Αγαπητέ bluebig5 συγχαριτήρια για την ιδέα σου! Και επίσης συγχαριτήρια για την τεκμηρίωσή της, ότι θέλεις να ακούγεται σαν μια απόμακρη μουσική κάτι σαν ένα παλαιό γραμμόφωνο. Πραγματικά πολύ ποιητικό αλλά και ό,τι χρειάζεται μια μουσική για να γίνει επικοινωνιακή, δηλαδή να δημιουργήσει στον ακροατή εικόνες και συναισθήματα!
Να λύσουμε και 2-3 παρεξηγήσεις:
καταρχίν η "κλασική αρμονία" δεν απαγορεύει καμία μετατροπία. Απλώς, κάποιες φορές απαιτεί μια συγκεκριμένη διαδικασία εγκαθίδρυσης της νέας τονικότητας. Κάποιες φορές πάλι όχι.
Έπειτα, παρόμοιες μετατροπίες υπάρχουν αφθονες, π.χ. στον Μπετόβεν. Στη σονάτα της καταιγίδας στο α΄μέρος, από την ρε ελάσονα βρισκόμαστε ξάφνου στην φα# ελάσσονα, και πάλι για να δωθεί (ίσως) η εντύπωση ενός μακρυνού απόηχου του θέματος, ενός ονείρου.
Τέλος, είναι πολύ συνηθισμένη στην τραγουδοποιήα η μετατροπία ημιτονίου προς τα πάνω, στα τελευταία ρεφραίν, για να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος πως όλοι ξέρετε τι εννοώ και τα παραδείγματα αφθονα τόσο σε ξένα όσο και σε ελληνικά τραγούδια. Η μετατροπία αυτή λοιπόν του ημιτονίου είναι εξίσου "μακρυνή" πλυν όμως ψωμοτύρι!