Το βασικό λάθος που κάνει ένας νέος μουσικός είναι ότι εφαρμόζει ολοκληρωμένες απόψεις πάνω σε εξειδικευμένες 'συνιστώσες' του ήχου. Ο μουσικός ήχος περιλαμβάνει μία πληθώρα στοιχείων-ιδιοτήτων, μερικά εκ των οποίων βρήκα πρόχειρα σε μία αναζήτηση:
μουσικότητα, ανάλυση, ταχύτητα, ηχοχρωματικό πλούτο, κύριο σώμα, απόσβεση, μεταβατικότητα, εστίαση, βάθος, δυναμική, εικόνα, λυρισμό, όγκο, αέρα, ομοιογένεια, φυσικότητα, απαλότητα κλπ.
Οι κλίμακες (σκάλες), όπως αυτές αναφέρονται σε διδασκαλίες, αποτελούν οργανωμένη γνώση μεταδόσεως των μουσικής επιστήμης. Στην ουσία σπάνια κανείς συναντά ανάλυση αυτοτελούς 'κλίμακας' σε μουσικό κομμάτι, μιας και συνήθως στερείται ολοκληρωμένου μουσικού νοήματος. Όλα τα παραπάνω στοιχεία (και όχι μόνο) συμμετέχουν στην ψυχολογία του μουσικού μας κομματιού. Είναι δυνατόν να δημιουργήσει κανείς κομμάτι ματζόρε το οποίο να βγάζει κατάθλιψη, όπως και μινόρε που είναι πολύ χαρούμενο, ανάλογα με τα υπόλοιπα στοιχεία που συμμετέχουν. Θεωρώ σημαντικό να μην απομονώνουμε μουσικά στοιχεία προσπαθώντας να δημιουργήσουμε αυτοτελές νόημα. Είναι σα να λέμε ότι το πράσινο στη ζωγραφική είναι χρώμα ηρεμίας και περίσκεψης, κι εγώ ζωγραφίζω σκηνή πολέμου με πράσινο χρωματισμό του αίματος και περιμένω το κάδρο μου να είναι γαλήνιο... Το χαρακτηριστικό που επέλεξα "συμμετέχει" στην όλη εικόνα, δεν την καθοδηγεί.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-02-2008 09:41 ]