Φίλε μου, καλό σου μήνα! Δεν έχω κάτι να σου πω πάνω στα ταμπούρα που αναφέρεις. Είμαι λίγο παλιομοδίτης βλέπεις, κολλημένος με ήχους των 70's, τότε που μάθαινα ντραμς. Κάποια όργανα όμως δεν χάνουν την αξία τους, γίνονται classic. Πώς, ας πούμε, οι κιθαρίστες παθαίνουν με Gibson και Fender των σίξτις... Μπορώ να σου προτείνω να ψάξεις για κάποιο μεταχειρισμένο της Ludwig (το Supraphonic 400). Αν το ακούσεις, θα καταλάβεις γιατί είμαι κολλημένος - με αυτό έγραψε ιστορία ο John Bonham, αλλά και οι Ringo Starr, Robert Wyatt (Soft Machine), Carmine Appice (Vanilla Fudge), Nick Mason (Pink Floyd)... Επίσης, η Gretsch είχε πολύ ωραίο ταμπούρο (Charlie Watts με Rolling Stones, Tony Williams - ντράμερ της τζαζ & τζαζ/ροκ), αλλά και η Slingerland. Βέβαια, τότε οι Αμερικάνοι είχαν σχεδόν το μονοπώλιο, στα 80's έκαναν το μεγάλο άνοιγμα οι Ιάπωνες. Οι οποίοι μου αρέσουν για τα μεταλλικά τους μέρη (hardware). Στον ήχο, προτιμώ τους Αμερικάνους.
Από τα ιαπωνικά ντραμς που έχω παίξει, αυτά που έμοιαζαν πιο πολύ στον στεγνό ήχο της Ludwig (μιλάω για ολόκληρο το ντραμσετ) ήταν τα Pearl - αν παίζεις ροκ τα προτείνω. Δεν θυμάμαι όμως τι μοντέλο ήταν το ταμπούρο της Pearl που είχα παίξει. Όπως και να'χει, μη βιαστείς. Το 90% του παιξίματος μας είναι σε ταμπούρο και κάσα. Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν ο ήχος σ' ένα καλό ταμπούρο. Επίσης, προσπάθησε να αποφύγεις πολύπλοκους μηχανισμούς στις χορδές - όσο πιο απλός, τόσο το καλύτερο, ρυθμίζεται εύκολα και δεν μπλοκάρει.
Εκτός από το μεταλλικό Ludwig, έχω κι ένα ξύλινο της DW. Είναι λίγο ακριβά τα άτιμα, αλλά το αναφέρω διότι, δεν ξέρω πώς, αλλά συνδυάζει τη ζεστασιά του ξύλου με την ένταση του μετάλλου. Και σε στούντιο και σε λάιβ με έχει καλύψει 100%. Μου αρέσει επίσης διότι έχει βάθος 6". Μισή ίντσα παραπάνω από το στάνταρ ταμπούρο και μισή λιγότερη από το βαθύ ταμπούρο, που του δίνει αυξημένη ένταση. Τα ταμπούρα 8 ιντσών τα μισώ - όταν τα βάζεις στη βάση τους, έρχονται πολύ ψηλά (κάθομαι χαμηλά) αλλά κι ο ήχος τους είναι κάπως βαρύς, ωραίος για 2-3 τραγούδια, αλλά άντε να παίξεις soul μ' αυτό... Λοιπόν, I rest my case, που θα έλεγε ο συνήγορος στις ΗΠΑ... Απλά, αν μπορείς, ψάξε και δοκίμασε ένα Ludwig...