Ο έρωτας χρειάζεται στη ζωή μας?

Είναι ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο γλυκό. Κάτι το απερίγραπτο.

Αυτό είναι που σου δίνει και ώθηση στη ζωή. Μετά τον έρωτα, έρχεται και η αγάπη στην καρδιά (μπορούν να συνυπάρχουν κιόλας)

Η γυναικεια περιοδος σημαινει οτι αποβαλεις τα ωαρια που παραγεις οταν δεν γονιμοποιηθουν. Αυτο με την σειρα του σημαινει οτι παραγεις ακομα ωαρια (οι γυναικες στην εμμηνοπαυση δεν μπορουν βεβαια να συλλαβουν, γιατι εχει σταματησει η παραγωγη ωαριων). Το οτι παραγεις ωαρια σημαινει οτι μπορεις να αναπαραγεις. Εαν δεν υπηρχε γυναικεια περιοδος δεν θα υπηρχε κανεις απο εμας. Εκτος κι αν θεωρεις οτι εισαι σχετικα αχρηστος ........

Δεν περναει....Καθε ανθρωπο που αγαπησες αληθινα τον κουβαλας για παντα μεσα σου και σε αλλαζει

Χρειαζεται, γιατι ο ερωτας ειναι το αλατι της ζωης.

Αν το παρακανεις ομως, λυσσας

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος.

Που πια δέν έχω τίποτε άλλο

Μες στούς τέσσερις τοίχους,το ταβάνι,το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο

Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Έτσι σ’έχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μες στό αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί

Πρίν από τήν αγάπη και μαζί

Πήγαινε,πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ’άπατα μιάν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στό νερό

και μισή να σε κλαίω μες στόν Παράδεισο.

πως να μην χρειαζεται ο ερωτας?πηγη ζωης δημιουργιας και εμπνευσης..

και ακομα και αν ποναει ο ερωτας εχει αυτη τη γλυκα της αυτοκαταστροφης...

Νομιζω πως στη ζωη ολα χρειαζονται με μετρο

Ενταξει, καλος ο ερωτας, αλλα (οπως ειπαν και καποιοι συντροφοι του ΜΗ) δεν ειναι και το παν.....
Ουτε θα επρεπε να ειναι, ουτε πρεπει να γινει, κατα την γνωμη μου.
Ειναι σημαντικος ο ερωτας, αλλα δεν ειναι και το μοναδικο πραγμα που γεμιζει την ζωη μας.

Ειναι καλο να μπορουμε να σταθουμε στην ζωη και απο μονοι μας, να μην εξαρτωμαστε ψυχικα, ουτε να εχουμε παντα την αναγκη καποιου αλλου για να γινουμε αυτοτελεις, αλλα να ειμαστε ολοκληρωμενοι απο μονοι μας.

Γι αυτο, αντι για τον ερωτα, προτιμω την αγαπη...

Ο ερωτας κρυβει μια αδυναμια, εναν εγωκεντρισμο πολλες φορες....

Αν δεν υπάρχει ο έρωτας δεν υπάρχει ζωή...

σκέψου το από την πρακτική άποψη

Ας ακολουθήσουμε το δρόμο της επιστήμης, σύμφωνα με την οποία κάθε τί που δεν έχει φυσική εξήγηση ανήκει στη σφαίρα του μεταφυσικού κι επομένως μη αποδεκτού. Χρήσιμο θα ήταν να προσδιοριστεί τί είναι ο έρωτας, μιας και στις μέρες μας ζούμε την ορθολογική αοριστία των εννοιών. Ξέρει κανείς γιατί ακριβώς μιλά ή απλώς μιλάμε για ανεξήγητο "βίωμα" ή αφηρημένο "συναίσθημα";

Θα ήθελα να ακούσω κάποιες απόψεις, εφόσον κάποιος επιθυμεί να συμμετέχει, σχετικά με το τί είναι έρωτας, ώστε καί να δούμε τελικά αν χρειάζεται και στη ζωή μας...

Εξάλλου το τόπικ αυτό αναρτήθηκε στις φιλοσοφικές συζητήσεις, γεγονός που προϋποθέτει μάλλον κάτι περισσότερο από καρδούλες και περιστέρια (κατά την ταπεινή μου άποψη).

"Δώσε σε έναν ιθαγενή ένα τυρμπουσόν... Πιθανότατα θα το βρει ως το πιο άχρηστο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο.

Δώσε σε έναν ορθολογιστή την καρδιά σου...πιθανότατα θα την κοιτάξει ως απλό μόσχευμα και θα την βάλει στο ψυγείο"

χμμ..Punkster

κάπου συμφωνώ σ' αυτό..

Δεν θα έλεγα όμως πως κρύβει αδυναμία, αλλά μια βαθιά ανάγκη μας για στοργή και αγάπη.

Εγωκεντρικό...θα το έλεγα με την έννοια οτι όταν νιώθουμε ερωτευμένοι με κάποιο πρόσωπο,

αυτό που μας καίει είναι ένα : να μας αγαπήσει κι εκείνο!

Διψάμε για τη στοργή του και τον έρωτά του

Αν και όταν ξεπεραστεί αυτό το όριο και ικανοποιηθεί το εγώ μας

ή μας φεύγει ο έρωτας και φεύγουμε κι εμείς

ή έχει έρθει η ώρα της Αγάπης.

Εκεί πλέον αρχίζει η μεγάλη αποκάλυψη ενός καινούργιου Σύμπαντος..

σταματώ όμως γιατί θα βγω εκτός θέματος ,μιας και το τόπικ είναι

"περί έρωτος"

Ας δώσω εγώ το έναυσμα επομένως σύμφωνα με αυτά που διάβασα

3 προτάσεις, 3 ερωτήματα χάριν συζητήσεως:

1) Υπάρχουμε λόγω έρωτα και όχι λόγω εξελίξεως ...από τις αμοιβάδες; Οι αμοιβάδες ερωτεύονται; Αν δεχθούμε ότι αποτελούμε αλληλουχίες DNA υπάρχει έρωτας μεταξύ των ριβονουκλεοτιδίων;

2) Η έλξη μεταξύ των ανθρώπων (και όχι μόνο) που δημιουργεί ζωή, ονομάζεται ένστικτο αναπαραγωγής και όχι έρωτας. Η σεξουαλική πράξη καθαυτή δεν προϋποθέτει συναισθηματική κάλυψη. Ποια η αντίστοιχη άποψή μας για τον "έρωτα" μεταξύ ανθρώπων με ομοφυλοφιλική σεξουαλική συμπεριφορά, που φυσικά δεν εμφανίζει την παραπάνω τάση για αναπαραγωγή;

3) Μόνο ο έρωτας δημιουργεί ζωή; Το "προϊόν" πχ. του βιασμού είναι νεκρό "αντικείμενο";

Βλέπε ερωτήσεις 1,2,3 παραπάνω...

Αν κατάλαβα καλά, κατανοείς το "ερωτεύομαι" ως μεταβατικό ρήμα επί αντικειμένου και το "αγαπώ" ως αμετάβατο υποκειμενικό. Σε αυτήν την ελέεύθερη ερμηνεία συντρόφισσα με βρίσκεις σύμφωνο.

Είπα να φουντώσω λίγο την κουβέντα...

............τελειο

O ερωτας ειναι για μενα εκεινο το 'σφιξιμο' στο στηθος και την κοιλια που νοιωθεις οταν αντικρυζεις τον ανθρωπο με τον  οποιο εισαι ερωτευμενος...ΔΕΝ απαιτειται απαραιτητα να εχεις μακροχρονια επαφη μαζι του,ουτε και να τον γνωριζεις καλα(ισα ισα που αν τον παραγνωρισεις χανεται η μαγεια)...Οπως ενα ωραιο φαγητο...που γαργαλαει τα ρουθουνια σου και σου ανοιγει την ορεξη με το που θα το μυρισεις περνωντας απεξω απο την κουζινα μιας νοικοκυρας.... 

 Ο ερωτας ειναι μαγεια,ειναι κατι ευχαριστο και δυσαρεστο μαζι,ειναι μια γλυκοπικρη εμπειρια...Εγω οταν ερωτευομαι απλα βραχυκυκλωνω...χανω την ικανοτητα μου να σκεφτομαι λογικα...Λεω τις μεγαλυτερες μαλακιες που μπορει να πει ανθρωπος και να ταν μεχρι εκει καλα...κανω κιολας οτι πιο κουτο μπορεις να φανταστεις...Εχω παρατησει ολοκληρη εξεταστικη για να μαι μαζι της....Οταν ερωτευομαι αγριευω,χανω τον υπνο μου...Δεν μπορω να παω ουτε στη σχολη μου,δεν μπορω να παραγω τιποτα ωφελιμο...Μονο καταναλωνομαι,οπως το κερι που το λυωνει η φλογα...κι εκεινο ανημπορο να αντιδρασει γινεται κατι εξαιρετικα ρευστο κι ευμεταβλητο...και σταζοντας πεφτει οσο πιο χαμηλα μπορει και ταπεινωνεται...και οταν ξαναγινεται κερι  δεν ανηκει πια στο σωμα του...

Η φλογα του ερωτα με καιει,με βασανιζει,με σταυρωνει,υποφερω...Τη φλογα αυτη σαν τη δω απο μακρια τρομο μου προκαλει κι εξαψη μαζι....Το τιμημα της ζωης ειναι ακριβο πολυ...αλλα θελω να το πληρωσω,θελω κομματια να γινω για χαρη του Ερωτα...

Σωστά τα λες... συμφωνώ απόλυτα...  γαμάτη η παρομοιωση με το φαγητό της νοικοκυράς!!!έτσι είναι όντως!

Ασε, εγώ να δεις τι είχα κάνει... για χάρη της είχα απαρνηθεί τη rock μουσική... αλλά αυτό δε θα ξαναγίνει  το υπόσχομαι... rock μουσική θα είμαι για πάντα ερωτευμένος μαζί σου!!!

Ο ερωτας για μενα ειναι μια κατασταση εθισμου και εξαρτησης.
Γι αυτο και εν μερει τον "αντιπαθω", οπως αντιπαθω και οτιδηποτε σε δεσμευει και σε υποδουλωνει. Οπως εχω πει και σε αλλα τοπικ, δεν μ αρεσει να εξαρτωμαι απο τιποτα ουτε να εχω την αναγκη κανενος. Μ αρεσει δηλαδη να επιλεγω, και οχι να μου (αυτο)επιβαλεται κατι...
Μ αυτη την εννοια θεωρω τον ερωτα αδυναμια, και οσουν ξερουν μονο να ερωτευονται αδυναμους....
Και εγω εχω ερωτευτει, κακα τα ψεματα. Οπως και να το κανουμε, δεν ειναι κατι που το ελεγχεις. Θεωρω ομως λαθος μια σχεση ή ενα συναισθημα να παραμενει στο σταδιο του ερωτα. Το βρισκω ρηχο και "λαθος"....
Οσο για τον εγωκεντρισμο στον ερωτα.....Συνηθως οταν ειμαστε ερωτευμενει δεν ενδιαφερομαστε για τον αλλο, παρα μονο για εμας και το πως να ειμαστε εμεις ευτυχισμενοι και ικανοποιημενοι. Δεν μας νοιαζει αν κανουμε καλο στον αλλον, αν τον βοηθαμε ή αν οι πραξεις μας εχουν καποια επιπτωση πανω του, αρκει να γινεται το δικο μας. Ειναι λιγο παρανοικο και "ανθυγιεινο" και για τις δυο πλευρες....