Θα αναφέρω κι εγώ όχι τα άλμπουμ που θεωρώ ντε και καλά τα καλύτερα, αλλά αυτά που όταν τα άκουσα έπαιξαν ρόλο στη ζωή μου και άλλαξαν τον κόσμο μου... Λοιπόν, έχουμε και λέμε (με χρονολογική σειρά όχι του άλμπουμ, αλλά της εποχής που τα άκουσα):
1) The Wall - Pink Floyd
Γιατί μέχρι να αγοράσω τη ...διπλή κασσέτα με το χαρακτηριστικό εξώφυλλο από ένα δισκοπωλείο στη Ιερά Οδό στο Αιγάλεω (τότε που ακόμη υπήρχαν συνοικιακά δισκοπωλεία), δεν είχα ιδέα από μουσική γενικότερα, ήταν δεν ήταν ένα εξάμηνο που είχα αρχίσει να ακούω ροκ και να απομακρύνομαι δειλά-δειλά από κάτι Ντισκοτάγκο και Τζένκινς Χαν Γιουροβιζιονοτραγουδάκια που ως παιδάκι κι εγώ χόρευα στα πάρτυ του Δημοτικού (α, μαζί με το Αφαρλαμόρε Κομιντσιατού της Ραφαέλλα Καρά!!!). Ε, και μου άλλαξε τη ζωή, ήταν σα να ανακάλυπτα τη μουσική!
2) Let it be - The Beatles
Δεν το αγόρασα, μου το δάνεισε ένα κολλητό φιλαράκι φανατικός Μπητλομανής, που είχε όλους τους δίσκους τους. Εγώ μέχρι τότε θεωρούσα τα "Σκαθάρια" ως ένα καλό ξένο συγκρότημα, που απλά είχε μεγάλη τύχη να κάνει τρελή παγκόσμια επιτυχία, ίσως παραπάνω απ' ότι τους άξιζε... Δεν άργησα όμως να καταλάβω (με αρχή αυτό το άλμπουμ) ότι επρόκειτο απλά για το πιο χαρισματικό και ταλαντούχο συνθετικό τρίδυμο (για να βάλω και τον Harrison στο δίδυμο Lennon - McCartney) που γεννήθηκε (κι ίσως θα γεννηθεί) ποτέ στον πλανήτη, με άπειρα τραγούδια διαμάντια που θα συνεχίσουν να ακούγονται στον αιώνα τον άπαντα...
3) Το χαμόγελο της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκης
Μέχρι τότε, ο Μάνος ήταν απλά ο λυρικός πόλος απέναντι στον άλλο δυναμικό πόλο του δίπολου Μίκης - Μάνος, σεβαστός αλλά όχι τόσο "θελκτικός" από μένα σε σχέση με το Μίκη. Βλέπετε στο έργο του Θεοδωράκη είχα εντρυφήσει περισσότερο, και λόγω πολιτικής εκτίμησης, και λόγω συνθηκών (αφού ήταν πολλές δεκάδες οι ευκαιρίες να παίζουμε τραγούδια του με τη σχολική τότε μπάντα σε εκδηλώσεις). Ε, με το ανυπέρβλητο αυτό έργο του Χατζιδάκη, όχι μόνο κατάλαβα τι πραγματικά θα πει εμπνευσμένη ορχηστρική μουσική, αλλά και τι κολοσσός ήταν για τον ελληνικό πολιτισμό, που τόσο πια λείπει στις περίεργες μέρες που ζούμε! Αυτός δε ο "Χορός με τη Σκιά μου", δε θα πάψει ποτέ να με κατατρέχει...
4) Requiem - Mozart
Και δυστυχώς δεν θυμάμαι από ποια ορχήστρα, με ποιο μαέστρο και ποιους σολίστες το πρωτάκουσα, θυμάμαι όμως ένα ξεθωριασμένο από τον ήλιο CD (που όμως έπαιζε!) και κατά λάθος βρέθηκε να είναι το μόνο CD που είχα μαζί μου σε ένα diskman σε μια ψιλοερημική παραλία της νοτιοδυτικής Κρήτης, σε μια από τις πρώτες διακοπές χωρίς τους γονείς... Φανταστείτε τον αυγουστιάτικο ήλιο να καίει, να περπατώ πέρα-δώθε πάνω στο κύμα μ' ένα καπέλο και τα ακουστικά στα αυτιά και να ακούω Ρέκβιεμ, δηλαδή ορατόριο - νεκρολογία! Ε, δοκιμάστε το και είμαι σίγουρος ότι κι εσείς θα αισθανθείτε να πετάτε, να εισέρχεστε σε μια φωτεινή πύλη όπου ο χώρος και ο χρόνος έχουν σταματήσει, να νομίζετε πως περπατάτε πάνω στα κύματα, να έρχονται συνέχεια δάκρυα στα μάτια όχι θλίψης, αλλά απέραντης ευτυχίας... Κι από τότε, αν και νιώθω δέος στη μοναδικότητα του Μπαχ, τη μαγευτική ευφυία του Μπετόβεν, το μεγαλείο του Βιβάλντι και τη θεϊκή μελωδικότητα του Τσαϊκόφσκι (για να αναφέρω τους κλασσικούς που υπεραγαπώ), δεν υπάρχει υψηλότερη θέση στην καρδιά μου από τον Wolfgang Amadeus...
5) Της αγάπης μανιφέστο - Χάρης Αρώνης
Χα χα χα χα, ε, μην με παρεξηγήσει κανείς που μαζί με Floyd, Beatles, Μάνο και Mozart έβαλα ένα άγνωστο τοις πάσοι άλμπουμ! Είπαμε, μιλάμε για τα άλμπουμ που μας άλλαξαν τη ζωή, ε λογικό είναι να ...επηρεάσει λιγάκι τη ζωή μου και το 1ο δικό μου άλμπουμ!
