...Κατσπληκτικό μεσημέρι Κυριακής. Ετσι όπως πρέπει να είναι τα μεσημέρια τής Κυριακής... Γελαστές φατσούλες, αστεία, τραγούδια, μεζεδάκια, κρασάκια και ρακές...Πρός το τέλος, είχε τρομερό ενδιαφέρον ο τρόπος αποχώρησης κάποιων μελών.Ονόματα δεν λέμε, αλλα ευτυχώς που η πλατεία είναι κάπως κατηφορική... Χαρηκα πάρα πολύ για τα παιδιά που γνωρισα, με κάποια απο τα οποία είχαμε επικοινωνήσει μόνο μέσω τού ίντερνετ.Να είμαστε καλά να βρισκόμαστε.Και βγάλτε στην φόρα φωτογραφικό υλικό....
Υ.Γ.
Εκείνο εκεί , που ήταν απιθωμένο στο πιάτο το ρηχό, το μεγάλο, νόμιζα οτι ήταν καινούργιος μεζές, τον οποίο και δεν είχα δοκιμάσει...Το θεώρησα προβοκάτσια, και δημιούργησα μεγάλη μανούρα, γιατί το πιάτο έσκασσε μύτη μόλις είχα ανεβεί να τραγουδήσω...
Τελικά, επρόκειτο για το ...κεφάλι τού Αλβέρτου...
Κάποιες συνήθειες σώζουν τις παραδόσεις....