Χμμμμ .... δύσκολη ερώτηση ....
Οι περισσότερες δισκογραφικές συνεργασίες - ιδίως τα τελευταία χρόνια - γίνονται περισσότερο .... από "συνοικέσιο" παρά από "έρωτα" !!! Δηλαδή, γίνονται χωρίς να επιλέγουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες με ποιους θα συνεργασθούν. Κανονίζουν, όμως, γι' αυτούς οι μανατζαραίοι, οι εταιρίες κλπ, φυσικά με γνώμονα το "ποια συνεργασία θα πουλήσει περισσότερο" !!! Έτσι, είναι συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε δισκογραφικές συνεργασίες μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν κανένα σημείο επαφής μεταξύ τους - είτε καλλιτεχνικό, είτε πνευματικό, είτε ψυχικό - πλην, όμως, είναι .... "πιασάρικες" και πουλάνε !!!
Αυτός, λοιπόν, είναι και ο λόγος που, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι καλύτερες δισκογραφικές συνεργασίες είναι αυτές που προκύπτουν από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ των συντελεστών τους να βρεθούν μεταξύ τους και να φτιάξουν τραγούδια και δίσκο. Μια τέτοια συνεργασία ήταν, για παράδειγμα, ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΟΥΛΑΣ, με Χαρούλα Αλεξίου, Μάνο Λοϊζο και Μανώλη Ρασούλη. Οπωσδήποτε, επρόκειτο για μια συνεργασία που αποσκοπούσε στις μεγάλες πωλήσεις [τις οποίες - δικαιότατα - και πέτυχε]. Όμως, αυτό που, ουσιαστικά, αποτέλεσε αφορμή γι' αυτόν το δίσκο ήταν η ειλικρινής αμοιβαία εκτίμηση και ο αμοιβαίος θαυμασμός που υπήρχε μεταξύ των συντελεστών του. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η σχέση μεταξύ τους, ίσως αυτός ο δίσκος - κόσμημα για την ελληνική δικσογραφία να μην είχε βγει ποτέ. Κι ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που ακόμη και μέχρι σήμερα αυτός ο δίσκος γνωρίζει τόσο μεγάλη επιτυχία ......
Σίγουρα, υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες δισκογραφικές συνεργασίες αλλά δεν μού έρχονται στο μυαλό. Επίσης, υπάρχουν και πάρα πάρα πολλές τέτοιες δισκογραφικές συνεργασίες που μάλλον δεν θα τις μάθουμε ποτέ ........
