο τη μηχανη του γιου του,ποτε το κυριακατικο λιβανισμα της κυριας Αλκμηνης του πρωτου,ποτε το σκουπιδιαρικο ,παντα μια μυρωδια λερωνε την μπουγαδα της.Κι ετσι ενιωθε παντα βρωμικη η κακομοιρα.Η Κουλα ηταν.....




Μου δανειζεις την οπτικη σου???Και λιγη απο την φαντασια σου αν θελεις.
Κι εγω θα σου κλεψω ενα χαμογελο θελεις δεν θελεις αγαπητε αναγνωστη....

...η πιο γνωστή αρωματοποιός της Κοκκινιάς. Εδώ και 25 χρόνια διατηρούσε ένα από τα πιο φημισμένα αρωματοπωλεία-αρωματοποιεία της Αττικής. Από μικρή είχε συνειδητοποιήσει πως η όσφρησή της ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένη. Η μικρή γαλλική και τρισχαριτωμένη μυτούλα της ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στις δυσάρεστες, αλλά και στις ευχάριστες, οσμές. Στα σαράντα της σχεδόν χρόνια συνέχιζε να δημιουργεί ό,τι πιο θελκτικό και σαγηνευτικό μπορούσε να υπάρξει σε άρωμα, σ' όλη την επικράτεια.
Τα όνειρά της είχαν το άρωμα του περγαμόντου. Η μιλιά της, τη γλύκα της γαρδένιας. Οι κινήσεις της, τον καθαρό χαρακτήρα του σανδαλόξυλου. Στο μικρό ημιϋπόγειο όπου δημιουργούσε, αρώματα και μουσικές πλημμύριζαν το είναι όποιου διάβαινε το κατώφλι της.
Το σοβαρότερο μειονέκτημα του μοναδικού αυτού χαρίσματός της ήταν ότι δεν άντεχε τη δυσοσμία. Μπορούσε να μυρίσει από μεγάλη απόσταση, το αίμα από το σκυλί της γειτονιάς που γυρνούσε από σκυλοκαυγά, τον καπνό της πίπας που κάπνιζε ο "καπετάνιος" δυο σπίτια πιο πέρα και φυσικά το κάθε λογής ρούχο που πρόδιδε, με τα μόρια οσμής που έφερε πάνω του, τη διαδρομή και τα καμώματα του κατόχου του.
Ο χειρότερός της εφιάλτης ήταν τα δικά της πράγματα, τα δικά της ρούχα που όσο κι αν τα προστάτευε δεν κατάφερνε να τα κρατήσει μακριά από τις οσμές της ζωής στην Κοκκινιά.
Όσο όμως κι αν την ενοχλούσε αυτό δεν είχε σκοπό να φύγει από κει. Αυτός ο τόπος της είχε μάθει ν'αγαπά τις ευωδιές αφού πρώτα την είχε εκπαιδεύσει στη δυσοσμία.
Έβαλέ ξανά τα πλυμένα ρούχα στη σκάφη, με καθαρό νερό και λίγο απορρυπαντικό που είχε φτιάξει με τα χέρια της και ξανάπεσε για ύπνο. Αύριο θα τ'άπλωνε μέσα στο σπίτι...

... στο σαλόνι μάλιστα. Θα τα άπλωνε πέρα-πέρα απο τον έναν τοίχο ως τον άλλο.
Το άλλο πρωί λοιπον, μάζεψε τα χαλιά, έβαλε απο κάτω λεκανες (θα έσταζαν εκεί τα ρούχα και αν έπεφτε και τίποτα απ' έξω θα έριχνε και ενα σφουγγάρισμα), και άπλωσε τα ρούχα της μέσα στο σαλόνι. Άνοιξε και μερικά μπουκαλάκια απο τα αγαπημένα της αρώματα και τα τοποθέτησε σε κατάλληλες θέσεις ώστε να γεμίζουν τον χώρο. Είχε περισσότερη δουλειά αλλα επιτέλους τα ρούχα της θα μύριζαν όπως αυτή ήθελε...Και ο άντρας της? Τι θα έλεγε ο άντρας της? Δεν τον σκεύτικε καθόλου! Είχε Champions League το βράδυ, και μπροστά απ'την τηλεόραση ήταν απλωμένη μια μπλούζα με λουλουδάκια, και με το σλόγαν "Flowers are life". "Μμμ, σιγά", μονολόγισε..."Καλύτερα να τ' ακούσω μια φορά, παρά να μυρίζω τις μελιτζάνες της κυρα-Νίτσας"! Εκκείνη τη στιγμή ακουσε το κλειδί να γυρίζει, και είδε τον άντρα της να μπαίνει στο σαλόνι...

Αμέσως χτύπησε την ευαίσθητη σάν σκύλου όσφρησή της μιά μυρουδιά παράξενη,μιά μυρουδιά που δέν την είχε "ξαναδεί" ποτέ της.Μιά περίεργη αλλά ευχάριστη μυρουδιά,που φώναζε πως αυτός που την εξέπεμπε είχε σέ μεγάλο βαθμό την αίσθηση τής ανεξαρτησίας.Μιά μυρουδιά που,χωρίς να την εξοργίζη,τής προκαλούσε τήν περιέργεια και την ταξίδευε μακρυά σέ αλλόκοτους κόσμους...

"Τί άρωμα είν'αυτό;" τον ρώτησε."Δέν θυμάμαι να σού έχω δώσει ποτέ κάτι τέτοιο.Και γιατί άργησες τόσο πολύ;Με ποιά ήσουνα και σού χάρισε αυτό το άρωμα μέ την παράξενη αίσθηση;".

Ο άντρας της γέλασε:"Δέν ήμουν μέ καμμιά και καμμιά δέν μου χάρισε κανένα άρωμα.Απλά μετά τη δουλειά πήγαμε μέ κάτι φίλους σέ μιά ταβέρνα".

"Καλά,και το άρωμα;"

"Ποιό άρωμα βρέ γυναίκα;Τζατζίκι είναι........"

Παράθεση: Το μέλος Hastaroth στις 30-07-2007 στις 11:43 έγραψε... Αμέσως χτύπησε την ευαίσθητη σάν σκύλου όσφρησή της μιά μυρουδιά παράξενη,μιά μυρουδιά που δέν την είχε "ξαναδεί" ποτέ της.Μιά περίεργη αλλά ευχάριστη μυρουδιά,που φώναζε πως αυτός που την εξέπεμπε είχε σέ μεγάλο βαθμό την αίσθηση τής ανεξαρτησίας.Μιά μυρουδιά που,χωρίς να την εξοργίζη,τής προκαλούσε τήν περιέργεια και την ταξίδευε μακρυά σέ αλλόκοτους κόσμους... "Τί άρωμα είν'αυτό;" τον ρώτησε."Δέν θυμάμαι να σού έχω δώσει ποτέ κάτι τέτοιο.Και γιατί άργησες τόσο πολύ;Με ποιά ήσουνα και σού χάρισε αυτό το άρωμα μέ την παράξενη αίσθηση;". Ο άντρας της γέλασε:"Δέν ήμουν μέ καμμιά και καμμιά δέν μου χάρισε κανένα άρωμα.Απλά μετά τη δουλειά πήγαμε μέ κάτι φίλους σέ μιά ταβέρνα". "Καλά,και το άρωμα;" "Ποιό άρωμα βρέ γυναίκα;Τζατζίκι είναι........"

"Ιιιιιιιιιιιιιιιχχχχχχχχ!!! Τρώς τέτοιες αηδίες και τολμάς να έρχεσαι μπροστά μου?", αναφώνησε η Κούλα "Να φύγεις να φύγεις να φύγεις"...
"Τι λές ρε", απάντησε αυτος..."σήμερα παίζει η barca!"...
Εκείνη τη στιγμή το μάτι του έπεσε στα απλωμένα ρούχα...
"Τι είναι αυτο?", ρώτησε με τα μάτια γουρλωμένα ()...
"Α, άπλωσα τα ρούχα μέσα, για να μην βρωμάνε απο το δρόμο", απάντησε με απόλυτη φυσικότητα η κούλα...
"Καλα, μωρή με δουλέυεις...? Και γώ πως θα δώ τον αγώνα μέσα απο το λουλουδάτο κήπο σου?", δεν της είχε μιλήσει ποτέ άσχημα, αλλα αυτό ήταν πέρα απο τη λογική του...Δεν ήθελε να μαλώσει μαζί της έτσι έφυγε να δεί τον αγώνα στο φίλο του τον Μάκη...
"Γιάννη, προσεξε μην φάς πάλι τζατζίκι, και μακριά απο αυτούς που καπνίζουν"...
"Θα κοιμηθείς στο μπαλκόνι!!", του φώναξε φεύγοντας...
Για μία ακόμη φορά η εμμονή της κούλας με τις μυρωδίες την είχε αφήσει μόνη της...Όλως παραδόξως αυτη τη φορά δεν άνοιξε όλα τα παράθυρα για να διώξει τη μυρωδιά του τζατζικιού...Δεν την ενοχλούσε μάλλον...Πήρε το βιβλίο της και κάθισε να διαβάσει στην κουζίνα...

Μά η πρωτόγνωρη μυρουδιά τής τριβέλιζε το μυαλό.Αναρωτήθηκε τί είδους φαγητό ήταν αυτό και γιατί δέν το ήξερε.Οσα χρόνια ήταν μαζί,ποτέ δέν θυμόταν να είχε δεί τον άντρα της να τρώη αυτό το πράγμα.Τώρα καταλάβαινε γιατί πολλές φορές αργούσε να γυρίση στο σπίτι καί πήγαινε μετά τη δουλειά να φάη στην ταβέρνα.Θά'πρεπε να είχε φάει και άλλες φορές αυτό το φαγητό μέ την παράξενη μυρουδιά και προφανώς περίμενε μέχρι να πάψη να μυρίζη,ώστε να μήν τον καταλαβαίνη εκείνη και τού βάζει τίς φωνές.Καί όταν έβγαιναν μέ φίλους,τους "δασκάλευε",φαίνεται,από πρίν ώστε να μήν παραγγέλνουν αυτό το πράγμα μέ την έντονη οσμή.

"Πώς να φτιάχνεται άραγε αυτό το τζατζίκι;" αναρωτήθηκε.

Ίσως να μην ήταν μόνο η μυρωδιά του τζατζικιού που την αναστάτωσε έτσι εκείνη την ημέρα. Έβλεπε στα μάτια του άντρα της κάτι αλλόκοτο γι αυτήν
Σκεφτόταν πως το μόνο που ήθελε ήταν να τον σφίξει στην αγκαλιά της.
Λίγο τα ανακατεμένα του μαλλιά, λίγο το τσαλακωμένο του πουκάμισο, της ξυπνούσαν πρωτόγνωρες ορμές
Δεν θα πάω στην κουζίνα σκέφτηκε, δεν θα ψάξω να μάθω τώρα τουλάχιστον τι είναι αυτό που με έκανε να αισθανθώ έτσι
Το μόνο που θα κάνω είναι.....

να κατεβασω απο το ντουλαπι το βαζο με την υπεροχη βανιλια που κραταω ειδικα για τετοιες στιγμες ως υποκαταστατο γλυκαντικο στην μελαγχολιας μου"
Μελαγχολουσε συχνα η Κουλα.
Τελευταια ισως περισσοτερο.Το καταλαβαινε και η ιδια.Εβγαινε σπανια απο το σπιτι πια...
Σαν ζαλισμενη Πυθια στο μαντειο της βυθιζοταν στην καρδια των αιθεριων ελαιων κι εμενε εκει μεσα οπως οι σαρδελες στο λαδι τους για να συντηρηθει.
Καθως η βανιλια της βυθιστηκε στο δροσερο νερο του ποτηριου σχηματιζοντας μικρα υποβρυχια λευκα κυμματακια ζαχαρης και μαστιχας που λιωνει ,ειπε να κανει το ιδιο.Να λιωσει γλυκα .
Ετσι , με την προσμονη της βανιλιας που πλεον αγγιζε τα χειλη της στο αποκορυφωμα αποφασισε να ....

...ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ!!!! ... Δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό της να ξαναμελαγχολήσει ....όχι όχι με μια τέτοια πανσέληνο ..όχι όχι ...με αυτή την μουσική υπόκρουση στο ραδιόφωνό της και αυτό το γλυκό αεράκι να την δροσίζει.

Θα αλλάξει την διάθεσή της χωρίς να πάρει extra κιλά σκέφτηκε ... τς τς τς ... "ΚΟΥΛΑ!" είπε αυστηρά στον εαυτό της ..."μην ξεχνάς κουκλίτσα μου ότι έχουμε και ένα κορμί να παραδώσουμε στην παραλία σε λίγες μέρες" ...κοιτάχτηκε με μιας στον καθρέφτη της φιλάρεσκα και χαμογέλασε σκεφτόμενη τις υπέροχες παραλίες που θα επισκεφτεί σε λίγες μόνο μερούλες.

Αμέσως με μια επιδέξια κίνηση δυνάμωσε την μουσική και άρχισε να λικνίζεται ζωηρά και χαρούμενα στους ρυθμούς της ...



"Ει, παιδί! ...φέρε κρασί, φέρε νερό, φέρε ανθισμένα στεφάνια... θέλω με τον έρωτα να πυγμαχήσω!" Ανακρέων

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Desmar στις 31-07-2007 10:27 ]

Όταν είδα το θέμα και καθότι δεν υπήρχε άλλη παρέμβαση πέρα από το αρχικό κείμενο, νόμιζα ότι ο καθένας θα απαντούσε στο ερώτημα "ποιά ήταν τελικά η Κούλα;;;" με το δικό του τρόπο και τη δική του πλευρά.
Κατά κάποιο τρόπο έγινε, βέβαια, αφού συνεχίζοντας την ιστορία ο καθένας από τους συμμετέχοντες πρόσθεσε στην εικόνα της Κούλας τα δικά του στοιχεία.

Θα ήταν ωραίο πάντως, αν παίρναμε ως βάση μόνο το εισαγωγικό κείμενο και συμπληρώναμε ποιά θα μπορούσε, κατά τη δική μας θεώρηση, να είναι αυτή η Κούλα.
Εμένα μου έκανε κάτι σε "Μαντάμ Σουσού", εργαζόμενη μεν, με εκλεπτυσμένα γούστα δε...
Δεν ξέρω τί περίμενε το τραίνο μας αλλά είχε πλάκα έτσι όπως ανεβήκαμε όλοι μαζί σέρνοντας πίσω μας τις βαριές βαλίτσες, τις σακούλες με τα γλυκά και τα μαντήλια μας στα χέρια...!
του-τουουουουουουουουουτ!!!!!!!!!!!!!!

(Είμαι εκτός θέματος;)

Πολυ εντος θεματος Kerato!!!!

Δεν περιμενα τιποτα για να ειμαι ειλικρινης απλα ηθελα να δω και να δειτε οταν φευγει το μυαλο απο κει που το εχουμε βιδωσει στερεα και πεταει ,τι μικρα θαυματακια φτιαχνει..και ειπα να παιζουμε και λιγο που και που με την αθωοτητα μας γιατι την εχει φαει η σκονη


Λοιπον εσενα τελικα σε συμπαθω πολυ!

Παράθεση: Το μέλος Tren στις 01-08-2007 στις 19:52 έγραψε... Πολυ εντος θεματος Kerato!!!! Δεν περιμενα τιποτα για να ειμαι ειλικρινης απλα ηθελα να δω και να δειτε οταν φευγει το μυαλο απο κει που το εχουμε βιδωσει στερεα και πεταει ,τι μικρα θαυματακια φτιαχνει..και ειπα να παιζουμε και λιγο που και που με την αθωοτητα μας γιατι την εχει φαει η σκονη

Σου προτείνω να επισκεφτείς το blog του μέλους yokor, με τίτλο "Ηλιαχτίδες" και να διαβάσεις ό,τι έχει αναφέρει σχετικά με το βιβλίο "Γραμματική της φαντασίας" από το Gianni Rodari (Τζιάννι Ροντάρι, Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Απόλυτα σχετικό με τα όσα αναφέρεις...

Παράθεση: Λοιπον εσενα τελικα σε συμπαθω πολυ!

"τελικά" ???
Δηλαδή αρχικά δε με συμπάθησες;...


...κι εγώ που χάρηκα κι ετοιμαζόμουν ν' ανταποδώσω...

Εν πάσει περιπτώσι,...ανταποδίδω!

Στην Κούλα μας τώρα! Αρκετά με τα άσχετα!

...Aretha, που έπαιζε εκείνη τη στιγμή ο σταθμός..." Κορμί να παραδώσουμε στις παραλίες κυρίες και κύριοι...Καλοκάιρι!!! Καλοκαίρι..." Ο νους της, γύρισε στο περσινό καλοκαίρι...Ω, ρε μάνα μου...το περσινό καλοκαίρι...

Θυμήθηκε εκείνο το πρωί που είχε πάει να παραδώσει δυό αρώματα σε μια πελάτισσά της, τη Βίκυ - μοντέλλο ήταν και έτυχε να δουλεύει εκείνη τη μέρα κοντά στο εργαστήρι της Κούλας. Για την ακρίβεια, είχε μια φωτογράφηση στο πλατώ του Νίκου...Πώς τα φέρνει η πουτάνα η τύχη καμιά φορά...Η Κούλα δεν έκανε παραδόσεις η ίδια πια, σχεδόν ποτέ. Σχεδόν... Αλλά, τέλος Αυγούστου ήταν, η μικρή που τη βοηθούσε στη δουλειά την είχε εκλιπαρήσει να την αφήσει να μείνει στα Ψαρά άλλες τρείς μέρες με τον έρωτα της ζωής της που γνώρισε εκεί - μα στα Ψαρά κι εσύ ρε κορίτσι μου...? - κι η Κούλα, κάτι λίγο που η δουλειά δεν είχε ξεκινήσει, κάτι λίγο που θυμόταν τα δικά της, κάτι που ήταν και ψυχούλα...την άφησε. Έμ, για καλό ήταν???

Με το που ανοίγει την πόρτα ο Νίκος, η Κούλα έχασε τη μπάλλα. Της ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι. Παίδαρος ένα κι ενενήντα, μακριά, σγουρά, καστανόξανθα μαλλιά, πιασμενα σε χαλαρή αλογοουρά, πράσινα μάτια, χαμόγελο Arlerkin και...28 ετών! Μα, έκαναν παιδιά οι άνθρωποι το '79???? Η Κούλα χρειάστηκε αρκετά δευτερόλεπτα για.......................









LIFE IS WHAT'S HAPPENING TO US, WHILE WE'RE HAVIN' OTHER PLANS...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alex3 στις 01-08-2007 22:14 ]

Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για το εκτός θέματος σχόλιο, αλλά δεν άντεξα!

BACK ALEX3!!!
Εμένα προσωπικά μου έλειψε η παρέμβασή σου στο ΜΗ!
Μη χάνεσαι...

ΟΚ, συνεχίζουμε τώρα...

Παράθεση: Το μέλος Kerato στις 01-08-2007 στις 20:42 έγραψε... Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για το εκτός θέματος σχόλιο, αλλά δεν άντεξα! BACK ALEX3!!! Εμένα προσωπικά μου έλειψε η παρέμβασή σου στο ΜΗ! Μη χάνεσαι... ΟΚ, συνεχίζουμε τώρα...

[quote] σ 'έυχαριστώ, κι ανταποδίδω!!!!! δουλεύω σκληρά, μπας και φύγω και διακοπές...!!![/quote]

...να ξαναπάρει ανάσα. Αυτό ήταν...Ποιός Γιάννης, είχε σκεφτεί, ποιά αρώματα, ποιά μπουγάδα στο σπίτι...Αυτό εδώ ήταν... Η ευσπλαχνία του Θεού για τους ανθρώπους. Ο έρωτας.

"Το Νίκο τον ξέρεις, δεν είναι...? " άκουσε τη Βίκυ να τη ρωτάει από το πλατώ.

Συνήλθε. " Όχι, από που άλλωστε? " απάντησε η Κούλα σε μια εκπληκτική εκτέλεση άσκησης αυτοκυριαρχίας.

" Α, σόρρυ...Νίκο, η Κούλα, Κούλα ο ..."

"Νίκος!" είπαν και οι τρείς μαζί, ξεσπώντας σε γέλια.

Αυτή ήταν η αρχή ενός...

....ενός μεγάλου έρωτα θα μπορούσε να πει κανείς..
θα μπορούσε όμως να πει πως ήταν η αρχή ενός μεγάλου λάθους της Κούλας,του Νίκου και.. της τύχης ,που όταν την σπρώχνουμε προς τα εκεί που θέλουμε,την θυμόμαστε,και λέμε"κοίτα να δεις πως τα έφερε η τύχη.."κι έτσι απλά πετάμε από πάνω μας την ευθύνη των επιλογών μας.Έτσι και η Κούλα συνήθιζε να λέει πως η τύχη έφερε τα πράγματα να γνωρίσει το Νίκο.
Σαν να είχε ορκιστεί να μην παραδεχτεί ποτέ,πως η τύχη ήταν η μόνη που έπαιξε τόσο μικρό ρόλο σ'αυτή την υπόθεση.
Από τη στιγμή που αντίκρισε το Νίκο,η Κούλα ένιωσε άλλος άνθρωπος.Η βανίλια κλεισμένη στο ντουλάπι,ξεχάστηκε,μια που η Κούλα έπλεε τώρα σε πελάγη βανίλιας και σοκολάτας,σε παράδεισους αρωμάτων που ξεχείλιζαν την καρδιά της και μόνο που τον έφερνε στη σκέψη της.

Τέλος πάντων,σκέφτηκε η Κούλα..περσινά ξινά σταφύλια!!
Φέτος τι γίνεται που Νίκος δεν υπάρχει πια......?

Γιατί εκείνος ο μεγάλος έρωτας ή εκείνο το μεγάλο λάθος,(τα φερε η τύχη?τα φερε η Κούλα?τα φερε ο Νίκος..?)να σβήσει γρήγορα και άδοξα γιατί ο Νίκος είπε κάτι μια μέρα που έκανε την Κούλα να μην θέλει να τον ξαναδεί ούτε ζωγραφιστό!
Της είπε...........

Παιδιά, όσοι γράφετε για την Κούλα, είστε ΟΛΟΙ εξαιρετικοί
με καταπληκτική γραφή!!

Μου θυμήσατε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, το ύφος του Κωστα Ταχτσή
στο Τρίτο Στεφάνι!!!

Μπράβο!!!
Συνεχίστε ακάθεκτοι, περιμένω με μανία τη συνέχεια!...

...."πρέπει να σου πώ κάτι",...."που ήθελα να στο πώ απο καιρό". Εκείνη σάστισε, ενιωσε εκείνη τη στιγμή οτι ξυπνούσε απο ένα όμορφο όνειρο...και έμπαινε μέσα σε έναν εφιάλτη. Ολα όσα είχε φοβηθεί ερχόντουσαν σαν μαύρα σύννεφα μπροστά της. Αρχισε να περπατάει μέσα στο σαλόνι με.... νευρικές κινήσεις έκανε ότι έψαχνε κάτι να βρεί...σαν κάτι που είχε χάσει αρκετό καιρό....ήξερε...το ένστικτό της δεν την πρόδιδε....για μια στιγμή κοίταξε τον Νίκο μέσα στα μάτια, για να επιβεβαιώσει μέσα στο δικό της βλέμμα τη αλήθεια του ένστικτού της .....το πρόσωπο της όμως εξακολουθούσε να είναι μέσα σε μια σκιά και.......

"....και θελω να με συγχωρεσεις,οταν βρεις την δυναμη,οταν μπορεσεις,να με συγχωρεσεις..αυτο..τιποτ'αλλο"ηταν τα τελευταια λογια που της αφησε μεσα στο δωματιο καθως με ενα δυνατο κλεισιμο της πορτας εβγαλε τον εαυτο του εξω απο αυτο και διαχωρισε τις θεσεις τους.
Αυτα προλαβε ν'ακουσει και να εμπεδωσει εκεινη την τεραστια στιγμη που πολυ ανετα θα χωρουσε μεσα της ολη την υδρογειο.
Ξεδιπλωσε το σκυμμενο της κορμι που το ειχε ακουμπησει και στηριξει ολοκληρο πανω στα δυο της γονατα και πλησιασε στο τραπεζι οπου ο Νικος ειχε αφησει ενα γνωριμου τυπου χαρτακι...πηρε στα χερια της την επιταγη και με τα δαχτυλα της αρχιζε να χαιδευει τα μηδενικα στο νουμερο που διαβαζε... 51.001 ευρω...ουτε 50.000..ουτε 51.000..
Εκεινη την βουβη ωρα σκοτωσε ο ηχος του τηλεφωνου..Το σηκωσε χωρις να μιλησει,τι θα μπορουσε αλλωστε να πει εκεινη την στιγμη που δεν θα προδιδε την απολυτη ντροπη της?
Η φωνη του αντρα της σταθερη..ηρεμη..η φωνη του αδικημενου που απλα δικαιωνεται...
"Δεν τα πηρε ο βλακας.Φαινεται δεν εκτιμησα σωστα τις επιδοσεις σου.Μενοντας στο απολυτο τιποτα που μου προσφερεις τα τελευταια χρονια ,νομισα πως και μαζι του θα κανεις το ιδιο.Εκανα λαθος.Δεν ειναι η πρωτη φορα βεβαια που κανω λαθος.Εσυ ομως καλη μου?Συνεχεια το ιδιο σφαλμα?Ποσες φορες ακομη θα πληρωσω για τις 1000 και 1 νυχτες σου?ΠΟΣΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΠΑΛΙΟΓΥΝΑΙΚΟ???"
Η γραμμη εκλεισε..η Κουλα εμεινε με το ακουστικο στο αυτι σαν να περιμενε να ακουσει κι αλλα για να λυτρωθει..
Μετα κοιταξε παλι στο τραπεζι αφηρημενα.."Το μωρο μου..ξεχασε τα τσιγαρα του ...και θα τα χρειαζεται σιγουρα τωρα.."σκεφτηκε τελειως αυθορμητα.
Αναψε ενα απ'αυτα και .....