Αγαπημένοι Μπασσίστες

Παράθεση: Το μέλος deathminor88 στις 22-08-2007 στις 15:24 έγραψε... Sorry, να ρωτησω κατι? Για τον Vai λες το "κουλος"???

Τιποτα, για πλακα το ειπα, αλλα φαινεται δν εχω καθολου χιουμορ !!

Sean Malone
Tony Choy
Steve DiGiorgio

Steve Harris φυσικά αν και η νοοτροπία του στο παίξιμο είναι πιο κοντά σε αυτή του κιθαρίστα

Παράθεση: Το μέλος yiannisyiannis στις 22-08-2007 στις 09:42 έγραψε... Μιχάλης Σιγανίδης. Όσοι δεν τον ξέρετε παίζει ηλεκτρικό κοντραμπάσο στους Primavera en Salonico (το συγκρότημα της Σαββίνας Γιαννάτου), στους Χειμερινούς κολυμβητές του Αργύρη Μπακιρτζή, κι έχει συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους μουσικούς, από τον Αλκίνοο μέχρι τον Μάλαμα, τους Mode Plagal, τον Κοντραφούρη και βάλε. Εκτός από τις συνεργασίες του, έχει κυκλοφορήσει αξιολογότατες προσωπικές δισκογραφικές δουλειές. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους μπασίστες στην Ευρώπη. Αν ακούσετε τους αυτοσχεδιασμούς του, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Δυστυχως, οπως βλεπεις φιλε yannis, οι Ελληνες μπασιστες ειναι τελειως αγνωστοι. Το γνωστο εθνικο προβλημα αναγνωρισης μουσικων ( βλεπε Vangelis ). Τουλαχιστον χαιρομαι που δεν ειμαι ο μονος που αν και δεν ακουει αρκετη ελληνικη μουσικη, ειχα την τυχη να ακουσω πολλους αξιολογους μουσικους που πλαισιωνουν συνηθως μετριους τραγουδιστες ( εννοειται πως δεν αναφερομαι σε αλκινοο )

noizreduction, πιστεύω ότι το φαινόμενο έχει τις ρίζες του και κάπου αλλού. Μέχρι και περίπου πριν από δέκα χρόνια, στο χώρο της ελληνικής μουσικής επικρατούσε η εικόνα του τραγουδιστή. Αυτός τραβούσε επάνω του όλη την προβολή ("βοηθούσε", ασφαλώς όλο το σύστημα promotion γι' αυτό) και όσο καλούς μουσικούς κι αν είχε στο σχήμα του, περνούσαν απαρατήρητοι, εκτός των ειδικών περιπτώσεων.
Νομίζω, όμως πως την τελευταία δεκαετία αυτή η κατάσταση αλλάζει σταδιακά. Εμφανίστηκαν -ευτυχώς- αρκετά σχήματα σε αυτό που ονομάζουμε ελληνική τζαζ σκηνή ή και στον "έντεχνο" χώρο, όπου βασίστηκαν κυρίως στην εκτελεστική δεινότητα και δυνατότητα των μουσικών. Οι μουσικές σκηνές τους έδωσαν χώρο και χρόνο δράσης κι έτσι το ευρύ κοινό ανακαλύπτει τους -σε πολλές περιπτώσεις- πραγματικούς "ήρωες"...
Δεν θα ήθελα να υποβαθμίσω το ρόλο της τραγουδιστικής ερμηνείας, μα έχει αποδειχτεί πως εξίσου συγκινητική και περιγραφική είναι και η αντίστοιχη μουσική ερμηνεία. Η φωνή μπορεί να αντικατασταθεί, εν προκειμένω, με τη φαντασία... Και μάλιστα με πιο σουρεαλιστικά και βαθύτερα αποτελέσματα...
Στις παραπάνω περιπτώσεις το μπάσο έχει τη δική του ξεχωριστή θέση...

Δεν μπορω παρα να συμφωνησω. Βεβαια ακομα εχουμε "κολλημενους" τραγουδοποιους με το παρελθον της μιξης και μουσικης παραγωγης. Βλεπε Πλιατσικα, οπου ακομα και σημερα η φωνη ειναι 6dB πιο ψηλα απο οποιοδηποτε οργανο. Τελοσπαντων, θα εκλειψουν σιγα σιγα και αυτοι, οποτε αναμενουμε με ανυπομονησια να ακουσουμε και τους μουσικους