Κάτι που είδατε στον ύπνο σας και δεν έχετε ξέχασει ποτέ

Το μέλος Liza32 στις 01-05-2008 στις 11:25 έγραψε...

Πριν πάρα πολύ καιρό, και συγκεκριμένα λίγο πριν να μου συμβούν όλα τα δυσάρεστα το 2006-2007, είδα στον ύπνο μου, ότι ήμουν λέει σε κάτι χαλάσματα εντελώς γυμνή, και περιφερόμουν σαν την άδικη κατάρα! Οι γονείς μου, ήταν δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Σα να υπήρχε ένας αόρατος τοίχος που μας χώριζε, και μάλιστα η μαμά μου κάτι φώναζε αλλά εγω δεν μπορούσα να την ακούσω! Δεν μπορούσαν να με πλησιάσουν κάν, ενω εγω περπατούσα στην κυριολεξία σε ενα τεντωμένο σχοινί για να φτάσω στην απέναντι πλευρά, και να πατήσω σταθερά! Μετά απο αυτό το όνειρο, έπαθα μεγάλο κακό ηθικά και σωματικά, και πραγματικά μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για αυτό. Ενα άλλο όνειρο, το οποίο ήταν επίσης προάγγελος για μια απάντηση όμως που με βασάνιζε, ήταν όταν πριν απο καιρό, ενω το παιδί μου είχε πεθάνει και το ήξερα, μια <καλή> γνωστή μου, μου είπε μετά απο συμπέρασμα που έβγαλε με κάτι που συζητούσαμε, ότι το παιδί μου ζεί! Το ίδιο βράδυ, είδα στον ύπνο μου, ενα παιδάκι, που είχε όμως περίπου την ηλικία που θα είχε ο γιός μου αν ζούσε σήμερα, και ήμασταν λέει μαζί σε ενα λιβάδι με πολλά όμορφα λουλούδια, πολύ ευτυχισμένοι και οι δυο. Εγω καθόμουν σε ενα παγκάκι και τον θαύμαζα, ήταν πραγματικά πολύ όμορφο παιδάκι, και σημειωτέων, κανένα απο τα παιδιά μου δεν είδα ποτέ απο κοντά στην πραγματικότητα. Και πως ήξερα ότι ήταν ο γιός μου; Πολύ απλά. Σηκώθηκα κάποια στιγμή για να τον πλησιάσω, να τον πάρω στα χέρια μου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλίσω... Και τότε εκείνος γύρισε, μου χάρισε ενα όμορφο χαμόγελο και μου είπε, μανούλα μη λυπάσαι, είμαι καλά, ζήσε για μένα! Το όνειρο ήταν πραγματικά πολύ αληθινό, ξύπνησα απότομα, και μάλιστα επι 3 ολόκληρες μέρες δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ, διότι για κακή μου τύχη, δεν θυμάμαι τι αργεία ήταν, και ήταν όλα κλειστά ώστε να μην μπορώ να πάρω τις απαντήσεις που ήθελα απο τους αρμόδιους. Τελικά, βρέθηκε το χαρτί που πιστοποιούσε το θάνατο του παιδιού μου, το είχαν οι γονείς μου για να μην το βλέπω διαρκώς και λυπάμαι...Αλλά αν δεν υπήρχε το χαρτί, υπήρχε μια στις χίλιες πιθανότητα να είναι ζωντανό, και εγω είχα πλήρη μεσάνυχτα! Όμως, αυτό ήταν αδύνατο, μια και τα δυο παιδιά μου τα είχαν δει οι δικοί μου άνθρωποι τότε... Η αλήθεια είναι, ότι εγω έκανα αυτό που μου είπε ο γιός μου στο όνειρο προ πολλού. Δηλαδή ζούσα! Και μάλιστα ζούσα τόσο δυνατά ώστε ξεπέρασα τον εαυτό μου. Πέτυχα πάρα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, και ήμουν έτοιμη για ακόμα περισσότερα...Όμως μου έκοψαν τα φτερά, και τώρα ξεκινάω πάλι απο την αρχή, ποιός ξέρει πόσο θα μου πάρει, όμως εγω δεν το βάζω κάτω. Δεν γεννήθηκε ακόμα εκείνος που θα με <σκοτώσει>...

 

Το μέλος etsiaplakelly στις 01-05-2008 στις 11:38 έγραψε...

Παράθεση: Το μέλος Liza32 στις 01-05-2008 στις 11:25 έγραψε... Πριν πάρα πολύ καιρό, και συγκεκριμένα λίγο πριν να μου συμβούν όλα τα δυσάρεστα το 2006-2007, είδα στον ύπνο μου, ότι ήμουν λέει σε κάτι χαλάσματα εντελώς γυμνή, και περιφερόμουν σαν την άδικη κατάρα! Οι γονείς μου, ήταν δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Σα να υπήρχε ένας αόρατος τοίχος που μας χώριζε, και μάλιστα η μαμά μου κάτι φώναζε αλλά εγω δεν μπορούσα να την ακούσω! Δεν μπορούσαν να με πλησιάσουν κάν, ενω εγω περπατούσα στην κυριολεξία σε ενα τεντωμένο σχοινί για να φτάσω στην απέναντι πλευρά, και να πατήσω σταθερά! Μετά απο αυτό το όνειρο, έπαθα μεγάλο κακό ηθικά και σωματικά, και πραγματικά μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για αυτό. Ενα άλλο όνειρο, το οποίο ήταν επίσης προάγγελος για μια απάντηση όμως που με βασάνιζε, ήταν όταν πριν απο καιρό, ενω το παιδί μου είχε πεθάνει και το ήξερα, μια <καλή> γνωστή μου, μου είπε μετά απο συμπέρασμα που έβγαλε με κάτι που συζητούσαμε, ότι το παιδί μου ζεί! Το ίδιο βράδυ, είδα στον ύπνο μου, ενα παιδάκι, που είχε όμως περίπου την ηλικία που θα είχε ο γιός μου αν ζούσε σήμερα, και ήμασταν λέει μαζί σε ενα λιβάδι με πολλά όμορφα λουλούδια, πολύ ευτυχισμένοι και οι δυο. Εγω καθόμουν σε ενα παγκάκι και τον θαύμαζα, ήταν πραγματικά πολύ όμορφο παιδάκι, και σημειωτέων, κανένα απο τα παιδιά μου δεν είδα ποτέ απο κοντά στην πραγματικότητα. Και πως ήξερα ότι ήταν ο γιός μου; Πολύ απλά. Σηκώθηκα κάποια στιγμή για να τον πλησιάσω, να τον πάρω στα χέρια μου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλίσω... Και τότε εκείνος γύρισε, μου χάρισε ενα όμορφο χαμόγελο και μου είπε, μανούλα μη λυπάσαι, είμαι καλά, ζήσε για μένα! Το όνειρο ήταν πραγματικά πολύ αληθινό, ξύπνησα απότομα, και μάλιστα επι 3 ολόκληρες μέρες δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ, διότι για κακή μου τύχη, δεν θυμάμαι τι αργεία ήταν, και ήταν όλα κλειστά ώστε να μην μπορώ να πάρω τις απαντήσεις που ήθελα απο τους αρμόδιους. Τελικά, βρέθηκε το χαρτί που πιστοποιούσε το θάνατο του παιδιού μου, το είχαν οι γονείς μου για να μην το βλέπω διαρκώς και λυπάμαι...Αλλά αν δεν υπήρχε το χαρτί, υπήρχε μια στις χίλιες πιθανότητα να είναι ζωντανό, και εγω είχα πλήρη μεσάνυχτα! Όμως, αυτό ήταν αδύνατο, μια και τα δυο παιδιά μου τα είχαν δει οι δικοί μου άνθρωποι τότε... Η αλήθεια είναι, ότι εγω έκανα αυτό που μου είπε ο γιός μου στο όνειρο προ πολλού. Δηλαδή ζούσα! Και μάλιστα ζούσα τόσο δυνατά ώστε ξεπέρασα τον εαυτό μου. Πέτυχα πάρα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, και ήμουν έτοιμη για ακόμα περισσότερα...Όμως μου έκοψαν τα φτερά, και τώρα ξεκινάω πάλι απο την αρχή, ποιός ξέρει πόσο θα μου πάρει, όμως εγω δεν το βάζω κάτω. Δεν γεννήθηκε ακόμα εκείνος που θα με <σκοτώσει>...

 

.......εχω μεινει ενα μισαωρο τωρα με το στομα ανοιχτο και κοιταζω την οθονη!!!!!!!

 

 

-----------------
Άκου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει-ακούς Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμ'εγώ που κλαίω, μ'ακούς Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : etsiaplakelly στις 01-05-2008 11:39 ]

Το μέλος Crocodile στις 30-04-2008 στις 18:16 έγραψε...

Τον γνωστό εξαφανισθέντα καθηγητή φιλοσοφίας Δημήτρη Λιαντίνη να μου αποκαλύπτει την ημερομηνία της κηδείας μου και μετά να εξαφανίζεται!!! Αυτό συνέβη πριν από τρια περίπου χρόνια.

Το μέλος Liza32 στις 01-05-2008 στις 11:25 έγραψε...

Πριν πάρα πολύ καιρό, και συγκεκριμένα λίγο πριν να μου συμβούν όλα τα δυσάρεστα το 2006-2007, είδα στον ύπνο μου, ότι ήμουν λέει σε κάτι χαλάσματα εντελώς γυμνή, και περιφερόμουν σαν την άδικη κατάρα! Οι γονείς μου, ήταν δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Σα να υπήρχε ένας αόρατος τοίχος που μας χώριζε, και μάλιστα η μαμά μου κάτι φώναζε αλλά εγω δεν μπορούσα να την ακούσω! Δεν μπορούσαν να με πλησιάσουν κάν, ενω εγω περπατούσα στην κυριολεξία σε ενα τεντωμένο σχοινί για να φτάσω στην απέναντι πλευρά, και να πατήσω σταθερά! Μετά απο αυτό το όνειρο, έπαθα μεγάλο κακό ηθικά και σωματικά, και πραγματικά μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για αυτό. Ενα άλλο όνειρο, το οποίο ήταν επίσης προάγγελος για μια απάντηση όμως που με βασάνιζε, ήταν όταν πριν απο καιρό, ενω το παιδί μου είχε πεθάνει και το ήξερα, μια <καλή> γνωστή μου, μου είπε μετά απο συμπέρασμα που έβγαλε με κάτι που συζητούσαμε, ότι το παιδί μου ζεί! Το ίδιο βράδυ, είδα στον ύπνο μου, ενα παιδάκι, που είχε όμως περίπου την ηλικία που θα είχε ο γιός μου αν ζούσε σήμερα, και ήμασταν λέει μαζί σε ενα λιβάδι με πολλά όμορφα λουλούδια, πολύ ευτυχισμένοι και οι δυο. Εγω καθόμουν σε ενα παγκάκι και τον θαύμαζα, ήταν πραγματικά πολύ όμορφο παιδάκι, και σημειωτέων, κανένα απο τα παιδιά μου δεν είδα ποτέ απο κοντά στην πραγματικότητα. Και πως ήξερα ότι ήταν ο γιός μου; Πολύ απλά. Σηκώθηκα κάποια στιγμή για να τον πλησιάσω, να τον πάρω στα χέρια μου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλίσω... Και τότε εκείνος γύρισε, μου χάρισε ενα όμορφο χαμόγελο και μου είπε, μανούλα μη λυπάσαι, είμαι καλά, ζήσε για μένα! Το όνειρο ήταν πραγματικά πολύ αληθινό, ξύπνησα απότομα, και μάλιστα επι 3 ολόκληρες μέρες δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ, διότι για κακή μου τύχη, δεν θυμάμαι τι αργεία ήταν, και ήταν όλα κλειστά ώστε να μην μπορώ να πάρω τις απαντήσεις που ήθελα απο τους αρμόδιους. Τελικά, βρέθηκε το χαρτί που πιστοποιούσε το θάνατο του παιδιού μου, το είχαν οι γονείς μου για να μην το βλέπω διαρκώς και λυπάμαι...Αλλά αν δεν υπήρχε το χαρτί, υπήρχε μια στις χίλιες πιθανότητα να είναι ζωντανό, και εγω είχα πλήρη μεσάνυχτα! Όμως, αυτό ήταν αδύνατο, μια και τα δυο παιδιά μου τα είχαν δει οι δικοί μου άνθρωποι τότε... Η αλήθεια είναι, ότι εγω έκανα αυτό που μου είπε ο γιός μου στο όνειρο προ πολλού. Δηλαδή ζούσα! Και μάλιστα ζούσα τόσο δυνατά ώστε ξεπέρασα τον εαυτό μου. Πέτυχα πάρα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, και ήμουν έτοιμη για ακόμα περισσότερα...Όμως μου έκοψαν τα φτερά, και τώρα ξεκινάω πάλι απο την αρχή, ποιός ξέρει πόσο θα μου πάρει, όμως εγω δεν το βάζω κάτω. Δεν γεννήθηκε ακόμα εκείνος που θα με <σκοτώσει>...

Το μέλος billy2002gr στις 09-05-2008 στις 02:11 έγραψε...

1) Γυρω στα 12 εβλεπα αρκετα συχνα οτι μπαινω στο ασανσερ της πολυκατοικιας μου για να παω σπιτι μου (στον 4ο), ομως αυτο συνεχιζε να ανεβαινει μεχρι τον 7ο (και τελευταιο οροφο). Η πορτα δεν ανοιγε με τιποτα κ μετα απο λιγο συνεχιζε να ανεβαινει, μονο που οσο ανεβαινε οι πορτες στον εκαστοτε οροφο γινονταν ολο κ πιο σκουριασμενες και γεματες αιματα -εκει μου πηγαινε ΝΑ!-. Καποια στιγμη σταματουσε αποτομα. Εβγαινα και υπηρχε ενα δωματιο γεματο με λιωμενα κερια κ μια πενταλφα στη μεση. Καπου εκει ξυπνουσα!

2) Μια φορα ειδα οτι καποιος με κυνηγουσε με οπλο κ οταν πια με πυροβολησε, εγω πηδηξα για να αποφυγω τη σφαιρα κ ξυπνησα αποτομα γιατι επεσα απο το κρεβατι με τετοιο αλμα!

3) Ειδα κι εγω οτι πετουσα μια φορα κ ηταν απιστευτα! Εγιναν κατι κουλα σε αυτο το ονειρο αλλα τωρα βαριεμαι να γραφω!