Δημητρούλα μου, για ένα πράγμα που μπορώ να σε βεβαιώσω, με το χέρι στην καρδιά, είναι ότι το μόνο που ΔΕΝ έχει ο Λαυρέντης είναι έπαρση. Ίσως έχεις δίκιο ως ένα βαθμό να το λες, γιατί στη δημόσια εικόνα του είναι τόσο αυθόρμητα "αφελής" που παρεξηγείται... Αλλά να είσαι βέβαιη ότι ένας καλλιτέχνης με έπαρση ούτε βοηθά νεώτερους συναδέλφους με τον τρόπο που έχει βοηθήσει και βοηθά μέχρι σήμερα (βλ. Άλκη Κωνσταντόπουλο) τέτοια παιδιά, δίνοντάς τους χρόνο και χώρο στην σκηνή, που άλλοι από κόμπλεξ και διάφορες τέτοιες φοβίες, θα απέφευγαν ..."διακριτικά"... και κυρίως ούτε θα βοηθούσε γενικότερα πολύ κόσμο γύρω του με προβλήματα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας... (βοήθεια επί της ουσίας και όχι καραγκιοζιλίκια!)
Ο καλλιτέχνης που έχει έπαρση, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και μόνο και ασφαλώς δεν δίνει ούτε την ελάχιστη σημασία στους άλλους, πόσο μάλλον βοήθεια και ...ακόμα "πόσο μάλλον", στα κρυφά... Εκεί κρίνονται, κατ' εμέ, οι άνθρωποι πόσο "ιερά τέρατα" (τι ηλίθια έκφραση κι αυτή...) είναι και όχι στα λογίδρια των κουλτουρολόγων κριτικών της μουσικής.
Όσο για τα λόγια του, ο καθένας βέβαια μπορεί να έχει τις απόψεις του και να κρίνει τα λεγόμενά του όπως νομίζει και θέλει. Έχω γνωρίσει πάντως πολλούς που μιλούν για τον Σιδηρόπουλο σαν να ήταν ο Θεός, ενώ γνωρίζουν μόνο ένα τραγούδι του (συνήθως το "Να μ' αγαπάς"), όπως επίσης πολλούς (και κυρίως "παιδάκια" των 15 και 20 που ό,τι γνωρίζουν γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι από την τηλεόραση -αλλά έστω αυτά συγχωρούνται λόγω ηλικίας και ενθουσιασμού. Οι μεγαλύτεροι είναι που δεν συγχωρούνται να μένουν στην εφηβεία, ακόμα κι όταν εκφράζουν τις απόψεις τους) που μιλούν για τα "ιερά τέρατα" της μουσικής, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί αυτοί οι άνθρωποι διακρίθηκαν, επί της ουσίας, παρά μόνο ακολουθώντας την "τάση" των υπολοίπων άλλους να θάβουν κι άλλους να εκθειάζουν.
Εγώ δεν θα πω για τον Σιδηρόπουλο, γιατί δεν γνωρίζω τίποτα και το ομολογώ. Πρόσωπα που ακούω τη γνώμη τους πάντως και εκτιμώ, μου είπαν κάτι ενδιαφέρον: "Σιδηρόπουλο άκουγα πάρα πολύ στην εφηβεία μου, μετά πέρασα σε άλλη φάση". Μου θύμισε ακριβώς αυτό που ένιωθα κι εγώ για τον Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τους άκουγα και τους αναγνώριζα στην εφηβεία μου. Τώρα πια τους αναγνωρίζω και τους αγαπώ μεν (γιατί μου θυμίζουν την εφηβεία μου), αλλά δεν μπορώ να τους ακούω πια. Οι αισθητικές αλλάζουν από εποχή σε εποχή (χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό για τους καλλιτέχνες) κι αλλοίμονο όταν δεν αλλάζουν...
Θα πω επίσης, δικαιολογημένη η αντίδραση των ανθρώπων που εκνευρίστηκαν για τα λεγόμενα του Λαυρέντη, και ειδικά εκείνων που γνωρίζουν την ιστορία του Σιδηρόπουλου και την υπερασπίζονται και κυρίως τον αγαπούν, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω ότι κι εγώ όταν άκουσα να λέγεται κάτι περίεργο και υποτιμητικό για τον Χρόνη Αηδονίδη, έγινα "κακό σκυλί".
Ωστόσο δεν θα μπορούσα ποτέ να μη μιλώ θετικά και ...εστω "υπερασπιστικά" για τον Λαυρέντη, γνωρίζοντας πράγματα και γεγονότα όπως και τον γνήσιο και αληθινό χαρακτήρα του, μακριά από τα ηλίθια φώτα της δημοσιότητας που όλα τα διαστρεβλώνουν. Και για να το πω κι αλλιώς, αν είναι βλακεία αυτο που είπε, προτιμώ αυτήν την βλακεία και όπως την είπε, παρά όλη αυτήν την δηθενίλα των ατσαλάκωτων στρατευμένων καλλιτεχνών που προσέχουν με διπλωματία και την παραμικρή τους κουβέντα, για να τα έχουν καλά με όλους και με όλα... και κυρίως με ...τα Μέσα...
-----------------
"Επειδή οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον, είναι φιλόδοξοι, αναγκαστικά τους αρέσει να κακολογούν τον πλησίον τους": Αριστοτέλης
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gate στις 06-11-2008 13:45 ]